Ahern Jerry - Krucjata 013 - Pościg.pdf - ebooki Wojenne (piotredmundowicz3) - piotredmundowicz3

JERRY AHERN

POŚCIG

C YKL : K RUCJATA TOM 13

P RZEŁOŻYŁA : B ARBARA L EWKO

Dla Darthy Hix - mam nadzieję, że Ci się spodoba. Wszystkiego najlepszego...

ROZDZIAŁ I

Żołnierze pułkownika Wolfganga Manna byli ostatnim oddziałem nowej formacji SS. Stawiali

jeszcze opór, ale w zasadzie był on daremny. Właśnie umocnili swoje pozycje, kiedy elektroniczny

system ostrzegania nadesłał meldunek o dużym zgrupowaniu wojsk, zmierzających w stronę

Complexu drogą lądową i powietrzną.

- Rosjanie - stwierdził krótko Mann, któremu bez znieczulenia nastawiono zwichniętą nogę.

- Władymir - szepnęła Natalia. Sarah spojrzała na nich z niepokojem.

- Cholera - mruknął Rourke.

Kurinami poszedł po Elaine Haverson, zabierając z sobą Sarah i Helenę Sturm z jej trzema

synkami i nowo narodzonymi córeczkami.

Rourke zmienił czarny mundur polowy na swoje własne levisy, niebieską koszulę i wojskowe

buty. Siedział teraz nad drugą filiżanką kawy. Gdy pił pierwszą, nawiązano łączność radiową

pomiędzy Helmutem Sturmem a pułkownikiem Mannem. Potem nadeszła wiadomość, że Sturm

popełnił samobójstwo, dowiedziawszy się, iż jego żona i dzieci omal nie zginęły z rozkazu

nazistowskiego rządu, któremu złożył przysięgę wierności.

Popijając kawę, Rourke ładował magazynki pistoletów, sprawdził karabiny i gładził ostrze

swojego noża myśliwskiego marki Gerber. Gdy nadszedł meldunek o zbliżaniu się wojsk radzieckich

pod dowództwem Władymira Karamazowa, John spokojnie dopił kawę, skończył ładować

magazynki, wsunął do kabur pistolety, a nóż schował do pochwy.

Kiedy kapitan Hartman złożył meldunek o gotowości swojego oddziału do odparcia ataku,

Natalia oznajmiła, że pójdzie się przygotować. Frau Mann, która dołączyła do nich w pobliżu

centrum łączności, poszła za nią. Tylko Kurinami usiadł przy Rourke'u i cicho spytał:

- Znów bitwa, John?

- Tak - odrzekł doktor porucznikowi japońskiej marynarki i wyszedł z centrum łączności.

Znalezienie pułkownika Manna, który oparty o kule stał w otoczeniu oficerów na jednej z ulic

Complexu, nie zajęło mu wiele czasu. Mann, dostrzegłszy Amerykanina i Japończyka, pomachał im, a

oficerowie rozstąpili się, żeby zrobić przejście.

- Pułkowniku? - Rourke podszedł do niemieckiego dowódcy.

- Walczył pan już przedtem z tym człowiekiem. Ma pan jakieś sugestie? - zapytał Mann.

- Mógłby być diabłem - powoli odpowiedział John. - Ale jest tylko człowiekiem z krwi i kości. I

chce żyć. Zrobił więcej dla siebie niż dla swojej sprawy, choć może to jedno i to samo. Jeśli poczuje

się osobiście zagrożony, zabierze z sobą większość swoich ludzi i ucieknie, żeby wrócić i bić się

innego dnia.

- A więc błyskawiczne uderzenie w sam środek jego wojsk?

- Tak. - Rourke wolno skinął głową.

- Łatwiej to powiedzieć niż wykonać, doktorze. Jedna trzecia załogi Complexu albo była lojalna

wobec Wodza i już nie żyje, albo jest ranna, albo pod strażą. Jedna trzecia ludzi, doktorze, nie nadaje

się do walki. Zniszczono znaczną część naszego wyposażenia.

Rourke wyciągnął wąskie, ciemne cygaro z wewnętrznej kieszeni brązowej kurtki lotniczej.

- Niech mi pan da kilku ludzi i trochę broni. Poprowadzę rajd na główną kwaterę Karamazowa, o

ile ją tylko namierzymy. Proszę zatrzymać w Complexie tylko tylu ludzi, aby nie pozostał całkiem

bezbronny. Wszyscy inni niech stworzą oddział, który przejdzie do kontrataku w tej samej chwili,

kiedy ja uderzę na kwaterę główną. Należy wykonać manewr zaczepny, żeby Karamazow nabrał

przekonania o naszej sile i liczebności. Powinien poczuć zagrożenie.

- Idę z tobą - usłyszał kobiecy głos za plecami.

To Natalia. Odwrócił wzrok od Manna i spojrzał na nią. Stała, mając za plecami ulicę pełną

przedbitewnej krzątaniny. Uzbrojeni mężczyźni biegali tu i tam, a opancerzone pojazdy wjeżdżały i

wyjeżdżały przez główną bramę Complexu.

- Ty, Sarah i Elaine możecie zostać tutaj. Przydacie się do obrony Complexu. Zabiorę z sobą

Akiro, jeśli zechce mi towarzyszyć.

- Pójdę! - krzyknął Kurinami z entuzjazmem.

- Pójdę - szepnęła Natalia stanowczo. - Znam mojego męża lepiej niż ktokolwiek inny. Wiem, co

myśli. Jeśli pójdziemy razem, będziemy mogli penetrować teren z dwóch stron jednocześnie. Być

może zwiększy to szansę schwytania Władymira przez zaskoczenie.

Jej ręce spoczywały na kaburach rewolwerów. Miała teraz na sobie swój zwykły czarny bojowy

kombinezon, którego prosty krój czynił ją jeszcze bardziej pociągającą. Czarne buty na płaskich

obcasach sięgały jej prawie do kolan, na lewym ramieniu wisiała czarna płócienna torba, a przez

piersi Rosjanka miała przewieszony M-16. Spod lewej pachy wystawał walter z tłumikiem. Ciemne

włosy sięgały jej do ramion, a kiedy potrząsnęła głową, zabłąkany kosmyk opadł na czoło. Oczy -

intensywnie błękitne o dziwnie twardym spojrzeniu.

- W porządku - odpowiedział John.

Niemieckie tankietki przypomniały Rourke'owi, jak kiedyś Rommel obłożył dyktą volkswageny,

robiąc z nich atrapy czołgów. Miało to przekonać aliantów, że Lis Pustyni dysponuje o wiele

większymi od faktycznych zapasami broni. Tankietki były nieco wolniejsze od volkswagenów.

Człowiek prowadzący pojazd obsługiwał jednocześnie elektronicznie sterowaną broń. W zasadzie

tworzył w ten sposób integralną całość z maszyną.

Kapitan Hartman polecił sierżantowi Hofsteaderowi, aby ten krótko przeszkolił Rourke'a, Natalię

i Kurinami.

- Doktorze, pani major, poruczniku. Aby móc w pełni wykorzystać KP-6, należy się przez kilka

tygodni wprawiać na modelu ćwiczebnym, a potem na poligonie. Ale prowadzenie KP-6 jest tak

proste, jak prowadzenie samochodu. Trudno jednak posługiwać się bronią, gdy pojazd jest w ruchu.

Strzelając i wykonując jednocześnie gwałtowne zwroty, można uszkodzić czołg. Interesuję się dawną

bronią, Herr Doktor. Za pańskich czasów czołgom łatwo spadały czy pękały gąsiennice, co

unieruchamiało zwykle wszystkie ówczesne wozy, natomiast w wypadku nieprawidłowej obsługi

KP-6 może się przewrócić. W rękach doświadczonego żołnierza jest to prawie niemożliwe, nawet

gdyby strzelał skręcając. No, ostrzegłem was przed największym niebezpieczeństwem. - Hofsteader

uśmiechnął się. - A teraz, pani major, może zechciałaby pani wejść do środka?

Natalia skinęła głową, a Rourke pomógł jej się wdrapać na pancerz o barwie pustynnego piasku.

Hofsteader wspiął się z drugiej strony i podniósł pokrywę włazu. Natalia obróciła się, spuściła nogi

i ześliznęła w dół. Kiedy się odezwała z wnętrza pojazdu, jej głos odbił się dziwnym echem.

Ahern Jerry - Krucjata 013 - Pościg.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: