Wolski Marcin - Bogowie jak ludzie.pdf - Wolski Marcin - Zabr7

Marcin Wolski

Bogowie jak ludzie

2004

Trzynaście lat temu na prośbę, a właściwie na wyraźne żądanie nieznajomego mężczyzny,

który pragnął zachować w tajemnicy swą tożsamość, opublikowałem pod moim nazwiskiem

pewien niezwykły zbiór tekstów, zatytułowany, w hołdzie H.G. Wellsowi (mimo że jego

socjalistycznych ciągot i uwielbienia dla Stalina nie podzielam) – „Bogowie jak ludzie”. Do

spotkania, dzięki któremu materiały znalazły się w moich rękach, doszło właściwie parę lat

wcześniej, ale znane wszystkim okoliczności sprawiły, iż druk możliwy był dopiero w Wolnej

Polsce. Podejrzewałem, że maszynopis jest dziełem zapoznanego autora, który w fikcyjną

opowieść wplótł fragmenty własnego życiorysu. Nigdy niestety nie udało mi się tego

zweryfikować.

Człowiek, który wczesnym przedpołudniem pewnego zimowego dnia w 1985 roku

odwiedził mnie w motelu w Częstochowie, gdzie leczyłem kaca po wieczornej balandze, nie

pojawił się więcej. Nie zostawił swoich namiarów. Wszystkie dane, które wynikały z tekstu:

adresy, osoby – nie pokrywały się z rzeczywistością. Nikt taki jak Adam Szarecki nie był na

przełomie lat 60. i 70. studentem historii UW, wiem, bo sam studiowałem tam w tym czasie,

próżno szukać Łukasza Szareckiego na listach uczniów Liceum im. Jana Zamoyskiego. Nie

istniał teatrzyk studencki Delta, miasteczka Rychłowa też nie potrafiłem odnaleźć, podobnie

jak wielu postaci z przeszłości wymienionych w opowieści. Czyżby zatem była to czysta fikcja,

dzieło anonimowego autora, który z jakiegoś powodu wzgardził sławą i pieniędzmi (od razu

zaznaczę, niewielkimi) i zgodził się, aby jego dorobek poszedł na konto kogoś innego?

Dlaczego? Przez wszystkie te lata łudziłem się, że pewnego dnia zgłosi się do mnie, zażąda

honorarium, które cały czas czekało odłożone... I nic. Zacząłem nawet podejrzewać, że może

coś mu się przydarzyło, wypadki chodzą po ludziach. Możliwa była utrata pamięci oraz

ewentualność, że ociekający wodą mężczyzna w półwojskowej kurtce był przebywającym na

przepustce więźniem lub zbiegłym pensjonariuszem zakładu psychiatrycznego. Nie zdołałem

dokładniej przyjrzeć się jego twarzy.

Lata mijały i zapomniałem o całej sprawie. Wkrótce po propozycji wydawnictwa

„Solaris”, zamierzającego wznowić „Bogów”, wybrałem się na egzotyczną wyprawę. Celem

była Nowa Gwinea. Moje podróże oczywiście to temat na osobną książkę, a może nawet cykl

książek. Przytoczę więc tylko jeden znamienny epizod. Godzinę szybkiej jazdy łodzią

motorową od Mandangu, głównego miasta w północnej części Papui Nowej Gwinei, leży

wyspa Karkar, zielony stożek wulkanu wyłaniający się z oceanu. Z rekomendacji polskich

księży werbistów, gościliśmy tam u niejakiego Noela Goodyeara handlarza koprą, właściciela

trzech statków, który w tym gorącym malarycznym zakątku wyczarował przepiękną

rezydencję, z ogrodem botanicznym, kolekcją mebli, sreber, chińskich bibelotów i starych

litografii, wśród których z niemałą satysfakcją dostrzegłem portret Tadeusza Kościuszki. Po

obiedzie Noel zabrał nas swym zwinnym trakiem z napędem na cztery koła na objazd wyspy,

po karkołomnych ścieżkach, mogących wzbudzić grozę nawet u miłośnika motocrossu.

Przystanęliśmy w dawnej protestanckiej misji, którą malaria skutecznie zamieniła w

pustkowie. Cmentarz, kaplica, wspaniałe widoki na wulkaniczną kalderę, częściowo

zatopioną przez morze. Nasza szczupła grupka rozproszyła się – część poszła fotografować,

inni zwiedzać, inni wreszcie za potrzebą. Wysforowałem się nieco do przodu i wtedy z cienia

wyszedł jakiś człowiek. Nie wiem skąd przybył, czy może czekał na mnie, ubrany był jak

tubylec w drelichowe spodnie i brudną koszulkę, choć rysy miał niewątpliwie europejskie,

włosy proste, siwe, ale ruchy zwinne i znakomitą muskulaturę. Przestraszyłem się i ścisnąłem

mocniej cyfrowy aparat kupiony w Singapurze.

– Mam coś dla pana – powiedział, i wetknął mi jakąś kopertę. Potem dosłownie dał krok

w zieloną ścianę zieleni, która natychmiast zamknęła się za nim. Gdyby nie zatłuszczony

papier, rzekłbym, nigdy go nie było. Miałem zamiar wyrzucić pakunek, kiedy uświadomiłem

sobie, że człowiek zjawa mówił do mnie po polsku! Zajrzałem do środka. Znalazłem tam

książkę a właściwie jej strzępy, poprute, poklejone, pospinane na nowo, pełne skreśleń i

dopisków piórem lub ołówkiem, a niekiedy czymś przywodzącym na myśl krew. Co

ważniejsze, była to moja książką „Bogowie jak ludzie”. Wydanie pierwsze i jak dotąd

ostatnie. Nie wiem dlaczego, ale nie wspomniałem o tym spotkaniu nikomu. Wsadziłem

podarunek na dno plecaka, a przed odjazdem zagadnąłem Goodyeara.

– Biały, Polak? – zdziwił się. – Jedyny biały w tej okolicy to ja. No, są jeszcze dwie

siostrzyczki z misji i aborygen albinos. Owszem, w starej misji nocami można spotkać duchy,

ale te wyłącznie mówią po niemiecku.

Nie potrafię powiedzieć, czy facet z dżungli był tym samym nieznajomym z deszczu, który

ofiarował mi maszynopis „Bogów”. Nie mam też pojęcia, co mógł tam robić. I skąd wiedział

jak się ze mną spotkać. Jego poprawki miały sens. Nie pozostaje mi nic innego, jak

zastosować się do nich.

Część pierwsza

Rozdział I

Seria zdarzeń

Pilnie studiując prasę europejską z początków 1899 roku, można natknąć się na relacje o

dwóch tajemniczych zniknięciach, którym ówczesne popołudniówki poświęcały sporo

miejsca, chociaż jakoś nikt nie wpadł na pomysł, aby powiązać je ze sobą. Zresztą, któżby

miał to uczynić, gdy z jednej strony umysły czytelników absorbowała wojna burska, z drugiej

nadciągające nowe stulecie. Wiek, daj Boże, postępu i pokoju. Stulecie, do którego wzdychał

i Verne, i Wells, choć obaj, trzeba przyznać, trochę obawiali się niewiadomego...

Z pożółkłych fotografii spoziera na nas szczupła, inteligentna twarz pierwszego z

zaginionych, Karla Wallenhoffa, ostatniego potomka szlachetnego rodu wywodzącego się

ponoć od Karola Wielkiego. Po mieczu. Po kądzieli Karl dziedziczył tradycje Machabeuszy. I

nie tylko tradycje – Laura Wallenhoff wniosła w posagu potężny majątek jednej z tych

legendarnych fortun zrodzonych przez „wiek stali i żelaza”. A zatem był piękny, bogaty, a na

dodatek niezwykle zdolny. W wieku dwudziestu paru lat doktoryzował się (źródła nie

wspominają, w Heidelbergu czy Getyndze). Pasjonowała go medycyna i biologia, ale nie

stronił również od historii i archeologii, co w owych czasach nikogo nie zadziwiało. Wedle

wspomnień jednego z jego kolegów, laureata nagrody Nobla, profesorowie uważali Karla za

przyszłego geniusza. Opanował kilkanaście języków, mnożył w pamięci wielocyfrowe liczby,

a sprawnością fizyczną zaskakiwał rówieśników podczas krótkotrwałego pobytu na uczelni

angielskiej. Niestety, genialność nierzadko ociera się o obłęd.

Wkrótce po śmierci ojca (matka odumarła go w dzieciństwie) dziwne rzeczy poczęły

dziać się z młodym Austriakiem. Zrezygnował z kariery naukowej, a kierowanie finansowym

imperium przekazał zarządcom. Coraz częściej widywano go wśród ludzi podejrzanej

konduity, artystów cyrkowych, okultystów, jasnowidzów. Plotki wspominały o kontaktach z

masonerią. Podobno nagminnie zaglądał do kieliszka! Wprawdzie na jego związki ze światem

przestępczym policja wiedeńska nie znalazła dowodów, coś jednak musiało się dziać, skoro

wspaniały majątek w ciągu roku stopniał, jak pozostawiony na słońcu tort lodowy...

Późniejsze śledztwo wykazało, że w krytycznym dniu 14 lutego Karl był bankrutem.

Wolski Marcin - Bogowie jak ludzie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: