1. Przypadki, w których dopuszczalne jest stosowanie lokalnego przy zakładaniu osnowy poziomej:
Dopuszcza się czasowe stosowanie układów lokalnych w przypadku wykonywania pomiarów uzupełniających i bieżącej aktualizacji mapy zasadniczej. Tworzenie nowych układów lokalnych może następować w przypadku:
a/ zakładania osnów realizacyjnych obiektów budowlanych oraz badań odkształceń i przemieszczeń budowli i podłoża gruntowego,
b/ wykonywania dokumentacji powstałej w wyniku robót geodezyjnych nie podlegających zgłaszaniu w trybie obowiązujących przepisów,
c/ obiektów specjalnych, gdy względy techniczne wymagają opracowania osnów o dokładności większej niż to wynika z zastosowania układu państwowego.
W innych przypadkach uzasadnionych technicznie i ekonomicznie tworzenie układów lokalnych może nastąpić za zgodą Głównego Urzędu Geodezji i Kartografii.
Tworzenie nowych lokalnych układów współrzędnych dopuszcza się przy zachowaniu następujących warunków:
a/ lokalne sieci osnowy geodezyjnej poziomej i wysokościowej powinny być nawiązane
b/ pozostawiane w terenie stabilizowane punkty geodezyjne będą miały obliczone współrzędne i wysokości w obowiązujących układach państwowych dla punktów tych przekazuje się do ośrodka dokumentacji geodezyjno-kartograficznej
- szkic sieci punktów geodezyjnych,
- wykazy miar zawierające wyniki pomiaru kątów / kierunków /, boków i azymutów lub wykazy przewyższeń,
- wykazy współrzędnych wysokości w układach państwowych,
- opisy topograficzne punktów.
Lokalny układ współrzędnych geodezyjnej osnowy poziomej powinien posiadać:
a/ własny początek układu,
b/ własną orientację,
c/ własną skalę, odpowiednią do zastosowanego w układzie lokalnym poziomu odniesienia.
Orientacja i skala lokalnego układu współrzędnych mogą być ustalone na podstawie współrzędnych lub innych danych liczbowych państwowego układu współrzędnych.
2. Różnice pomiędzy układem warszawskim a układem 1965 (nie znalazlam opisu ukladu warszawskiego i nie wiem o nim nic poza tym ze ma minusowe wspolrzedne i jest ukladem lokalnym:/)
Państwowy układ współrzędnych płaskich prostokątnych nie jest układem jednolitym. Posiada on 5 stref odwzorowawczych (rys. 10), przy czym:
- dla czterech odwzorowawczych przyjęto odwzorowanie quasi-stereograficzne (odwzorowanie płaszczyznowe ukośne, wiernokątne). Są to: strefa 1- obejmująca południowo-wschodnią część Polski; strefa 2- część północno- wschodnią; strefa 3- część północno-zachodnią; strefa 4- część południowo-zachodnią Polski
- Każde odwzorowanie quasi-stereograficzne jako wiernokątne odwzorowanie płaszczyznowe elipsoidy definiuje się, określając położenie punktu głównego (punktu styczności płaszczyzny z powierzchnią elipsoidy) oraz skalę odwzorowania w tym punkcie, będącą równocześnie skalą podobieństwa odwzorowania. W strefach 1-4 układu "1965" przyjęto skalę w punkcie głównym mo = 0,9998, tzn. zniekształcenie odwzorowawcze w tym punkcie wynosiło z założenia ? 20 cm/km.
- dla strefy 5 przyjęto odwzorowanie Gaussa-Krügera z 3-stopniowym pasem odwzorowawczym. Strefa 5 obejmuje byłe województwo katowickie w granicach sprzed reformy administracyjnej 1975 r.
- W piątej strefie odwzorowawczej rzutowania dokonano na pobocznicę walca siecznego, zatem zniekształcenia zerowe występują wzdłuż dwóch południków. Między tymi południkami zniekształcenia przybierają wartości ujemne, na zewnątrz nich zaś dodatnie.
5. Co stanowi treść mapy zasadniczej? Jaka jest różnica zawartości treści mapy w skali 1:500 i w skali 1:5000?
Treść mapy dzieli się na treść obligatoryjną oraz treść fakultatywną. Treść obligatoryjną mapy zasadniczej stanowią:
* punkty osnów geodezyjnych,
* elementy ewidencji gruntów i budynków(granice jednostek terytorialnego podziału państwa, granice jednostek ewidencyjnych, granice obrębów, granice działek,
opisy i kontury użytków gruntowych, w tym ekologicznych, opisy i kontury klas gleboznawczych, usytuowanie budynków,
stabilizowane (trwałe) punkty graniczne, numery ewidencyjne działek, numery porządkowe budynków, numery ewidencyjne budynków, numery punktów załamania linii granicznych,
nazwy ulic i oznaczenia dróg publicznych)
* elementy sieci uzbrojenia terenu, w szczególności urządzenia nadziemne, naziemne i podziemne :urządzenia inżynieryjno-techniczne nadziemne, urządzenia inżynieryjno-techniczne naziemne, w tym punkty położenia armatury naziemnej przewodów uzbrojenia technicznego, linie przebiegu przewodów i elementów uzbrojenia terenu
Treść fakultatywna mapy zasadniczej stanowi zbiór otwarty, zależny od potrzeb i zamierzeń inwestycyjnych administracji państwowej, samorządowej i podmiotów gospodarczych
Treść mapy zasadniczej może być prowadzona i przedstawiana w systemie nakładek tematycznych (w postaci klasycznej - na osobnych arkuszach folii, w postaci numerycznej - w zbiorach warstw, lub w zbiorach obiektów). Nakładki te oznacza się następująco:
O - osnowy geodezyjne, E - ewidencja gruntów i budynków, U - sieci uzbrojenia terenu,
S - sytuacja powierzchniowa (inne obiekty trwale związane z terenem),W - rzeźba terenu
R - realizacyjne uzgodnienia projektowe.
4.Czynniki które decydują o wyborze skali mapy zasadniczej.
Najmniejszą jednostką obszaru, dla którego określa się skalę bazową mapy zasadniczej zarówno przy postaci klasycznej jak i numerycznej jest obręb ewidencji gruntów i budynków. W wyjątkowo uzasadnionych przypadkach dopuszcza się odmienną skalę bazową dla części obrębu.
Skalę bazową ustala się na podstawie:
1. stopnia zagęszczenia na mapie elementów stanowiących jej treść,
2. przewidywanych zamierzeń inwestycyjnych
Jako wytyczne do ustalania skali bazowej przyjmuje się, że niżej wymienione skale powinny być stosowane odpowiednio:
* skala 1:500 - dla terenów o znacznym obecnym lub przewidywanym zainwestowaniu,
* skala 1:1000 - dla terenów małych miast, aglomeracji miejskich i przemysłowych, oraz terenów osiedlowych wsi będących siedzibami gmin,
* skala 1:2000 - dla pozostałych zwartych terenów osiedlowych, terenów rolnych o drobnej, nieregularnej szachownicy stanu władania oraz większych zwartych obszarów rolnych i leśnych na terenach miast,
* skala 1:5000 - dla terenów o rozproszonej zabudowie wiejskiej oraz gruntów rolnych i leśnych na obszarach pozamiejskich.
3. Podstawowe zasady wykonywania pomiarów geodezyjnych:
1) Pomiar od ogółu do szczegółu
2) Pomiar elementów nadliczbowych – kontrola obliczeń
3) Jednolitość prac geodezyjnych:
- jednolity system miar,
- jednolity system odniesienia i odwzorowania wyników pomiarów,
- znormalizowana treść, dokładność i forma opracowań typowych.
- Stosowanie sprawdzonych instrumentów pomiarowych
4) Jednolity system odniesienia opracowań geodezyjnych i kartograficznych
- Jako obowiązujący państwowy układ współrzędnych przyjmuje się "układ współrzędnych 1965"
- Jako obowiązujący państwowy układ wysokości przyjmuje się układ, w którym wysokości punktów są odniesione do poziomu zera łaty wodowskazu w Kronsztadzie i obliczone w systemie wysokości normalnych.
- Nowe punkty osnowy powinny być nawiązane do punktów już istniejących
24. Warunki geometryczne spełnione w ciągu poligonowym obustronnie nawiązanym liniowo i kątowo.
Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany to konstrukcja geometryczna, wykorzystywana do określania współrzędnych geodezyjnych punktów ciągu, w której pomierzono wszystkie boki oraz wszystkie kąty. Pierwszy i ostatni punkt ciągu są punktami osnowy geodezyjnej wyższego rzędu (posiadają wyznaczone wcześniej współrzędne) i nie pokrywają się.
Ciąg poligonowy dwustronnie nawiązany spełnia następujące warunki geometryczne:
* suma kątów wynosi +/-(A0-An)+n * 180 stopni, gdzie n to liczba kątów, A0 to azymut początkowy, An to azymut końcowy; znak stojący przed nawiasem uzależniony jest od mierzonych kątów i dla kątów prawych to plus, a dla kątów lewych to minus
* suma przyrostów współrzędnych to różnica współrzędnych punktu początkowego i końcowego.
6. Stała dodawania w dalmierzu optycznym.
Ogólny wzór na obliczenie odległości pomierzonej dalmierzem wygląda następująco:
D=1/2*v*t+k
Stała k łączy ze sobą wpływ różnicy między centrem mechanicznym dalmierza, a jego centrem elektronicznym. Najczęściej wartość stałej k wyznacza się na krótkim odcinku poprzez porównanie odległości pomierzonej i długości wyznaczonej inną metodą, zazwyczaj o rząd dokładniejszą. Odcinek, na którym wykonywane są pomiary powinien mieć około 5-10 metrów. Wartość stałej dodawania obliczamy wówczas ze wzoru:
k= Do-Dp
Pewniejszym sposobem wyznaczenia stałej k jest pomiar odległości 2-3 odcinków o długościach różniących się o 1-2 metry. Najlepiej, jeżeli są to np. odcinki odpowiednio w odległości 10,12 i 15 metrów od instrumentu.
Jeżeli nie znamy długości odcinka z dokładnością o rząd wyższą możemy zastosować inną metodę wyznaczania stałej k. Polega ona na pomiarze długości odcinka AB, na który wtycza się dodatkowo punkt C.
Mierzymy w dwóch kierunkach odcinki AC, CB i AB. Możemy wówczas zapisać prostą zależność łączącą wyniki pomiarów i stałą k dalmierza:
(AC+k)+(CB+k)=AB+k
Z czego po uproszczeniu otrzymujemy wzór na stałą dodawania k:
k=AB-(AC+CB)
7. Poprawki i redukcje w dalmierzu elektrooptycznym.
25.
jeszcze nie mam jak ktos ma w swoich ksiażkach to niech mi dośle. DZIEKS
już Chuck Norris to na pewno wie...
26.
Błąd miejsca zero (błąd indeksu)
Definicja:
Przy poziomym położeniu osi celowej, odczyt z kręgu pionowego powinien wynosić 900lub 2700.
Wykrywanie:
W pewnej odległości od stanowiska, na wysokości osi celowej zaznaczamy punkt (np. krzyżyk na ścianie budynku). Celujemy do tego punktu w dwóch położeniach lunety dokonując za każdym razem odczytu z kręgu pionowego. Suma odczytów z I i II położenia lunety powinna wynosić 3600. Nadmiar lub niedobór od tej sumy jest podwójnym błędem indeksu.
Pomiar:
O1 = 900 03’ 20’’ - odczyt z kręgu pionowego w I położeniu lunety
O2 = 2690 57’ 40’’ - odczyt z kręgu pionowego w II położeniu lunety
’’ - błąd indeksu (miejsca zero)
Rektyfikacja:
Obliczamy teraz odczyty poprawione:
O1 – Z = 900 02’ 50’’
O2 - Z = 2690 57’ 10’’
a następnie za pomocą leniwki lunety nastawiamy w lunetce systemu odczytowego właściwy, poprawiony odczyt (O2-Z). Ponieważ poruszaliśmy przy tym leniwką lunety, siatka celownicza zostanie przesunięta i nie będzie znajdowała się teraz na naszym punkcie (krzyżyku). Dlatego też zdejmujemy osłonę okularu lunety i tak jak przy rektyfikacji siatki kresek przesuwamy za pomocą śrubek rektyfikacyjnych krzyż nitek na nasz punkt (krzyżyk).
20.
rodzaje błedów:
1.omyłki (błedy grube) nie są traktowane jako błędy pomiarowe
2. błedy pomiarowe
· Przypadkowe – błąd jest wynikiem działania wielu drobnych i zmiennych czynników o charakterze losowym. Losowy charakter objawia się równym prawdopodobieństwem wystepowania + i –
· Systematyczne – powtarzajace się
Można wyeliminować błędy systematyczne poprzez odpowiednio przeprowadzony pomiar lub znając jego wartosc uwzglednic ją w obliczeniach.
27.
systematyczne:
bład spowodowany kulistością ziemi, nierównoległoscią osi celowej do osi libeliniwelatora, refrakcją pionową. Pomiar ze srodka może zmniejszyc te błędy.
Ponadto wystepują błedy:
Niepionowego ustawienia łat,osiadania instrumentu i łat oraz bład z tytułu róznego miejsca zera na łatach.
28.
błędy wynikajace z dokładnosci pomiaru w terenie oraz błędy wykonania mapy, błędy graficznego pomiaru elementówna mapie, kształtu i wielkosci figur, skali mapy i stopnia zdeformowania papieru.
29.
1. osnowa podstawowa 1klasy(sredni błąd względny długosci boku po wyrównaniu nie wiekszy od 5*10^-6)
2. osnowa szczegółowa 2klasy(sredni bład połozenia punktu względem punktu nawiazania nie wiekszy niż 0,005m) 3klasy (nie wiekszy niz0,10m
3. osnowa pomiarowa
30.
· poligonizacji (ciągi sytuacyjne)
· aerotriengulacji
· wcięć kątowych, liniowych i kątowo-liniowych
· sieci modularnych
· lini pomiarowych
3. Proszę opisać dlaczego kąty poziome mierzymy w dwóch położeniach lunety!
W celu zwiększenia dokładności pomiaru kątów oraz osłabienia wpływów błędów systematycznych podziału limbusa.
22. Proszę podać podstawowe warunki jakie musi spełniać teodolit i zaznaczyć je na schematycznym rysunku!
- ll prostopadle do vv
- hh prostopadle do vv
- cc prostopadle do hh (Rysunek->)
- luneta powinna być wolna od paralaksy siatki kresek
- alidada powinna być osadzona centrycznie względem limbusa
- oś celowa powinna się przecinać z pionowa osią obrotu teodolitu
- teodolit powinien być ustawiony centrycznie nad punktem poligonowym
- tyczki powinny być ustawione centrycznie nad punktami, do których się celuje
21. Proszę opisać pojecie obserwacji nadliczbowej i opisać jej znaczenie w obliczeniach geodezyjnych!
19. Proszę wymienić i podać krótką charakterystykę błędów instrumentalnych występujących przy pomiarze kata poziomego. Jak możemy je eliminować lub ograniczyć ich wpływ!
Są to błędy systematyczne, których przyczyna jest niespełnienie warunków geometrycznych przez teodolit, a także wymagań, którym powinny odpowiadać rożne części instrumentu. Dzielimy je na 3 grupy:
I- można je usunąć za pomocą rektyfikacji
1. paralaksa siatki kresek
2. nieprostopadłość osi libeli alidadowej ll do pionowej osi obrotu instrumentu vv
3. nieprostopadłość osi celowej cc do poziomej osi obrotu lunety hh (kolimacja)
II- nie można ich usunąć, lecz ich wpływ na pomiar kata można wyeliminować przez pomiar kąta w 2 położeniach lunety
1. nieprostopadlosc osi poziomej obrotu lunety hh do pionowej osi obrotu instrumentu vv (inklinacja)
2. mimośród alidady czyli mimośrodowe osadzenie alidady względem limbusa
3. mimośrodowe położenie osi celowej
4. nieregularność podziału limbusa
III- nie można ich usunąć i ich wpływu na pomiar nie można wyeliminować
1. nieprostopadłość płaszczyzny alidady aa do pionowej osi obrotu instrumentu vv
2. wichrowatość osi obrotu alidady i limbusa
+ błędy przypadkowe spowodowane niespełnieniem warunków ustawczych
1. błąd centrowania teodolitu nad stanowiskiem
2. błędy centrowania tyczek nad punktami celów
+ błędy przypadkowe wykonania pomiaru
1. błąd celowania
2. błąd odczytu limbusa
18. Proszę omówić wpływ błędów centrowania, celowania i odczytu na średni błąd pomiaru kierunku!
1. B. Centrowania- błąd w pomiarze kierunku zależy od wielkości mimośrodu CC1=e. Błąd max pomiaru kierunku powstaje gdy mimośród jest prostopadły do płaszczyzny celowej AC(kąt B=kąt ACC1=90o): me max=ep’’...
ossad