Lerum May Grethe - Córy Życia 07 - Oko za oko.pdf - Lerum May Grethe - Zabr7

MAY GRETHE LERUM

OKO ZA OKO

ROZDZIAŁ I

Meisterplassen, 1703

Maryjka zebrała całe naręcza ziół i kwiatów, bowiem około dnia świętych apostołów

Piotra i Pawła rośliny posiadają specjalną moc. Wszystkie zostały rozłożone do suszenia, każda

odmiana w odpowiednim dla siebie miejscu: niektóre umieszczono w przewiewnym chłodzie,

inne porozwieszano na nasłonecznionych ścianach. Ciemnowłosa dziewczyna stała, trzymając

w dłoniach lśniący kawałek metalu. Mrużyła oczy w blasku wspaniałego czerwcowego słońca.

- Gjertrud, powiedz mi teraz tak szczerze, czy ja jestem do niej chociaż trochę podobna?

Poprawiała włosy przed kawałkiem wytartego srebrnego lusterka. Odbicie było

niewyraźne, ale mimo to widziała swoje rysy i długie, czarne włosy, które tylko latem stawały

się odrobinę jaśniejsze, pojawiały się w nich brunatno rude pasemka, zwłaszcza w ciągu długich

dni spędzanych na górskim pastwisku.

Kobieta, która wyglądała jak jej matka, nie zaraz odpowiedziała. Skrzywiła się lekko na

to bezceremonialne pytanie, jakby było w nim coś bluźnierczego. Dla niej równie dobrze

Maryjka mogłaby zapytać, czy nie jest trochę podobna do wielkiej Maryi, Matki Bożej.

Ale ona pytała tylko o własną matkę. O Marię... Marię, jedyną przyjaciółkę Gjertrud,

osobę, która na zawsze wyryła głęboki ślad w jej sercu.

Gjertrud wyprostowała się nad balią pełną letniej, brudnej wody. Obie kobiety prały

właśnie piękne kilimy, które, jak sięgnąć pamięcią, zdobiły drewniane ściany izby w

Meisterplassen.

- Podobna do niej? Taaak... Z pewnością jesteś podobna. Ale bardziej jeśli chodzi o

serce, moim zdaniem. Jesteś wrażliwą dziewczyną, rozumiesz więcej niż zwyczajni ludzie,

potrafisz pytać tak, że nikt nie umie ci odpowiedzieć. Ona też często tak robiła...

Gjertrud odwróciła wzrok. Maryjka nie dawała za wygraną, domagała się odpowiedzi.

- Ona miała jasne włosy, prawda? I była bardzo piękna... Musiała być piękna...

- Ciii, dziewczyno! Mówisz tak, jakby jej nie było wśród żywych!

Maryjka westchnęła. W jej ciemnoniebieskich oczach pojawił się upór. Teraz latem

twarz miała opaloną i kontrast pomiędzy czarnymi włosami a jasną cerą nie był taki uderzający.

- Dla mnie prawie tak jest - syknęła przez zaciśnięte zęby.

Gjertrud potrząsnęła głową, jakby chciała pozbyć się nieprzyjemnego uczucia, znowu

zgięła plecy nad praniem i przerzucała ciężkie tkaniny z jednej balii do drugiej tak, że woda

chlustała na boki.

- Ona nie umarła! Ona żyje, gdzieś tam na Północy, niech Bóg ma ją w swojej opiece. I

na pewno któregoś dnia...

- ...wróci do domu, tak? Dziękuję, powtarzasz mi to od piętnastu lat, a tymczasem

jedyne, co się w tej sprawie zmieniło, to to, że ojciec również przepadł!

Gjertrud dostrzegła wyraz goryczy w smutnej twarzy dziewczyny. Pożałowała swojej

szorstkości. Ta biedna mała wciąż z pewnością tęskni za ojcem. Zresztą kto tego nie robi?

Gjertrud też musiała tłumić w sobie wiele bolesnych uczuć, odkąd Randar wyruszył, by

odnaleźć Marię, która została zesłana na Północ do obozu rybackiego. Ledwie zdołała uniknąć

stosu! Na szczęście żona tego strasznego pastora Revelina zdążyła przed śmiercią wyznać całą

prawdę, opowiedziała o intrydze, jaką oboje uknuli. Sąd nie mógł jednak Marii całkiem

uniewinnić, zeznawało przeciwko niej zbyt wielu świadków. Czarownica Maria. Mądra Maria.

Znachorka. Niektórym jawiła się jako anioł, innym jako grzeszna kusicielka. Dla Gjertrud była

niemal świętą. Dla małej Maryjki pozostała imieniem... Dla Randara była opętaniem. To

dlatego porzucił dom, odszedł, by odszukać ukochaną.

I znalazł ją.

Gdzieś na Północy, na skalistej wysepce, gdzie kobiety przetrzymywano jako

niewolnice. Zmuszane do ciężkiej pracy, sprzedawały się każdemu rybakowi, który był w stanie

zapłacić kilkoma suszonymi rybami lub odrobiną wódki...

Gjertrud czekała na Randara bardzo długo. Zanim wyjechał, dowiedział się, co ona nosi

w sercu. Jakie straszne mary dręczą ją co noc, ponieważ pokochała męża swojej przyjaciółki i

wybawicielki.

Obiecał, że wróci do domu i do niej. Obiecał, że się nią zaopiekuje, obiecał, że będzie

ojcem dla jedynej córki.

Ale tam na Północy odnalazł Marię. Los się do niego uśmiechnął i stało się tak, że

wszyscy uwierzyli, iż jest prawnym nadzorcą obozu na wyspie Skjaervaer.

Dlatego tam został.

Dlatego córce zostało jedynie blade wspomnienie ojca.

Gjertrud wyciągnęła zaczerwienioną spracowaną dłoń, ociekającą teraz mydlanym

ługiem. Pogłaskała dziewczynę po włosach.

- Moja najdroższa... Wiem, ile musiałaś wycierpieć. Ale pewnego dnia... pewnego dnia

zrozumiesz. Pewnego dnia...

- Nie! Ja nie chcę rozumieć! I nigdy, nigdy nie wybaczę temu pastorowi, który posłał

moją matkę na zatracenie. Odebrał jej zagrodę i ziemię, pozbawił ją wszelkiej czci, ukradł

plebanię i wszystko co miała! Ale czy go to zadowoliło? Nie, on musiał ją jeszcze posłać na

śmierć! Bo ten rybacki obóz... nie jest dużo lepszy od śmierci, prawda? Gdyby umarła,

mogłabym przynajmniej zapomnieć, nie musiałabym przez całe życie nosić w sobie tej

przeklętej tęsknoty...

Wybuchnęła płaczem.

Gjertrud zostawiła pranie, przytuliła do siebie szlochającą dziewczynę. Serce jej

krwawiło na widok cierpień tego dziecka. Troskliwe dłonie gładziły po plecach, cicho szeptane

słowa przenikały przez zasłonę ciemnych włosów, pod którymi ukrywała się twarz Małej.

Trudnym dzieckiem była ta jej Maryjka. Myślała za wiele. Nie była w stanie pogodzić

się z wyrokiem losu.

Jaka niepodobna do siostry Sunnivy! Tamta też wycierpiała niemało, też została jako

dziecko sierotą pozbawioną ojca i domu. Nawet teraz, kiedy była gospodynią na Gurvin, los nie

szczędził jej prób. Sunniva urodziła i pochowała dwóch synków. Chyba już nie będzie dzieci w

ich izbie. Bogu dzięki, że ma przy sobie Bjornara...

Maryjka przestała szlochać, rozejrzała się, zawstydzona wybuchem.

- Wiesz, Gjertrud, czasami wszystko się we mnie tak strasznie burzy. Niekiedy... nie

jestem w stanie tego opanować. I zawsze potem wiem z coraz większą pewnością, że muszę coś

zrobić. Muszę... oddać. Muszę spojrzeć w oczy temu człowiekowi, dowiedzieć się, kim jest

sprawca mojego nieszczęścia. Muszę poznać pastora z Lyster.

Ostatnie słowa niemal wypluła, Gjertrud znowu poczuła w żołądku szpony strachu. Nie

rozumiała gwałtownej nienawiści tej dziewczyny, była wobec niej równie bezradna jak matka

piskląt wobec zbliżającego się podstępnie drapieżnika. Kiedy Małą ogarniały myśli o zemście,

stawała się kimś innym, kimś obcym, i była wtedy zupełnie niepodobna do swojej matki.

Może to krew kata, którą nosiła w swoich żyłach, powodowała ten straszny, oślepiający

gniew, tę zdolność do zapominania o całym świecie w strasznej potrzebie odwetu wobec ludzi,

którzy ją skrzywdzili?

Gjertrud bała się, że Maryjka będzie jedną z tych osób, które potrafią zabić w obronie

ukochanych. Bardzo jej się to nie podobało.

Że też taka śliczna dziewczyna... że może być taka zatwardziała w gniewie! Gjertrud

robiła sobie wymówki. Bo nie było chyba słuszne, że przekazywała temu dziecku własną

gorycz. Nie postępowała właściwie, przedstawiając Małej obraz matki jako niemal świętej,

którą zniszczył podstępny pastor... Ale opowiadania o matce były największą radością Maryjki

od najwcześniejszego dzieciństwa.

Biedna Mała...

Zanim ojciec wyruszył na poszukiwanie matki, dziecko długo tuliło się do niego,

zadając mnóstwo nieprzyjemnych pytań. Gjertrud obawiała się, że dziewczyna jeszcze teraz

boryka się z podejrzeniem, iż ojciec jej nie kochał...

- Maryjko, myślę, że powinnyśmy zrobić sobie przerwę.

Gjertrud celowo nie powiedziała „moje dziecko” ani „maleńka”, chciała bowiem

podkreślić, że teraz rozmawiały jak kobieta z kobietą. Maryjka uśmiechnęła się blado, delikatny

wiatr osuszył już łzy. Odłożyła srebrne lusterko. Wylały wodę i ciężką balię zabrały ze sobą na

brzeg, gdzie miały wyłożyć kilimy do płukania.

Przy posiłku Gjertrud próbowała wrócić do tamtej rozmowy. Chciała poznać najgłębsze

myśli Maryjki, ale to było tak, jakby chcieć złowić węgorza w sieć. Młoda dziewczyna

wymykała się, nie chciała zwierzeń. Znowu w jej oczach pojawił się tamten wyraz uporu, który

sprawiał, że Gjertrud przenikał zimny dreszcz i doznawała wyrzutów sumienia.

Czy to nie ona sama ukształtowała w Maryjce te uczucia?

Marja z radością wstała od stołu, gdy posiłek dobiegł końca. Była już zmęczona tym

dniem, tęskniła, żeby zostać sama, żeby pójść do swojego tajemnego miejsca wysoko w górach.

To tata ją tam zaprowadził na krótko przed swoim wyjazdem. Zaprowadził tam również

Sunnivę, kiedy pewnego razu musiała w spokoju pomyśleć.

To było święte miejsce.

Gdy Maryjka siedziała na wielkim kamieniu, który zwłaszcza z daleka sprawiał

wrażenie, że chwieje się niepewnie na krawędzi skały i może lada chwila runąć w dół, czuła się

wolna.

Tam na górze myśli płynęły swobodniej, były spokojniejsze i bardziej świadome celu.

Przypominały rzekę, wijącą się w dzikich zakolach, omijającą wielkie głazy, by dotrzeć do

szerszego, wygodniejszego koryta...

Maryjka nie wspomniała ani słowem o praniu, po prostu podziękowała za jedzenie i

wyszła.

Lekko wspinała się po piargach i kamieniach, przedzierała przez zarośla i ledwo

widoczne górskie ścieżki. Wiedziała, że tędy nikt za nią nie pójdzie. Nikt bowiem, kto nie znał

dokładnie każdego odcinka, nie mógł nawet przypuszczać, że ten szlak można pokonać. Kiedy

spoglądała w górę, wzrok napotykał nagie skały i gładkie zbocza. To naprawdę niebezpieczny

teren, niedostępny.

Wiedziała też, że wkrótce znajdzie się na górze, ostatni kawałek drogi wiódł jednak

przez osypisko pełne porosłych mchem, poruszających się przy każdym dotknięciu głazów. Ale

ojciec pokazał jej, gdzie można bezpiecznie postawić stopę.

Fiord w dole połyskiwał błękitem, tylko gdzieniegdzie mieniła się plama zieleni.

Widziała stąd okolicę daleko aż do Sogndal, wzrok sięgał hen, do przylądka

Lerum May Grethe - Córy Życia 07 - Oko za oko.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: