Morski Eugeniusz - W pogoni za czarnym karłem.pdf - Literatura - Zabr7

EUGENIUSZ MORSKI

W POGONI

ZA CZARNYM KARŁEM

POWIE ŚĆ FANTASTYCZNA

WYDAWNICTWO POZNA Ń SKIE POZNA Ń 1957

ROZDZIAŁ I

Teraz ju ż nie ma ratunku.

Ś mieszne jest tylko to, ż e wszyscy si ę wzajemnie okłamuj ą i udaj ą , i ż wierz ą w to, co

mówi ą .

Dłu ż ej tak ż y ć ju ż niesposób!

Przed chwil ą wła ś nie wykorzystuj ą c sposobno ść , ż e m ęż czy ź ni zabrali nawigatora, aby

wspólnie zmontowa ć anten ę , przejrzała dziennik podró ż y. Ju ż dziesi ęć miesi ę cy min ę ło od

chwili ostatniego górnego zł ą czenia Wenus z Ziemi ą . Teraz pomoc ju ż na pewno nie przyb ę -

dzie, a tlenu starczy najwy ż ej na trzy tygodnie.

Astropaleontolog Bara Ta ń ska przeszła par ę razy po kabinie, nerwowo poprawiaj ą c

spadaj ą ce na czoło włosy, i stan ę ła przy iluminatorze. „Po co to wszystko? Nawet najmłodsza

z załogi, Tina Sokołowa, jest przecie ż dyplomowanym astronaut ą i na pewno zdaje sobie

spraw ę z grozy sytuacji”. Bara poczuła silny skurcz w sercu. To strach, jak ż ywa istota, poru-

szył si ę w jej wn ę trzu.

Wyjrzała przez okno. Rdzawe niebo Wenus wisiało nisko, nisko nad głow ą . Ruchome

smugi lotnego piasku, jak macki olbrzymiego potwora, p ę dziły wzwy ż i roztapiały si ę w

chmurach. Na horyzoncie rudaw ą plam ą prze ś wiecał przez te piaszczyste mgły sto ż ek

„Magnitogorsk“. Nazwa, nadana wulkanowi przez Jaka Iwanowa w dniu wyl ą dowania na tej

planecie, przetrwała do dzi ś i stała si ę niefortunnym symbolem całej wyprawy.

Dziewczyna pami ę tała dobrze ten dzie ń . Czas nie zatarł ż adnych szczegółów. Ciasne

wn ę trze kabiny stan ę ło jej przed oczami — niklowe por ę cze biegn ą ce nie tylko nad podłog ą ,

lecz równie ż po ś cianach i sufitach, okr ą gły iluminator i ekran oraz ci ęż kie nieruchome stoły i

fotele, do których nale ż ało si ę mocno przypina ć skórzanymi pasami, aby mie ć poczucie jakie-

go ś oporu i równowagi. Gdy nie czuło si ę pasów, w ogóle nie czuło si ę nic. Poczucie dołu i

góry zmieniało si ę zale ż nie od poło ż enia statku. Przypominało to niezwykły zawrót głowy.

Zawrót, z którego nie ma wyj ś cia. Wszyscy byli ju ż bliscy szale ń stwa po 240-dniowej podró-

ż y, podczas której przedmioty i ludzie nie wa ż yli nic. Doktor Emanuel Carim, zabawnie wi-

sz ą c u sufitu, po raz nie wiadomo który tłumaczył Tinie, ż e mdło ś ci i objawy l ę ku przestrzeni

s ą wynikiem zaburze ń działalno ś ci bł ę dnika i min ą bez ś ladu z chwil ą , gdy pojawi si ę ci ąż e-

nie.

Tina blada jak papier wpół le ż ała w fotelu i b ę bniła ko ń cami palców za uszami. Ta

czynno ść na chwil ę przywracała poczucie równowagi. Wszyscy zreszt ą w mniejszym lub

wi ę kszym stopniu odczuwali dolegliwo ś ci choroby przestrzeni kosmicznej.

Tymczasem doktor Carim podsun ą ł si ę wła ś nie do sufitu na odległo ść wyci ą gni ę tej r ę ki

i, odbiwszy si ę , lekkim ruchem pocz ą ł płyn ąć ku ś rodkowi kabiny, udan ą powag ą maskuj ą c

groteskowo ść swego poło ż enia. Wszyscy z oboj ę tnym wyrazem ś ledzili powolne przesuwanie

si ę doktora pomi ę dzy metalowymi por ę czami kabiny, gdy wła ś nie zacz ę ły si ę dzia ć owe

pami ę tne zdarzenia. Poprzedził je hałas w korytarzu. Potem otwarły si ę drzwi, przez które

wleciała paruj ą ca, złocista kula wielko ś ci niedu ż ej piłki no ż nej; za ni ą , uwieszona u framugi,

ukazała si ę głowa kucharza, który, wymachuj ą c otwartym rondlem trzymanym w jednej r ę ce,

zawołał:

— L ą dujemy, za chwil ę l ą dujemy! In ż ynier i nawigator... — przerwał i patrz ą c na kul ę ,

która powoli zbli ż ała si ę do twarzy lec ą cego naprzeciw doktora, wykrzykn ą ł: — O rety, mój

rosół! Uwaga, doktorze, gor ą cy!

Po czym kilkoma ruchami, chwytaj ą c si ę por ę czy, podci ą gn ą ł si ę do kuli i zgrabnym

ruchem zagarn ą ł j ą z powrotem do rondla.

— Oo! — westchn ą ł.

Nast ą piło ogólne poruszenie.

— Co? Jak? — posypały si ę pytania.

— Bez kawałów — odezwał si ę le żą cy na ś cianie z ksi ąż k ą w r ę ku literat Bowski.

— Słowo daj ę , ż e mówi ę prawd ę — rozpocz ą ł kucharz, ale przerwał mu głos wydoby-

waj ą cy si ę z megafonu.

— Prosz ę przygotowa ć si ę do l ą dowania, zaj ąć miejsca...

Bara rozejrzała si ę wokoło. Nawet na twarzy Tiny wyst ą piły rumie ń ce. A zatem nare-

szcie! Jaki ś entuzjazm wzbierał w jej sercu, rado ść i duma w poczuciu odniesionego zwyci ę -

stwa. Nie wiedz ą c dokładnie, co robi, podała r ę k ę wisz ą cemu w powietrzu doktorowi, który

wyci ą gn ą ł dło ń w jej kierunku. Podci ą gn ę ła go do por ę czy i skierowała si ę wraz ze wszystki-

mi do kabiny centralnej statku.

Pierwsze jej spojrzenie padło na ekran. W górnym jego rogu, jakby odgraniczonym

łukiem koła, ś wieciło czarne niebo i gwiazdy, reszt ę zajmowała migotliwa, biała jak mleko

tarcza planety. Przypinaj ą c si ę do fotela poczuła dreszcz.

Oto za chwil ę cały statek zanurzy si ę w tej białej k ą pieli, za któr ą kryje si ę gro ź na

niewiadoma.

Sprawdziła pasy, a jednocze ś nie ciało jej odczuło wibracje wstrz ą saj ą ce całym statkiem.

To uruchomiono silniki. Brz ę czenie narastało, szybko przekształcaj ą c si ę w pot ęż ne wycie.

Chciała podnie ść r ę k ę — była ci ęż ka, tak ci ęż ka, ż e nie dała si ę unie ść . Na ekranie płyn ę ło

morze mgły, a jednocze ś nie zdawało si ę , ż e burza gradowa szaleje wokoło, tysi ą cem pneuma-

tycznych młotków wal ą c w ś ciany statku.

Bara poczuła nagle, ż e jest jej niedobrze, i spojrzała na wskazówk ę grawimetru, która

zbli ż ała si ę do 15 g. „Co ś nie jest w porz ą dku — przemkn ę ło jej w my ś li — przeci ąż enie

dochodzi do granic wytrzymało ś ci ludzkiej. Za gwałtownie hamujemy!“

Mgły na ekranie przybrały kolor czerwonawy. O ś wietlała je roz ż arzona powłoka statku.

W oczekiwaniu eksplozji przymkn ę ła oczy. Było gor ą co. Gdy po pewnym czasie poczuła si ę

lepiej, wskazówka opadła do normalnego poziomu. Na ekranie na szarym tle wybuchały i

płon ę ły niezliczone ś wiatła. Zdawało si ę , i ż zataczaj ą c spirale dookoła globu planety statek

szybuje nad przemysłowym okr ę giem. Wówczas geolog Jak Iwanow powiedział, ż e ognie na

dole przypominaj ą mu Magnitogorsk. Były to jednak tylko wulkany.

...Bara oderwała wzrok od ziej ą cego ogniem sto ż ka. Jak ż e odległe były te wspomnie-

nia! Jak ż e inaczej uło ż yło si ę wszystko, ni ż sobie wyobra ż ała! Spojrzała na ludzi pracuj ą cych

w dolinie. Ogl ą dani z góry, w kombinezonach, z baniastymi głowami, przypominali kijanki.

Dziewczyna poznawała ka ż dego po sposobie poruszania si ę , podnoszenia r ą k. Czas przypi ą ł

ka ż demu z nich cechy rozpoznawcze.

„Pracuj ą , aby nie my ś le ć o swoim losie“ — pomy ś lała, a jednocze ś nie spostrzegła, ż e

sama równie ż nie mo ż e my ś le ć o niczym innym. Splotła wi ę c palce u r ą k, tak ż e trzasn ę ły w

stawach. Piasek siekł w szyby iluminatora.

Odczuła niepokój granicz ą cy z rozpacz ą . Postanowiła wyj ść na zewn ą trz i si ę gn ę ła po

kombinezon.

Udała si ę na wzgórze, gdzie zgin ą ł Iwanow. Na niebie nie było wida ć niczego oprócz

lotnych chmur. Wiatr popychał j ą tak, ż e wchodz ą c niemal nie czuła wznoszenia si ę terenu.

W ąż tlenowy co chwila przywierał do hełmu. Nie mogła chwyci ć oddechu i wówczas r ę k ą

wyprostowywała zgi ę cie.

Na szczycie rozejrzała si ę . Chciała przed noc ą po ż egna ć ten ponury krajobraz, jakby

wykonany z tumanu kurzu i płomieni, w którym sp ę dziła dwa lata.

Daleko i blisko tryskały fontanny dymu. Grzmot i syk, jakby wydobywaj ą cej si ę z kotła

pary, przenikał przez ś cianki hełmu. Po ś rodku, pochylony jak piza ń ska wie ż a, wznosił si ę na

kilkadziesi ą t metrów w gór ę zw ę glony kikut rakiety. Piaszczyste chmury, przez które przebi-

jało roz ż arzone wrzeciono, pokryły go szkliwem i uczyniły niezdatnym do dalszego u ż ytku.

My ś li dziewczyny znów pobiegły w przeszło ść . Jak to si ę stało, ż e ona ocalała, a

Iwanow zgin ą ł? Był odwa ż niejszy od niej. Po raz pierwszy wtenczas zetkn ę li si ę z lataj ą cym

lasem. Wła ś nie tu na tym wzgórzu. Iwanow pochylił si ę chc ą c pobra ć próbki gruntu, gdy

pojawiła si ę chmura.

— Jaku! Jaku, co to?! Uwa ż ajcie! — krzykn ę ła.

Wyprostował si ę i zasłaniaj ą c dłoni ą szkło hełmu spojrzał w gór ę . Ona te ż patrzała.

Zdawało si ę , ż e czerwona meduza szybko leci po niebie, ci ą gn ą c za sob ą zwisaj ą ce odnogi. Z

daleka trudno było okre ś li ć jej wielko ść .

— Pewnie popioły wulkanów unoszone w powietrzu — powiedział Iwanow.

Meduza tymczasem pocz ę ła opada ć , zasłaniaj ą c niebawem jedn ą czwart ą cz ęść nieba.

Barze wydawało si ę , ż e widzi nad głow ą kł ę bowisko nieustannie poruszaj ą cych si ę li ś ci.

Wszystko wewn ą trz chmury wrzało.

— To ż yje!! Uciekajmy — zawołała.

Widziała, ż e Jak si ę u ś miechn ą ł.

— Tu nie ma ż ycia — powiedział.

— Uciekajmy — powtórzyła czuj ą c, ż e ogarnia j ą paniczny strach.

Ogromny, czerwony parasol przystan ą ł w powietrzu. Długie, rdzawe odnogi, jak liany,

wyginaj ą c si ę w ęż owymi ruchami obni ż ały si ę ku ziemi. Niektóre z nich dotykały ju ż gruntu,

kład ą c si ę na kamienie i ś lizgaj ą c si ę po nich. Na kamieniach pozostawał od tych dotyków

lepki, ci ą gn ą cy si ę , biały ś luz. Iwanow zbli ż ył si ę do jednej z takich odnóg i pocz ą ł jej si ę

przygl ą da ć . Bara nie wytrzymała nerwowo i pobiegła ku rakiecie.

Roztr ą cała r ę kami zwisaj ą ce z nieba korzenie. Czuła, jak czepiały si ę one tkaniny

kombinezonu. Stoj ą c w drzwiach, obejrzała si ę .

W miejscu, gdzie pozostał geolog, wachlarzem ku górze rozchodziły si ę drgaj ą ce pro-

mienie. Iwanow no ż em usiłował uwolni ć si ę z ich obj ęć . Potem widziała jeszcze, jak porwany

w gór ę wisiał głow ą w dół, uwikłany w konwulsyjnie drgaj ą ce sploty.

Macka, grubo ś ci tułowia m ęż czyzny, opadła na rakiet ę i przylgn ą wszy do jej powierz-

chni posuwała si ę powoli w dół. Przera ż ona dziewczyna zatrzasn ę ła drzwi. Wpadła w obj ę cia

towarzyszy wyruszaj ą cych im z pomoc ą .

Daremnie jednak usiłowali wyj ść z rakiety. Drzwi, przywalonych od zewn ą trz, nie

mo ż na było otworzy ć . Całe szcz ęś cie, bo i tak Iwanowa nie dałoby si ę ju ż uratowa ć .

Ciarki przeszły dziewczynie po skórze. Wspomnienia te, jak mania prze ś ladowcza,

powracały stale. Były natarczywe jak komary i jak komary pozostawiały po sobie bolesne

uczucia i przykre wra ż enia. Bara nie umiała okre ś li ć bli ż ej tych stanów i unikała ich staraj ą c

si ę zaj ąć czym innym.

Spojrzała w dół. Wokół ż elaznych masztów koledzy jeszcze pracowali. Zapragn ę ła ich

obecno ś ci. Zacz ę ła schodzi ć , po drodze z nawyku obserwuj ą c niebo. Wydało si ę jej, ż e co ś

ciemnego przysłania miedziany odblask wulkanów. Serce, jak spłoszony ptak, zabiło w piersi.

Przed oczami pojawiły si ę zgasłe, szklane oczy Iwanowa. Zamachała r ę kami i potykaj ą c si ę o

głazy pobiegła w dół. Krzyczała, chocia ż wiedziała, ż e jej nie usłysz ą , gdy ż nie wł ą czyła

nadajnika.

Inni ju ż jednak biegli równie ż ku rakiecie. Odetchn ę ła, gdy hermetyczne drzwi trzasn ę -

ły głucho i komor ę napełnił syk wdzieraj ą cego si ę do wn ę trza powietrza.

W kabinie, za szkłem iluminatora, le ż ała ciemno ść . Gdy zapalono ś wiatło, za szyb ą ,

przez któr ą przed chwil ą wida ć było wulkan, chwiały si ę dziwaczne li ś cie koloru czerwonego

wina, kształtem przypominaj ą ce rosiczki. Poza tym ciche d ź wi ę ki, podobne do wieczornego

cmokania karpi w stawach, napływały jakby ze ś cian statku.

Nawigator Ali Keer wycieraj ą c zaoliwione r ę ce chusteczk ą do nosa podszedł równie ż

do okna i po raz nie wiadomo który przygl ą dał si ę tym kształtom. Potem wzruszył ramionami

i spojrzał na profesora Rigo Watta.

— Mo ż e podpalimy? — spytał.

Watt zdj ą ł okulary i rozejrzał si ę wokoło.

— Hm!!

— Oksylina z rezerw Millera — Keer spojrzał na kucharza i dodał — mamy jej do ść .

Miller milczał. Wszyscy si ę obejrzeli. W tym, ż e Keer pierwszy zaproponował u ż ycie

zapasów paliwa na inny cel, ni ż opiewało jego przeznaczenie, było co ś niezwykłego.

— My ś l ę , ż e mo ż na — przytakn ą ł kierownik wyprawy, in ż ynier Dag Rossa, u ś miecha-

j ą c si ę w stron ę Tiny, która jak zwykle milcz ą c siedziała przy stole, podpieraj ą c dło ń mi brod ę .

— No, nareszcie co ś nowego — rzekł podnosz ą c si ę w fotelu barczysty i smagły jak

pos ą g asystent Keera, obserwator Iwo Eiro — wypuszcz ę kompresor przez otwór od pikno-

metru.

Błysn ą ł z ę bami i wyszedł, podczas gdy pozostali skupili si ę przy iluminatorze, aby

obserwowa ć nowe widowisko.

— Co to jest, te lataj ą ce lasy? — odezwała si ę z ż ymaj ą c Tina.

Watt, do którego było skierowane to pytanie, chrz ą kn ą ł, potem poszperał w kieszeni i

wyj ą ł przedmiot podobny do szylkretowej cygarniczki.

— Ż ywe kamienie — powiedział podaj ą c zebranym dziwaczny przedmiot — to niew ą -

tpliwie kawałek gał ę zi z tego lasu.

— Ale ż to kamie ń , pełno ich wsz ę dzie — pow ą tpiewaj ą c pokiwał głow ą Bowski.

— Niezupełnie. Za lekki i ci ą gliwy.

Dag Rossa wyci ą gn ą ł r ę k ę . Domniemany kamie ń gi ą ł si ę pod naciskiem palców.

— Czy to naprawd ę ... ż yje? — spytała Tina.

Watt wzi ą ł gał ą zk ę , zawin ą ł j ą w papier i z powrotem schował do kieszeni.

— Chodzi o to, ż e nie mo ż emy wykona ć dokładnej analizy, ale wydaje mi si ę , ż e nie

jest to substancja organiczna.

— S ą rzeczy, o których nie ś niło si ę filozofom — zacz ą ł Bowski, lecz nie sko ń czył,

gdy ż błysk za oknem oznajmił, ż e Iwo Eiro wykonał polecenie nawigatora.

Wszyscy twarzami przylgn ę li do szyb. W o ś wietlonej przestrzeni pojawiło si ę kł ę bowi-

sko kształtów, ni to skrzypów, ni to korali. W tej pl ą taninie mo ż na było rozró ż ni ć jakie ś

dzwonowate twory i szerokie czerwone płaty, które dygotały unosz ą c si ę w płomieniach,

ruchami przypominaj ą c pływaj ą ce fl ą dry.

— Głow ę bym dała, ż e to ż yje — powiedziała Bara. — Przypomina wodorosty.

— Có ż z tego? — mrukn ą ł Watt.

Podczas gdy mówił, blask jakby przygasł. Płaty unosz ą c si ę w gór ę przesłoniły płomie-

nie. I nagle wszystko zafalowało, poruszyło si ę , i cały las poderwał si ę w gór ę i poszybował

ś wiec ą c w ciemno ś ci olbrzymi ą , ognist ą ran ą .

— Co za idiota ze mnie! — nagle wykrzykn ą ł Keer i odskoczywszy od iluminatora

wybiegł z kabiny.

Zachowanie si ę nawigatora zaskoczyło obecnych.

— Chyba oszalał! — mrukn ą ł Bowski, po czym usiadł w fotelu i swoim zwyczajem j ą ł

wyrywa ć pojedyncze włosy ze swej łysiej ą cej czaszki.

Bara obserwowała go w milczeniu. „Widocznie zachowanie si ę Keera wzbudziło w nim

iskr ę nadziei” — pomy ś lała.

— Co si ę stało? — zbli ż yła si ę do niej Tina.

Bara dostrzegła w oczach dziewczyny niem ą pro ś b ę — chocia ż by o kłamstwo na

potwierdzenie złudze ń .

— Nie wiem — odpowiedziała wzruszaj ą c ramionami, a pó ź niej, aby złagodzi ć nieco t ę

odpowied ź , uj ę ła j ą pod r ę k ę i dodała — to nie ma nic wspólnego z nasz ą sytuacj ą .

Morski Eugeniusz - W pogoni za czarnym karłem.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: