Cook Robin - Uprowadzenie.pdf - Cook Robin - inej71

Uprowadzenie

ROBIN COOK

Przełożył Norbert Radomski

DOM WYDAWNICZY REBIS Poznań 2001

Tytuł oryginału • Abduction

Poznań 2001

Dla Camerona Witaj, Maleńki!

Rozdział 1

Dziwna wibracja wyrwała Perry'ego Bergmana z niespokojnego snu.

Niemal natychmiast ogarnęło go nieokreślone, dręczące uczucie. Drażniący

szmer przypominał mu odgłos paznokci zgrzytających o szkolną tablicę.

Wzdrygnął się. Odrzucił cienki koc i wstał. Wibracja wciąż trwała. Teraz, gdy

stał boso na stalowym pokładzie, kojarzyła mu się raczej z wiertłem

dentystycznym. Mógł rozróżnić przebijający przez nią zwykły pomruk

generatorów statku i szum klimatyzatorów.

- Co, u diabła? - powiedział na głos, choć w zasięgu słuchu nie było

nikogo, kto mógłby udzielić mu odpowiedzi. Poprzedniego wieczoru przybył na

statek, Benthic Explo-rer, helikopterem, po długim locie z Los Angeles przez

Nowy Jork do Ponta Delgada na Azorach. Biorąc pod uwagę różnicę stref

czasowych oraz długą dyskusję na temat problemów technicznych, na jakie

natknęła się jego ekipa, jego wyczerpanie było zrozumiałe. Nie miał ochoty być

budzony po raptem czterech godzinach snu, a już na pewno nie przez tę

irytującą wibrację.

Energicznym ruchem chwycił słuchawkę wewnętrznego telefonu i

wystukał numer na mostek. Czekając na połączenie, stanął na palcach i

wyjrzał przez okienko swojej VIP-owskiej kajuty. Przy wzroście metr

sześćdziesiąt osiem nie uważał się za niskiego - po prostu nie był wysoki, to

wszystko. Na zewnątrz słońce ledwie zdążyło wynurzyć się zza horyzontu.

Statek rzucał na Atlantyk długą smugę cienia. Perry patrzył na zachód ponad

mglistym, spokojnym oceanem, rozpościerającym się niczym olbrzymi płat

kutej cyny. Woda kołysała się łagodnie niskimi, z rzadka unoszącymi się

falami. Spokój tej sceny zadawał kłam temu, co działo się pod

powierzchnią. Dzięki komputerowo sterowanym dziobowym i rufowym

silnikom manewrowym Benthic Explorer utrzymywany był w stałym położeniu

nad fragmentem wulka-nicznie i sejsmicznie aktywnego Grzbietu

Śródatlantyckie-go - dzielącego ocean na pół zębatego pasma górskiego o

długości dwudziestu tysięcy kilometrów. Z nieustannie wylewającymi się

potokami lawy, podmorskimi wybuchami pary i częstymi wstrząsami

sejsmicznymi, te zatopione szczyty były całkowitym przeciwieństwem letniego

spokoju panującego na powierzchni oceanu.

- Mostek - odezwał się w słuchawce znudzony głos.

- Gdzie jest kapitan Jameson? - warknął Perry.

- W swojej koi, o ile mi wiadomo - odparł głos niedbałym tonem.

- Co to, u diabła, za wibracja? - zapytał Perry.

- Nie mam pojęcia, ale nie pochodzi z silników statku, jeżeli o to pan

pyta. W przeciwnym razie maszynownia zgłosiłaby mi to. Najprawdopodobniej

to po prostu wiertnica. Chce pan, żebym skontaktował się z przedziałem

wiertniczym?

Perry nie odpowiedział. Po prostu trzasnął słuchawką. Nie mógł uwierzyć,

że facet na mostku, kimkolwiek jest, nie uznał za stosowne zająć się tą

wibracją z własnej inicjatywy. Nic go to nie obchodziło? Zirytował go panujący

na jego statku nieład, postanowił jednak zająć się tym później. Na razie

próbował skoncentrować się na swojej garderobie. Wciągnął na siebie dżinsy i

gruby wełniany golf. Nie musiał pytać, żeby się domyślić, że wibracja mogła

pochodzić z wiertnicy. To było zupełnie oczywiste. Ostatecznie to właśnie

problemy z wierceniami były powodem, dla którego przybył tu z Los Angeles.

Zdawał sobie sprawę, że angażując się w obecne przedsięwzięcie -

wiercenie do wnętrza komory magmowej podmorskiego wulkanu na zachód od

archipelagu Azorów - postawił na szali przyszłość Benthic Marinę. Był to

projekt wykonywany bez zlecenia, co oznaczało, że firma wydaje pieniądze,

zamiast je zarabiać, a upływ gotówki był zatrważający. Jego zapał do tego

przedsięwzięcia brał się z przekonania, że cała impreza przyciągnie

powszechną wyobraź-

nie, skupi zainteresowanie ogółu na badaniach głębin morskich i

wywinduje Benthic Marinę na czołową pozycję w oceanografii. Niestety jednak

operacja nie przebiegała tak, jak planowano.

Ubrany już Perry spojrzał w lustro nad umywalką w pudełkowatej

łazience. Jeszcze parę lat temu nie zaprzątałby sobie tym głowy. Ale to się

zmieniło. Odkąd przekroczył czterdziestkę, przekonał się, że rozczochranie, z

którym dawniej było mu tak do twarzy, teraz postarzało go, a w najlepszym

razie sprawiało, że wyglądał na zmęczonego. Włosy mu rzedły i potrzebował

okularów do czytania, ale jego uśmiech pozostał zniewalający. Był dumny ze

swych równych, białych zębów, zwłaszcza dlatego, że podkreślały opaleniznę,

którą z wielkim wysiłkiem utrzymywał. Zadowolony ze swego odbicia w lustrze

wypadł z kajuty i popędził korytarzem. Gdy mijał drzwi kajut kapitana i

pierwszego oficera, korciło go, żeby grzmotnąć w nie, dając w ten sposób

ujście swemu rozdrażnieniu. Wiedział, że metalowe powierzchnie odbiłyby

dźwięk jak kotły, wyrywając śpiących mieszkańców ze spokojnej drzemki. Jako

założyciel, prezes i główny udziałowiec Benthic Marinę spodziewał się, że ludzie

będą zwijać się jak w ukropie, gdy on jest na pokładzie. Czy tylko jego

obchodziło to wszystko na tyle, by zainteresować się tą wibracją?

Znalazłszy się na pokładzie, usiłował zlokalizować źródło dziwnego

pomruku, który teraz zlewał się z odgłosem pracującej wiertnicy. Benthic

Explorer był stuczterdziestome-trowej długości statkiem badawczym z

wznoszącą się na śródokręciu dwudziestopiętrową wieżą wiertniczą, spinającą

mostem otwartą studnię między kadłubami. Poza wiertnicą, statek szczycił się

zespołem do nurkowania saturowa-nego, łodzią podwodną głębokiego

zanurzenia oraz kilkoma zdalnie sterowanymi saniami kamer, z których każde

mieściły na sobie imponujący zestaw aparatów fotograficznych i kamer wideo.

Cały ten sprzęt, w połączeniu z bogato wyposażonym laboratorium, pozwalał

jego macierzystej firmie, Benthic Marinę, na prowadzenie szerokiego zakresu

operacji i badań oceanograficznych.

Drzwi przedziału wiertniczego otworzyły się i ukazał się w nich potężny

mężczyzna. Olbrzym ziewnął, przeciągnął się, po czym przełożył przez ramiona

szelki kombinezonu i wetknął na głowę żółty kask z napisem: KIEROWNIK

ZMIANY, wypisanym wielkimi literami nad daszkiem. Wciąż jeszcze

zesztywniały od snu, ruszył w stronę stołu obrotowego. Wyraźnie nie spieszył

się, choć wibracja niosła się przez cały statek.

Przyspieszywszy kroku, Perry dopędził mężczyznę akurat w chwili, gdy

dołączyli do niego dwaj inni marynarze.

- Rzęzi tak już od jakichś dwudziestu minut, szefie! -ryknął jeden z nich,

przekrzykując hałas urządzeń wiertniczych. Wszyscy trzej ignorowali

Perry'ego.

Pochrząkując, brygadzista naciągnął parę grubych rękawic ochronnych i

żwawo wszedł na wąski metalowy pomost, spinający centralną studnię. Jego

zimna krew zaimponowała Perry'emu. Kładka robiła wrażenie niezbyt solidnej,

a niska, wątła barierka stanowiła jedyne zabezpieczenie przed upadkiem do

znajdującego się dwadzieścia metrów niżej oceanu. Zbliżywszy się do stołu

rotacyjnego, brygadzista wychylił się przez poręcz i oburącz ujął obracający się

wał, nie zaciskając uchwytu, lecz pozwalając mu przesuwać się między

chronionymi przez rękawice dłońmi. Z przechyloną na bok głową próbował

zinterpretować wędrujące wzdłuż wału drgania. Nie zajęło mu to wiele czasu.

- Zatrzymać wiertnicę! - ryknął.

Jeden z robotników rzucił się do zewnętrznej tablicy rozdzielczej. Po

chwili stół rotacyjny zatrzymał się ze szczękiem i drażniąca wibracja ustała.

Brygadzista wrócił po kładce na pokład.

- Cholera! Znów szlag trafił wiertło - powiedział z niesmakiem. - To już

zakrawa na kpiny.

- Na kpiny zakrawa to, że przez ostatnie cztery czy pięć dni nie udało

nam się przewiercić nawet pełnego metra -odezwał się drugi robotnik.

- Zamknij się! - huknął olbrzym. - Zmykaj stąd i idź podnieść świder do

głowicy otworu!

Zgromiony robotnik dołączył do swego kolegi. Niemal na-

tychmiast rozległ się nowy odgłos potężnej maszynerii. To, zgodnie z

poleceniem, uruchomiono wciągarki. Statek zadygotał.

- Skąd pan wie, że złamało się wiertło?! - wrzasnął Per-ry, przekrzykując

nowy hałas.

Brygadzista spojrzał na niego z góry.

- Kwestia doświadczenia - zagrzmiał, po czym odwrócił się i ruszył w

stronę rufy.

Perry musiał biec, żeby za nim nadążyć. Każdy krok olbrzyma był jak

dwa jego kroki. Próbował zapytać o coś jeszcze, ale tamten albo nie słyszał,

albo po prostu go ignorował. Wkrótce dotarli do schodów i brygadzista ruszył

pod górę, pokonując po trzy stopnie naraz. Dwa pokłady wyżej wszedł w

boczny korytarz, zatrzymując się przed drzwiami jednej z kabin. Napis na

drzwiach głosił: MARK DAYIDSON, KIEROWNIK ROBÓT. Brygadzista zapukał

głośno. Początkowo jedyną odpowiedzią był atak kaszlu, lecz po chwili dało się

słyszeć wyraźne: “Proszę!"

Perry wcisnął się za plecami olbrzyma do maleńkiej kajuty.

- Złe wieści, szefie - powiedział brygadzista. - Obawiam się, że znów

szlag trafił wiertło.

- Która jest, u diabła, godzina? - zapytał Mark. Przeciągnął palcami po

zmierzwionych włosach. Siedział na brzegu koi, ubrany jedynie w podkoszulek

i slipki. Jego twarz była lekko opuchnięta, a głos ochrypły od snu. Nie czekając

na odpowiedź, sięgnął po paczkę papierosów. Powietrze w kabinie było

przesiąknięte zastałym dymem.

- Około szóstej - odparł brygadzista.

- Jezu -jęknął Mark. Dopiero teraz zauważył Perry'ego. Na jego twarzy

pojawiło się zaskoczenie. Zamrugał powiekami. - Perry? Co ty tu robisz o tej

porze?

- Nie sposób spać przy tej wibracji.

- Jakiej wibracji? - Mark spojrzał pytająco na brygadzistę, ten jednak

utkwił wzrok w Perrym.

- Pan jest Perry Bergman? — zapytał niepewnie.

Cook Robin - Uprowadzenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: