Deveraux Jude - Zamiana.pdf - Deveraux Jude - Zabr7

JUDE DEVERAUX

Zamiana

Tytuł oryginału: HEIRESS

Anglia 1572

Dziedziczka Maidenhall!

Joby ledwie powściągała podniecenie, zerkając na swego

starszego brata Jamiego i starszą siostrę Berengarię, siedzących

obok siebie przy wysokim stole. Już nie zazdrościła tym dwojgu

urody tak jak dawniej, gdy była mała. Ojciec brał ją wtedy na

ręce, podnosił wysoko nad głowę i obiecywał, że gdy dorośnie,

dorówna urodą Berengarii.

To była nieprawda. I to, i wiele innych rzeczy, które mówił

ojciec. Skłamał na przykład, gdy obiecywał, że zawsze będą

mieli co jeść i zawsze będą mieszkać w ciepłym, wygodnym

domu. Skłamał, gdy przysięgał, że mama niedługo przestanie

rozmawiać z duchami.

Ale najbardziej skłamał mówiąc, że będzie żył wiecznie.

Joby potrząsnęła ciemnymi, kędzierzawymi włosami i popa-

trzyła na brata z nie ukrywanym podziwem. Niedawno trzeba

było urządzić jej postrzyżyny, po tym jak chłopcy, których

pokonała w ćwiczeniach szermierczych, z zemsty natarli jej

głowę ciepłym miodem i sosnową żywicą. Teraz lśniące pukle

już odrastały i Joby odkryła, że w zasadzie nie musi się wstydzić

swej urody.

- Dziedziczka Maidenhall! - powtórzyła. - Och, Jamie, po-

myśl tylko, ile to uroczych pieniędzy. Myślisz, że ona kąpie się

w złotej wannie? I kładzie się w szmaragdach do łoża?

- A jakże, skoro nic innego nie ma w łożu - mruknął pod

nosem Rhys, wasal Jamiego. - Jej ojciec trzyma ją pod kluczem

i pilnuje nie gorzej niż złota. - Cicho stęknął, gdy Thomas, drugi

i zarazem ostatni wasal Jamiego, kopnął go pod stołem.

Joby dobrze wiedziała, że kopniak miał uciszyć Rhysa, bo

wszyscy w tym towarzystwie myśleli, że dwunastoletnia dziew-

czynka o niczym nie ma pojęcia, i chcieli, żeby tak zostało. Ona

zaś nie zamierzała im wyjaśniać, co wie i czego nie wie,

ponieważ była zdania, że jej wolność i tak jest obłożona zbyt

wieloma ograniczeniami. Gdyby ktoś z dorosłych dowiedział

się, jak daleko sięga jej wiedza, wszyscy zaczęliby się inte-

resować, gdzie się nauczyła tego, czego nie powinna wiedzieć.

Jamiemu zabłysły oczy.

- Szmaragdów w łożu może nie ma, ale pewnie ma koszulę

z jedwabiu.

- Z jedwabiu - powtórzyła rozmarzonym głosem Joby.

- Włoskiego czy francuskiego?

Na te słowa wszyscy obecni przy stole wybuchnęli śmiechem,

a Joby przekonała się, że ma wdzięczną publiczność. Z wyglądu

była wprawdzie niepozorna, wiedziała jednak, że umie roz-

śmieszyć ludzi.

Wprawdzie członków tej gałęzi rodu Montgomerych nie stać

było na urozmaicanie obiadów występami trefnisiów i kuglarzy,

a prawdę mówiąc, często również na suty obiad, ale Joby robiła

co w jej mocy, by ożywić ich ponure bytowanie.

Jednym skokiem znalazła się na stole, odbiła się od blatu

i wylądowała na kamiennej podłodze donżonu.

Jamie nieznacznie zmarszczył czoło i zerknął w drugi koniec

pomieszczenia, gdzie w milczeniu siedziała ich matka, jedząca

tak mało, że trudno było zrozumieć, jak w ogóle może żyć. Ale

wybuch energii Joby, sprzeczny z wszelkimi zasadami dobrego

wychowania, nie zakłócił świata wiecznej ułudy, w którym ta

kobieta przebywała. Wprawdzie kierowała mętny wzrok mniej

więcej w stronę młodszej córki, ale czy w ogóle ją widziała, tego

Jamie nie potrafiłby powiedzieć. A jeśli nawet widziała, to czy

zdawała sobie sprawę z tego, kto to jest. Ich matka równie

dobrze mogła nazwać Joby Edwardem lub Berengarią, jak

Margaret, czyli prawdziwym imieniem dziewczynki.

Jamie znów zerknął na siostrę, która w wamsie i pończochach

jak zawsze udawała pazia. Tysięczny raz powtórzył sobie, że

musi skłonić Joby, by zaczęła ubierać się jak dziewczynka, ale

gdy tylko ta myśl przemknęła mu przez głowę, uświadomił

sobie, że musiałby nie mieć serca. Joby miała jeszcze czas, by

dorosnąć i na własnej skórze doświadczyć okrucieństw życia.

Niech cieszy się dzieciństwem, póki może.

- A wiecie, jak to jest, kiedy ona się rano ubiera? - spytała

Joby, stając przed wszystkimi. Przy stole siedziało pięć osób,

a ostatni służący, którzy jeszcze im zostali, wlekli się do stołu

z kuchni. Joby lubiła sobie jednak wyobrażać, że służba liczy

setki ludzi, a ona występuje przed królową.

Odegrała scenkę przebudzenia kobiety, przeciągając się i zie-

wając.

- Przynieście mój złoty nocnik - zażądała władczym tonem,

za co siostra nagrodziła ją wybuchem śmiechu. Berengaria się

śmiała, Joby wiedziała więc, że Jamie pozwoli jej ciągnąć tę

krotochwilę.

Zaczęła dość bezceremonialnie naśladować ruchy kobiety

poddzierającej koszulę nocną i sadowiącej się na nocniku.

- Oj, te szmaragdy sprawiają mi cudowny ból - powiedziała,

wiercąc się na wszystkie strony.

Jamie, który szeptał coś do Berengam, ostrzegawczo uniósł

brew, dając młodszej siostrze znak, że znalazła się niebezpiecz-

nie blisko granicy tego, co uchodzi.

Joby wyprostowała się.

- Teraz przynieście mi suknię. Nie! Nie! Nie tę! Nie tę i nie

tamtą, i tamtą też nie, i nie tę ani tamtą. Nie, nie tę, tłumoku. Ile

razy ci mówiłam, że tę suknię już raz nosiłam? Chcę mieć nowe

stroje! Zawsze nowe. Co? Ta suknia jest nowa? I ty chcesz, żeby

dziedziczka Maidenhall nosiła coś takiego? Ten jedwab jest taki

cienki, że... że może się załamać, jeśli będę go nosić.

W tym momencie Rhys parsknął śmiechem i nawet Thomas,

śmiejący się rzadko, wygiął wargi w uśmiechu. Obaj widzieli na

dworze kobiety, których suknie mogłyby być wyciosane z drewna,

tak były usztywnione.

- Ta lepsza - powiedziała Joby, oglądając wyobrażoną krea-

cję. - Jest bardziej w moim guście. Hej, panowie, unieście mnie

i wsadźcie w tę suknię.

Teraz nawet Thomas uśmiechnął się tak szeroko, że pokazał

zęby, a i Jamie radośnie parsknął.

Joby wykonała skok, jakby opuszczano ją w sztywną suknię,

a potem odczekała, aż służba pozapina haftki.

- Czas na klejnoty. - Udała, że ogląda kilka kompletów

biżuteri. - No tak, szmaragdy, rubiny, brylanty i perły... które

sobie życzę? - spytała tak, jakby odpowiadała na czyjeś pytanie.

- Jak to życzę sobie? Po co mam wybierać? Naturalnie włożę

wszystkie.

Rozstawiwszy szeroko nogi, jak marynarz przygotowujący się

na uderzenie sztormowej fali, Joby rozprostowała ramiona.

- W porządku, podeprzyjcie mnie, panowie, i zacznijcie mi

wkładać biżuterię.

Śmiali się już wszyscy przy stole, gdy Joby wystawiła przed

siebie najpierw jedną stopę, potem drugą, ramię. Wyciągnęła

szyję tak, jakby założono na nią stryczek, po czym, wciąż

wyciągając szyję, zademonstrowała widzom, że nagle zaczęły

jej ciążyć wielkie, masywne kolczyki. A gdy na głowę włożono

jej ozdobny komet, aż zatoczyła się pod jego ciężarem.

Rodzina, wasale, służba, wszyscy z wyjątkiem matki Joby,

pokładali się ze śmiechu.

- Teraz możecie mnie puścić, panowie - powiedziała Joby do

wyimaginowanych mężczyzn. Przez chwilę chwiała się, jakby

miała zaraz upaść, niczym pijany marynarz na pokładzie

w sztormową pogodę. Ale gdy rzeczywiście była już bliska

upadku, niespodziewanie wyprostowała się i w końcu przybrała

sztywną, godną pozę.

Widzowie nie mogli się doczekać, co będzie dalej.

Deveraux Jude - Zamiana.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: