EdW 07 2000.pdf

Poczta

W rubryce „Poczta” zamieszczamy fragmenty Waszych listów oraz

nasze odpowiedzi na pytania i propozycje. Elektronika dla Wszyst−

kich to nasze wspólne pismo i przez tę rubrykę chcemy zapewnić

jak najżywszy kontakt redakcji z Czytelnikami. Prosimy o listy

z oczekiwaniami w stosunku do nas, z propozycjami tematów do

opracowania, ze swoimi problemami i pytaniami. Postaramy się

w miarę możliwości spełnić Wasze oczekiwania.

Specjalną częścią „Poczty” jest kącik tropicieli chochlika drukar−

skiego „Errare humanum est”. Wśród Czytelników, którzy nadeślą

przykłady błędów, będą co miesiąc losowane nagrody w postaci ki−

tów z serii AVT−2000. Piszcie więc do nas, bardzo cenimy Wasze li−

sty, choć nie na wszystkie możemy szczegółowo odpowiedzieć.

Jest to nasza wspólna rubryka, dlatego będziemy się do Was zwra−

cać po imieniu, bez względu na wiek.

Pozdrawiamy: Wiesława Krzemińskiego z Pabianic, Marcina z Chrza−

nowa, Janusza Kosmalę z Łodzi, Mikołaja Dubisza z Krakowa, Woj−

ciecha Stanisławskiego z Poznania, Henryka Bógdoła z Rybnika, Ja−

kuba Smarczewskiego ze Strzelina, Mirosława Koperę z Dębicy (przy

okazji dziękujemy za wszelkie uwagi), Cezarego Dylewskiego z Gru−

dziądza, Sławka Niemyjskiego z Białegostoku.

Znajduje się tam kolejne „dzieło“ red. Z. Raabe: „Piracki nadajnik

FM“. Znając dotychczasową twórczość wspomnianego redaktora w za−

kresie urządzeń dla ludzi złośliwych i nie przestrzegających różnych prze−

pisów już po tytule na okładce byłem pewien kto jest autorem tego projek−

tu. Nie jest to pierwsza tego typu publikacja. Czytuję EP i EdW od kilku

lat i mógłbym podać jeszcze kilka innych przykładów „twórczości“ pana

Raabe. Najwyraźniej pan Redaktor nie wyrósł jeszcze z krótkich spodenek

i najbardziej cieszą Go szczeniackie wybryki. Umieszczenie w tekście in−

formacji o tym, że opisywane urządzenie nie może być używane zgodnie

z obowiązującymi w Polsce przepisami i ma charakter eksperymentalny

jest po prostu śmieszne. Już dzisiaj w eterze jest spory bałagan spowodo−

wany przez różnych piratów. Opracowywanie specjalnych kitów tego ro−

dzaju to już wyjątkowa głupota z Państwa strony. I zasłanianie się wzglę−

dami edukacyjnymi nie bardzo może przekonać. Dla tych, którzy chcą le−

galnie budować nadajniki droga stoi otworem i należy raczej zachęcać do

legalnego korzystania z dostępnych pasm częstotliwości. Opisane po raz

kolejny urządzenie skonstruowane przez pana Raabe, mające służyć prze−

szkadzaniu komuś, czy to na fala eteru, czy też na częstotliwościach aku−

stycznych, nie służy najlepiej reklamie pism AVT. Popierając pana

P. Wronowskiego i trawestując jego hasło z list do EdW: „Niech nielegal−

ne nadajniki i podobne urządzenia nie staną się znakiem rozpoznawczym

EdW“.

Uwagi do rubryki Errare humanum est przysłali ostatnio:

Grzegorz Niemirowski, Marcin Wiązania z Gacek, Adam Roba−

czewski z Wejherowa, Jerzy Klaczak z Katowic, Czesław Szutowicz

z Włocławka, Mariusz Grzesica z Lędziny, Łukasz Podgórnik z Dą−

browy Tarnowskiej i Mikołaj Dubisz z Krakowa.

Nagrody otrzymują: Adam Robaczewski z Wejherowa i Mariusz Grze−

sica z Lędziny .

Jak zwykle bardzo serdecznie dziękujemy za liczne życzenia i pozdro−

wienia, które do nas docierają za pośrednictwem poczty i poprzez listy

e−mail.

Dziękujemy tym wszystkim, którzy nie zapominają dopisać na koper−

cie: szko..., err..., #..., co to..., itd. Bardzo ułatwia to segregację wielkiej

ilość korespondencji nadchodzącej najpierw do sekretariatu AVT, potem

trafiającej do Redakcji EdW. Pod tym względem widać zdecydowany po−

stęp. Rzadko zdarzają się przesyłki bez opisu. Pamiętajcie jednak o tym,

żeby wyraźnie (najlepiej drukowanymi literami) pisać swoje imię, nazwi−

sko oraz adres. Czasem zdarzają się listy z nieczytelnymi danymi lub bez

podania adresu zwrotnego. W razie wylosowania nagrody... nie wiemy

gdzie ją wysłać. Grafologa też raczej nie zatrudnimy na etat.

Z poważaniem

Robert Głowacki

P.S. Swoją drogą red. Z. Raabe potrafi opracowywać wspaniałe pro−

jekty. A kurs BASCOM College jest tego przykładem. Może niech pozosta−

nie przy projektach i przyjemnych, i pożytecznych.

Na naszej stronie internetowej znajdziecie ciekawy program przeznaczony

dla posiadaczy mikrokomputerka edukacyjnego AVT2250. Pozwala on

uczynić z komputerka AVT2250 − programator pamięci EEPROM typu

28C64 (odpowiednik EPROM 27C64) − za pomocą standardowej komen−

dy LOAD. Autorem tego programu jest Tomasz Mrowiec z Łodygowic .

Szanowna Redakcjo!

Ten list miał nie powstać, ale już nie wytrzymałem. No, ale do rzeczy.

Przeczytałem list pana Piotra Wronowskiego w EdW 5/2000 i muszę zgo−

dzić się z nim, że zdanie „Niech ‘Pipek Dręczyciel’ stanie się znakiem roz−

poznawczym pisma ‘Elektronika dla Wszystkich’. To zdanie jest przesa−

dzone. Ale o wiele większą przesadą, przynajmniej dla mnie, jest pisanie

listu do Rzecznika Praw Obywatelskich, jak zrobił to pan dr inż. Paweł

Hempowicz (EdW 1/2000). Dlaczego? Otóż:

− przede wszystkim tylko podrasowany ‘Pipek’ jest w stanie doku−

czyć komuś (wiem, bo kupiłem, złożyłem i wypróbowałem najpierw na

sobie − zasnąłem bez problemu), nie rozumiem skąd pretensje do

Redakcji,

− pan Hempowicz pisze, że układ uruchomili na wykładzie studenci

(sam jestem studentem i mimo, że niektóre wykłady są nudne, to nigdy nie

musieliśmy stosować tego typu środków, żeby nie usnąć) i „...studenci

okazali się ludźmi poważnymi...“ i wyłączyli układ. Małą chwileczkę, ale

wydaje mi się, że poważni ludzie nie robią takich żartów, a może pan dr

inż. P. Hempowicz zaprzecza sam sobie?,

W dalszym ciągu nadchodzi wiele listów w sprawie zamieszczonego

w EdW 1/2000 listu dr inż. Hempowicza. Toczy się prawdziwa polemika

na temat “Pipka Dręczyciela” i nie tylko. Oczywiście nie możemy zapre−

zentować wszystkich listów. Ale trzy spośród ostatnio nadesłanych musi−

my przedstawić:

Droga Redakcjo!

Po przeczytaniu listu pana Piotra Wronowskiego w numerze 5/2000

EdW postanowiłem również napisać list w sprawie dziwnych projektów

opracowywanych przez red. Z. Raabe oraz publikowanych przez wydaw−

nictwa AVT. Napisałem ten list natychmiast po zapoznaniu się z treścią

EP i EdW 5/2000.

Elektronika dla Wszystkich

Poczta

− ‘Pipek’ jest bez wątpienia układem do robienia dowcipów, ale to my

decydujemy, czy będą to dowcipy ze smakiem. Podobną sytuację mamy

dwa razy w roku: w „Lany Poniedziałek“ oraz w „Prima Aprilis“. Trzeba

powiedzieć, że te okoliczności to pole, popisu dla dowcipnisiów, z których

część nie ma wyczucia smaku. Bo czy można nazwać wylanie wiaderka wo−

dy na kogoś dowcipem na pewno nie ma w tym nic śmiesznego dla osoby

oblanej. A jednak nie słyszałem, żeby ktoś złożył skargę do RPO z tego po−

wodu,

− pan dr inż. Hempowicz pisze: „Proszę wyobrazić sobie sytuację czło−

wieka, wykonującego wieczorem w domu trudną pracę umysłową, wyma−

gającą skupienia, w dodatku terminową, któremu za dnia podrzucono

gdzieś pod meblem to malutkie urządzenie“. Dalej pan Hempowicz pisze

o skutkach takiego dowcipu. Chciałbym tu zauważyć lekki absurd takiej

sytuacji. Przecież ‘Pipek’ działa po ciemku. Nie znam nikogo, kto pracu−

je po ciemku, nawet umysłowo. Nawet gdyby oświetlenie było wystarcza−

jąco słabe, aby uaktywnić ‘Dręczyciela’, to w takich warunkach odnale−

zienie go nie jest wcale trudne.

Zupełnie nie rozumiem pretensji pana Pawła Hempowicza do Redak−

cji EdW, tylko dlatego, że ktoś zrobił mu niesmaczny żart za pomocą urzą−

dzenia oferowanego przez AVT − Korporację. To tak, gdyby mieć preten−

sje do Nobla za wynalezienie dynamitu, dlatego że ktoś ciągle organizuje

zamachy. To porównanie jest pewnie za mocne, ale uważam, że takie są

najlepsze, gdyż najdobitniej ukazują problem.

Jeszcze na koniec pragnę dodać, że zarówno ‘Pipek Dręczyciel’ jak

i ‘Starter Kit Młodego Audioterrorysty’ mogą mieć wiele innych szlachet−

niejszych zastosowań, nawet bez dużych modyfikacji, nie mówiąc o ich

wartości dydaktycznej (poza wiedzą elektroniczną uczą komu nie należy

robić dowcipów).

A oto odpowiedź Witolda Wojnowskiego (patrz poczta EdW 3/2000) na

krytyczne uwagi Piotra Wronowskiego zamieszczone w EdW 5/2000.

Szanowny Panie Redaktorze. Droga Redakcjo.

Tym razem zostałem wywołany do tablicy i skorzystam z tego zapro−

szenia. Na początku chciałbym zaznaczyć, że po raz kolejny Redakcja pi−

sma jest wiarygodna i drukuje każdy ważny list, niezależnie od tego, czy

jest on pochwalny, czy krytyczny. A ja cieszę się, że są przeciwnicy moich

poglądów, ponieważ jestem tylko Ziemianinem. Tak naprawdę cieszyłbym

się bardziej, gdyby P. Wronowski zamieszkiwał w Sopocie. A jeszcze bar−

dziej, gdyby mieszkał w Sopocie i był wytworem wyobraźni pana dr. Hem−

powicza. A teraz, Panowie w dwóch osobach albo w jednej osobie, po−

wiem Wam kilka prawd.

Popieram Redakcję EdW i to co robi dlatego, że szanuje swoich Czy−

telników, chociażby z tego powodu, że przedstawia i stosuje elektronikę

w różnych możliwych układach funkcjonalnych. Np. sławetny “Pipek” to

nie tylko paskuda szkodząca ludziom, ale głównie urządzenie poznawcze,

które można zastosować do pożytecznych celów. Mój kolega, także hobby−

sta, planuje wykorzystać go po drobnych przeróbkach jako odstraszacz

szpaków. Ale tu istnieje niebezpieczeństwo. Nie wiadomo, może jakaś

organizacja miłośników zwierząt przyczepi się do takiego traktowania tych

sympatycznych zjadaczy owoców?

Ja zastosowałem “Pipka II” tak jak jest skonstruowany do odstrasza−

nia złodziei w ciemnej piwnicy. Sąsiedzi są oczarowani i wdzięczni. My−

ślimy, że skończą się kradzieże. Uwaga! Złodzieje to też ludzie i w zasa−

dzie treść listu dr Hempowicza teoretycznie ma zastosowanie i bierze

tych ludzi w obronę. Ale jest jeszcze coś. Gdy złodziej podczas wykony−

wania czynności kradzieży wskutek zadziałania “Pipka” dostanie np. za−

wału serca! Tragedia nieunikniona dla niego i otoczenia. Dla Policji czy−

sta sprawa – złapany na gorącym uczynku. Gorzej gdy załączony alarm

przy samochodzie wystraszy złodzieja a przypadkowego przechodnia

Z poważaniem Artur Szuliński

REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA

Elektronika dla Wszystkich

Poczta

powali trupem w wyniku zaskakującego ataku decybeli na jego psychikę.

I teraz nie wiem co myśleć? Czy może należałoby polikwidować wszyst−

kie legalne, a niebezpieczne alarmy? I tutaj ten infantylizm mi się przy−

dał. Naprawdę dużo pomysłów przychodzi od wyobraźni dzieci, tylko nie

wszyscy dorośli to zauważają. Są albo tak mocno zajęci swoją dorosło−

ścią, albo po prostu nie kochają dzieci. Później je maltretują albo wyrzu−

cają na śmietniki.

Autor pomysłu “Pipka” przedstawia nam możliwości urządzenia elek−

tronicznego poprzez nietypowe a zaskakujące rozwiązanie techniczne.

W każdym takim artykule pan Z. Raabe pisze, że należy brać pod uwagę,

niezgodne z przyjętymi normami społecznymi i prawem, posługiwanie się

danym urządzeniem. I trzeba czytać dokładnie to, co jest napisane. A jak

się nie rozumie, to po 50 i 100 razy.

My wszyscy hobbyści elektronicy jesteśmy wolni. Mamy prawo wybo−

ru: albo będziemy postępować zgodnie z prawem i etyką, albo wejdziemy

na drogę przestępczą. Jeśli jesteśmy dobrze wychowani przez rodziców

i szkołę, to nic nam nie grozi. Natomiast w drugim przypadku, prędzej czy

później będziemy mieli do czynienia z organami ścigania i sądownictwem.

Ale to ja, z niższym wykształceniem, muszę to mówić pedagogom i nau−

kowcom?

Przecież na co dzień obracamy się wśród różnych urządzeń i in−

nych przedmiotów, które mogą posłużyć do działalności przestępczej

i szkodzić człowiekowi. Chociażby generator wysokiego napięcia ja−

kim jest np. zapalniczka do gazu. Możemy nim porażać bliźnich, ale

najczęściej i głównie używamy do zapalania gazu. I nikt nikomu nie

zakazuje produkowania tych urządzeń. Panowie, na Boga, przecież

nóż nie służy tylko do zabijania. Miliardy ludzi na świecie posługuje

się nożem i nie możemy mówić o nich, że są to potencjalni mordercy.

Może dojść do tego, że nauczycieli chemii czy fizyki będziemy oskar−

żali o to, że uczą nasze dzieci o różnych zjawiskach fizycznych, reak−

cjach chemicznych, materiałach i związkach wybuchowych, od

których już tylko kroczek do prochu strzelniczego itp. Przeciętnie zdol−

ny uczeń jest w stanie wytworzyć przeróżne, niebezpieczne związki

chemiczne czy materiały... . Ale pomimo to należy ich uczyć. Taka jest

edukacji powinność.

EdW w swojej dziedzinie czyni to właściwie. Jest tam profesjona−

lizm, nowatorska inwencja, poczucie odpowiedzialności oraz troska

o najmłodszych elektroników hobbystów, którzy łakną tej wiedzy, nie−

zafałszowanej prawdy o różnych chwytach konstruktorskich. Bez ta−

kiej podstawy i nauki ten młody człowiek nie widzi sensu świata. Ci

młodzi, zdolni chłopcy i dziewczęta będą tworzyć, pracować w XXI

wieku. Oni nas wprowadzą być może w nowe pojęcia i zasady wszech−

mocnej natury. Jeśli nie umiemy im pomóc, to przynajmniej nie prze−

szkadzajmy tym wszystkim, którzy wprowadzają ich w tajniki świata.

Takie jest moje zdanie panie Wronowski. Według Pana, może dziecin−

ne, ale moje własne. Bo jestem sobą i nie kraczę tak samo jak wszystkie

wrony. I nikt z nas, uczciwych ludzi, nie chce robić nikomu krzywdy.

I proszę, aby nas hobbystów nie traktować najgorzej jak to tylko jest

możliwe. A mleko pod nosem mamy – gdy je pijemy dla zdrowia duszy,

umysłu i ciała. I niech się Panowie nie obawiają, nie zachłyśniemy się

nim, bo czuwa nad nami mądry i przyjazny zespół redakcyjny “Elektro−

niki dla Wszystkich”.

Z poważaniem W.W.

Z wyrazami szacunku i poważania dla wszystkich moich przeciwników

Witold Wojnowski

Ps. To jest mój drugi i ostatni list w tej sprawie i nie zamierzam do nie−

go wracać. A teraz rzucam się w nurt elektroniki, bo znów daliście serię

dobrych artykułów i muszę je strawić.

REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA

Elektronika dla Wszystkich

Skrzynka

Porad

W rubryce przedstawiane są odpowiedzi na pytania nade−

słane do Redakcji. Są to sprawy, które naszym zdaniem

zainteresują szersze grono czytelników.

Jednocześnie informujemy, że Redakcja nie jest w stanie

odpowiedzieć na wszystkie nadesłane pytania, dotyczące

różnych drobnych szczegółów.

Jestem elektronikiem. Planuję zakup komputera. Jaki

komputer kupić?

Pytanie naprawdę nie jest łatwe. Wszystko zależy od tego, jakich

programów będzie używał autor tego pytania.

Starsze programy, w tym wciąż użyteczne programy DOS−owe,

mają małe wymagania i można je uruchomić na niemal dowolnym

komputerze, nawet z procesorem 486 czy 386. Nawet nowoczesne

programy windowsowe nie wymagają najnowszego sprzętu. Trzeba

pamiętać, że szalony wyścig producentów sprzętu z producentami

oprogramowania dotyczy przede wszystkim najróżniejszych gier.

Spokojnemu elektronikowi, który nie będzie szalał z rozmaitymi

grami ...3D, wystarczy skromny sprzęt używany. Na pewno nie mu−

si kupować drogiego zestawu za pięć tysięcy złotych.

Nie znaczy to, że bez zastanowienia można kupić cokolwiek. Na

przykład kto zdecyduje się na zakup dość kosztownego, na pozór atrak−

cyjnego notebooka, może się za jakiś czas rozczarować. Problem wtym,

że “zwykłego blaszaka”, czyli typowy komputer w najpopularniejszej

obudowie Tower można w prosty sposób stopniowo modernizować, na−

tomiast modernizacja laptopa jest nie tylko trudna, ale i znacznie bar−

dziej kosztowna, czasami wręcz niemożliwa lub bezsensowna.

Właśnie ze względu na przyszłą modernizację, o pomoc w wybo−

rze używanego sprzętu warto poprosić “rasowego komputerowca”. On

wie, że szybkość procesora nie jest najważniejsza. Sprawdzi za to, czy

na płycie głównej jest gniazdo dla modułów DIMM i wielkość pamię−

ci będzie można z czasem (praktycznie bez ograniczeń) zwiększać.

Obecnie minimalny zestaw “startowy” dla elektronika to kompu−

ter z procesorem Pentium, nawet z zegarem 75 czy 90MHz, twardy

dysk o pojemności co najmniej 1GB. Monitor nawet czarno−biały, ale

zdecydowanie lepiej od razu kolorowy, choćby jakakolwiek “czterna−

stka”. Karta muzyczna nie jest potrzebna. Modem, niezbędny do ko−

munikacji z Internetem i ściągania bezcennych materiałów (danych

katalogowych, programów) można dodać w każdej chwili. Typ karty

graficznej praktycznie nie ma znaczenia – całkowicie wystarczy roz−

dzielczość 800x600 przy 24−bitowym kolorze. Bardzo ważne jest, że−

by pamięć RAM była jak największa. Ilość pamięci jest znacznie

ważniejsza niż szybkość procesora – pamięć RAM nie powinna być

mniejsza niż 32MB.

Używany komputer o takich parametrach oznacza wydatek poni−

żej 1000zł i naprawdę można na nim poważnie pracować. Ryzykow−

ne jest natomiast inwestowanie w komputery z procesorami 386

i 486, z dyskami o pojemności poniżej 500MB i archaicznymi napę−

dami CD−ROM, które nie będą czytać niektórych (może nawet więk−

szości) płyt. Owszem, wiele starszych, użytecznych programów bę−

dzie pracować na takich zabytkach, ale przy próbach modernizacji

trzeba będzie wymieniać dosłownie wszystko. Komputery z proce−

sorami 386 i 486 są atrakcyjne, ale tylko pod warunkiem, że kosztu−

ją jakieś śmieszne pieniądze (100...200zł), co jest ceną używanego

monitora.

Co to jest Power Factor i Power Factor Controller?

Power Factor to współczynnik mocy, a Power Factor Controller (bądź

Corrector) to rodzaj zasilacza, właściwie nowoczesna przetwornica

impulsowa, “przyjazna” dla sieci energetycznej. Dalsze szczegóły na

ten temat będzie można znaleźć w artykule pt.: Ekologiczne zasila−

cze, w jednym z najbliższych numerów EdW.

Czy w najbliższej przyszłości ukaże się projekt programa−

tora GAL?

Tematem układów PAL i GAL nie zajmowaliśmy się w EdW przede

wszystkim ze względu na bardzo duży pobór prądu tych układów, co

radykalnie zmniejsza praktyczną przydatność prostszych wersji. Obe−

cnie dostępne są układy programowalne typu zero power , co znaczą−

co zmienia sytuację. Dlatego nadesłana propozycja będzie wzięta pod

uwagę i niewykluczone, że stosowny cykl pojawi się w EdW po za−

kończeniu BASCOM College.

Dlaczego w poniższym układzie napięcia zmieniają wartość

w zależności od obciążenia (pominąłem kondensatory)?

Przyczyna jest prosta. Obwody stabilizatora pobierają pewien prąd

spoczynkowy. Prąd ten wypływa z końcówki GND i płynie do masy.

Zaznaczono to na rysunku 2 . W pokazanym układzie nie ma proble−

mu z prądem układu U2 (I B2 ), bo płynie on wprost do ujemnej szyny

zasilania. Gorzej z prądem spoczynkowym układu U1 (I B2 ). Musi on

jakoś znaleźć drogę do ujemnej końcówki zasilania. Tymczasem

Elektronika dla Wszystkich

Skrzynka porad

z końcówki wyjściowej

stabilizatora U2 prąd

może tylko wypływać –

zaznaczono to strzałką.

Nietrudno się domyślić,

że dziwne rzeczy dzieją

się wtedy, gdy taki pię−

trowy stabilizator nie jest

obciążony i prąd spo−

czynkowy I B1 nie może

sobie znaleźć drogi.

Aby usunąć usterkę, wystarczy dodać na wyjściu U2 jeden rezystor

(R1 wg rysunku 2), który zapewni przepływ odpowiedniego prądu. We−

dług katalogu prąd spoczynkowy układów 78XX wynosi 5...6mA, ma−

ksymalnie 10mA. Przez dodatkowy rezystor musi więc płynąć prąd

10mAlub większy. Jego rezystancja musi więc wynosić 470Ω

temperaturową i niewrażliwość na inne czynniki (napięcie pracy, upływ

czasu). Inne materiały (tzw. ferroelektryczne) mają znacznie gorszą sta−

bilność, ale za to pozwalają uzyskać dużo większe pojemności.

Profesjonalny konstruktor może sprawdzić w katalogu parametry i za−

mówić odpowiedni typ kondensatora. Natomiast hobbysta kupujący na ba−

zarze “ceramiki” nieznanego typu nigdy nie wie, co tak naprawdę kupuje.

Aby uniknąć problemów, warto trzymać się uproszczonej zasady:

w obwodach wymagających stabilności cieplnej i długoczasowej sto−

sować ceramiki o pojemnościach do 1000pF. “Ceramiki” o więk−

szych pojemnościach stosować tylko w obwodach odsprzęgania zasi−

lania, obwodach sprzegajacych, itp.

Chcę zbudować kolumnę i nie wiem jak podłączyć głośni−

ki, aby ich nie uszkodzić?

Z kontekstu wynika, iż pytanie dotyczy biegunowości. Na wyjściu

wzmacniacza występuje sygnał zmienny, więc nie trzeba się martwić

o jakiś plus i minus. Wprawdzie głośniki jeden zacisk mają zaznaczo−

ny czerwoną kropką, ale tak oznaczona biegunowość dotyczy tylko

tzw. fazowania – by kilka głośników grało “zgodnie”.

Głośnik można uszkodzić (zwłaszcza podczas prób), podając na

niego zbyt dużą moc, czyli w praktyce – podłączając go do wzmac−

niacza o zbyt dużej mocy. Jeśli moc wzmacniacza jest większa od

mocy dołączonego głośnika, należy włączyć w szereg rezystor ogra−

niczający. Powinien to być duży drutowy rezystor o oporności rzędu

4,4

lub mniej.

Jak bez schematu ideowego rozpoznać, jaki filtr jest wlu−

towany w płytkę?

Nie wiemy!

Dlaczego w filtrach m.cz. nie powinno się stosować kon−

densatorów ceramicznych?

Kondensatory ceramiczne produkowane są z użyciem różnych materia−

łów dielektrycznych. I tu tkwi cały problem. Są tworzywa ceramiczne

(dielektryki), które mają znakomite właściwości jeśli chodzi ostabilność

i mocy mniej więcej równej mocy głośnika. Moc wzmac−

niacza zostanie częściowo “zmarnowana” (zamieni się na ciepło

w tym rezystorze), ale zabezpieczy to głośnik(i) przed uszkodzeniem.

...22

REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA · REKLAMA

Z OFERTY AVT

Płytka uniwersalna PDU03 (32x118mm) SMD −1szt

Płytka uniwersalna PDU11 (71x99mm) − 1szt

Płytka uniwersalna PDU13 (28x155mm) −1szt

Płytka uniwersalna PDU14 (64x174mm) −1szt

Płytka uniwersalna PDU21 (51x46mm) −1szt

+ Srebrzanka ok. 3m.

CENA: 15zł

Elektronika dla Wszystkich

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: