Abraham Daniel - Wyprawa łowcy.pdf - Abraham Daniel - halina21

G EORGE R.R. M ARTIN

G ARDNER D OZOIS

D ANIEL A BRAHAM

Wyprawa łowcy

Tłumaczył Michał Jakuszewski

2010

Tytuł oryginału

Hunter’s Run

Wydanie I

ISBN 978-83-7506-458-2

Zysk i S-ka Wydawnictwo

ul. Wielka 10, 61-774 Poznań

tel. 61-853-27-51, 853-27-67, faks 852-63-26

Dział handlowy, tel./faks 61-855-06-90

sklep@zysk.com.pl

www.zysk.com.pl

__________________________

NSB eBook 2010

Dla Connie Willis,

która nauczyła się wszystkiego, co potrafi,

od Gardnera i Georgea,

a potem nauczyła tego Daniela.

U WERTURA

Gdy Ramón Espejo obudził się, otaczało go morze ciemności. Przez chwilę był spokojny,

nie myślał o niczym, unosząc się beztrosko w mroku. Potem jego tożsamość wróciła leniwie,

niczym niechciana myśl.

Po głębokiej, ciemnej nicości świadomość, kim jest, nie sprawiła mu przyjemności. Nie

ocknął się w pełni, niemniej jednak czuł ciężar własnego ja, ugniatający mu serce. Rozpacz,

gniew i nieustanny, dręczący niepokój wypełniły jego umysł dźwiękiem brzmiącym, jakby w

sąsiednim pokoju ktoś odkaszlnął. Przez pewien, błogosławiony czas był nikim, a teraz

znowu stał się sobą. W pierwszej świadomej myśli spróbował zaprzeczyć swemu

rozczarowaniu istnieniem.

Był Ramónem Espejo, kontraktowym poszukiwaczem bazującym w Nuevo Janeiro. Był...

był... Ramónem Espejo.

Spodziewał się, że szczegóły jego życia napłyną wartkim strumieniem – co robił ostatniej

nocy, co miał zamiar robić dzisiaj, do kogo chował urazę, jakie żale ostatnio go wypełniały –

ale następna myśl po prostu się zatrzymała. Był Ramónem Espejo, ale nie miał pojęcia, gdzie

jest. Nie wiedział też, w jaki sposób tu trafił.

Zaniepokojony tym faktem, spróbował otworzyć oczy, ale przekonał się, że już są

otwarte. Gdziekolwiek się znajdował, panowała tu nieprzenikniona ciemność, głębsza niż

nocą w dżungli czy w głębokich jaskiniach pod klifami z piaskowca nieopodal Swan’s Neck.

Albo oślepł.

Ta myśl przebudziła w nim słaby impuls paniki. Słyszał historie o ludziach, którzy upili

się tanim, syntetycznym muskatem albo Słodką Mary i obudzili się ślepi. Czy rzeczywiście

tak zrobił? Czyżby aż tak utracił panowanie nad sobą? Wzdłuż jego kręgosłupa spłynęła

maleńka rzeczułka zimnego strachu. Głowa go jednak nie bolała, a w brzuchu nie czuł

pieczenia. Zamknął oczy i zamrugał mocno kilka razy z rzędu, irracjonalnie licząc na to, że

wzrok powróci. Jedynym rezultatem okazały się jasne, pastelowe plamy, przebiegające przez

jego siatkówki. Z jakiegoś nieokreślonego powodu owe kolory zaniepokoiły go jeszcze

bardziej niż ciemność.

Senny letarg odpłynął od niego. Ramón spróbował krzyknąć. Poczuł, że poruszył ustami,

ale nic nie usłyszał. Czyżby również ogłuchł? Postanowił przetoczyć się na bok i usiąść, ale to

także okazało się niemożliwe. Ponownie opadł na plecy, unosząc się w pustce. Nie wyrywał

się, lecz jego umysł pracował intensywnie. Ramón całkowicie już odzyskał świadomość, ale

nadal nie przypominał sobie, gdzie jest ani jak tu trafił. Niewykluczone, że groziło mu jakieś

niebezpieczeństwo. Niemożność poruszania się z pewnością to sugerowała. Może zawaliła się

na niego ziemia w tunelu albo przygniotła go skalna lawina? Spróbował skupić się na

własnym ciele, wyostrzył swą wrażliwość na płynące z niego bodźce. Po pewnym czasie

zdecydował, że nie czuje ciężaru ani nacisku. Nic go nie przygniotło. Możesz nic nie czuć,

jeśli przerwało ci rdzeń kręgowy – pomyślał. Wypełniła go zimna groza. Po chwili

zastanowienia doszedł jednak do wniosku, że to niemożliwe. Był w stanie wykonać drobne

ruchy, ale gdy próbował usiąść, coś go powstrzymywało, prostowało kręgosłup do poziomu,

ściągało w dół ramiona i barki. To było tak, jakby pływał w syropie, tyle że płyn stawiał mu

opór, ściągając go z powrotem na miejsce, łagodnie, lecz nieubłaganie.

Nie wyczuwał wilgoci na skórze, nie czuł dotyku powietrza, powiewu, ciepła ani zimna.

Nie sądził też, by spoczywał na twardej powierzchni. Najwyraźniej pierwsze wrażenie było

trafne. Unosił się w krępującej jego ruchy ciemności. Wyobraził sobie, że jest owadem

uwięzionym w bursztynie. Lepki płyn otaczał go ze wszystkich stron. Jak jednak oddychał?

Nie robił tego. Nagle uświadomił sobie, że nie oddycha.

W nagłym uderzeniu paniki jego jaźń rozprysła się niczym szkło. Opuściły go wszelkie

myśli. Szarpał się jak zwierzę walczące o życie. Darł pazurami otaczającą go pustkę, próbując

utorować sobie drogę do wyimaginowanego powietrza. Starał się krzyczeć. Czas utracił

wszelkie znaczenie, walka pochłonęła go całkowicie, nie potrafił określić, jak długa chwila

minęła, nim wreszcie osunął się bezwładnie, ulegając zmęczeniu. Syrop delikatnie, ale

stanowczo popchnął go z powrotem na poprzednie miejsce. Ramón odnosił wrażenie, że

powinien dyszeć, spodziewał się usłyszeć puls wypełniający mu uszy, poczuć w piersi

łomotanie serca. Nic jednak się nie wydarzyło. Nie zdyszał się, serce nie biło mu szybciej, a

jego płuca nie pragnęły zaczerpnąć powietrza.

Był martwy.

Był martwy i unosił się w ogromnym, suchym morzu, ciągnącym się bez końca we

wszystkich kierunkach. Choć był ślepy i głuchy, wyczuwał ogrom owego bezkresnego,

czarnego oceanu.

Umarł i był w otchłani. Otchłani, której istnieniu papież z San Esteban uparcie zaprzeczał.

Czekał w ciemności na dzień sądu.

Omal nie roześmiał się na tę myśl. To miejsce było lepsze od tego, czym groził mu ksiądz

z maleńkiego kościółka z suszonej na słońcu cegły w jego rodzinnej wiosce w górach

północnego Meksyku. Ojciec Ortega często go zapewniał, że jeśli umrze bez rozgrzeszenia,

natychmiast czeka go ogień piekielny. Ramón nie potrafił jednak odepchnąć od siebie tej

myśli. Umarł i otaczająca pustka – bezkresna ciemność i cisza, w której pozostał mu jedynie

Abraham Daniel - Wyprawa łowcy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: