Gretkowska Manuela - Europejka.pdf - Gretkowska Manuela - Zabr7

MANUELA GRETKOWSKA

EUROPEJKA

Wydanie I Warszawa 2004

Redakcja: Dominika Cieśla

Korekta: Maria Fuksiewicz, Maciej Korbasiński

Redakcja techniczna: Urszula Ziętek

Projekt graficzny: mamastudio Fotografia na I stronie okładki: ©Jacek

Poremba/Viva!

Wydawnictwo W.A.B. 02-502 Warszawa, Łowicka 31

tel./fax (22)646 01 74,646 01 75,646 05 10,646 05 11 wab@wab.com.pl

www.wab.com.pl

Skład i łamanie: Komputerowe Usługi Poligraficzne

Piaseczno, Żółkiewskiego 7

Druk i oprawa: Drukarnia Wydawnicza

im. W.L. Anczyca S.A., Kraków

ISBN 83-89291-92-4

KWIECIEŃ

4 IV

Od lat czytam o sobie „skandalistka”. Taaa. Pierwsza moja prowokacja

zaczyna się już o świcie. Wstawanie z łóżka przypomina przecież aborcję. Jakaś siła

wyższa wyskrobuje mnie z ciepłej, przytulnej macicy pościeli. Jednak nikt poza mną

nie widzi po tym zabiegu krwistych smug na zimnej posadzce ciągnących się do

łazienki, gdzie szybko się myję, walcząc z dwuletnią córeczką o mydło. Śniadanie,

przewijanie, zabawa. Wszystko pod dyktando zegara terkoczącego z zawziętością

maszyny do szycia. Zamiast igieł ostre wskazówki zszywają przeszłość z

przyszłością, zostawiając mi przyciasne teraz: spacer, karmienie, czytanie ukradkiem.

Od 13.00 do 15.00 Pola poddana jest narkozie drzemki, co pozwala mnie i Piotrowi

na błyskawiczną operację pisania, gotowania obiadu. Po przebudzeniu dziecka znowu

bycie mamą na zmianę z tatą. O ósmej kładziemy małą spać. Jej oddech przez sen to

nieme słowa modlitwy, ufne i żarliwe. W ekstazie tuli misia zupełnie jak święta

Tereska od Dzieciątka Jezus krzyż do piersi.

Boże, ja tak dbam o normalność, układność siebie i rzeczy. Żeby w domu było

posprzątane. Co z tego, idę do sąsiadki, u niej parkiet zmywany raz na tydzień lśni jak

wbite w podłogę zęby Hollywoodu. A u mnie codziennie syf. Kupiłam nawet

jednorazówki do szyb i ścieram ślady rączek dziecka. Trąc i pucując, śmieję się po

kryjomu sama z siebie, że przypomina to zacieranie śladów zbrodni.

Na wyszorowanym wierzchu powaga, w środku mnie szyderstwo. Ale

trzymam się tych szczotek, ściereczek i robię za normalną, porządną. Bo wiem, jak

łatwo się osunąć w entropię i ekstrawagancję. Kilka lat temu, gdy mieszkałam sama,

postanowiłam ograniczyć do minimum ogłupiające sprzątanie. Oprócz szklanki

wyrzuciłam wszystkie naczynia (ciągle pełny zlew), wyniosłam stół (za duża

powierzchnia do bałaganienia) i zamiast tego sprawiłam sobie tacę. Z niej jadłam, na

niej pisałam. Przyjaciółkę zemdliło nad tą tacą, gdy podałam jej ziemniaki. Odkryła

pod nimi warstwy poprzednich obiadów. Wtedy zrozumiałam, że trzeba się trzymać

poręczy normalności. Prosta sukienka, skromny makijaż. Zwyczajność, jej codzienna

zwyklizna jest dla mnie jedynym azylem. Już z niego nie wychodzę.

Zapraszają nas całą rodziną do Krakowa na festiwal kabaretów. Przed

wyjazdem uzgadniamy z „Vivą” szczegóły sesji zdjęciowej po powrocie. Będzie

trwać od śniadania do kolacji. Są na tyle mili, że pytają, co jemy.

- Wszystko.

- Aha - notuje stylistka. -Ale bez wędliny.

- Znaczy sery? -Tak, ale kozie.

- No, niby wszystko... A jajka jecie?

- Kozie. - Aha- notuje.

Stylistka, pośrednik między tym, co jest, a co być powinno, niczemu się nie

dziwi, przynajmniej przez chwilę.

- Zaraz, pani żartuje -wraca do rozsądku.

- I kawior a la Stendhal - dopowiada Piotr.

- ?

- Czerwony i czarny.

Romantyk, i tak dostaniemy żarcie stołówkowe z cateringu „Stracone

złudzenia”.

W wieczornym programie wywiad z Bogusiem Lindą. Zatrzymałam obraz.

Niepolska twarz, na której jest polskie nieszczęście. Oczy dużo młodsze, jakby wyjęte

i wprawione drugi raz po skończonym nałogu albo marzeniach. Gdyby był

Amerykaninem, częściej by się uśmiechał, przebywałby z mniej znerwicowanymi

ludźmi, co odcisnęłoby mu się pod oczyma, na policzkach jak poduszka po śnie.

Zasuwam wieczorem zasłony - koniec spektaklu dnia. Potrącam zawieszony

na okiennej ramie buddyjski dzwoneczek z błogosławieństwem. Odgradzanie się nie

od sąsiadów, od ciemności.

Dowiedziałam się przed chwilą, że mam zakaz występowania w I programie

publicznej telewizji. Poszło o dyskusję w „Pegazie”. Program nie był na żywo i

pewnie został pocięty, więc nie wiem nawet, co takiego powiedziałam, nie oglądam

audycji z sobą.

Rozmawiałam z prowadzącą - Kazia Szczuką - o Scenach z życia

pozamałżeńskiego, mojej i Piotra najnowszej książce. Szczuka próbowała mi

wmówić, że to romansidło, bo o miłości. Zupełnie jak Pianistka, co? Skoro

bohaterem jest również facet, książka musi być antykobieca. Nie zauważyła w

Scenach dość gorzkiego opisu dojrzałych mężczyzn.

Chyba się posprzeczałyśmy. Mam dość narzekań na Sceny z życia bez

prawdziwych argumentów. Najlepszy jest zarzut, że dobrze się czyta, więc to gra-

fomania. Czy książka jest fałszywa, źle napisana? Nic z tych rzeczy. Porządnych

oburza - za dużo w niej seksu, łajdaków obraża, bo nie zostawia na nich suchej nitki.

Ale nikt tego głośno nie powie. Kazia po zgaszeniu kamer też zmienia ton, podaje mi

rękę i mówi, że Sceny się jej podobały, przeczytała jednym tchem. Przyzwyczaiłam

się do publicznej hipokryzji. Już nawet nie pytam, dlaczego w takim razie je przed

chwilą uparcie krytykowała. Gdyby nie udawała poprawności, mogłybyśmy wtedy o

czymś sensownym porozmawiać, zamiast się nawzajem obrażać.

To była zwykła dyskusja o pisarstwie. Może niezbyt fortunna, ale z tego

powodu mam szlaban na pojawianie się w telewizji? Odwołano moje jutrzejsze

wystąpienie w porannym programie. Czyja śnię? XXI wiek i polska cenzura na

pisarzy? TO KIM JA JESTEM, że się nie mieszczę w okienku i pojęciu intelektual-

nych kacyków?

5 IV

Mężczyzna moich marzeń kusi obsadą: Jean Reno i Binoszka (o której złośliwi

mówią bi-moche - „podwójnie brzydka”), moja ikona kobiecości - artystka z dziećmi,

z rozwodami i normalna..

Wymyślić historię romansu, rozgrywającego się na współczesnym lotnisku w

arystotelesowskiej jednoczesności miejsca i czasu jest sztuką. Może to prostacki film,

ale nie ma w nim pretensjonalności Godzin, z których wbrew tytułowi wychodzi się

po godzinie. Ile można wysiedzieć na minoderyjnym filmie, gdzie prawdziwe

problemy zastępuje się grozą egzystencjalną braku problemów? I wszystko w polewie

wielkiej Wirginii Woolf. Zatytułowałabym to paskudztwo Kto się boi Wirginii Woolf

II.

Jean Reno w Mężczyźnie... podobny do Kartezjusza dogorywającego na

dworze królowej Krystyny. Gdyby zagrał filozofa w jakiejś historycznej produkcji,

byłby niezły film, pod warunkiem, że Krystynę grałaby też biseksualna, ambitna

Madonna, królowa masowej wyobraźni.

Znowu telefon. Czy nie można przerobić tych drażniących dzwonków

Pawłowa na coś spokojniejszego, donośne bicie serca? Dzwonią z gazety zapytać, czy

to prawda ze szlabanem na telewizję. Prawda, no i co? Nie jestem gwiazdą

telewizyjną, nie umrę od tego.

Czytam Diabła na wolności Eriki Jong, autorki tak skwapliwie polecanej

przez feminizujące pisemka. Biedna Jong, w swoim czasie też dostała od femisi,

„sióstr” (Piotr nazywa je „siostrami niemiłosierdzia”) o mentalności przedszkolanek.

Bo co z nimi będzie, gdy przestaną pouczać i straszyć, a kobiety dorosną i rozbiegną

się na wolność, do seksu, mężczyzn.

Próbowałam być z femisiami, serio. Pierwszy raz, gdy „Wysokie Obcasy”

zainteresowały się wydrukowaniem kawałków mojej Polki. Uznałam ich prośby za

naturalne - napisałam pierwszy w Polsce dziennik ciąży. Ale ze współpracy nic nie

wyszło. Nagle straciły zainteresowanie i do dziś nie wiem dlaczego. „Nie znamy

końca książki, więc nie możemy jej naszym czytelniczkom polecać” - to tłumaczenie

uznałam za absurdalne. Jak niby się miała moja książka skończyć: psychozą

poporodową i dzieciobójstwem? Propagatorki „rodzenia po ludzku” z „Obcasów”

najwyraźniej uznały, że obsceniczna Gretkowska wywali barbarzyński numer i nie

wiem co, zeżre łożysko?

Innej ze znanych femiś pogratulowałam w spontanie znakomitej książki.

Pomyślałby kto - wstęp do interesującej znajomości. Ale rozmowa zeszła na Kanta i

słyszę, że on bee, jego myśl paskudnie patriarchalna, ponieważ żył w czasach

dominacji mężczyzn, więc jego myślenie było skrzywione. Ciarki mnie przeszły.

Kłócić się nie chcę ani przytakiwać - kontakt niemożliwy wszędzie tam, gdzie

zdrowy, krytyczny rozum zaślepia fanatyczna ideologia. Gardząca Kantem femisia,

gdy huknął na nią szef za pisywanie do (o zgrozo!) kobiecego pisma, szybciutko go

posłuchała. W końcu kazał jej pan profesor, mężczyzna, nie? Najlepszy dowód, że

żyjemy w czasach ucisku kobiet.

Cóż, bycie kobietą nie jest żadną odwagą, to przymus, przed którym nie da się

wybronić. Tylko dlaczego polski feminizm zamienia się najczęściej w eufemizm? Bez

prawdziwych słów i prawdy. Słynne siostrzane uczucia femisi w stosunku do mnie

okazywały się najczęściej morderczymi instynktami. Już słyszę głos feministycznych

prymusek wrzeszczących mi nad uchem: Te należą do nas, te nie i my wiemy

wszystko lepiej! To sobie wiedzcie i odpierdolmy się od siebie, bo wyglądamy na

zassane waginami.

6 IV

Wywiad w „Vivie”.

Nagłówek: „Ostrzeżenie! W rozmowie padają słowa niecenzuralne. Z powodu

użycia ich przez naszą bohaterkę w «Pegazie» wymieniono ekipę programu.

Czy musiała używać wulgaryzmów, skoro telewizyjna dyskusja dotyczyła

napisanych przez nią wspólnie z mężem, Piotrem Pietuchą, Scen z życia

pozamałżeńskiego? Czy skandal się Manueli Gretkowskiej nie znudził?”

- Jest pani wstyd z powodu afery z „Pegazem”? - pyta młoda dziennikarka.

- Wstyd? A dlaczego? To nie ja mam się wstydzić. „Pegaz” ogląda garstka

intelektualistów, traktowana jednak przez dyrekcję Jedynki jak smarkacze, którzy nie

czytali Rotha, Millera, a słowa „pizda” szukają w słowniku wyrazów obcych.

Nawiasem mówiąc, słowo „piździe” znaczyło w staropolszczyźnie „marudzić”, czyli,

Gretkowska Manuela - Europejka.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: