Seks, alkohol, krew - tajemnice dworu Stalina.pdf - Komunizm, Ruchy lewicowe, ZSRR - Zabr7

Seks, alkohol, krew – tajemnice dworu Stalina

Polityczny fanatyk i obsesyjny sadysta – tyle o Stalinie wiedziano zawsze.

Ojciec Narodów stworzył na Kremlu dwór na własne podobieństwo. Angielski

historyk, korzystając z nieznanych dotychczas archiwów, odtwarza codzienność

bolszewickiej elity.

To był ostatni przejaw czarnego humoru Stalina. Umierający dyktator pokazuje palcem

kliszę, na której dziewczynka karmi baranka. Potem sprawca śmierci milionów ludzi z

uśmiechem wskazuje na siebie.

Angielski historyk Simon Sebag Montefiore opowiada tę

anegdotę w swojej opasłej kronice „dworu czerwonego

cara” („Staline. La cour du tsar rouge”). Korzystając z

nieznanych dotychczas archiwów, niepublikowanej

korespondencji i wywiadów, autor skrupulatnie

rekonstruuje codzienne życie stalinowskiej kliki – od

kremlowskiego dworu po wakacje nad Morzem Czarnym

w czasie strasznego głodu lat 30.

Celem książki nie jest jednak skandalizujący opis

rozwiązłych obyczajów rodzącej się nomenklatury. Ta

zbiorcza biografia Stalina i jego otoczenia pozwala lepiej

zrozumieć sposób myślenia i działania bolszewickiej

elity. Uczłowieczając pana komunistycznego terroru,

Montefiore nie umniejsza jego odpowiedzialności historycznej. Jest ona nawet bardziej

oczywista, gdy nie postrzegamy Stalina jako wariata, potwora, czy brutala.

W przeciwieństwie do tego, co twierdzą źródła trockistowskie, spadkobierca Lenina był

wykształconym intelektualistą. Będąc samoukiem, Stalin bardzo dużo czytał i nabył

prawdziwej ogłady literackiej. Lubił również teatr i kino, respektował intelektualistów –

przynajmniej kiedy mu nie przeszkadzali.

Nie był też zupełnie nieczuły. Jego legendarne okrucieństwo dziwnie splatało się z

delikatnym sentymentalizmem. Samobójstwo żony Nadii, którego opis otwiera książkę,

głęboko naznaczyło dyktatora. „Odejście Nadii zraniło go i upokorzyło, wysuszając w

nim ostatnie źródła wrażliwości, a wzmagając brutalność, zazdrość i skłonności do

użalania się nad sobą” – pisze Montefiore.

Kochał dzieci i proste radości pracy ogrodniczej, a respektował wyłącznie siłę. Człowiek

fot. AFP

słuchający dla odprężenia Mozarta był jednocześnie obsesyjnym sadystą. Uwielbiał,

kiedy opowiadano mu ze szczegółami egzekucje towarzyszy, którzy popadli w niełaskę.

Samochwalstwo Stalina było bardziej złożone, niż się zazwyczaj sądzi. Czasem dawał

dowody fałszywej skromności prosząc, by podziękowania składano raczej Komitetowi

Centralnemu niż jego osobie. W gruncie rzeczy dyktator stopił całkowicie swoją osobę z

własną historyczną rolą. Zafascynowany biografiami wielkich zdobywców, od Iwana

Groźnego do Napoleona, Stalin miał, podobnie jak Hitler, obsesję na punkcie sławy,

jaką zostawi po sobie w historii.

Ta ogromna pycha wpisywała się w głęboką wiarę w ideologię. Stalin nie był

zwyczajnym karierowiczem korzystającym z władzy i wyzbytym skrupułów, jak często

się go opisuje. Był przede wszystkim fanatykiem polityki, krzyżowcem komunizmu. Berii

tłumaczył, że bolszewicy są „czymś w rodzaju zakonu militarno-religijnego”. Dyktator

nazwał założyciela Czeki, osławionej policji politycznej, „rycerzem proletariatu”. W

czasie wielkich procesów stalinowskich ich inspirator wyznał rewolucjonistom, dlaczego

wysłał na śmierć tylu z nich: „Straciliście wiarę”.

Przywódca, który od daczy do daczy woził pośmiertną maskę Lenina, najwyżej stawiał

ideały mieszające mu się z jego własną osobą. Chwalił się, że czystki nie oszczędzają

jego rodziny. „Moi najbliżsi też są w więzieniu” – rozpowiadał. W istocie, dyktator nie

wahał się odsunąć swego rozpustnego syna Wasyla i nie zgodził się na wymianę

wziętego do niemieckiego niewoli, syna Jakowa, który później popełnił samobójstwo.

Stalinowcy dla sprawy rewolucji poświęcali nie tylko przyjaciół i rodziny. Ofiarowali jej

również swoje zdrowie, fizyczne i psychiczne. Czerwoni książęta odmalowani przez

Montefiore cierpią na poważne zaburzenia. Kreml zamieszkiwała zadziwiająca banda

hipochondryków, których życie toczyło się w oparach alkoholu, seksu i krwi. (...)

W całej kolorowej galerii postaci ukazanych przez autora najbardziej karykaturalnie

wypada Nikołaj Jeżow. Szef NKWD był biseksualistą, zdeprawowanym amatorem orgii i

tortur. Przewodniczył „konkursowi komisarzy ze spuszczonymi gaciami”, gdzie

wygrywali ci, którzy pierdnięciem wydmuchnęli najdalej popiół z papierosa. Chorego na

nerwy, depresję i alkoholizm Jeżowa trapiły niezliczone dolegliwości: gruźlica, anginy,

kontuzje biodra i wiele, wiele innych. Jego następca na czele policji politycznej,

Ławrentij Beria władzę wykorzystywał do zaspokajania nienasyconej żądzy

seksualnego łowcy.

Stalin również uczestniczył w ekscesach. Cieszył się z cierpienia, które sprawiał

wszystkim bez wyjątku. Komuniści chcieli doprowadzić ludzkość do szczęścia, a sami

byli niewiarygodnie nieszczęśliwi. I taki jest sekret odkrycia Montefiore.

2005-10-24

Seks, alkohol, krew - tajemnice dworu Stalina.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: