Czasy i Fakty-Jasir Arafat.pdf

Jasir Arafat

W rzeczywistości Jasir Arafat nazywał się Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-

Qud al-Husseini. Skrócił imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i

byłym muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim. Mufti był jednym

z inicjatorów systematycznej eksterminacji europejskich Żydów, był

współpracownikiem Eichmanna i Himmlera w przeprowadzaniu tego planu. Był

dobrym przyjacielem Eichmanna i stale pobudzał go do przyśpieszenia tempa

eksterminacji.

Arafat nie narodził się w Palestynie, lecz w mieście Kair w Egipcie, w 1929 roku.

Do Palestyny przybył w 1939 roku, w wieku dziesięciu lat. Arafat zawsze mówił

językiem arabskim z wyraźnym akcentem egipskim. Jego ojciec był nauczycielem w

szkole w Gazie, jednakże wyjechał z rodziną do Egiptu i nigdy nie był palestyńskim

uchodźcą! Pod wpływem Islamu młodemu Arafatowi nadano imię Abu Ammar.

Jasir Arafat przyjechał już do niepodległego Państwa Izraela.

Około 1956 roku grupa arabskich współtowarzyszy z wojen arabsko-izraelskich

1948 i 1956, założyła tajną organizację polityczno-militarną Fatah . Fatah to skrót

arabskiej nazwy Harakat at-Tahrir al-Watani al-Filastinijj - Palestyński Ruch Wyzwolenia

Narodowego . Jej celem było prowadzenie walki zbrojnej z państwem izrael, aż do

utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego. Jednym z założycieli Fatah był

Jasir Arafat. W 1963 roku rozwinęli strukturę organizacyjną Fatah typu

komandoskiego, przystosowując ją do realizacji zadań terrorystycznych.

W 1964 roku terroryści Fatahu przeprowadzili pierwszy zamach terrorystyczny na

terenie Izraela (wysadzenie stacji pomp). Z czasem, obok akcji wymierzonych w

izraelskie wojsko i policję nasilili działalność terrorystyczną przeciwko ludności

(m.in. zamachy bombowe, porwania).

25 maja 1964 roku z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja

Wyzwolenia Palestyny ( OWP ) - Munazzamat at-Tahrir al-Filastinijja . 28 maja 1964 r.

Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową. Uchwalona wówczas Palestyńska

Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność

wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Celem działalności

OWP było zintegrowanie działalności ugrupowań palestyńskich (głównie tajnych),

dążących do stworzenia państwa palestyńskiego. OWP otrzymywała rocznie 400

milionów dolarów od państw naftowych na swoją terrorystyczną działalność.

Po zakończeniu Wojny Sześciodniowej 1967 roku na froncie izraelsko-jordańskim,

Organizacja Wyzwolenia Palestyny ( OWP ) wykorzystała osłabienie Jordanii i przy

pomocy Syrii stworzyła w zachodniej części kraju własne państwo w państwie.

Największą, najliczniejszą i najzamożniejszą palestyńską organizacją był wówczas

Fatah , który stopniowo zdobywał decydujące wpływy. Bazy Fatahu znajdowały się

głównie w obozach uchodźców palestyńskich w Libanie, Syrii i Jordanii.

21 marca 1968 roku izraelscy komandosi przeprowadzili atak na bazę terrorystów

Fatah w wiosce Karameh, na terenie Jordanii. W prawdziwej bitwie zginęło około 250

palestyńskich bojowników, a Izrael stracił 28 zabitych żołnierzy, kilkanaście czołgów

i samolot. To właśnie po tej bitwie wzrosła rola ruchu Fatah i samej osoby Jasira

Arafata, który stał na czele al-Fatah . Mówiono o nim " zwycięzca spod Karameh ".

W lutym 1968 roku Fatah zawarł porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny i

wszedł w jej skład jako zbrojne ramię organizacji. Fatah był największą organizacją w

OWP , dlatego miał dominującą pozycję. Przewodniczącym Komitetu Wykonawczego

OWP został Jasir Arafat.

Najwyższym organem OWP była Palestyńska Rada Narodowa , która zatwierdziła w

1968 roku Palestyńską Kartę Narodową (dokument programowy ruchu) i statut OWP .

Rada Narodowa wybierała Komitet Wykonawczy (14-18 członków), kierujący 15

departamentami oraz Centralną Radą (około 95 osób, w tym członkowie Komitetu

Wykonawczego ), reprezentującą Palestyńską Radę Narodową między sesjami. OWP

powołała Armię Wyzwolenia Palestyny (15 tys. żołnierzy, pod dowództwem Jasira

Arafata) i Palestyński Fundusz Narodowy dla finansowania działalności (wpływy z

opodatkowania 3-6% rocznego dochodu każdego pracującego Palestyńczyka oraz

pomoc finansowa krajów arabskich), ponadto Palestyński Czerwony Krzyż , Ośrodek

Planowania , SAMED ( Palestyńskie Towarzystwo Pracy ) i WAFA ( Palestyńska Agencja

Wiadomości ).

W owym czasie państwa arabskie pobudziły OWP do wzmożenia aktywności

terrorystycznej przeciwko Izraelowi. Najczęstszymi były ataki z terytorium

pobliskiego Libanu.

W 1968 roku Fatah rozpoczął rozbudowę infrastruktury terrorystycznych baz na

południowo-zachodnich stokach Góry Hermon, w południowym Libanie - w

regionie nazwanym " Fatahland ". Cały ten region bardzo szybko przekształcił się w

wielką bazę terrorystyczną, wykorzystywaną do atakowania Izraela. Działający stąd

terroryści w samym tylko 1969 roku przeprowadzili 97 operacji. " Fatahland " był

umocnionym regionem, z zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi

położonymi w trudno dostępnym górzystym terenie.

W październiku 1969 roku doszło w Kairze (Egipt) do zawarcia tajnego

porozumienia pomiędzy rządem Libanu i przedstawicielami OWP . OWP uznała

zwierzchność władzy libańskiej nad " Fatahlandem ", natomiast rząd w Bejrucie

zagwarantował swobodę dla operacji terrorystycznych wymierzonych przeciwko

Izraelowi.

Na początku 1970 roku działaność terrorystyczna OWP w Strefie Gazy osiągnęła

swój kulminacyjny punkt. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (założony w 1967 roku

przez George Habasha) zdołał przejąć kontrolę nad miastem Shati i kilkoma obozami

uchodźców. W toku tej wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o

współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących organizacji terrorystycznych.

Na przestrzeni całego roku zarejestrowano w Strefie Gazy 445 zbrojnych

incydentów, w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Arabów, natomiast rannych

zostało 144 Izraelczyków i 667 Arabów.

Równocześnie mnożyły się akty terroru organizowane przez OWP na całym

świecie.

16 wrześniu 1970 roku Jordania rozdrażniona działalnością Jasira Arafata na jej

terytorium, skierowała swoje wojska przeciwko bazom OWP w Jordanii. Podczas

gwałtownych starć pomiędzy wojskami jordańskimi a bojówkami OWP zginęło

przeszło 3 tys. osób. Ostatecznie bazy OWP zostały usunięte z Jordanii i

ewakuowane do Libanu. Walki w Jordanii przeszły do historii pod nazwą " czarnego

września ".

W Libanie znalazło się około 300 tys. palestyńskich uchodźców. Rządzące Libanem

elity chrześcijańskie zepchnęły Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy,

dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny . OWP

dysponując rocznym funduszem w wysokości 400 milionów dolarów od państw

naftowych, zbudowała na południu Libanu państwo w państwie - " Fatahland ".

Wybudowano cały system opieki społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich.

Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i

rozgłośnie radiowe. Na tym terenie działały zbrojne grupy al-Fatah i Ludowego Frontu

Wyzwolenia Palestyny , które razem dysponowały około 15 tys. uzbrojonych ludzi. Te

oddziały regularnie ostrzeliwały terytorium Izraela i często przechodziły przez

granicę do Galilei by organizować tam zamachy i porwania. W obozach

szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad ,

Frakcji Czerwonej Armii , Akcji Bezpośredniej i innych.

W 1970 roku Palestyńska Rada Narodowa powołała Centralny Komitet Ruchu Oporu

(przekształcony w KC OWP ), mający koordynować walkę i wytyczać cele tego ruchu.

Jego pracą kierował Generalny Sekretariat KC OWP (6 członków z Jasirem Arafatem na

czele). Centralny Komitet Ruchu Oporu reprezentował palestyńskie ugrupowania

terrorystyczne:

- Ruch Wyzwolenia Narodowego Palestyny - Fatah (powstały około 1956 r.);

- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - LFWP (powstały w 1967 r.), marksistowsko-

leninowski;

- Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny - L-D FWP (który w 1969 r.

odłączył się od LFWP ), marksistowski, przywódca N. al-Hawatma, popierany przez

Syrię;

- Front Wyzwolenia Arabskiego (powstały w 1969 r.), przywódca M. Isma'il,

popierany przez Irak;

- Palestyński Front Walki Ludowej (powstały w 1967 r.), przywódca S. Ghusza;

- Palestyńska Partia Ludowa (dawna Palestyńska Partia Komunistyczna ), sekretarz

generalny S. Nadżdżab;

- Palestyński Front Wyzwolenia (w 1977 r. oddzielił się od LFWP-Dowództwo Ogólne ),

przywódca Abu Abbas (popierany przez Syrię i Libię).

Nasiliły się działania terrorystyczne ugrupowań palestyńskich poza granicami

Izraela (m.in. 1970 r. seria uprowadzeń samolotów pasażerskich, 1972 r.

zamordowanie izraelskich sportowców na igrzyskach olimpijskich w Monachium).

W 1974 roku Arafat potępił terroryzm i przyrzekł zaniechać go poza terytorium

Izraela. W zamian za tą deklarację, Izrael wyraził zgodę na wizytę Arafata na

terytoriach okupowanych. W listopadzie 1974 roku przywódca OWP Jasir Arafat

odwiedził terytoria okupowane. Zachęcał on Palestyńczyków do aktywności i

organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych

Społeczności .

W 1974 roku na konferencji przywódców państw arabskich w Rabacie (Maroko)

OWP została uznana za jedynego reprezentanta wszystkich Palestyńczyków oraz

uzyskała status obserwatora ONZ . W listopadzie 1974 roku na sesji Zgromadzenia

Ogólnego ONZ pojawił się zaproszony tam przywódca OWP , Jasir Arafat. Miał on

duże poparcie w ONZ , gdyż 100 na 138 członków Zgromadzenia Ogólnego uznawało

OWP . Były to najczęściej kraje Trzeciego Świata, jak i państwa znajdujące się w strefie

polityki radzieckiej.

10 listopada 1975 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję (72 głosy za, 35

głosów przeciw, 32 głosy wstrzymujące się) uznającą syjonizm za odmianę rasizmu .

Był to wynik wielkiej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację

Wyzwolenia Palestyny ( OWP ).

Następnie, w 1976 roku OWP została pełnoprawnym członkiem Ligi Państw

Arabskich i otworzyła oficjalne przedstawicielstwa w wielu państwach. Izrael

konsekwentnie odmawiał oficjalnych kontaktów z OWP jako organizacją

terrorystyczną.

W latach 1975-1976 Liban zaczął pogrążać się w wojnie domowej. Falangi

chrześcijańskie wystąpiły zbrojnie przeciw oddziałom muzułmańsko-druzyjsko-

palestyńskim popieranym przez Syrię. Z początkiem 1976 roku oddziały

chrześcijańskiej Falangi w Libanie zwróciły się z prośbą o pomoc do Izraela. W

odpowiedzi na prośbę, Izrael zaczął kierować do Libanu dostawy broni i amunicji,

głównie zdobytej w wojnach na Arabach. Podczas walk, palestyńskie bojówki

dowodzone przez Jasera Arafata dokonała mordu mieszkańców libańskiej wioski

Damour. Zginęło wówczas 582 libańskich chrześcijan. Ogółem w 1976 roku w

Libanie zginęło ponad 40 tysięcy ludzi, 100 tysięcy zostało rannych, a około 1 miliona

wyemigrowało z kraju. Kraj został zniszczony i znajdował się w strasznym stanie.

W kwietniu 1976 roku do Libanu wkroczyły wojska syryjskie. Syria działała na

mocy mandatu Ligii Arabskiej , jako siła pokojowa i rozjemcza pomiędzy walczącymi

ugrupowaniami, które rozpętały wojnę domową w Libanie. W krótkim czasie

Syryjczycy narzucili siłą rozejm pomiędzy zwalczającym się frakcjom, przerywając w

ten sposób wojnę domową. Liban został podzielony na strefy wpływów. OWP

otrzymała część Bejrutu i południe Libanu. Szyici umocnili się w Dolinie Beka, gdzie

również rozlokowały się wojska syryjskie. Druzowie otrzymali górzyste pasma

Libanu. Sunici znajdowali się w Trypolisie, zachodniej części Bejrutu i Sydonie.

Chrześcijańska Falanga otrzymała północną część Bejrutu.

Gdy w listopadzie 1977 roku prezydent Egiptu Anwar Sadat ogłosił gotowość

podjęcia negocjacji pokojowych z Izraelem, kraje arabskie zamroziły stosunki

dyplomatyczne z Egiptem. Syria dała " wolną rękę " działania palestyńskim

organizacjom militarnym w południowym Libanie. Oddziały palestyńskich

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: