Grady James - Steeltown.pdf - Grady James - Zabr7

James Grady - STEELTOWN

Przekład: WIESŁAW NOWAK

„KB”

OBCY W MIEŚCIE

Dawno, dawno temu, Steeltown odgrywało ważną rolę w amerykańskim śnie

o potędze, ale tego majowego ranka człowiek, który przyleciał do miasta, ujrzał tylko

puste kominy sterczące w czyste niebo.

W kiosku na lotnisku, obok kasy, stał słoik po dżemie pełen japońskich flag.

- Po co one są? - zapytał sprzedawczynię.

- Rozdaje je Izba Handlowa - odparła. - Chce pan jedną?

- Nie, dziękuję.

Zapłacił ćwierć dolara za lokalną gazetę, donoszącą na pierwszej stronie o

pięknej wiosennej pogodzie oraz miejscowym przywódcy związkowym, który palnął

sobie w łeb. Wyszedł na chodnik i wrzucił torbę do poobijanej taksówki.

- Dokąd, szefie? - zapytał szofer w czapeczce drużyny basebolowej „Mets”.

Przyjrzał się pasażerowi w lusterku: przyzwoity facet w eleganckim garniturze,

dobrze po trzydziestce. Trochę za chudy. Szare przenikliwe oczy.

- Do miasta - poprosił pasażer. - Do jakiegoś przyzwoitego hotelu w centrum.

Ale, żeby nie był zbyt drogi.

- Załatwione - rzucił taksiarz odbijając od krawężnika.

Lotnisko znajdowało się na płaskowyżu, oddalone piętnaście kilometrów od

miasta, w miejscu, gdzie smog z fabryk nie był tak gruby i gdzie ziemię posiadali

ludzie, od których, zdaniem zarządu lotniska, należało ją kupić.

Steeltown położone było na uboczu, w stanie słynącym z bursztynowych fal

zbóż i majestatu szkarłatnych gór. Miasto otaczały wyszczerbione wzgórza poryte

kopalniami. Skarłowaciałe sosny i kępki żółtej trawy stanowiły jedyną roślinność.

Mniej odporne gatunki wyginęły w czasach rozkwitu przed I wojną światową. Wtedy

to właściciele hut twierdzili, że cały świat zazdrości kobietom z miasta skóry o

odcieniu kości słoniowej. Odcień ten uzyskiwały dzięki arsenowi zawartemu w

powietrzu.

Taksówka spokojnie przebyła blisko dziesięć kilometrów przez wzgórza.

Kierowca zerknął w lusterko.

- O cholera! - wskazał głową. - Spójrz pan, przykro mi.

Za nimi błyskały czerwone światła wozu policyjnego, który o mało nie

wepchnął się do bagażnika taksówki. Kierowca zjechał na pobocze.

- O co by nie szło - odezwał się szybko pasażer - niech pan nie traci głowy.

Taksówkarz opuścił okno, patrząc z kamienną twarzą przed siebie. Pasażer

trzymał ręce na kolanach.

Czarnobiały krążownik miał napis „Sheriffs Department”. Na drzwiach

wymalowna była złota gwiazda. Na desce ze wskaźnikami leżał karabin.

Funkcjonariusze nosili uniformy koloru khaki i mieli pasy obładowane rewolwerami

magnum, kajdankami i pałami. Kierowca radiowozu powolnym krokiem podszedł do

okienka taksówkarza, zaś jego partner oparł się o dach pojazdu. Ziewał, ale nie

spuszczał z oka taksówki.

- No, no - powiedział kierowca wozu patrolowego. Przez lustrzane okulary

przyjrzał się mężczyźnie w taksówce.

- Hej, Joe! - zawołał do swego partnera. - Jak myślisz, mamy tu jakieś

wykroczenia?

- Najprawdopodobniej tak - odparł Joe.

- Z pewnością - ciągnął jego koleś w czasie, gdy pasażer taksówki opuszczał

okienko. - Z pewnością mamy do czynienia z jakimiś wykroczeniami.

- O co chodzi, szeryfie? - zapytał pasażer.

- O cokolwiek, nieprawdaż, Joe? - powiedział policjant.

- Oczywiście! - wrzasnął Joe. - O cokolwiek: niskie ciśnienie w kołach, złe

amortyzatory, za ciemne światła...

- Jest dzień - zauważył podróżny.

- Do diabła - wtrącił pierwszy policjant. - My naprawdę nie wiemy jeszcze, co

jest nie tak. Będziemy musieli zrobić staranne badanie, przejrzeć samochód, pana też,

pan rozumie. Być może trzeba będzie pana przeszukać. Zobaczymy, co jeszcze

wyjdzie. Może to potrwać ładnych parę godzin.

- Może i cały dzień - dorzucił Joe.

- Może to potrwać cały dzień oraz całą noc - stwierdził pierwszy policjant. -

Crazy Eddie ciągle jeszcze siedzi, co Joe?

- Nie mam pojęcia - mruknął ten drugi. Uśmiechnął się do pasażera: - A ty co

wiesz, kolego?

- Nie wiem, dlaczego mnie mieszacie do kłopotów tego taksówkarza -

powiedział.

- Bo to twój taksówkarz, chłopie! - wyjaśnił Joe. Wepchnął głowę do środka

przez okienko. Śmierdział wódką. - Ty go wynająłeś, więc za niego odpowiadasz.

- Nigdy nie słyszałem o takim prawie - zdziwił się pasażer.

- Wiesz, jak to jest z przepisami - uświadomił go Joe. - Nieznajomość prawa

nie jest usprawiedliwieniem.

- Rozumiem - powiedział obcy o przenikliwych oczach.

- Poza tym - dodał Joe - nie mamy nic do taksówkarza. To porządny chłopak.

On zapłacił już swoje.

- Wiesz, jak to się jeszcze określa? - wtrącił pierwszy policjant.

Obcy potrząsnął głową, zaś policjant przysunął się bliżej, w czasie, gdy Joe

się cofnął. - Kiedy wlazłeś między wrony, kracz jak i one.

- Co wrony robią w takich sytuacjach jak ta? - zapytał przybysz.

- Podobasz mi się! - ucieszył się policjant. Spojrzał na Joe i powtórzył: -

Naprawdę mi się podoba!

- Do diabła z nim - zniecierpliwił się Joe. Skinął na pasażera taksówki: -

Dokumenty proszę.

Mężczyzna wyjął portfel z marynarki i podał policjantowi nowojorskie prawo

jazdy na nazwisko Walter Mathews. Ten zbadał laminowaną kartę, po czym oddał ją

z powrotem.

- W porządku, Walterze Mathews - orzekł, zaznaczając: Ponieważ jako wrony

jesteśmy wszyscy przyjaciółmi, przyjmijmy, że zatrzymaliśmy ciebie, abyś mógł

nabyć bilet na Bal Szeryfa Pose. Właściwie, facet taki jak ty ma na pewno

przyjaciółkę: dwa bilety.

- Ile się należy?

- Dwie dychy - wyjaśnił Joe. - Za bilet.

Pasażer szerzej otworzył portfel, zaś policjant skłonił głowę na widok błysku

zielonych banknotów.

- Jeszcze jedno - powiedział. - Daj od razu dwadzieścia taksówkarzowi. Tyle

kosztuje przejazd z przyzwoitym napiwkiem. Nie chciałbyś chyba, żebyśmy byli

zmuszeni szukać obcego, który wykiwał miejscowego chłopaka, co Walter?

- Nie chcę robić nikomu kłopotu - zgodził się przybysz podając banknot

taksówkarzowi. Ten natychmiast wepchnął pieniądze do kieszeni. Joe w tym czasie

wziął dwie inne dwudziestki z ręki podróżnego.

- Bardzo dobrze, Walter - stwierdził policjant. - Życzymy miłego pobytu w

naszym pięknym mieście.

- A gdzie są moje bilety?

Policjanci roześmiali się jeszcze, wracając powoli do swego krążownika.

- Przykro mi, proszę pana - wymamrotał taksówkarz. - Nie miałem wpływu na

to, co się stało. Muszę jakoś żyć...

- Niech się pan tym nie martwi.

Jechali w milczeniu do znanego hotelu na skraju centrum, o którym szofer

powiedział, że jest niezły.

- Gdzie mogę wynająć samochód? - zapytał podróżny wysiadając.

- Jedną przecznicę dalej jest takie miejsce - odpowiedział kierowca. Nie

patrzył w oczy pasażera od chwili, gdy zatrzymał ich patrol.

- Dziękuję.

- Halo, proszę pana! - zawołał jeszcze, gdy podróżny zaczął się oddalać. - Czy

mógłbym coś panu poradzić?

- Będę wdzięczny za wszelką pomoc.

- Nazywamy tę kupę żużla Stealtown - miastem złodziei - oznajmił

taksówkarz. - To nigdy nie było normalne miasto, za to świetnie tu się mieszkało - o

ile nie przeszkadza komuś brak rozrywek i dużo ciężkiej pracy. Jednak kiedy

zamknęli „Dziurę” i resztę kopalń, kiedy zamknęli fabryki, huty i walcownie -

wszyscy nawiali. Niektórzy tu ugrzęźli, ale pan jest tylko przejazdem. Niech się pan

zbiera szybko. Tutaj nie ma nic ciekawego do roboty. Niech pan pożyczy samochód i

wyjedzie z miasta.

Wrzucił bieg i wyciągnął rachunek z czapeczki basebolowej.

- I niech pan jeździ ostrożnie - dorzucił dodając gazu.

Szklane drzwi hotelu rozsunęły się automatycznie. Drobny, starszy mężczyzna

w czarnym garniturze siedział na kanapie, śpiąc z otwartymi ustami. Podmuch

świeżego powietrza obudził go; rzucił kosę spojrzenie na przechodzącego obok

przybysza.

Ożywiony widokiem gościa recepcjonista szybko wyłączył telewizyjne show.

- Dzień dobry panu! - powiedział z rozpromienioną twarzą. - Czym mogę

służyć?

- Chciałbym wynająć pokój - poprosił człowiek o szarych oczach.

Recepcjonista podał przez ladę kartkę papieru i długopis.

- Jak długo zamierza pan u nas pozostać?

- To zależy - odpowiedział obcy.

- Oczywiście - stwierdził - nie ma żadnego problemu. Wyjął przypadkowo

klucz z półki pełnej przegródek i odwrócił kartę rejestracyjną.

- Mam nadzieję, że pokój 1015 spodoba się panu. Ma świetny widok na

miasto, panie... - zerknął na kartę -...panie Reston. Jak pan będzie płacił?

Mężczyzna podał recepcjoniście kartę American Express wystawioną na

nazwisko John Reston.

- Nasz goniec ma dzisiaj wolny dzień - oznajmił recepcjonista. - Jeśli pan

pozwoli, włączę automatyczną sekretarkę, wezmę pańskie torby i...

- Nie trzeba - przerwał przybysz. - Poradzę sobie sam.

* * *

Elliot Kimmett III mieszkał w posiadłości okolonej parkiem miejskim.

Niegdyś park ten był prywatnym rezerwatem rodziny Kimmettów, ale Elliot Kimmett

II podarował teren miastu, w zamian za stałe zwolnienie z podatków pozostałej

części. Obecnie domostwo Kimmettów zajmowało jedynie obszar wielkości stadionu

basebolowego. Posiadłość otaczał wysoki płot z żelaznych prętów.

Człowiek o szarych oczach przejechał wynajętym samochodem wzdłuż

czarnego, żelaznego ogrodzenia. Po drugiej stronie podążała za jego samochodem,

sadząc wielkimi susami, para ogromnych psów. Gdy skręcił w podjazd do bramy, psy

zniknęły w zaroślach.

Na słupkach zamontowano dwie kamery telewizyjne, następna znajdowała się

na słupie umieszczonym wśród drzew. Opuścił okienko samochodu i nacisnął guzik

poniżej głośnika wbudowanego w białą kolumnę.

- Tak? - zabrzmiał bezosobowy, męski głos.

- Przyjechałem spotkać się z panem Kimmettem - oznajmił mężczyzna

siedzący w samochodzie.

- Kim pan jest?

- Proszę przekazać, że przybył człowiek z Nowego Jorku.

- Niech pan włoży prawo jazdy i legitymację służbową do skrzynki - polecił

głos. Z kolumny wysunęła sie aluminiowa szufladka. - Zdjęciem do góry. -

Skrzyneczka zawierająca wymagane dokumenty wsunęła się do wnętrza kolumny,

minutę potem pojawiła się ponownie. - Proszę nie zatrzymywać się w drodze do

domu - instruował głos, podczas gdy żelazne kraty rozsuwały się. - Proszę nie

Grady James - Steeltown.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: