1. Lekcja wychowania Fizycznego - jest celowym i obowiązkowym spotkaniem osób wykonujących sumę czynów, nakazów i dobrowolnych zadań wspomagających i wartościujący ich rozwój psychofizyczny. Jest podstawową jednostką procesu wychowania fizycznego, podczas której n-l wspólnie z uczniami realizując konkretne zadania (temat lekcji) dąży do osiągnięcia wytyczonych celów.
Cele lekcji:
- wyposażenie uczniów w daną wiedzę
- Wychowanie
- podnoszenia sprawności fizycznej
Wychowanie fizyczne stanowi zamierzoną i świadomą działalność ukierunkowaną na wytworzenie właściwego zespołu postaw i nastawień, przekazywanie podstawowych wiadomości a także na wdrażanie do hartowania na bodźce środowiskowe, oraz zdobywanie motorycznej sprawności, poprawę wydolności i postawy ciała, które łącznie wyznaczają zachowanie człowieka w stosunku do jego fizycznej postaci. Będąc podstawą systemu kultury fizycznej, wychowanie fizyczne jest integralną częścią procesu wychowania. W szerszym znaczeniu oznacza ogół zamierzonych działań, sprzyjających rozwojowi sfery intelektualno - sprawnościowej wychowanka, w celu wszechstronnego przygotowania go do samodzielnego życia.
Cele wychowania w kulturze fizycznej.
1. W zakresie wiedzy: * wiedzę o organizmie ludzkim o jego potrzebach rozwojowych, * wiedzę o wpływie środowiska na organizm ludzki, * wiedze o kształtowaniu sprawności i wydolności fizycznej człowieka, * wiedzę o zakresie higieny, * wiedzę w zakresie żywienia i dietetyki.
2. W zakresie sprawności: * wszechstronny rozwój sprawności władania własnym ciałem, * rozwój wszystkich cech sprawności fizycznej (cech motorycznych), * rozwój wydolności funkcjonalnej organizmu.
Cele lekcji wychowania fizycznego:
Cel kształcący - dotyczy ciała ludzkiego i jego motoryki. Realizując go zmierzamy do wzbogacenia zasobu umiejętności ruchowych, doskonalenie sposobów wykonywania różnych czynności i kształtowania motoryki. Modyfikowanie budowy i postawy ciała, wyrabianie odporności i wydolności organizmu. Cel ten jest dla w-f najbardziej swoisty, albowiem dotyczy biologicznej strony osobowości człowieka, jest osiągany za pomocą czynników i środków fizykalnej natury. Realizując ten cel dążymy do kształtowania struktury somatycznej, a przy tym do usprawniania funkcji. Doskonalenie narządów zmysłu.
Cel poznawczy - przybliża wychowankowi wiedzę o potrzebach zdrowia fizycznego i psychicznego, przezornego zachowania się w różnych sytuacjach, oraz uświadamia im zasady poprawnego wykonywania różnych czynności ruchu.
Cel wychowawczy - wiąże się z pedagogiką, kształtuje pewną osobowość człowieka nadając głębszy sens wychowawczy zajęciom ruchowym. Dotyczy nawyków higienicznych, zdrowotnych współdziałania w grupie, rywalizacji, woli walki.
Konspekt lekcji - to szczegółowe podsumowanie na piśmie przygotowanie n-la do lekcji.
1. temat lekcji, 2. zadania i cele lekcji, 3. plan lekcji, 4. przebieg lekcji, 5. temat pracy domowej, 6. metody nauczania, 7. pomoce naukowe.
Tok lekcyjny - ramowy schemat lekcji (zawiera zadania i kolejność ich wykonania w ogólnym planie) mówiący jak należy dobierać treść kształcenia, by zapewnić jak najwszechstronniejsze oddziaływanie na wychowanka. Wskazuje on kolejność ćwiczeń dla uzyskania racjonalnego przebiegu fizjologicznej krzywej natężenia lekcji. Osnowa - szczegółowe przygotowanie się do jednostki metodycznej.
2. Formy organizacyjne:
Formy podziału uczniów:
Zastępy stałe - są one ustalone w danej klasie na dłuższy okres zgodnie z pedagogicznym punktem widzenia. W zależności od wielkości klasy dzieli się ją na trzy do pięciu zastępów, przy czym w zastępie nie powinno być mniej niż sześć osób a nie więcej niż dziesięć. Podział na zastępy stałe może być stosowany w gimnastyce przyrządowej, a także we wszystkich pozostałych dyscyplinach sportowych. Dobór uczniów powinien być taki, aby w każdym zespole jedni uczniowie wpływali pozytywnie na drugich. Przy doborze bierze się pod uwagę kryterium wychowawcze, stosunki interpersonalne.
Zastępy sprawnościowe - podział klasy pod względem sprawnościowym. Obciążenie dla poszczególnych zastępów może być tak duże, że będzie ono optymalnie odpowiadać każdemu uczniowi. Ćwiczenia obowiązujące w danym zastępie, mogą być tak ustalone, że odpowiadają sprawności wszystkich uczniów w zastępie. Wyniki kontroli sprawności uczniów powinny być podstawą do przeniesienia ucznia z zastępu o małej sprawności do zastępu bardziej sprawnego i odwrotnie.
Zastępy sprawnościowe zmienne - skład osobowy zastępów należy zmieniać w zależności od zaawansowania w konkretnym temacie czy dyscypliny sportowej. Takie podejście do podziału na zastępy stwarza możliwość stawiania adekwatnych wymagań w stosunku do różnych trudnych zadań występujących w programie dla danej klasy. Charakterystyczne dla pracy w zastępach jest to, że stwarza ona warunki do samodzielnej pracy uczniów i samowychowania w zespole.
Drużyny - tworzy się na "gorąco" obowiązuje zasada dzielenia klasy na zespoły o podobnej sprawności i umiejętnościach. Stosowana w grach ruchowych i sportowych ..
Grupy - podział losowy obowiązujący na jedną godz. Stosowane gdy zadania lekcji są łatwe - gry terenowe, ćw. muzyczno-ruchowe.
Pary - zbliżona wysokość i masa ciała. Stosowane w rozgrzewce. Partner zapewnia pomoc lub ochronę, służy drugiemu za przykład lub balast.
Formy porządkowe:
Ustawienia podstawowe: szereg, dwuszereg, rząd, dwurząd, szyk marszowy, itd.
Ustawienia ćwiczebne: luźna gromadka, uliczka, półkole, czworobok, trójkąt, koło czołem do wewn, koło czołem na zewn, kolumna ćwiczebna.
Odliczanie oraz zwroty w miejscu i w ruchu.
Formy prowadzenia zajęć:
Forma frontalna - ma ona miejsce wtedy gdy wszyscy uczniowie w tym samym czasie wykonują to samo ćwiczenie, a nauczyciel mający wszystkich uczniów w polu widzenia, kieruje nimi stosując środki metodyczne i zabiegi organizacyjne. W zajęciach frontalnych intensywność ćwiczeń jest duża, ponieważ mogą być bezpośrednio sterowane. Nauczyciel oddziaływuje pedagogicznie i metodycznie bezpośrednio na wszystkich uczniów. Niekorzystne skutki frontalnego prowadzenia zajęć polegają na tym, że drastycznie ograniczona jest samodzielność uczniów, oraz ograniczona możliwość dozowania obciążeń.
Forma zajęć w zespołach - jest to forma, w której ćwiczenia odbywają się w kilku zespołach, przy czym uczniowie każdego zespołu wykonują zadania pojedynczo lub w parach i zaraz wstępują z powrotem do zespołu. Dla zajęć w zespołach typowe jest, to, że każdy zastęp posiada swojego zastępowego, który kieruje zajęciami wewnątrz swojego zastępu. Zajęcia w zespołach stwarzają lepsze możliwości opanowania umiejętności i nawyków, nie uniknione są jednak martwe punkty z powodu czekania w kolejce na podejście do przyrządu. Stosowane głównie w gimnastyce.
Forma zajęć w zespołach z dodatkowymi zadaniami - jako zadania dodatkowe określamy takie ćwiczenia, które uczniowie wykonują indywidualnie po zakończeniu ćwiczenia zasadniczego. Zadania dodatkowe powinny być stosunkowo łatwe, bezpieczne i atrakcyjne, nastawione głównie na rozwój podstawowych cech motorycznych i odpowiednich grup mięśniowych.
Forma stacyjna - uczniowie ćwiczą strumieniem na wielu stacjach, które składają się na obwód stacyjny. Zajęcia stacyjne są celowe wówczas, gdy zadaniem nauczyciela jest utrwalenie nawyków i umiejętności lub doskonalenie cech motorycznych.
Forma obwodu ćwiczebnego - forma ta słuzy racjonalnemu i intensywnemu przebiegowi ćwiczeń w lekcji, gdy celem jest przede wszystkim doskonalenie takich cech motorycznych jak siła i wytrzymałość. Stosując tą formę nauczyciel rozstawia uczniów w małych grupkach na wszystkich stanowiskach, określa liczbę powtórzeń, daje znak na równoczesną zmianę ćwiczących na stacjach.
Forma indywidualna - każdy uczeń wykonuje zadania samodzielnie i po swojemu.
Forma strumieniowa - charakteryzuje się dynamicznym przemieszczaniem ćwiczących na ścieżce z przeszkodami w określonym kierunku. Ze względu na środowisko i rodzaj przeszkód wyróżnia się trzy rodzaje torów przeszkód: sztuczny, naturalny i kombinowany.
3. Metody wychowawcze w procesie w - f:
Metoda wychowania to każdy wyodrębniający sposób postępowania wychowawcy polegający na aktywności wychowanka, związany zawsze z dokonaniem zmian w obrębie układu nagród i kar w danej sytuacji wychowawczej.
Metody wpływu osobistego:
Wysuwanie sugestii - metoda ta polega na sygnalizowaniu wychowankowi swojego stanowiska i sugerowaniu mu, czego się od niego oczekuje. Sugestie mogą mieć charakter zachęcania, przestrzegania lub oceniania. Perswazja - polega na podsuwaniu wychowankom określonych rozwiązań. Posłużenie się takim repertuarem argumentów, które wywołują u wychowanków określone wewnętrzne przeżycie problemu.
Działanie przykładem osobistym - polega na dostarczaniu wychowankowi właściwych wzorów zachowania lub reagowania. Naśladowanie wychowawcy nie może narażać wychowanka na konflikty z otoczeniem. Wzory zachowania powinny być przydatne i wartościowe dla zaspokojenia obecnych motywów wychowanka, a nie wychowawcy.
Wyrażanie aprobaty i dezaprobaty - w stosunku do zachowań wychowanka ujawnianie uznania lub dezaprobaty zachowań powinno dotyczyć tylko wychowanka i nie pociągać za sobą jakiś konsekwencji. Aby metoda ta była skuteczna, konieczne jest przejawienie przez wychowawcę życzliwego, partnerskiego stosunku do wychowanka.
Metody wpływu sytuacyjnego:
Nagradzanie wychowawcze - powinno mieć miejsce wtedy, gdy zaspokaja określone motywacje wychowanka w następstwie przejawiania przez niego pożądanych wychowawczo i konstruktywnie form aktywności.
Nagradzanie wychowawcze powinno mieć charakter oficjalny. Istotne jest również, aby nagradzanie następowało możliwie bezpośrednio po godnym nagrody zachowaniu się wychowanka.
Karanie wychowawcze - polega na udaremnianiu zachowań destrukcyjnych wychowanka i tłumieniu jego niepożądanych wychowawczo dyspozycji psychicznych. Kary nadmiernie wywołują zazwyczaj dwa rodzaje reakcji: agresję lub reakcję obronne. Reakcjom obronnym towarzyszą zazwyczaj stany lękowe. Kara powinna występować bezpośrednio po wykroczeniu.
Instruowanie - polega na ukazywaniu wychowankowi nie dostrzeżonych przez niego elementów sytuacji. Na zwracaniu jego uwagi na następstwa poszczególnych zachowań i określaniu, w jaki sposób powinien się wychowanek zachować, aby zaspokoić własne motywy. Także na dostarczeniu wzorów postępowania i wskazówek dotyczących ich realizowania. Stosuje się często w połączeniu z metodą perswazji.
Organizowanie doświadczeń wychowanka - polega na ingerencji nauczyciela - wychowawcy w sytuacje, w których wychowanek przejawiał określoną aktywność w ten sposób, że działania konstruktywne przynoszą wychowankowi następstwa pozytywne w stosunku do jego motywów, a destruktywne - następstwa negatywne a więc kary.
Uświadomienie antycypacji następstw zachowania - metoda ta polega na przedstawieniu wychowankowi takich konsekwencji jego czynów, które miały dla niego wartość nagrody lub kary.
Przydzielenie ról i funkcji społecznych - to podstawowa metoda wdrażania wychowanków do pożądanej aktywności i kształtowania ich przekonań. Wychowawca, przydzielając uczniom funkcje, powinien unikać przymusu.
Ćwiczenie - polega na ugruntowaniu u wychowanka określonych czynności o ustalonym porządku. Kształtuje pozytywne cechy - systematyczność, dokładność, sumienność itd.
Metody wpływu społecznego:
Modyfikacja celów zespołu - służy do podnoszenia atrakcyjności życia w zespole, a przez to większego wpływu na każdą jednostkę w zespole, oraz do wprowadzenia nowych rodzajów aktywności zespołu, a tym samym nowych form postępowania w zespole.
Kształtowanie norm postępowania obowiązujących w zespole - polega na wprowadzeniu nowych kryteriów oceny zachowań członków zespołu.
Przekształcanie struktury wewnętrznej zespoły - przez wzmocnienie w zespole pozycji jednostek wywierających dodatni wpływ.
Nadawanie właściwego kierunku działania kontroli społecznej w zespole - stosując tą metodę wychowawca powinien dopuszczać wychowanka do udziału w podejmowaniu decyzji dotyczących zespołu, dążyć do tego aby pewne działania i ich organizacja przebiegały z inicjatywy zespołu ich członków. Włączyć ogół członków zespohl do czynności kontrolnych. Dążyć do rozłożenia odpowiedzialności za sprawy zespołu na cały zespół, nawiązywać lojalną pracę z przywódcami zespołu.
Metody kierowania samowychowaniem:
Idealizacja - akceptacja i przyswojenie przez wychowanka określonego ideału lub wzoru osobowego, a następnie wytworzenie motywacji do przekształcenia własnej osobowości zgodnie z akceptowanym wzorcem. Poznania - ukształtowanie sobie obrazu własnej osoby w kategoriach rozbieżności między cechami pożądanymi i posiadanymi.
Samoocena wstępna - przeżycie przez wychowanka faktu rozbieżności między tym, jakim powinien być, a tym, jakim jest w rzeczywistości.
Aspiracje - przeżycie przez wychowanka dostatecznie silnej motywacji dokonania określonych zmian we własnej osobowości.
Decyzje samorealizacyjne - ustalenie przez wychowanka programu działań samowychowawczych" czyli określenie zadań i wymagań w stosunku do samego siebie na pewien okres.
Działanie samowychowawcze - podjęcie przez wychowanka treningu w zakresie określonego postępowania, czyli podjęcie systematycznej i kontrolowanej aktywności, zmierzającej do odpowiedniego urobienia swojej świadomości.
Samoocena końcowa - wychowanek wartościuje to, co osiągną w wyniku działań samowychowawczych na podstawie ustala dalsze zamierzenia samowychowawcze na miarę osobistych aspiracji.
4. Metody zdobywania i przekazywania wiadomości:
Metody przekazywania wiedzy:
Pokaz - towarzyszą mu słowa. Najczęściej stosowany jest tzw. "żywy pokaz ruchu" przez nauczyciele lub przodującego ucznia. Pokaz może być wykonywany w tempie normalnym lub zwolnionym. Największe walory ma film dydaktyczny, pozwala on odtwarzać ruch w całym jego przebiegu, w różnym tempie nawet zatrzymać w konkretnej fazie.
Opowiadanie - zaznajomienie uczniów zjawiskami nowymi rzeczami i ~iawiskami w formie słownego opisu. Opowiadanie stosuje się w klasach wyższych. Opis powinien być jawny i zrozumiały, żywy i plastyczny przemawiający do wyobraźni uczniów.
Wykład - przedmiotem wykładu jest zazwyczaj opis złozonych układów rzeczy i zjawisk. W wyniku wykładu uczniowie powinni poznać głównie związki i zaleZności pomiędzy rÓZnymi elementami ich struktury. Pogadanka - zmusza ona uczniów nie tylko do śledzenia myśli nauczyciela, ale równiez do samodzielnej pracy myślowej. Polega ona na rozmowie nauczyciela z uczniami.
Pogadanka-zmusza ona uczniów nie tylko do śledzenia myśli nauczyciela, ale również do samodzielnej pracy myślowej. Polega na rozmowie nauczyciela z uczniami.
Dyskusja - wymaga od uczniów duzej samodzielności, umiejętności jasnego formułowania swoich poglądów oraz odpowiedniego przygotowania się do omawianego zagadnienia.
Metody zdobywania wiedzv:
Praca z książką - metoda ta polega na samodzielnym korzystaniu z ksiąZk:i przez ucznia w czasie poza lekcyjnym a nie na lekcji.
Opisywanie i rysowanie postaci - stosuje się ją w celach doskonalenia i pogłębiania wiadomości i umiejętności. Treścią opisów i rysunków mogą być przeZycia podczas ćwiczeń i zawodów, rózne sceny z Zycia sportowego klasy. Opisy powinny być wykonywane samodzielnie w ramach pracy domowej.
Wywiad - ukierunkowana rozmowa np. z mistrzami w danej dyscyplinie sportu
Wykonywanie zadań ruchowych- uczeń zdobywa nowe informacje i wiadomości wykonując nowe zadania ruchowe.
5. Metody realizacji zadań ruchowych.
Metody kreatywne - grupa metod aktywizujących: Zadania mają charakter otwarty, sytuacji zupełnie nieznanych, z którymi dzieci spotykają się po raz pierwszy. Czynnikami motywującymi dzieci do działania jest Użyteczność zadań. Występuje w nich: - podmiotowe traktowanie dzieci; - pełna samodzielność w rozwiązywaniu zadań i problemów.
Metoda ruchowej ekspresji twórczej - dzieci dostają zadanie, którego rozwiązanie zależy ,wyłącznie od ich pomysłu. N-l pełni rolę doradcy i inspiratora. Metoda ta angażuje improwizację, dowolność ruchową, mimikę, elementy pantomimy, groteski itp. Skupia ona wiele propozycji rozwiązania zadania, dzieci muszą Użyć fantazji i pomysłowości aby je rozwiązać.
Metoda problemowa - n-l stwarza sytuację, z którą dzieci spotykają się po raz pierwszy, nie ingeruje w sposób jej rozwiązania. Dzieci powinny samodzielnie przeanalizować sytuację, stworzyć pomysł rozwiązania i zweryfikować jego poprawność w praktycznym działaniu. Wyróżniamy problemy: l) konwergencyjne - maja jedno rozwiązanie. A) zamknięte - dobrze określone w sytuacji początkowej, znamy wszystkie informacje; B) otwarte - dane początkowe są całkowicie lub częściowo nieznane lecz cel jest jednoznaczny. 2) dywergencyjne - maja wiele rozwiązań; A) zamknięte - są wszystkie informacje lecz cel nie określa jednoznacznie sytuacji końcowej; B) otwarte - nieokreślona jest ani sytuacja początkowa ani końcowa, a może być wiele poprawnych rozwiązań.
Faza rozwiązywania problemów: dostrzeganie problemu, analiza sytuacji problemowej, wytwarzanie pomysłów rozwiązywania, weryfikacja pomysłów
Przeszkody w rozwiązywaniu problemów: błędne nastawienie, fiksacja funkcjonalna.
6. Metody realizacji zadań ruchowych.
Metody proaktywne (usamodzielniające) - grupa metod twórczych: Zadania w nich są częściowo określone, zapewniają dzieciom pewną swobodę w działaniu przyczyniając się do ich aktywności. Jednak działania dzieci nie są w pełni samodzielne, ale pośrednio kierowane przez n-la.
Metoda zabawowa-naśladowcza - polega na naśladowaniu mechanizmów, ludzi będących w ruchu, oraz zjawisk przyrody (wiatr, deszcz, burza). Aktywność dzieci pobudzają tematy podsuwane przez n-la, posiadają duży ładunek emocjonalny. N-l stwarza sytuację zabawową, określa sytuację wyjściową i przebieg zabawy. Należy odpowiednio dobrać ćwiczenia, aby przećwiczyć cały układ mięśniowy. Stopniowo należy natężać wysiłek fizyczny, dzieci ruszają się płynnie i swobodnie.
Metoda zabawowa-klasyczna - dzieci stawiane są w sytuacji zabawowej. N-I podaje przepisy gry i fabułę zabawy np. "Dzień i noc".
Metoda bezpośredniej celowości ruchu - cel właściwy zadań znany jest tylko n-Iowi, który musi tak przemyśleć zadanie, aby jego wykonanie prowadziło do tego celu. Dzieci realizują zadanie nie znając celu, jaki jest w min ukryty np. dmuchanie piórka - wentylacja płuc.
Metoda programowego usprawniania się - tzw. Ścieżki zdrowia - dziecko wchodząc na ścieżkę ma do pokonania różne przeszkody i przyrządy. Może wykonywać tu ćwiczenia opisane lub robić rzeczy według własnego uznania, pomysłu, umiejętności i sprawności fizycznej. Wymaga inwencji ucznia, który sam wybiera sposób pokonania ścieżki. Obecnie można wyróżnić 5 różnych rodzajów ścieżki zdrowia: biegowa, sprawnościowa, ćwiczebna, testowa, obciążeniowa.
7. Metody realizacji zadań ruchowych.
Metody reproduktywne - odtwórcze: Zadania w nich są ściśle określone przez n-la, wymagają ścisłego sterowania, działają na zasadzie (bodziec - reakcja): Ćwiczenie ma tylko jedno rozwiązanie. Dziecko jest przedmiotem n-la. W wyniku stosowania tych metod dziecko moze poprawić sprawność i umiejętności ruchowe, jednak nie rozwija się jego samodzielność.
Metoda naśladowcza - ścisła - proces nauczania ruchu przebiega według określonego, przez n-la schematu, którego istotą jest wielokrotne powtarzanie wzoru ruchowego, aZ do ukształtowania nawyku. Przebieg ruchu ściśle określony przez n-la: * reguluje tempo ćwiczeń *intensywność ćwiczeń, * określa trudność ćwiczeń.
Metoda zadaniowa - ścisła - n-l daje dzieciom zadanie, uświadamiając im stan nieumiejętności (braków) oraz określając cele jednocześnie motywując je do działania. N-l powinien dokładnie wyjaśnić i pokazać technikę ćwiczenia np. rzut negatywnych dwutaktu. Powinien wewnętrznie umotywować uczniów do ćwiczenia, co pozwoli na dokładne negatywnych sumienne wykonywanie zadań przez uczniów. Trzeba nauczyć określonej techniki.
Metoda programowego uczenia się - dzieci samodzielnie uczą się samodzielnego zadania ruchowego przy pomocy programu (tablice poglądowe). negatywnych-l przygotowuje program, który pozwoli opanować uczniom poszczególne elementy ruchu na zasadzie ciągów metodycznych.
8. Zasady kształcenia i wychowania.
Zasady budowy lekcji wychowania fizycznego:
1.Wszeclistronności - kompleksowa realizacja programu ma zapewnić równomierne oddziaływanie na różne narządy i układy organizmu wychowanka (układ ruchowy, nerwowy, oddechowy, i układ krążenia), wykorzystanie jak największej ilości metod i form w celu realizacji tematu, możliwie jak największego wykorzystania przyborów i przyrządów.
2.Zmienności pracy mięśniowej - mówi o równomiernym obciążeniu wysiłkiem wszystkich grup mięśniowych w czasie trwania lekcji.
3.Stopniowego natężenia wysiłku - wskazują na potrzebę stopniowego zwiększania wysiłku, aż do osiągnięcia maksymalnego, a po ćwiczeniach, o największym obciążeniu fizycznym i psychicznym na potrzebę uspokojenia organizmu. Z tą zasadą wiąże się pojecie :krzywej natężenia lekcji".
Zasady dydaktyczne:
1.Świadomego i aktywnego udziału uczniów w procesie nauczania i uczenia się. 2.Poglądowości.
3.Systematyczności. 4.Przystępności (stopniowania trudności). 5.Trwałości.
9. Zasady doboru treści i organizacji kształcenia i wychowania:
1. Zasada podmiotowego traktowania uczniów - zasada ta eksponuje diametralnie różną w porównaniu ze stereotypową praktyką szkolną pozycje i role nauczyciela w pracy i życiu szkoły.
2. Zasada integracji kształcenia i wychowania - zasada ta postuluje ścisłe powiązanie procesu dydaktycznego z procesem wychowawczym. Wynika stąd konieczność oddziaływania na wszystkie sfery osobowości ucznia w kursie każdego przedmiotu i toku wszystkich zajęć szkolnych.
3. Zasada połączenia teorii z praktyką - zasada ta wiąże się z koncepcją kształcenia politechnicznego oraz współczesnymi postulatami kształcenia naukowo-teclmicznego i stwarza właściwą postawę do realizacji idei wychowania przez pracę.
4. Różnice treści i form kształcenia - w myśl tej zasady w programie i planie nauczania przewiduje się różnorodne zajęcia pozalekcyjne, które stanowią przedłużenie w innej postaci lekcyjnego procesu dydaktycznowychowawczego.
5. Kształcenia ustawicznego - wymaga nie tylko określonego zasobu podstawowych wiadomości i umiejętności, lecz także ukształtowanie postawy gotowości do permanentnego (ustawicznego) uzupełniania i aktualizowania wiedzy.
6. Uwzględnia cechy nowoczesnego modelu nauczania i uczenia się.
10. Formy i metody intensyfikacji w lekcji wychowania fizycznego:
Podstawowymi środkami i formami zapewniającymi odpowiednią intensywność lekcji są: 1.Właściwy dobór metod realizacji zadań i form organizacyjnych intensyfikujących proces lekcyjny. Do nich zaliczyć należy: formę pracy w zespołach z dodatkowymi zadaniami, formę obwodu ćwiczebnego, formę toru przeszkód (sztuczny, naturalny, kombinowany), f. ćwiczeń ze współćwiczącym, metoda improwizacji twórczej zadaniowej. 2.Dobra organizacja lekcji zapewnia maksymalne wykorzystanie czasu na ćwiczenia, a między innymi: punktualne rozpoczynanie lekcji, ograniczenie czynności organizacyjnych - zbiórek do niezbędnego minimum, stosowanie krótkich objaśnień w połączeniu z pokazem, sprawne kierowanie zespołem uczniowskim, stosowanie w grach i zabawach podwójnych ról, ograniczenie do minimum przerw między ćwiczeniami, stosowanie wzajemnej asekuracji i pomocy.
3.Odpowiedni dobór przyborów i przyrządów do ćwiczeń oraz umiejętne ich wykorzystanie, np. sprawne rozdawanie, zbieranie i zmiana przyborów, sprawne ustawianie i usuwanie przyrządów, wykorzystanie ciężaru, wielkości, sprężystości i kolorystyki przyborów niekonwencjonalnych, które dodatkowo podnoszą wartość lekcji i inspirują ucznia. 4.Właściwy przebieg interakcji. 5.Twórcza postawa nauczyciela w czasie lekcji, jego przygotowanie fachowe i pedagogiczne, styl kierowania, zaangażowanie" atrakcyjność, wiarygodność, pomysłowość, umiejętność inspirowania uczniów do samodzielnego rozwiązywania wielostronnych zadań ruchowych.
6.Klimat społeczny lekcji i atmosfera sprzyjająca wyzwoleniu motywacji czyli umiejętności wytworzenia atmosfery radości, zabawy, możliwości pełnego relaksu psychicznego, wyżycia się fizycznie, dostarczenie okazji do zdobywania doświadczeń ruchowych i zaufania we własne siły.
Poza tym należy zamiast ćwiczeń pojedynczych, wyizolowanych, wprowadzać różnorodne ćwiczenia wykonywane w dłuższym czasie i zaangażowanie więcej grup mięśniowych, tworzące dłuższe lub krótsze sekwencje ruchowe.
11. Sposoby pomiaru efektywności lekcji wychowania fizycznego:
Pomiar efektywności lekcji powinien obejmować kształcenie i wychowanie w kryteriach: w sprawności, umiejętności, wiedza, postawy, nawyki. Należy oceniać korzyści jakie uczeń wyniósł z lekcji, czego się nauczył, co nowego poznał, czy i jak odczuł skuteczność oddziaływania nad rozwojem cech motorycznych o ile poprawił swoją wydolność, jakich doznał przeżyć emocjonalnych, intelektualnych, estetycznych, jakie zaszły zmiany w jego osobowości, w jego postawie wobec kf. Postawy uczniów wobec kf były przedmiotem badań wielu pedagogów, oraz teoretyków oraz metodyków. Metodyków praktyce szkolnej przydatny może być kwestionariusz i ankieta opracowana przez S. Strzyżewskiego. Łatwo jest oceniać efekty fizjologiczne, objawiające się zmęczeniem fizycznym a wynikające z zastosowanych w lekcji obciążeń. Na rodzaj obciążenia składają się objętość, czyli łączna ilość \wykonywanej pracy oraz intensywność ćwiczeń. Wskaźnikiem intensywności jest stosunek a maksymalnymi możliwościami ucznia.
...
mapmapek