30. NEW ART HISTORY.doc

(43 KB) Pobierz

NEW ART HISTORY

 

Scharakteryzuj nurt „New Art History”

 

Myśl marskistowska przeszła transformację w drugiej połowie XX w. (nowa lewica lat 60.) Na gruncie klasycznego marksizmu za prymarne uważane były stosunki produkcji i własności utrzymywane w Bazie – tu miały zachodzić najważniejsze relacje władzy. Każda zmiana społeczna wynikać miała ze zmian w bazie. Nadbudowa była natomiast tylko ideologiczna. W nowym namyśle nad problematyką marksistowską zmieniła się perspektywa widzenia ideologii związanej ze stosunkami władzy. Zaciera się granica między bazą a nadbudową, między którymi mediuje ideologia. Nadrzędne hasło Marksa byt określa świadomość zostaje zamienione na Ideologia określa świadomość.

 

     ogólne pojęcie, które obejmuje szereg tendencji ostatnich dwudziestu lat, które dążą do zakwestionowania dotychczasowego modelu historii sztuki

     inspiracje metodologiczne szły w parze z dyskursem strukturalizmu i szeroko rozumianego postmodernizmu, poststrukturalizmu, marksizmu, neomarksizmu, psychoanalizy, neopsychoanalizy, feminizmu, gender studies, semiotyki, dekonstrukcji

     dyskursywne przemagania między różnymi ruchami na gruncie NAH – odbicie w zróżnicowanej, dynamicznej i transformatywnej strukturze

     radykalne formuły postulatu przebudowania tradycyjnej historii sztuki

     uwikłanie NAH w szerszą debatę polityczną

     polityczna intencja NAH

     impuls płynący z natchnienia marksistowsko-antykapitalistycznego

     feministyczny antypatriarchalizm

     konieczny, polityczny wymiar NAH

     radykalizm polityczny NAHu budzi wiele kontrowersji

     rdzeń przekonań większości nurtów NAH to zakwestionowanie tradycyjnego paradygmatu historii sztuki co motywowane było pobudkami „klasowymi” i „płciowymi” – z jednej strony podważenie burżuazyjnej utrwalającej kapitalistyczne stosunki i „męskiej” historii sztuki

     geneza: po raz pierwszy pojawiło się pojęcie NEW ART HISTORY w tytule konferencji organizowanej przez czasopismo Block – 1982

     już w 1974 r. odnowy historii sztuki żądał T.J. Clark – rewitalizacja tradycyjnego modelu historii sztuki poprzez osadzenie w kontekście społecznym, który stawia nowe pytania o sztukę, całkiem inne niż te zadawane w klasyczny sposób w historii dyscypliny

     pod koniec lat 70. Clark związał się z ośrodkiem w Leeds, twierdzą myśli marksistowskiej

     1978 – kurs społecznej historii sztuki na uniwersytecie w Leeds

     zainteresowanie marksizmem w Wielkiej Brytanii na przełomie lat 60. i 70.

     prekursorski artykuł Perry’ego Andersona Elementy kultury narodowej o potrzebie powołania do życia radykalnej teorii społecznej

     na początku lat 70. powstało czasopismo Screen

     John Tagg – jeden z wydawców czasopisma Block (1979/1980)

        Art history and difference artykuł Tagga

        krytyka umiarkowanych poglądów Clarka

        postulat większej radykalności

        można uogólnić, że Clark optował za odnową metodologiczną historii sztuki, podczas gdy Tagg żądał radykalnej redefinicji historii sztuki

        krytyka prób zakreślenia eklektycznej uniwersalnej metodologii opierającej się na marksizmie, psychoanalizie i feminizmie – miało to prowadzić do zubożenia potencjału każdej z tych dziedzin

        krytyka zmiany metodologii w wymiarze ciągłego reprodukowania tego samego kanonu dzieł jedynie przy zmianie interpretacji – należy połączyć to z refleksją nad kanonem i paradygmatem sztuki

        postawienie dziełu pytania what does it do (włączone w siatkę dyskursu)

     1986 – The new art history – antologia

        analiza NAH

        wprowadzenie perspektywy feministycznej

        Lynda Nead

     krytykuje klasyfikację feminizmu jako modnego dyskursu intelektualnego, nowej metodologii w ramach instytucji akademii

     feminizm według niej dokonał identyfikacji historii sztuki jako formy patriarchalnej kultury i rozpoczął kwestionowanie jej wartości i idei – feminizm nie może być tylko pojęciem różnych dla tradycyjnej historii sztuki

     feminizm ma własne cele, również w znacznym stopniu polityczne, jest systemem przekonań politycznych, a nie środkiem do nadania tradycyjnym problemom nowego systemu pojęć

 

     dwa zasadnicze nurty w NAH

        umiarkowany – modernizacja historii sztuki nowymi systemami pojęć

        radykalny – historia sztuki jako instrument walki politycznej

     nurt umiarkowany: Norman Bryson (Word and image, Vision and painting)

        inspiracje językoznawstwem i semiotyką

        krytyka perceptualizmu Gombricha, negatywnej tradycji dla NAH

     Bryson wyróżnił dwa aspekty NAH: kontekstowy i hermeneutyczny

     nurt kontekstowy: Michael Baxandall, Svetlana Alpers

     nurt hermeneutyczny: skupienie na problematyce aktu interpretacji

     środowisko czasopisma October

        lewicowa, rewizjonistyczna historia sztuki

        Douglas Crimp – problematyka queerowa, kwestia ideologii

        Rosalind Kraus reprezentowała perspektywę bardziej intelektualną niż ideologiczną

     powstało ryzyko autodestrukcji historii sztuki, skoro każda próba naukowego dyskursu mogła przeradzać się w formę mistyfikacji

     istniały tendencje, by historię sztuki wtopić w nurt nauk nad kulturą wizualną, w której nie byłoby wartościującego rozróżnienia między sztuką a nie-sztuką; jednakże myśliciele o takim nastawieniu często nie mieli warsztatu historyka sztuki

     Rosalind Kraus sprzeciwiła się wobec takim autodestrukcyjnym tendencjom

 

Zgłoś jeśli naruszono regulamin