Maberry Jonathan - Wilkołak.pdf - romansidla - olganawacka

Jonathan Maberry

Wilkołak

Prolog

Łowy nigdy się nie kończą. Tak jak głód.

Przez cztery miliardy lat polowała nocą, nad światem, który obracał się i zmieniał. Bogini

Łowów jest blada i głodna, jej złowrogie oko czujne, zęby gotowe kąsać. Usta aż do bólu

pragną smaku życia spływającego w gardło. Gwiazdy umykają przed nią niczym owce. W

pełni swojej potęgi włada całym mocnym niebem.

W nowiu, kiedy Bogini Łowów śpi, stada gwiazd wracają na swoje bezkresne pastwiska, za

każdym razem przekonane, że bestia odeszła. Nieprzygotowane na jej powrót - lśniącej, jasnej

i znów głodnej, polującej.

Wiecznie głodnej.

I wiecznie polującej.

Blackmoor, Anglia, rok 1891

Zatrzymał się na ścieżce biegnącej na szczyt urwiska i przez splątane palce

bezlistnych drzew spojrzał na niebo.

Chmury były rzadkie, a nocny wiatr rozgarniał je, odsłaniając księżyc - olbrzymi i

jasny, zimny, biały krąg dominujący nad niebem. Tylko on świecił, wszystkie gwiazdy i

planety umknęły przed jego surowym obliczem.

Ben Talbot stał na ścieżce dłuższą chwilę. Trzymał latarnię, usta miał rozdziawione. Oglądał

księżyc w stu różnych puszczach, na polach daleko od miast, na pokładach statków

zagubionych wśród bezmiaru mórz - ale za każdym razem, kiedy widział go w pełni, z

wrażenia nieruchomiał. Oszołomiony jego potęgą... i pięknem.

Zamknął oczy, starając się skupić na ważniejszych sprawach. Nie przyszedł tu gapić

się w niebo. Ale kiedy przypomniał sobie o celu wyprawy, poczuł ukłucie w piersi. Pełny

lęku odwrócił się i ruszył ostrożnie wzdłuż wodospadu, opadającego z rykiem do

niewidocznej sadzawki w dole. Szedł po spękanej ścieżce, aż znalazł się u podnóża urwiska.

Przystanął i się obejrzał. Potem spojrzał przed siebie, między gęste cisy. Dawno już zarosły

ścieżkę - potrzaskały kamienie korzeniami, zatrzymując się dopiero na ścianie klifu. Były

bardzo stare - niektóre zasadzili Rzymianie - a mimo to wciąż stały dumnie wyprostowane,

sięgając sklepienia niebios. Ben podniósł latarnię, poświecił w jedną i w drugą stronę, aż

odnalazł ścieżkę - ciemny tunel utworzony przez splątane gałęzie drzew.

Pokiwał głową. To musiała być właściwa droga, chociaż ostatnio szedł przez te lasy

tak dawno temu, że wszystko wydawało mu się nowe i nieznane. To, jak mały chłopiec widzi

puszczę, i to, jak pamięta ją dorosły mężczyzna, to dwie różne rzeczy.

Ruszył naprzód, zginając wysokie ciało prawie w pół, żeby zmieścić się w tunelu. Po

kilku krokach iglaste sklepienie uniosło się łagodnie i Ben mógł się wyprostować. Nie

skończył jeszcze czterdziestu lat, był silny. Mimo to nerwy miał napięte. Kiedy był mały,

razem z bratem przychodzili tu tysiące

razy, ale nigdy w środku nocy. Może to właśnie przez zmieniający percepcję mrok wszystko

wydawało się nierzeczywiste i nieznane. Niepewnym krokiem, z mocno bijącym sercem,

ruszył naprzód.

Korytarz cisów kończył się polaną. Ben znów przystanął, chcąc się upewnić, że idzie we

właściwym kierunku. Podniósł latarnię, żeby lepiej widzieć...

Trzask!

Coś przebiło się za nim przez wyschnięte zarośla. Obrócił się gwałtownie i odskoczył

w bok. Serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe. Coś poruszało się w krzakach...

- Co, do diabła? Ben zesztywniał, gotowy walczyć lub uciekać. Wyciągnął przed siebie

latarnię - źródło światła i talizman. Drugą ręką wymacał przy pasie żeglarski nóż o długiej

klindze, ostrej jak brzytwa. Kiedy zacisnął palce na rękojeści, poczuł, że wraca mu pewność

siebie. W ciemności wciąż coś się poruszało.

Ben powoli wyciągnął nóż, trzymając go za sobą, tak aby w polerowanej stali ostrza

nie odbijało się światło latarni. To coś było coraz bliżej.

Wysunął nóż z pochwy i powoli ugiął kolana. Skoro musiał walczyć, to zamierzał

zrobić to, jak należy. Coraz bliżej.

- No chodź, bydlaku - mruknął, mocniej chwytając nóż. Zamierzał ciąć szeroko. Pchnięcie to

ruch głupców, ostrze uwięzione w ciele. Ben wiedział, że szybkie cięcia potrafią utrzymać na

dystans nawet dużego psa czy dzika.

Nagle istota wypadła z zarośli i skoczyła prosto na niego, Ben ryknął ze strachu i wściekłości,

unosząc nóż. Stworzenie znalazło się w kręgu światła latarni... Mężczyzna cofnął się o krok, a

z piersi wyrwał mu się śmiech.

To tylko bażant. Tłusty i piękny, zupełnie zignorował potężnego człowieka z wielkim nożem.

Łopocąc skrzydłami, popędził tunelem ciosów.

- Niech to diabli! - sapnął Ben i wepchnął nóż z powrotem do pochwy. - Przeklęte ptaszysko -

krzyknął za bażantem. - Głupiec - powiedział sam do siebie.

Ze smutnym uśmiechem pokręcił głową, odwrócił się i odszukał ścieżkę. Dziesięć

kroków dalej latarnia zamigotała. Płomień przygasł na chwilę, zanim znów się rozpalił,

potrząśnięty. Ben przyjrzał się latarni. Niedługo się wypali, pomyślał. Chwycił pierwszą

latarnię, jaką znalazł, i nie sprawdził, ile jest w niej nafty.

- Ty przeklęty głupcze - powtórzył. Nie pierwszy raz pośpiech zadziałał przeciwko niemu.

Zawahał się i obejrzał za siebie. Spokój na powrót zawładnął cienistym krajobrazem, a

noc wydała się ciemniejsza i mniej znajoma. Cisza była jak żywa istota i Ben czuł, że mu się

przygląda.

- Jesteś tam? - Chciał zawołać, ale mimowolnie zniżył głos do szeptu.

Nikt nie odpowiedział, ale wciąż miał wrażenie, że jest obserwowany, jakby patrzyły na niego

znajome oczy. Odchrząknął i podniósł głos.

- Wyjdź - wrzasnął. - Musimy porozmawiać! Nic.

Płomień latarni znów zamigotał i Ben zrozumiał, że jeśli szybko nie znajdzie tego, kogo

szuka, zgubi się w ciemnościach.

Spojrzał w górę. Przez gęste sklepienie gałęzi widać było przypominającą szron

bladość. Dotyk księżyca na drzewach. Ben pokiwał głową. Jeśli straci latarnię, drogę

powrotną odnajdzie, wychodząc wyżej. Księżyc świecił tak jasno, że można by przy nim

czytać, i dopiero co zaczął swoje łowy na niebie. Ben miał przed sobą wiele godzin jasności, a

Talbot Hall nie było wcale tak daleko.

Mimo to... Myśl o braku światła, choćby chwilowym, onieśmielała. Ben wyprostował

się i głęboko odetchnął.

Przy pierwszym kroku latarnia znów zamigotała.

- Nie gaśnij - mruknął. Płomyczek jakby się uspokoił na te słowa. Zachęcony tym, Ben znów

ruszył do przodu. Latarnia, chyba chcąc z niego zakpić, prawie zgasła.

Talbot przygryzł wargę. Światło księżyca pozwoli mu wrócić, ale nie znajdzie przy

nim tego, czego szuka. Może lepiej dać sobie spokój i wrócić jutro. Potrząsnął latarnią i gdy

płomyk zapłonął jaśniej, dostrzegł jakieś poruszenie po lewej -błysk księżyca na czymś, co

poruszało się wśród drzew.

- Co, u diabła?

Próbował wypatrzyć to coś w gęstwinie, ale już zniknęło. Usłyszał szmer, odwrócił

się. Znów coś mu mignęło. Nagle jakiś ciemny, rozmazany kształt ruszył na niego z ogromną

szybkością. Gdy go mijał, Ben usłyszał dziwny odgłos - jakby ktoś rozdzierał płachtę

materiału.

Latarnia uderzyła o ubitą ziemię i potoczyła się w bok. Chwiejny płomyk na chwilę

rozbłysł. Siła pchnięcia obróciła Bena. Gapił się tępo w niewłaściwą stronę, mrugając

wytrzeszczonymi oczami. Świat skurczył się do otulającej go ciemności. Talbot usłyszał

cichy szelest deszczu, jedna kropla, druga... Spojrzał w górę, zdziwiony, że nie czuje deszczu

na twarzy. Niebo nad drzewami było czyste.

Uśmiechnął się krzywo do księżyca, nie rozumiejąc, jak w laką noc może padać. A

potem popatrzył na krople rozpryskujące się dokoła. Ciemny deszcz. Czarny w świetle

księżyca. Lśniący jak olej, pachnący świeżo ciętą miedzią. Ben otworzył usta, żeby

skomentować jakoś ten dziwny deszcz, padający z jego własnego ciała, ale nie zdołał

wydobyć głosu.

Usłyszał cichy odgłos, ktoś stąpał po mokrych liściach, A kiedy się obejrzał, zobaczył

dziwną stopę. Dziwną, bosą, powykrzywianą. Nieludzką. Ale i nie zwierzęcą. Podniósł wzrok

i ujrzał oczy tego, co stało obok niego. To nie były oczy człowieka, którego szukał. Były

wielkie i żółte jak księżyc w porze żniw. Patrzyły na niego złowrogo i Ben poczuł, że serce

staje mu w piersi.

Zrozumienie uderzyło go mocniej niż cios, który wytrącił mu latarnię.

Wrzasnął, a potem rzucił się do ucieczki.

Jego żołądek był pełen rozpalonego żelaza. Przedzierając się przez krzaki, chwycił się

obiema rękami za brzuch. Jego palce zacisnęły się na mokrych, wylewających się trzewiach.

Umysł nie chciał pogodzić się z rzeczywistością, odrzucał to, co mu zrobiono. Pogodzić się

znaczyło pozwolić na to okropieństwo, a tego nie mógł zrobić.

Biegł. Potykał się, zataczał, zostawiając za sobą coraz szerszy, czerwony ślad. Słyszał

tylko własne rozpaczliwe sapanie i tupot stóp na listowiu. Ale był pewien, że coś go śledzi.

Nie biegnie. Czai się.

- Boże... - wy dyszał, ale głos mu się rwał. Zaryzykował spojrzenie za siebie. Tylko jedno.

Nic nie zobaczył. Księżyc malował korytarz wśród drzew upiornym światłem, ale nic się tam

nie poruszało oprócz gałęzi, które Ben potrącił.

- Proszę - szepnął. Modlił się o szansę. Znów spojrzał przed siebie.

Stało przed nim. Uderzył w stwora i poleciał w tył.

Z przerażeniem zrozumiał, że to coś obeszło go dookoła. Nie ścigało... kpiło z niego. Bawiło

się nim.

Istota rzuciła się naprzód z zawrotną szybkością i Ben poczuł, że na policzku wykwitają mu

linie ognia. Gorąca krew polała się z ran, pociekła do ust i po szyi.

Odwrócił się i pobiegł prosto przed siebie przez gęste zarośla.

Nogi miał jak z żelaza, ale siłą woli zmuszał stopy do ruchu. Krzaki nagle się przerzedziły i

wybiegł na niewielką polanę u stóp urwiska. Pośród splątanej trawy jasne kamienne stopnie

prowadziły do masywnych drzwi.

Ben rozpoznał to miejsce. Znalazł się przy mauzoleum wykutym w skale urwiska.

Patrzyły na niego starożytne rzeźby. zapomnianych bogów i bezimiennych królów.

Olbrzymie wrota z brązu okute były grubymi, krzyżującymi się żelaznymi listwami. Panele

między okuciami pokrywały zawiłe teksty modlitw i zaklęć tak starych, że większość została

zapomniana.

W umyśle Bena zabłysła nadzieja i pobiegł w tamtą stronę. Za sobą, w lesie, słyszał istotę

przedzierającą się przez krzaki. Uniósł stopę na pierwszy stopień - choć ważyła tyle, co blok

skalny - ale kiedy próbował podnieść drugą, nie mógł. Z krzykiem bólu i porażki runął na

schody.

Jednak nawet wtedy Ben Talbot się nie poddał. Pełzł dalej, zostawiając za sobą czarno

czerwony ślad jak krwawy ślimak. Wrota były blisko, otwarte. Gdyby tylko udało mu się do

nich dotrzeć, mógłby wciągnąć się do środka i je zatrzasnąć. Te wielkie drzwi

powstrzymałyby samo piekło.

Nagle usłyszał drapanie pazurów na kamiennych stopniach i zrozumiał, że nie zdoła

dotrzeć do schronienia. Drętwiejącymi palcami sięgnął po nóż, ale istota wyrosła nad nim

olbrzymia i straszna. Ostrze ze szczękiem spadło na zimne kamienie.

Ben słyszał, jak umiera. Widział rozdzierające go, uderzające z błyskawiczną

prędkością pazury. Słyszał, jak pęka jego ubranie, jak trzaskają rozrywane ciało i ścięgna, jak

szpony zgrzytają na kościach. Słyszał to wszystko jakby z oddali, nie czując bólu, który

musiał wstrząsać jego nerwami. Słyszał, ale nie czuł. Więź łącząca go z poszarpanym ciałem

stawała się coraz słabsza.

Istota pochyliła się nad nim i zobaczył te straszliwe żółte ślepia. Zobaczył w nich własne

odbicie.

Nagle bestia przestała go rozszarpywać i odbiegła w noc. Ben patrzył na nią, jakby

był zaledwie widzem makabrycznego przedstawienia. To nie jest prawda, to nie jest on.

Powiew nocnego wiatru rozsunął gałęzie i nad urwiskiem pojawiła się rozkrzyczana twarz

Bogini Nocy. Księżyc, w całej swojej obłąkanej chwale.

Na jego tle, na skraju urwiska, Ben zobaczył stworzenie, które na niego polowało.

Istotę, która go zabiła. Olbrzymią, zniekształconą, niesamowitą sylwetkę na tle nieba.

- Nie... - wycharczał, kiedy to coś na urwisku odwróciło się i znikło, uciekając w świat. - Nie.

Ale tego protestu nie usłyszał nikt oprócz niego. Ciemność, która skradała się ze wszystkich

stron, była czarna i bezkresna. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszał, był przeciągły, straszny skowyt

bestii, który wzbił się w nocne niebo z puszczy.

Nad światem pełny, biały księżyc przyglądał się temu wszystkiemu w triumfie i chwale.

Londyn, rok 1891

Wyciągnął rękę i wydobył czaszkę z grobu. Była stara i poobijana, brakowało jej

szczęki, oczodoły wpatrywały się pusto przed siebie. Starł kurz z jej policzków i czoła i ujął

ją jedną ręką, przyglądając się starym kościom. Spojrzenie czaszki i wzrok mężczyzny

spotkały się, przez długą chwilę dzieląc się tajemnicami wieczności, niejasnymi prawdami

grobu. - Ach - mruknął zbolałym głosem. - Biedny Yoryku! -Odwrócił się do towarzysza. -

Znałem go, mój Horacy*( Fragmenty dramatu Williama Szekspira Hamlet, królewicz

duński ).

W ciemności, za rzędem świec tysiące niewidzialnych dłoni zaczęło bić brawo.

Lawrence Talbot nawet nie drgnął, nie zerknął na publiczność choćby ukradkiem. Jego

spojrzenie pozostało skupione na oczodołach czaszki, choć twarz wyraziła pół tuzina różnych

emocji, gdy obracał ją w dłoni. Gdy patrzył na jej czoło, marszczył własne, jakby

Maberry Jonathan - Wilkołak.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: