Cook Robin - Chromosom 6.pdf - Cook Robin - inej71

ROBIN COOK

CHROMOSOM 6

Prolog

3 marca 1997 roku godzina 3.30

Cogo, Gwinea Równikowa

Chociaż Kevin Marshall był posiadaczem doktoratu z biologii

molekularnej otrzymanego w MIT 1 przy bliskiej współpracy ze stanowym

szpitalem Massachusetts, to z powodu jego wrodzonej wrażliwości

najbardziej oczywiste zabiegi medyczne stawały się dla niego wielce

ambarasujące. Prawdę powiedziawszy, nigdy nikomu się nie przyznał, że

pobranie krwi czy nawet zwykły zastrzyk stawały się prawdziwą próbą

charakteru. Igły były źródłem "specyficznych" doznań. Ich widok wywoływał

drżenie łydek i krople zimnego potu na szerokim czole. Kiedyś w szkole po

szczepieniu ochronnym przeciwko odrze nawet zasłabł.

W wieku trzydziestu czterech lat, po wielu latach badań

biomedycznych, w tym na żywych zwierzętach, spodziewał się pozbyć fobii,

niestety, tak się nie stało. Z tego też powodu zamiast znaleźć się teraz w sali

operacyjnej IA lub IB, wolał pozostać w umywalni, gdzie oparty o umywalkę

zajął pozycję umożliwiającą mu obserwowanie przez okno tego, co działo się

w obu salach. Do chwili, rzecz jasna, aż poczuje potrzebę odwrócenia

wzroku.

W obu salach od około kwadransa leżeli pacjenci przygotowani do

operacji. Dwa zespoły chirurgiczne, stojąc nieco z boku, omawiały po cichu

procedurę postępowania. Wszyscy mieli na sobie czepki, maski i rękawice,

byli więc gotowi do zabiegu. Przyjęto ogólną zasadę, że poza

anestezjologami podającymi pacjentom znieczulenie nikt w sali operacyjnej

nie prowadzi głośnych dyskusji. Jeden anestezjolog nadzorujący krążył

między dwoma salami i zawsze był gotów do działania w razie najmniejszych

kłopotów.

1 MIT - Massachusetts Institute of Technology

Ale nie było żadnych kłopotów. Przynajmniej do tej pory. Mimo to

Kevin poczuł się zmęczony. Ku swojemu zaskoczeniu nie odczuwał tej samej

satysfakcji, która towarzyszyła mu w czasie trzech wcześniejszych

analogicznych zabiegów, kiedy wynosił pod niebiosa osiągnięcia nauki i

własne zdolności.

Zamiast triumfu naszedł go niespodziewany niepokój. Jego

zakłopotanie pojawiło się mniej więcej tydzień temu, ale właśnie w tej chwili,

kiedy spoglądał na pacjentów i zastanawiał się nad różnymi prognozami,

obawy przybrały przykre dla Kevina rozmiary. Efekt był podobny do tego,

który wywoływał widok igieł: na czole krople zimnego potu i drżenie nóg.

Musiał mocno zacisnąć dłonie na krawędzi umywalki, żeby się nie przewrócić.

Nagle otworzyły się drzwi do sali operacyjnej IA. Obok Kevina pojawiła

się postać w masce i czepku. Znad maski patrzyły bladoniebieskie oczy.

Rozpoznanie było natychmiastowe - to Candace Brickmann, jedna z

pielęgniarek.

- Kroplówki zostały podłączone i pacjenci śpią. Na pewno nie chce pan

wejść? Widziałby pan wszystko o wiele dokładniej.

- Bardzo dziękuję, ale tu jest doskonale - odparł Kevin.

- Jak pan uważa.

Drzwi za Candace zamknęły się automatycznie. Wróciła do sali

operacyjnej. Kevin przyglądał się jej energicznym ruchom, kiedy szybkim

krokiem przemierzała pokój. Mówiła coś do chirurgów. W odpowiedzi zwrócili

swoje spojrzenia w stronę Kevina i podniesionymi kciukami dali znać, że

wszystko w porządku. Kevin, na pół przytomny, odwzajemnił gest.

Lekarze wrócili do swojej cichej rozmowy, ale to porozumienie bez słów

jedynie wzmocniło jego poczucie współudziału. Puścił umywalkę i zrobił krok

do tyłu. Niepokój przemieszał się teraz ze strachem. Co on zrobił?

Okręcił się na pięcie, wyszedł szybko z umywalni i opuścił blok

operacyjny. Lekki podmuch powietrza ciągnął się za nim, gdy opuszczał

aseptyczną przestrzeń bloku operacyjnego i wchodził do swego błyszczącego,

futurystycznego laboratorium. Kevin oddychał ciężko jak po biegu.

Każdego innego dnia wejście tutaj przepełniało go myślą, iż naukowe

odkrycia czekają tylko na jego magiczne dłonie. Szereg pomieszczeń

dosłownie błyszczał od najwyższej klasy wyposażenia, takiego, o jakim mógł

tylko śnić. Teraz owe zaawansowane technicznie i technologicznie urządzenia

dzień i noc pozostawały do jego dyspozycji. Idąc do swego biura, w

zamyśleniu przesuwał palcami po metalowych blatach, klawiaturach i

monitorach komputerów. Dotykał sekwencera DNA za sto pięćdziesiąt tysięcy

dolarów, kulistego MRJ 2 , z którego wyrastały splątane macki drutów jak u

gigantycznego morskiego ukwiału. Spoglądał na PCR, którego czerwone

światła mrugały niczym odległe kwazary, zwiastując replikację łańcuchów

DNA. To otoczenie wcześniej napełniało Kevina nadzieją i wiarą. Teraz każda

wirówka Eppendorfa czy naczynie z hodowlą tkanek stawały się milczącym

przypomnieniem przykrego uczucia, którego doświadczał. Stanął przy biurku

i spojrzał na mapę genetyczną krótkiego ramienia chromosomu szóstego.

Obszar szczególnego zainteresowania Kevina zakreślony został czerwonym

kółkiem. Chodziło o główny układ zgodności tkankowej. Problem polegał na

tym, że MHC 3 był tylko małą częścią krótkiego ramienia chromosomu

szóstego. Poza tym widniały wielkie, białe plamy odpowiadające wielu,

naprawdę wielu parom zasad tworzących DNA, a co za tym idzie setkom

innych genów. Kevin nie wiedział, za co odpowiadają.

Ostatnia wyprawa do Internetu po informacje dotyczące owych genów

dała w rezultacie niejasne odpowiedzi. Kilku uczonych zareagowało na

pytania i potwierdziło, że krótkie ramię chromosomu szóstego zawiera geny

odpowiadające za rozwój układu mięśniowo-kostnego. I to wszystko.

Żadnych szczegółów.

Kevinem wstrząsnął dreszcz. Spojrzał w stronę dużego okna, pod

którym stało biurko. Jak zawsze pokryte było kroplami z tropikalnego

2 MRJ - magnetyczny rezonans jądrowy

3 MHC (ang.) - major histocompatibility complex, czyli główny układ zgodności tkankowej

deszczu, który spływając po szybach, wywoływał falowanie pejzażu. Kropelki

powoli łączyły się, aż osiągały masę krytyczną. Wtedy mknęły po powierzchni

jak iskry spod szlifierskiej tarczy.

Kevin zapatrzył się w dal. Kontrast między blaskiem klimatyzowanego

wnętrza a światem zewnętrznym był szokujący. Kłębiące się, stalowoszare

chmury zasnuły niebo, nic sobie nie robiąc z tego, że pora sucha powinna

była zacząć się trzy tygodnie temu. Kraj został opanowany przez rozbuchaną

roślinność, tak ciemnozieloną, że zdawała się czarna. Na obrzeżu miasta

zamieniała się w gigantyczną falę zielonego przypływu.

Pracownia Kevina znajdowała się w szpitalno-laboratoryjnym

kompleksie w małym kolonialnym miasteczku Cogo, w Gwinei Równikowej.

Szpital był jednym z kilku nowych budynków w chylącym się ku upadkowi i

opuszczonym afrykańskim kraju. Gmach miał dwa piętra. Pracownia Kevina

mieściła się na drugim piętrze. Okna wychodziły na południowy wschód. Z

gabinetu roztaczał się widok na sporą część miasta, tę, która rozrastała się

dość przypadkowo w stronę Estuario del Muni i jego życiodajnych rzek.

Niektóre z sąsiednich zabudowań zostały odnowione, inne właśnie

remontowano, większości jednak nawet nie tknięto. Pół tuzina niegdyś

pełnych uroku hacjend oplatały teraz dziko rosnące pnącza i zarośla. Nad

całą sceną wisiało kurtyną nadzwyczajnie wilgotne, gorące powietrze.

Mniej więcej w centrum fragmentu miasta widocznego z okien

gabinetu, Kevin obserwował ruch wokół otoczonego arkadami budynku

ratusza. W ich cieniu kręcili się zawsze licznie tam zgromadzeni gwinejscy

żołnierze w polowych mundurach, z niedbale przewieszonymi przez ramiona

AK-47. Jak zwykle palili, kłócili się i popijali kameruńskie piwo.

W końcu Kevin sięgnął wzrokiem dalej, poza miasto, tam gdzie do tej

pory podświadomie bał się spoglądać. Teraz, patrząc na ujście rzeki,

zauważył, że woda zraszana obficie deszczem wygląda jak wyklepana

cynowa blacha. Patrząc dokładnie na południe, dostrzegł lesistą granicę

Gabonu, na wschodzie przeskakiwał wzrokiem po archipelagu wysp

Cook Robin - Chromosom 6.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: