§ O'Brien Judith - Medium.pdf - !!!!. Ksiązki do potęgi - brunotaube

Judith O’brien

Medium

The Forever Bride

Przełożyła Zuzanna Maj

Prolog

Noc była cicha i spokojna, a powietrze przesiąknięte zapachem świeżej zieleni i

rozwijających się pączków. Chociaż nie było pełni, jasny sierp księżyca oraz iskrzące się w

ciemnej nocy gwiazdy dostarczały wystarczająco dużo światła. Nie potrzebował latarki —

leżała schowana głęboko w torbie.

Kierował się w stronę niezwykłego domu, znajdującego się już poza miastem i poza

ruchliwymi, dobrze oświetlonymi ulicami, na południe od Grand. Dom położony był

daleko od centrum, trochę powyżej Sześćdziesiątej Pierwszej Ulicy, blisko starej Treadwell

Farm, w okolicy rozpadających się budynków gospodarczych i wolno biegającego żywego

inwentarza. Mimo nieciekawego położenia, siedziba miała własne oświetlenie gazowe oraz

bieżącą wodę. Było to udoskonalenie wprowadzone przez samego właściciela. Zbiornik

gazu znajdował się w urokliwej, nieużywanej od dawna altanie na tyłach domu, a rura

doprowadzająca wodę ciągnęła ją wprost ze starej studni.

Choć czekało go ważne zadanie, nie mógł powstrzymać się od uczucia podziwu dla

prostego piękna domu, który miał przed oczami. Czysta forma tego dużego,

kilkunastopokojowego domostwa przemawiała do jego poczucia estetyki. To był naprawdę

piękny dom, nieskazitelny w swojej urodzie, uwypuklonej jeszcze przez przyćmione

światło nocy.

Tak jak przewidział, jedyne oświetlone okno znajdowało się w jej pokoju. W sypialni

młodej kobiety, która niedawno przybyła z Londynu.

Była tam sama, zupełnie sama.

Torba z grubego płótna wydała mu się nagle bardzo ciężka. Zacisnął ręce tak mocno, że

aż zbielały mu nadgarstki.

Wiedział, co ma zrobić, więc ruszył zdecydowanie do przodu. Nie obawiał się niczego,

bo zadbano o to wcześniej. Wszyscy sąsiedzi, choć mieszkali stosunkowo daleko, zostali

wywabieni z miasta. Sam brał udział w wysyłaniu sprytnie sfingowanych listów, dzięki

którym okoliczni mieszkańcy udali się w odwiedziny do mieszkających w innych

miejscowościach krewnych. Wszystko szło po jego myśli.

Teraz należało jedynie przypiąć do drzwi kartkę z ostrzeżeniem. Kiedy to zrobił, sięgnął

ponownie do torby i zaczął przygotowywać.

Gwałtowny wybuch i ognista fala ciepła zwaliły go z nóg. Rozległ się dźwięk

tłuczonego szkła z wypadających szyb okiennych.

Co to było? Zdumiony, podniósł się z trudem. Jego torbę zdążył już strawić ogień.

Popatrzył na dom.

Płomienie buchały z czarnych okien niczym monstrualne węże.

Stał tam oszołomiony, aż nagle usłyszał dźwięk. Krzyk. Wołanie przerażonej kobiety.

Co miał w takiej sytuacji zrobić? Nic takiego nie powinno się było wydarzyć! To miało

być wyłącznie ostrzeżenie, i to wszystko!

Nagle w oknie na piętrze ukazała się okropna zjawa. Zobaczył jej szczupłą sylwetkę,

rozświetloną jak gdyby — przez słońce, jej uniesione w powietrzu ręce i rozrzucone włosy,

które przypominały włosy płynącej syreny. Potem wszystko zamarło. Zapanowała

przerażająca cisza. Zniknęła również roztańczona syrena. Wszędzie widać było tylko

płomienie.

Postanowił uciec jak najdalej od tego miejsca. Nie mógł się jednak ruszyć. Był

wrośnięty w ziemię, zupełnie jak stojące przed domem drzewa.

Chciał krzyknąć, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Słychać było jedynie

trzask płomieni, łoskot rozpadających się mebli i szkła we wnętrzu domu.

Później, jak zwykle, obudził się zlany potem, z walącym sercem, które podchodziło mu

do gardła.

Rozejrzał się po pokoju. Leżał w swoim miękkim łóżku, wśród pościeli obleczonej w

pachnące poszewki.

Z trudem starał się złapał oddech, nie zapalił jednak lampy. Wkrótce znowu zaśnie, tak

jak każdej nocy od zeszłej wiosny.

Od nocy, kiedy zabił Amandę O’Neal Stevens.

New York City, 1849

W pokoju z zasłoniętymi szczelnie oknami czekały na przybycie ducha.

— Czy jest pani przygotowana na spotkanie z mężem? Wdowa skinęła potakująco

głową, obracając nerwowo cienką srebrną obrączkę.

— Nie wiem, co powiedzieć — wyszeptała z nikłym uśmiechem. — Byliśmy

małżeństwem przez osiem lat, a teraz nie wiem, co mam powiedzieć.

Celia Thomason ujęła rękę młodej wdowy.

— Rozumiem panią, pani Jenson. Ale pani mąż będzie tym samym człowiekiem, będzie

miał taki sam charakter jak przed śmiercią. Nie powinna się pani niepokoić.

— Czy ludzie nie zmieniają się na lepsze? — Pani Jenson westchnęła. — To znaczy, czy

po śmierci nie robią się łagodniejsi i może mają więcej bojaźni bożej?

W chłodnym mroku frontowego pokoju, gdzie ciężkie zielone zasłony nie przepuszczały

popołudniowego słońca, wyciszając szybkie kroki przechodniów i odgłosy

przejeżdżających konnych omnibusów, Celia zauważyła we włosach wdowy srebrne

pasma. A przecież pani Jenson była od niej młodsza, więc nie mogła mieć nawet

trzydziestu lat.

Miała zmęczone oczy starej kobiety i zaciśnięte blade wargi. Dla kogoś, kto ciężko

pracował przez całe życie, a teraz znalazł się w jeszcze trudniejszej sytuacji, wiek nie miał

wielkiego znaczenia.

Kilka miesięcy wcześniej jej mąż zginął w okropnym wypadku. Był dokerem i

wyładowywał wielkie worki z kawą, z których każdy ważył setki funtów. Nie zorientował

się, że najwyżej położony pakunek leży bardzo niestabilnie, i kiedy się potknął, wór

przygniótł go całym ciężarem. Zostawił żonę z trójką dzieci prawie bez grosza.

Zebrawszy resztkę pieniędzy, pani Jenson wybrała się do Celii Thomason, znanej jako

medium pośredniczące między światem rzeczywistym a światem duchów, aby zasięgnąć

rady u swego zmarłego męża. Całe miasto wiedziało o niezwykłych zdolności panny

§ O'Brien Judith - Medium.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: