Carpenter Leonard - Conan szermierz - Legiony smierci.pdf - Seria ''Conan'' - Zabr7

L. SPRAGUE DE CAMP

LIN CARTER

BJÖRN NYBERG

CONAN SZERMIERZ

PRZEŁOŻYŁ CEZARY FRĄC

TYTUŁ ORYGINAŁU: CONAN THE SWORDSMAN

LEGIONY ŚMIERCI

Conan, urodzony w posępnych i pochmurnych górach Cymmerii, jeszcze przed

ukończeniem piętnastego roku życia zdobył zasłużoną sławę wojownika, a opowieści o jego

wyczynach rozbrzmiewały wokół ognisk Rady. W tymże roku cymmeriańskie plemiona

przerwały odwieczne waśnie i połączyły siły, by odeprzeć aquiłońskich najeźdźców, którzy

zbudowali nadgraniczną twierdzę Venarium i zaczęli kolonizować południowe obszary

Cymmerii. Żądne krwi hordy górali spłynęły z północnych wzgórz, wzięły szturmem twierdzę

i wypędziły Aquilończyków za dawną granicę. Conan był jednym z wyjących, opętanych

bitewnym szałem wojowników. Wówczas, pod Venarium, był ledwo wyrostkiem i choć jego

budowa daleko odbiegała od potężnej postury, jaką miał się szczycić w późniejszych latach,

już mierzył sobie sześć stóp i ważył sto osiemdziesiąt funtów. Był czujny i zwinny jak

urodzony człowiek lasu oraz twardy jak mieszkaniec gór. Po ojcu kowalu odziedziczył siłę,

która wraz ze zręcznością w posługiwaniu się nożem, toporem i mieczem czyniła zeń

strasznego przeciwnika.

Po splądrowaniu aquilońskiej twierdzy Conan wraca do swego plemienia. Gnany

młodzieńczymi tęsknotami i ciekawością świata, lecz krępowany rodową tradycją, wplątuje

się w plemienną waśń i w końcu bez żalu opuszcza rodzinną wioskę. Przyłącza się do bandy

Aesirów i bierze udział w najazdach na Vanirów i Hyperborejczyków. Niektóre z

hyperborejskich cytadel znajdują się w rękach budzących powszechną grozę czarowników.

Właśnie na jedną z tych warowni ruszają Aesirowie.

1. KREW NA ŚNIEGU

Jeleń zatrzymał się na brzegu strumienia i podniósł łeb, wdychając mroźne powietrze.

Krople wody skapujące z jego oszronionego pyska wyglądały niczym kryształowe paciorki.

Słońce błyszczało na kasztanowej skórze i migotało w rosochach rozgałęzionego poroża.

Cichy dźwięk, który zaniepokoił zwierzę, nie powtórzył się, więc jeleń schylił łeb, by napić

się wody szemrzącej wśród połamanego lodu.

Po drugiej stronie strumienia brzeg pokryty był gładką warstwą świeżego śniegu. Pod

ciemnymi gałęziami sosen rosły gęste, bezlistne zarośla. Z mrocznego lasu dobiegał jedynie

plusk kropel topniejącego śniegu. Między czubkami drzew widać było szare jak ołów niebo.

Z gąszczu wyleciał rzucony z zabójczą precyzją oszczep. Długie drzewce utkwiło za

łopatką jelenia. Zwierzę podskoczyło, zachwiało się, kaszlnęło krwią i upadło. Przez chwilę

leżało na boku, kopiąc śnieg i szamocąc się w daremnej próbie powstania. Potem ślepia

jelenia zeszkliły się, głowa opadła bezwiednie, a kopyta znieruchomiały. Krew, zmieszana z

pianą, skapywała ze szczęki, plamiąc szkarłatem dziewiczy śnieg.

Dwaj mężczyźni, którzy wyłonili się spomiędzy drzew, badawczo rozejrzeli się po

zaśnieżonej okolicy. Masywniejszy i starszy, najwyraźniej przywódca, był olbrzymem o

zwalistych barkach i długich, potężnie umięśnionych rękach. Muskuły ogromnej klatki

piersiowej i ramion pęczniały pod futrzaną opończą i bluzą z szorstkiej wełny. Prócz tego

miał na sobie szeroki pas ze złotą sprzączką oraz kaptur z wilczego futra, który przysłaniał

mu twarz. Gdy zrzucił go, by się rozejrzeć, w słońcu zajaśniały złociste, lekko upstrzone

siwizną włosy. Szerokie policzki i toporną szczękę porastała krótka, byle jak przycięta broda

tej samej barwy. Kolor włosów, jasna karnacja, rumiane policzki oraz śmiałe, niebieskie oczy

wskazywały, że jest Aesirem.

Towarzyszący mu młodzieniec różnił się od niego pod wieloma względami. Był

zadziwiająco wysoki i krzepki jak na swój wiek Miał proste, gęste, czarne włosy przycięte

nad czołem, a skóra jego posępnego oblicza była albo naturalnie śniada, albo głęboko

opalona. Oczy, ukryte pod gęstymi czarnymi brwiami, były błękitne jak te u towarzyszącego

mu olbrzyma. Jednak podczas gdy w oczach złotowłosego wojownika błyszczała radość z

polowania, oczy młodzieńca jarzyły się niczym ślepia dzikiego i głodnego drapieżnika. W

przeciwieństwie do starszego towarzysza, młodzieniec nie nosił brody, chociaż kwadratową

szczękę ocieniał ciemny, kilkudniowy zarost.

Brodacz nazywał się Njal i był jarlem, czyli wodzem Aesirów, a zarazem hersztem znanej i

cieszącej się złą sławą bandy grasującej na granicy między Asgardem a Hyperboreją.

Młodzieniec imieniem Conan był zbiegiem z urwistych, pochmurnych gór Cymmerii.

Mężczyźni zeszli niżej i przebrnęli przez lodowaty strumień do miejsca, w którym na

skrwawionym śniegu leżał ich łup. Jeleń ważył prawie tyle samo co oni, a rozgałęzione rogi

sprawiały, że był zbyt nieporęczny, by zanieść go do obozu. Dlatego też Njal schylił się i za

pomocą długiego noża szybko rozciął mu brzuch, wypatroszył, zdarł skórę i oddzielił łopatki,

comber i żebra od reszty. Młodzieniec w tym czasie bacznie obserwował okolicę.

— Wykop dół, chłopcze, i to głęboki — burknął na koniec wódz.

Młodzieniec zdjął z pleców topór o długim stylisku i zaczął rąbać zamarznięty stok. Nim

Njal skończył ćwiartować mięso, Conan wyrył dół dostatecznie duży, by ukryć w nim zbędne

resztki. Podczas gdy brodacz płukał skrwawione połcie dziczyzny w strumieniu, młodzieniec

zagrzebał łeb, jelita oraz szkarłatny śnieg i ubił poruszoną ziemię. Potem rozwiązał futrzaną

szubę i zamiótł nią śnieg, zacierając ślady swych poczynań.

Njal zawinął mięso w świeżo zdartą skórę i związał całość sznurem, który zabrał specjalnie

w tym celu. Conan ściął młode drzewko, ogołocił je z gałęzi i skrócił. Njal przywiązał worek

na środku drąga, którego końce obaj zarzucili sobie na ramiona. Ciągnąc za sobą płaszcz

Conana, by zatrzeć odciski stóp, wspięli się na zbocze i wrócili do lasu.

Rosnące na hyperborejskim pograniczu sosny były wysokie, grube i ciemne. W miejscach,

gdzie wiatrołomy pozwalały spojrzeć w dal, roztaczał się widok na ciągnące się w

nieskończoność pagórki porośnięte ośnieżonymi sosnami. W mrocznych ostępach wyły wilki,

a w górze unosiły się bezszelestnie wielkie, białe sowy.

Dwaj dobrze uzbrojeni myśliwi nie bali się miejscowych stworzeń. Tylko raz z szacunkiem

ustąpili z drogi, gdy przed nimi pojawił się niedźwiedź. Jak duchy przemykali między

ponurymi drzewami. Obaj byli urodzonymi ludźmi puszczy, nie czynili więc hałasu i

pozostawiali niewiele śladów. Nawet suche krzaki nie szeleściły, gdy torowali sobie przez nie

drogę.

Obóz Aesirów był tak dobrze ukryty, że pierwszą oznaką jego istnienia okazał się dopiero

cichy pomruk głosów wokół małego ogniska. Podstarzały strażnik, którego loki stały się już

srebrne, wyszedł zza drzewa i przywitał powracających. Jedno oko wojownika było jasne i

bystre, w miejscu zaś drugiego znajdował się pusty oczodół zakryty skórzaną łatką. Był to

Gorm, skald Aesirów. Na jego zgarbionych plecach, w worku ze skóry jelenia spała harfa.

— Są jakieś wieści od Egila? — zapytał wódz zdejmując drąg z ramienia i gestem

nakazując jednemu z obecnych, by zabrał worek z mięsem.

— Ani słowa, jarlu — rzekł ponuro jednooki. — To mi się nie podoba — poruszył się

niespokojnie, jak zwierz wyczuwający niebezpieczeństwo.

Njal wymienił spojrzenia z milczącym Conanem. Dwa dni wcześniej, w czasie

bezksiężycowej nocy z obozu wymknęła się grupa zwiadowców, którzy mieli za zadanie

dotrzeć do wielkiego zamku Haloga i zbadać jego okolicę. Zamek leżał niedaleko za

wzgórzami, które obrzeżały horyzont od południowego wschodu.

Trzydziestu doświadczonych wojowników, prowadzonych przez Egila, miało przetrzeć

drogę i zbadać fortyfikacje hyperborejskiej warowni. Conan, nie pytany, zuchwale

wypowiedział się przeciwko tym zamiarom. Stwierdził, że tak duży podział sił pod bokiem

wroga jest nierozsądny i zbyt ryzykowny. Njal w odpowiedzi zrugał go wtedy i kazał mu

trzymać język za zębami.

Posłańcy od Egila powinni byli przybyć wiele godzin temu. Brak wieści budził obawy w

sercu Njala, który żałował teraz, że nie posłuchał ostrzeżenia młodego Cymmerianina.

Porywcze zachowanie Njala i pośpiech, z jakim poprowadził swoich ludzi przez dzicz do

hyperborejskiej granicy, nie były bezpodstawne. Dwa tygodnie wcześniej hyperborejscy

łowcy niewolników z czerwonymi znakami rodu Haloga na czarnych płaszczach uprowadzili

jego jedyną córkę, Rann. Jarl, dumając nad nieznanym losem swego dziecka i ludzi

wysłanych na zwiad, zdusił ogarniające go drżenie. Czarownicy posępnej Hyperborei słynęli

daleko i szeroko ze swej niesamowitej biegłości w sztukach tajemnych, okrutna zaś królowa

Halogi wzbudzała strach większy niż czarna śmierć. Njal walcząc z chłodem, który

lodowatymi szponami ściskał jego serce, odwrócił się do Gorma skalda.

— Dopilnuj, by szybko przyrządzono mięsiwo — rozkazał. — Nie możemy ryzykować

dymu otwartego ognia, więc niech się piecze na węglach. I niech ludzie jedzą szybko.

Ruszamy o zmroku.

2. OPRAWCY

Wojownicy z Asgardu przez całą noc, bezgłośnie niczym wataha wilków, brnęli jeden za

drugim przez ośnieżone wzgórza osnute lepką mgłą. Z początku na niebie połyskiwały

gwiazdy, ale w miarę upływu czasu zimne opary zgasiły ich lekkie, jakby zamrożone

migotanie. Kiedy w końcu wzeszedł księżyc, wilgotna mgła przyćmiła jego blask tak, że

wyglądał na niebie jak perłowa plama. Mimo iż gęsty mrok zasnuwał tę jałową, bagnistą i

słabo zaludnioną krainę, wojownicy wykorzystywali najmniejszą nierówność terenu, każdy

bezlistny krzak oraz każdą łatę cienia, by wtopić się w otoczenie. Zamek Haloga był bowiem

potężną i dobrze strzeżoną fortecą. Njal zaś, choć zdesperowany i żądny zemsty, w głębi serca

wiedział, że jedyną nadzieję na zwycięstwo daje tylko atak z zaskoczenia.

Księżyc i mgła zniknęły, gdy dotarli do Halogi. Zamek stał na niewysokim wzniesieniu na

skraju płytkiej, nieckowatej doliny. Potężne mury z czarnego kamienia zwieńczone były

blankami, a po obu stronach jedynej, ciężkiej bramy wznosiły się potężne przypory. W

wieżach znajdowało się kilka wysoko osadzonych okien, jednolitą zaś płaszczyznę

megalitycznych murów urozmaicały jedynie wąskie strzelnice.

Njal wiedział, że wzięcie zamczyska szturmem nie będzie łatwe. Poza tym niepokoiło go

jeszcze jedno. Gdzie byli ludzie, których wysłał na zwiady? Nawet idący przodem bystroocy

tropiciele nie znaleźli ani śladu. Niedawno spadły śnieg skutecznie zatarł wszelkie tropy.

— Czy mamy wedrzeć się na mury, jarlu? — zapytał jeden z wojowników — banita, który

uciekł do nich z Vanaheimu.

— Nie, nadchodzi świt, niech będzie przeklęty! — warknął wódz. — Musimy czekać do

nocy albo prosić bogów, by sprawili, aby te białowłose diabły stały się nieostrożne i

podniosły kratę w bramie. Powiedz ludziom, by spali tam, gdzie który stoi, i niech nasypią

śniegu na futra, tak by nikt ich nie zobaczył. Zawiadom Throra Żelazną Rękę, że jego ludzie

pierwsi obejmą wartę.

Njal położył się, owinął futrem i zamknął oczy. Ale sen długo nie chciał nadejść. Kiedy

wreszcie nadszedł, mroczne, chichoczące okropieństwa przemieniły go w koszmar.

Conan wcale nie spał. Targały nim niespokojne przeczucia, ponadto nadal czuł się urażony,

że Njal zlekceważył jego radę. Jako wygnaniec z rodzinnego kraju, był obcy wśród aesirskich

rozbójników i wywalczenie swego miejsca w bandzie kosztowało go niemało wysiłku.

Twardzi synowie Północy potrafili jednak docenić jego umiejętność znoszenia niedostatku

bez skarg. Z kolei liczne bijatyki nauczyły ich szacunku dla ciężkich pięści Cymmerianina.

Mimo młodego wieku Conan walczył z zawziętością zapędzonego w kąt dzikiego kota i

jedynie kilku ludzi siłą mogło odciągnąć go od powalonego przeciwnika. Ale zapalczywemu

Cymmerianinowi to nie wystarczało. Pragnął zdobyć uznanie starszych dokonując jakiegoś

śmiałego czynu.

Conan bacznie przyjrzał się oknom twierdzy. Umieszczono je zbyt wysoko, by można było

ich dosięgnąć, a wspięcie się po murze bez drabiny wykraczało poza ludzkie umiejętności.

Młodzieniec w swoim rodzinnym kraju pokonał wiele stromych urwisk, lecz tam

przynajmniej mógł znaleźć choć minimalne oparcie dla palców rąk i stóp. Niestety, kamienie

składające się na mury zamku Haloga były dobrze dopasowane i wygładzone niczym szkło,

co uniemożliwiało wspinaczkę wszystkim stworzeniom większym od pająka.

Jednakże wąskie strzelnice były osadzone niżej i tym samym wydawały się łatwiej

dostępne. Te najniższe znajdowały się na wysokości nieco większej od sumy wzrostu trzech

ludzi. Oczywiście dla rosłego wojownika były zbyt wąskie, ale czy również dla młodego i

wciąż jeszcze szczupłego Conana?

Kiedy nadszedł świt, w obozie brakowało jednego człowieka — młodego cymmeriańskiego

banity, Conana. Njal miał daleko ważniejsze sprawy na głowie i stąd mało czasu na

zastanawianie się nad losem ponurego młodzieńca, którego najwyraźniej obleciał tchórz.

Gdy świt rozjaśnił puste niebo i rozproszył wilgotną mgłę, która niczym całun spowijała ten

przeklęty kraj, jarl na własne oczy zobaczył powód, dla którego nie otrzymał żadnych wieści

od ludzi wysłanych na zwiad. Wszyscy wisieli na blankach i jeszcze żyli. Tańczyli w

śmiertelnych podrygach na końcach trzydziestu lin.

Njal wytrzeszczył oczy, a potem klął, dopóki nie zachrypł. W bezsilnej złości zaciskał

pięści, aż paznokcie poraniły stwardniałe dłonie. Chociaż czuł się chory do głębi duszy, nie

mógł oderwać oczu od strasznego widowiska.

Wiecznie młoda królowa Halogi — Vammatar Okrutna, stała na murze jasna jak sam

poranek. Miała długie, prawie białe włosy i krągłe piersi, które kusząco napinały tkaninę

ciężkiej, białej szaty. Na pełnych, czerwonych ustach królowej igrał leniwy, rozmarzony

uśmiech. Towarzyszący jej ludzie, rodowici Hyperborejczycy, byli chudzi, długonodzy, mieli

blade oczy i bezbarwne, jedwabiste włosy. Oszaleli z gniewu i przerażenia Aesirowie patrzyli,

jak ludzie z oddziału Egila umierają powoli, wbici na haki i krojeni zakrzywionymi nożami.

Skrwawione, poszarpane strzępy ludzkie, które dwa dni wcześniej były silnymi, rosłymi

wojownikami, jęczały, wyły i szamotały się daremnie. Wojowie mieli konać jeszcze przez

wiele godzin.

Njal patrzył gryząc usta. Z każdą mijającą godziną przybywały mu lata. Nic nie mógł

zrobić! Byłoby szaleństwem rzucić na wysokie mury oddział wojowników uzbrojonych

jedynie w broń ręczną. Gdyby miał wielką, dobrze wyposażoną armię, zdolną do

wielomiesięcznego oblężenia, mógłby zaatakować bramę taranami i pociskami z katapult.

Mógłby wykopać pod murami tunele albo podtoczyć wieże oblężnicze i z ich szczytów

wedrzeć się do zamku. Mógłby też otoczyć szczelnie warownię i czekać, aż głód zwycięży

obrońców. Nie mając jednak wielkiej armii, jarl potrzebował przynajmniej drabin długich na

wysokość muru oraz łuczników i procarzy, którzy w czasie szturmu trzymaliby obrońców w

szachu. Przede wszystkim jednak potrzebował zaskoczenia.

Zaskoczenie, na jakie liczył Njal, zostało bezpowrotnie zaprzepaszczone. Czarownicy

służący Vammatar Okrutnej musieli dzięki swym nieziemskim sztukom dostrzec zbliżających

się Aesirów. Złowieszcze legendy okazały się prawdą. Potwierdzały je szkarłatne dowody

wiszące na tle czarnych kamieni. W zamku Haloga przez cały czas wiedziano, że Aesirowie

tu są i teraz nawet rozmiłowani w pomście bogowie północnych krain nie mogli im pomóc.

Raptem z wysokich okien twierdzy buchnęły pióropusze czarnego dymu i oprawcy,

krzycząc ze zdumienia, zbiegli z murów. Ich czarne szaty łopotały w powietrzu niczym

krucze skrzydła. Ospały, koci uśmiech zniknął z miękkich ust królowej Halogi. W sercu Njala

z Asgardu zatlił się drżący płomyk nadziei.

3. CIEŃ ZEMSTY

Wspinaczka nie była ani łatwiejsza, ani trudniejsza, niż Conan się spodziewał. Za piętnastą

czy szesnastą próbą pętla liny zacisnęła się wreszcie na łbie wykutego w kamieniu smoka.

Kiedy dotarł na poziom strzelnicy, oplótł sznur nogami i zaczął kołysać się niczym dziecko

na huśtawce. Przerzucając ciężar ciała z jednej strony na drugą, stopniowo zwiększał

wychylenie. Rozhuśtywał się coraz bardziej, aż wreszcie przy maksymalnym wychylę w

prawo dosięgnął otworu strzelniczego.

Złapał się kamieni. Trzymając linę ręką, wsunął do otworu jedną, a potem drugą nogę.

Powoli i ostrożnie przemieścił ciężar ciała, aż w końcu usiadł pewnie na parapecie. Nadal

trzymał linę, ponieważ pamiętał, że jeśli ją puści, sznur odsunie się i zawiśnie poza jego

zasięgiem, co uniemożliwi mu odwrót.

Strzelnica była zbyt wąska, by Conan mógł prześliznąć się w obecnej pozycji. Jego szczupłe

biodra zaklinowały się w otworze, którego boki były wycięte na zewnątrz, by zapewnić

obrońcom jak najszersze pole rażenia. Cymmerianin przekręcił się więc i bokiem wsunął w

szczelinę biodra i brzuch. Kiedy jednak ramiona i klatka piersiowa dotarły do najwęższego

miejsca strzelnicy, wejście uniemożliwiła wełniana tunika zwinięta pod pachami. Conan

przez chwilę miał wrażenie, że utknął na zawsze w kamiennej pułapce. Pomyślał, że jeśli

strażnicy znajdą go zaklinowanego w strzelnicy, to wyjdzie na kompletnego głupca. Gdyby

zaś nie został odkryty, czekałaby go powolna śmierć z głodu i pragnienia, a później jego ciało

stałoby się żerem dla kruków.

W końcu otrząsnął się z przygnębiających myśli i doszedł do wniosku, że jeśli całkowicie

wypuści powietrze z płuc, to zdoła się przecisnąć. Odetchnął głęboko kilka razy, jakby

przygotowując się do nurkowania, zrobił wydech i z całej siły wepchnął się w szczelinę.

Wierzgające stopy namacały twardą powierzchnię, na której mógł się wesprzeć. Odwrócił

głowę, przepełzł na drugą stronę i straciwszy równowagę upadł na drewnianą podłogę.

Oszołomiony puścił linę, która niczym wąż zaczęła umykać przez otwór. Złapał ją na chwilę

przed tym, nim zniknęła bezpowrotnie. Conan rozejrzał się po małej, okrągłej komorze. W

mroku dojrzał toporny stołek stojący tu dla wygody łucznika. Przysunął go bliżej otworu i

przywiązał do niego linę, tak by ciężkie drewno służyło jako kotwica. Potem z westchnieniem

przeciągnął się i rozprostował zdrętwiałe mięśnie. Stwierdził, że na kamieniach muru musiał

zostawić kilka kawałków własnej skóry.

Po drugiej stronie komory, naprzeciwko strzelnicy, czerniło się sklepione wejście. Conan

wyciągnął z pochwy długi nóż i zbliżył się doń ostrożnie. Za nim znajdowały się, wiodące w

górę, spiralne schody. W oddali, osadzona w żelaznym uchwycie pochodnia rozpraszała nieco

ciemność.

Krok po kroku, przywierając do ścian, Conan przemierzał liczne korytarze. Dążył ku sercu

twierdzy, gdzie jak sądził, trzymano jeńców. Słońce wzeszło już dawno, ale przez wąskie

Carpenter Leonard - Conan szermierz - Legiony smierci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: