JOHN DEWEY – przedstawiciel pragmatyzmu, prekursor tzw. nowej szkoły à szkoła dynamiczna, przygotowująca do życia, pozwalająca zdobywać doświadczenia
Założenie pragmatyzmu – użyteczność, funkcjonalność, przydatność. Swoje początki ma w Stanach Zjednoczonych na przełomie XIX/XX wieku. Osadnicy podbijając tzw. dziki zachód musieli zmieniać środowisko naturalne dla swoich potrzeb, uczyli się tego zdobywając nowe doświadczenia. Wkrótce takie nastawienie objęło również inne dziedziny – „robimy to co jest potrzebne”.
Pedagogika Dewey’a :
· Wychowanie ma służyć temu, żeby człowiek poradził sobie w życiu
· Najważniejsze jest doświadczenie – tylko w ten sposób człowiek zdobywa wiedzę użyteczną (opozycja do wiedzy książkowej, teoretycznej, wiedzy „o przeszłości” à wiedza ma służyć przyszłości)
· Połączenie personalizmu z socjologizmem – dziecko (jak każdy człowiek) jest indywidualnością, którą trzeba wspierać i wydobywać, ale funkcjonuje w społeczeństwie, do czego musi być przygotowane
· Szkoła powinna być instytucją demokratyczną – nauczyciele i uczniowie, choć pełnią odmienne funkcje powinni być partnerami, razem tworzyć szkolną społeczność
· Nauka powinna polegać na odkrywaniu, wspieraniu i rozwijaniu naturalnych zdolności dziecka – używając ich człowiek może się najbardziej przysłużyć społeczeństwu
· Dziecko powinno się przyuczać do samodzielności – tylko dzięki niej poradzi sobie w życiu
· Wychowanie opiera się na praktycznej filozofii (mówiącej jak powinno się żyć, a nie poruszającej jedynie zagadnienia abstrakcyjne).
· Reprezentuje on „szkołę pracy”, rozwijał hasło „uczenie się przez działanie”, jego szkoła była zbudowana na wzór samowystarczalnego gospodarstwa (podobieństwo z Makarenko i Montessori), kładł duży nacisk na aktywności manualne.
· Człowiek jest integralną częścią natury, a zdolność myślenia wykształciła się w nim ewolucyjne.
· Świat nieustannie się zmienia – nigdy nie osiągnie ostatecznej, stałej postaci. Człowiek napotykając problem, przeszkodę myśli i dąży do jego rozwiązania, pokonania. W rezultacie zmienia się i człowiek i środowisko.
· Człowiek nie jest w 100% ani wolny ani zniewolony. Jest po środku. Zawsze ma wybór „zrobić coś albo nie” (na tym polega jego wolność), ale sytuacje w jakich się znajduje są zależne również od świata zewnętrznego. Dzięki umysłowi, który kontroluje i przewiduje konsekwencje naszych działań jesteśmy w stanie opanować środowisko.
· Dewey uważał, że nie istnieje wiedza absolutna, niezmienna i odwieczna. Wiedza nie istnieje bez człowieka. Prawdą jest to co jest prawdziwe w danej sytuacja (swoisty relatywizm). Zależy od wielu okoliczności – osoby, czasu, miejsca, sytuacji. Wiedzę można zdobyć tylko przez doświadczenie i jest ona uznawana jako proces a nie rzecz. Społeczny wymiar wiedzy Dewey tłumaczył tym, że większość osób uznaje na bazie doświadczenia jakiś sposób za skuteczny przy rozwiązywaniu jakiegoś problemu.
· Myślenie = rozwiązywanie problemów. 5 stopni rozwiązywania problemów:
o Odczuwanie trudności
o Wykrycie jej i określenie
o Sformułowanie hipotezy (nasunięcie się możliwości rozwiązanie problemu)
o Logiczna weryfikacja hipotezy (rozumowe rozpatrzenie możliwości rozwiązania)
o Empiryczna weryfikacja hipotezy (sprawdzenie rozwiązania)
àTak samo powinny być organizowane lekcje
Wady pedagogiki Deweya:
· Brak możliwości zdobycia usystematyzowanej wiedzy o świecie (5 stopni myślenia nie wprowadza takich jego form jak wnioskowanie, czy dowodzenie)
· Utożsamienie uczenia się z badaniem wyklucza np. utrwalanie wiedzy
· Podążanie jedynie za zainteresowaniami ucznia mocno ogranicza rolę nauczyciela, istnieje zagrożenie, że z pewnymi treściami uczeń w ogóle się nie zetknie
1
uw.pedagogika.pomoc