King Stephen - Truskawkowa wiosna.pdf - Stephen King - twilight_girl

STEPHEN KING

TRUSKAWKOWA WIOSNA

Springheel Jack...

Te dwa słowa ujrzałem tego ranka w gazecie i, mój Boże, jakże one cofnęły mnie w

przeszłość. Wszystko działo się osiem lat temu; prawie dokładnie, co do dnia. Wtedy

właśnie ujrzałem siebie w ogólnokrajowej sieci telewizyjnej - w Raporcie Waltera

Cronkite'a. Wprawdzie moja twarz mignęła tam tylko przez chwilę w tle, za plecami

reportera, ale wszyscy znajomi natychmiast mnie zauważyli. Otrzymywałem telefony z

innych miast i z innych stanów. Mój tata domagał się ode mnie analizy i oceny sytuacji,

był bardzo rubaszny, serdeczny - taki do rany przyłóż. Matka chciała tylko, żebym wrócił

do domu. Ale ja nie chciałem wracać do domu. Byłem oczarowany.

Oczarowany tą mroczną, spowitą mgłą truskawkową wiosną i wiszącym nad

wszystkim cieniem gwałtownej śmierci, która jej towarzyszyła w czasie tamtych nocy

sprzed ośmiu lat. Cień Springheel Jacka...

W Nowej Anglii nazywano to truskawkową wiosną. Nikt nie wie dlaczego; ot, po prostu

określenie używane przez starców. Twierdzą oni, że coś takiego zdarza się co osiem lub

co dziesięć lat. Wypadki, jakie miały miejsce w New Sharon Teachers' College tamtej

konkretnie truskawkowej wiosny... też mogłyby tworzyć cykl, ale ponieważ nikt nie

przeprowadzał nad tym głębszych studiów, nigdy tego tak nie nazwali.

W New Sharon truskawkowa wiosna zaczęła się szesnastego marca tysiąc

dziewięćset sześćdziesiątego ósmego roku. Tego właśnie dnia nastąpił przełom w

najostrzejszej od dwudziestu lat zimie. Padał deszcz, a powietrze przesycał zapach

odległego o trzydzieści kilometrów morza. Śnieg, którego napadało na wysokość prawie

dziewięćdziesięciu centymetrów, zaczął gwałtownie topnieć i cały kampus tonął w

grząskim błocku. Rzeźby ze śniegu - pozostałość zimowego karnawału - które przez dwa

miesiące trwały nietknięte w minusowych temperaturach, przekrzywiały się i przygarbiały.

Ulepiona przed budynkiem bractwa Tep karykatura Lyndona Johnsona płakała rzewnymi

łzami odwilży. Gołąb widniejący przed Prashner Hall stracił wszystkie pióra i miejscami

widać już było jego żałosny, wykonany ze sklejki szkielet.

W nocy nadeszła mgła i spowiła nieprzeniknioną białą opończą i ciszą wąskie alejki

college'u oraz wszystkie drogi dojazdowe. Okalające promenadę sosny sterczały niczym

wyciągnięte do liczenia palce, a mleczny opar, jak dym z papierosów, snuł się leniwie

pod niewielkim mostkiem, otulając armaty pochodzące jeszcze z czasów wojny

domowej. Mgła odbierała pejzażowi spoistość, wszystko wydawało się obce i magiczne.

Ktoś, kto niebacznie opuścił dudniące muzyką z szafy grającej, jaskrawo oświetlone,

zgiełkliwe wnętrze klubu Grinder, spodziewając się widoku wypełnionego gwiazdami

zimowego nieba, trafiał nagle w pogrążony w ogłuszającej ciszy świat dryfującej, białej

mgły; w ciszę, którą mącił jedynie dźwięk jego własnych kroków i plusk wody kapiącej ze

staroświeckich rynien. Człowiek niemal spodziewał się napotkać idącego śpiesznie

Golluma, Frodo, Sama albo odwróciwszy się skonstatować, że Grinder zniknął, a jego

miejsce zajęła mglista panorama wrzosowisk, cisów, druidzkich kręgów lub pryskających

iskrami zaczarowanych pierścieni.

Tego roku szafa grająca odtwarzała Love is Blue. Bez przerwy dochodziły tony Hey,

Jude. Dźwięki Scarborough Fair.

Tamtego wieczoru, dziesięć po jedenastej, student pierwszego roku, John Dancey,

wracając do akademika, zaczął w tej mgle wrzeszczeć. Cisnął na ziemię książki i darł

się, wpatrzony w rozrzucone szeroko nogi leżącej na śniegu w mrocznym narożniku na

parkingu przylegającym do Animal Sciences martwej dziewczyny, która miała gardło

rozerżnięte od ucha do ucha. Jej rozwarte oczy zdawały się ciskać skry radości, jakby

zrobiła najlepszy dowcip w życiu - Dancey, student pedagogiki, lepszy w nauce niż w

gębie, wrzeszczał, wrzeszczał i wrzeszczał.

Ranek wstał posępny i pochmurny, a my szliśmy na sale wykładowe z cisnącymi się

na usta pytaniami: Kto? Dlaczego? Jak myślisz, czy go złapią? I ostatnie, budzące

największy dreszcz emocji: Znałeś ją? Znałaś ją?

Tak, chodziłem z nią na plastykę.

Tak, w zeszłym semestrze mój kumpel umawiał się z nią na randki. Tak, kiedyś w

Grinder poprosiła mnie o ogień. Siedziała przy sąsiednim stoliku.

Tak

Tak, ja...

Tak... tak... och, tak, ja...

Znaliśmy ją wszyscy. Nazywała się Gale Cerman (wymawiało się Kerr-man) i

studiowała na wydziale plastycznym. Nosiła okrągłe, druciane okulary i miała świetną

figurę. Była powszechnie lubiana, ale koleżanki z pokoju jej nie znosiły. Niewiele

udzielała się towarzysko, chociaż należała do najbardziej adorowanych dziewcząt w

kampusie. Była okropna, ale miła. Była niebywale żywa, ale rzadko zabierała głos i

prawie nigdy się nie uśmiechała. Była w ciąży i chorowała na białaczkę. Była lesbijką,

którą zamordował jej chłopak. Siedemnastego marca była truskawkowa wiosna i

wszyscy znaliśmy Gale Cerman.

W kampusie pojawiło się pół tuzina samochodów policji stanowej; większość

zaparkowała przed Judith Franklin Hall, gdzie mieszkała Cerman. Kiedy o dziesiątej rano

przechodziłem tamtędy w drodze na zajęcia, kazano mi się wylegitymować. Głupi nie

byłem. Pokazałem im dokument i nie robiłem żadnych uwag.

- Czy nosisz przy sobie nóż? - zapytał chytrze policjant.

- Czy chodzi o Gale Cerman? - próbowałem się dowiedzieć, gdy już oświadczyłem, że

najniebezpieczniejszą rzeczą, jaką ze sobą noszę, są klucze przypięte do zasuszonej

króliczej łapki.

- Dlaczego pytasz? - nasrożył się.

Na zajęcia spóźniłem się pięć minut.

Panowała truskawkowa wiosna i tej nocy nikt już nie chodził samotnie po terenie na

poły akademickiego, na poły magicznego kampusu. Ponownie pojawiła się mgła

pachnąca morzem, cicha i otchłanna.

Mniej więcej o dziewiątej wieczorem wpadł do pokoju kolega, z którym mieszkałem.

Od siódmej wytężałem mózgownicę, mozoląc się nad esejem o Miltonie.

- Złapali go - oświadczył. - Słyszałem to w Grinder.

- Od kogo?

- Nie wiem. Od jakiegoś chłopaka. Zrobił to jej narzeczony. Nazywa się Carl Amalara.

Rozparłem się na krześle. Poczułem ulgę, a jednocześnie byłem trochę

rozczarowany. Takie nazwisko nie budzi wątpliwości. Musiała to być prawda.

Najzwyklejsze, odrażające, nędzne morderstwo z namiętności.

- W porządku - powiedziałem. - I bardzo dobrze.

Wybiegł z pokoju, żeby dalej rozgłaszać wieść. Jeszcze raz przeczytałem swój esej o

Miltonie i nie mogąc dojść do tego, co chciałem powiedzieć, podarłem go, po czym

zacząłem pisać od początku.

O wszystkim doniosła poranna prasa. Zamieściła aż nieprzyzwoicie wyraźne zdjęcie

Amalary - zapewne ze świadectwa ukończenia szkoły średniej - pokazujące raczej

smętnie wyglądającego chłopaka o oliwkowej cerze, ciemnych oczach i z dziobami na

nosie. Amalara nie przyznał się jeszcze do winy, ale wszystkie okoliczności wskazywały

na niego. On i Gale Cerman przez ostatni miesiąc bardzo się kłócili, a tydzień przed

morderstwem zerwali ze sobą. Jego kolega z pokoju powiedział, że ostatnio Amalara był

„przybity”. W kuferku pod jego łóżkiem policja znalazła kupiony u L.L. Beansa nóż

myśliwski o osiemnastocentymetrowej klindze i ewidentnie pociętą nożyczkami fotografię

jego narzeczonej.

Obok zdjęcia Amalary widniała też podobizna Gale Cerman. Obok blondynki o raczej

mysim wyglądzie i w okularach dostrzec można było trochę rozmazanego psa oraz

flaminga z rozpostartymi skrzydłami. Na twarzy Gale Cerman gościł pełen zakłopotania

uśmiech. Mrużyła oczy i rękę trzymała na łbie psa. A więc to prawda. To musiała być

prawda.

Następnej nocy znów wystąpiła mgła, która słała się jak bluszcz, spowijając świat w

nieprzytomnej ciszy. Wyszedłem tego wieczoru na spacer. Bolała mnie głowa i miałem

ochotę zaczerpnąć nieco świeżego powietrza. Pachniało wiosną; która z wolna usuwała

ze swej drogi niechętnie ustępujący śnieg, zostawiając za sobą pozbawione życia łaty

zeszłorocznej trawy, nagie i niczym nie zakryte jak głowa wiekowej babci.

Dla mnie był to jeden z najczarowniejszych wieczorów, jakie pamiętam. Ludzie,

których mijałem pod otoczonymi halo latarniami, byli mruczącymi cieniami i sprawiali

wrażenie spleconych ramionami, patrzących sobie w oczy kochanków. Śnieg topił się i

odpływał, topił się i odpływał, każdy podmuch wiatru osuszał świat, a mroczne morze

zimy odpływało w niepamięć.

Spacerowałem prawie do północy, do chwili, kiedy byłem już przemoczony do suchej

nitki, a w alejkach zaroiło się od cieni, w krętych przejściach usłyszałem wiele tłumionych

mgłą kroków. Kto powie, że jednym z tych cieni nie był człowiek, czy stwór, nazwany

Springheel Jack? Na pewno nie ja, ponieważ minąłem wiele cieni, ale we mgle nie

rozróżniałem twarzy.

Następnego dnia obudził mnie dochodzący z korytarza zgiełk. Wylazłem zobaczyć, co

się dzieje. Dłońmi doprowadziłem do jakiego takiego stanu fryzurę i przeciągnąłem

włochatą gąsienicą, w którą podstępnie zamienił się mój język, po suchym jak pieprz

podniebieniu.

- Wykończył następną - powiedział ktoś z pobladłą z wrażenia twarzą. - Muszą go

wypuścić.

- Kogo?

- Amalarę! - wykrzyknął inny rozradowany głos. - Kiedy to się stało, on siedział w

więzieniu.

- Stało się co? - dopytywałem się cierpliwie.

Wiedziałem, że wcześniej czy później dowiem się wszystkiego. Tego byłem pewien.

- Dziś w nocy zabił następną. Teraz ciągle jej szukają.

- Kogo szukają?

Przede mną znów zamajaczyła ta blada twarz.

- Nie kogo. Czego. Jej głowy. Ktokolwiek zabił tę dziewczynę, zabrał ze sobą jej głowę.

New Sharon nie jest dużą uczelnią, a w tamtych latach była jeszcze mniejszą -

instytucja określana przez dziennikarzy mianem „uczelni środowiskowej”. I rzeczywiście

stanowiliśmy niewielką społeczność: w każdym razie wtedy. Wszyscy się znali; gorzej lub

lepiej, ale się znali. Gale Cerman była dziewczyną, której każdy kiwał głową na

powitanie, myśląc sobie, że przecież gdzieś już ją wcześniej spotkał.

Ann Bray znali wszyscy. Rok wcześniej, w paradzie podczas konkursu na Miss Nowej

Anglii, szła zaraz za zdobywczynią tytułu i wymachiwała laską w takt melodii Hey, Look

Over Me. Rozum również posiadała nie od parady; do chwili śmierci była redaktorem

uczelnianej gazety (tygodnika), należała do studenckiego koła dramatycznego i pełniła

funkcję przewodniczącej filii Narodowego Żeńskiego Koła Studenckiego w New Sharon.

Na fali entuzjazmu, jaki ogarnia każdego studenta pierwszego roku, wymyśliłem nową

kolumnę do prowadzonej przez nią gazety i próbowałem się z Ann Bray umówić na

randkę - w obu przypadkach poniosłem sromotną porażkę.

A teraz była martwa... gorzej niż martwa.

Na popołudniowe wykłady chadzałem jak każdy inny. Witając się mówiłem „cześć” z

nieco mniejszym zapałem niż zwykle; zupełnie jakbym bał się przyglądać twarzom

znajomych. Oni zresztą zachowywali się podobnie w stosunku do mnie. Między nami

trafiła się czarna owca, czarna jak żwir alejek krzyżujących się z deptakiem, jak wyrwa

między stuletnimi dębami rosnącymi na tylnym dziedzińcu gimnazjum. Czarna jak

masywne cielska armat z czasów wojny domowej oglądane w oparach półprzezroczystej

mgły. Patrzyliśmy sobie w oczy, próbując odnaleźć wzajemnie w nich tę ciemność.

Tym razem policja nikogo nie aresztowała. W mgliste noce osiemnastego,

dziewiętnastego i dwudziestego marca niebieskie radiowozy nieustannie patrolowały

teren kampusu. Ich czołowe reflektory co chwila kłuły mroczne zakątki i zaułki.

Administracja uczelni wprowadziła od dwudziestej pierwszej godzinę policyjną. Parki

obłapiających się ryzykantów, których chwytano w krzakach na północ od Tate Alumni

Building, zabierano na posterunek policji w New Sharon i bezlitośnie maglowano przez

trzy godziny.

Dwudziestego miał miejsce histeryczny, fałszywy alarm, kiedy na parkingu, w miejscu

gdzie znaleziono zwłoki Gale Cerman, natknięto się na nieprzytomnego chłopaka.

Przygłupi gliniarz z kampusu, nie badając nawet pulsu, załadował ciało na tylne

siedzenie radiowozu, rozłożył sobie przed nosem mapę i ruszył do najbliższego szpitala.

Na terenie opustoszałego terenu uniwersytetu syrena samochodu zawodziła jak walne

zgromadzenie banshee.

W połowie drogi zwłoki usiadły i spytały głucho: „Gdzie, do diabła, jestem?” Gliniarz

wrzasnął i zjechał z szosy. Zwłoki okazały się być studentem, który nazywał się Donald

Morris i przez ostatnie dwa dni przechodził ciężką grypę... Czy panowała wtedy grypa

azjatycka? Nie pamiętam. Tak czy owak, zemdlał po drodze do Grinder, dokąd wybrał się

na zupę i tosty.

Dni ciągle były ciepłe, choć pochmurne. Ludzie gromadzili się w niewielkich grupach,

które przejawiały zdumiewającą tendencję do błyskawicznego rozpadania się i

formowania ponownie w innych już konfiguracjach. Jeśli człowiek zbyt długo oglądał te

same twarze, przychodziły mu do głowy głupie myśli o ich właścicielach. A plotki po

kampusie rozchodzić się zaczęły wręcz z szybkością światła. Powszechnie lubiany

profesor historii widziany był na niewielkim mostku, gdy śmiał się i płakał; Gale Cerman

zostawiła tajemniczą, składającą się z dwóch słów wiadomość wypisaną jej własną krwią

na asfalcie parkingu przy Animal Sciences; oba morderstwa tak naprawdę miały podłoże

polityczne i dokonało ich odgałęzienie SDS; żeby zaprotestować przeciw wojnie.

Wszystko to było bardzo zabawne. SDS w New Sharon liczyło siedmiu członków; jedno

większe odgałęzienie mogłoby doprowadzić do bankructwa całą organizację. Ten fakt,

spowodował jeszcze bardziej złowieszczą teorię wysnuwaną przez prawicowe

ugrupowania kampusu - to robota agitatorów z zewnątrz. Tak zatem w tamtych

dziwacznych, ciepłych dniach odwracaliśmy głowy, nie patrząc sobie w oczy.

Zawsze wietrząca sensację prasa zignorowała duże podobieństwo naszego mordercy

do Kuby Rozpruwacza i dokopała się o wiele głębiej - aż do roku tysiąc osiemset

dziewiętnastego. Ann Bray znaleziono na rozmiękłym skrawku ziemi, zaledwie cztery

metry od najbliższego chodnika, ale nie odkryto żadnych odcisków stóp; nawet

należących do ofiary. Obdarzony fantazją dziennikarz z New Hampshire, który uwielbiał

takie mroczne, tajemnicze historie, ochrzcił zabójcę mianem Springheel Jacka, czym

nawiązał do odrażającego lekarza, Johna Hawkinsa z Bristolu, który za pomocą różnych

dziwnych mikstur farmaceutycznych zamordował swoich pięć żon. I przezwisko to z

powodu owego błotnistego miejsca, na którym nie było żadnych śladów, natychmiast się

przyjęło.

Dwudziestego pierwszego znów padało, więc i deptak oraz tylny dziedziniec zamieniły

się w trzęsawisko. Policja oświadczyła, że zostawi w kampusie agentów w cywilnych

ubraniach, zarówno kobiety jak i mężczyzn, po czym połowa radiowozów odjechała.

Gazeta kampusu w nieco chaotycznym artykule wstępnym wyraziła z tego powodu

duże oburzenie. Generalnie sens publikacji był taki, że jeśli pojawi się tyle glin

King Stephen - Truskawkowa wiosna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: