090. Rozszumiały się wierzby płaczące (tekst).pdf

ROZSZUMIAŁY SI Ħ WIERZBY PŁACZ ġ CE

Rozszumiały si ħ wierzby płacz Ģ ce

Rozpłakała si ħ dziewczyna w głos;

Od łez oczy podniosła błyszcz Ģ ce

Na Ň ołnierski, na twardy, Ň ycia los.

Nie szumcie wierzby nam

Z Ň alu, co serce rwie,

Nie płacz, dziewczyno ma,

Bo w partyzantce nie jest Ņ le.

Do ta ı ca graj Ģ nam

Granaty, visów szcz ħ k,

ĺ mier ę kosi niby łan,

Lecz my nie znamy, co to l ħ k.

Błoto, deszcz, czy słoneczna spiekota,

Zawsze słycha ę miarowy, równy krok,

Maszeruje ta le Ļ na piechota,

Na ustach Ļ piew, spokojna twarz, pogodny wzrok.

Nie szumcie wierzby nam...

I cho ę droga si ħ nasza nie ko ı czy,

Cho ę nie wiemy, gdzie w ħ drówki kres,

Ale pewni jeste Ļ my zwyci ħ stwa,

Bo przelano ju Ň tyle krwi i łez.

Nie szumcie wierzby nam...