Verner Gerald - Czarny Garbus.pdf - Książki - andrzejt1965

Gerald Verner

CZARNY GARBUS

(The Black Hunchback)

Przełożyła z angielskiego Antonina Bronikowska

Tekst opracowano na podstawie wydania z 1937 r.

I. Cień na trawniku.

Paulina Langley przebudziła się nagle, przejęta nieokreślonym uczuciem

strachu.

Leżała przez parę sekund z szeroko otwartymi oczami, wpatrzona w

szarzejącą biel sufitu, w owym stanie pośrednim między całkowitą

przytomnością a sennym marzeniem, który ogarnia nas zazwyczaj po nagłym

przebudzeniu z głębokiego snu.

Zasłony nie były zaciągnięte na okna jej sypialni i srebrzyste światło

księżyca jasnym pasem wpadało przez otwarte okno, kładąc błyszczącą świetlną

plamę w nogach jej łóżka i wyżej, na bladożółtej tapecie.

Leżała przez pewien czas nieruchomo, starając się na próżno przypomnieć

sobie, co tak nagle przerwało jej sen. Wreszcie uniosła się na łokciu, sięgnęła na

nocny stolik po zegarek i w mdłym świetle księżyca dostrzegła, że jest punkt

druga. Jednocześnie gdzieś w głębi domu odezwały się dwa uderzenia ściszone

oddaleniem. Jakiś zegar na dole bił godzinę. Gdy odkładała na stolik bransoletkę

z zegarkiem, przebiegł ją lekki dreszcz; niewytłumaczone uczucie trwogi

zmroziło krew w jej żyłach. A przecież noc była ciepła, naprawdę upalna - jedna

z tych dusznych, męczących nocy w pełni lata, kiedy cisza staje się tak głęboka,

że prawie wyczuwalna dla zmysłów.

Paulina rozbudziła się już zupełnie - wszelkie ślady snu znikły.

Odrzucając kołdrę, wysunęła się z pościeli, zarzuciła na ramiona miękki

jedwabny szlafrok i zaczęła szukać na ziemi nocnych pantofli. Gdy je znalazła i

wsunęła w nie bose stopy, jeszcze chwilę siedziała na brzegu łóżka, nasłuchując.

Żaden dźwięk nie doszedł jej uszu. Noc była najzupełniej cicha i spokojna. Cóż

mogło ją tak nagle obudzić? Na pewno nic realnego.

Gdy zastanawiała się nad tym, ogarnęło ją znowu to nieokreślone uczucie

trwogi i grożącego niebezpieczeństwa.

Zupełnie rozbudzona, a niezadowolona, że pozwoliła się opanować jakiejś

imaginacji, sięgnęła znów na stolik i wyszukała tam papierosa i zapałki.

Zapaliwszy wstała i przeszła do okna.

Przed nią rozpościerał się cudny, prawie bajkowy widok. Langley Towers

był to niski starożytny zamek w kształcie litery T zbudowany z kamiennych,

mchem porosłych bloków. Na obydwóch końcach krótkich ramion wyrastały

kwadratowe, przysadziste wieże, od których posiadłość otrzymała swą nazwę.

Okno sypialni Pauliny wychodziło na wielki, strzyżony gazon,

ograniczony z jednej strony wysokim żywopłotem z cisów, a z drugiej gęstą

grupą krzaczastych rododendronów. Na końcu tego trawnika kamienne schodki

prowadziły do będącego właśnie w pełnym rozkwicie rosarium, którego zapach

przez otwarte okno dochodził do pokoju dziewczyny. Dalej poza rozległym

sadem wznosiły się lasem porosłe pagórki, które z trzech stron otaczały całą

posiadłość.

Krajobraz ten w świetle księżycowej pełni roztaczał się przed oczami

dziewczyny wyraźnie jak za dnia, a tylko dziwnie złagodzony i jakby malowany

czarodziejską barwą. Długie szaroliliowe cienie wysokich sosen rosnących za

rododendronami kładły się na szmaragdowy aksamit trawnika, sztywne i

nieruchome. Niebo było bez chmurki i najlżejszy wietrzyk nie poruszał listkami.

Można było uwierzyć, że sam duch pokoju zamieszkuje tę miejscowość i unosi

się nad całą okolicą. A jednak mimo cudownego uroku nocy i otaczającej ją

ciszy, dziewczynę ogarnęło osobliwe uczucie zupełnie niewytłumaczalnego

strachu.

Nagle wstrzymała oddech i syknęła. Z ręki jej wypadł płonący papieros i

dymiąc legł na dywanie.

Daleko, na końcu trawnika, pod krzakami coś się poruszyło. Na bladych

cieniach sosen ukazał się jakiś cień inny - ciemniejszy.

Ręce Pauliny zacisnęły się bezwiednie, aż paznokcie wbiła w miękkie

dłonie; wytężyła wzrok, by dojrzeć kontury tego cienia. Ale znów wszystko

znieruchomiało. Czyż mogło to być tylko przywidzenie?

Złudzenie księżycowego światła i gra wyobraźni?

Schyliła się i podniosła płonący papieros, który zdążył już wypalić czarną

plamę na dywanie. Prostując się, zobaczyła znów jakiś ruch na trawniku i teraz

pewna już była, że to nie imaginacja. Jakiś cień przesuwał się wolno po

oświetlonej księżycem murawie - jakiś nieokreślony, bezkształtny cień nie

mający konturów ani znaczenia.

Wstrzymując oddech ze strachu, dziewczyna wpatrzyła się w ogród jak

zaczarowana. Ów cień, ślizgając się od jednej cienistej plamy do drugiej, zbliżał

się ku domowi, z każdą chwilą stawał się wyraźniejszy, przybierał w jej oczach

określony kształt i formował się w bryłę.

Chciała krzyknąć, uciec, oderwać się od tego okna, ale strach chwycił ją

kleszczami za gardło, a do stóp przywiązał stufuntowe ciężary. Wrosła w ziemię

niezdolna ruszyć się lub przemówić - niezdolna już do niczego, prócz

wpatrywania się w ten złowróżbny, milczący, niesamowity cień na gazonie.

Przez myśl przeleciała jej treść legendy, przywiązanej do Langley

Towers: Czarny Garbus! - bezkształtna postać w czerni, która straszyła dokoła

pałacu. Cień zbliżał się wciąż i wreszcie ujrzała go dokładnie... miał on

przysadzistą postać karła śmiesznie naśladującą człowiecze kształty...

Nagle gdzieś w głębi domu trzasnęły z hukiem jakieś drzwi, po czym

usłyszała szybko biegnące kroki.

Hałas ten przerwał czary. Ze zduszonym krzykiem zgrozy rzuciła się ku

drzwiom i otworzyła je na oścież.

Korytarz za nimi był zupełnie ciemny, bo łamał się pod prostym kątem i

końcowe okno nie dawało na tę część żadnego światła. Gdy szukała wyłącznika

na ścianie, usłyszała drugie trzaśnięcie drzwiami. Zdawało się ono pochodzić

gdzieś z dołu. Dopadłszy wyłącznika, nacisnęła go i uczuła ulgę, gdy korytarz

zalało światło.

Zanim zdecydowała się posunąć naprzód, nasłuchiwała jeszcze chwilę,

ale po ostatnim huku zamykanych drzwi, który wstrząsnął domem, znów zaległa

cisza i milczenie.

Paulina Langley nie należała do panien cierpiących na modną

dolegliwość, zwaną ogólnie nerwami, a stanowiącą wytłumaczenie tak wielu

grzechów.

Przeciwnie, była to zdrowa dziewczyna, która dużo czasu spędzała na

otwartym powietrzu, czemu zawdzięczała swą cudowną cerę nie podniesioną

żadną sztuka, lecz tylko malowaną powietrzem i słońcem. Nie była nerwowa, a

jednak w tym momencie opanowało ją drżenie i zawrót głowy i musiała oprzeć

się o ścianę, by nie upaść. Uczucie grozy, wciąż obecne od chwili przebudzenia,

stało się silniejsze. Opanowała się najwyższym wysiłkiem woli i tak szybko, jak

tylko poniosły ją rozdygotane nogi, pobiegła na koniec korytarza i po schodach

na niższe piętro. Znajdował się tam pokój jej ojca i tak samo jak jej własny,

wychodził na tyły pałacu i strzyżony gazon. Gdy się zbliżyła do drzwi, serce jej

nagle zabiło gwałtownie i ucichło. Drzwi były szeroko otwarte. Z trudem zrobiła

jeszcze parę kroków i weszła do pokoju. Zalany był księżycowym światłem

napływającym przez okno, którego zasłona, widocznie gwałtownie szarpnięta,

zwisała pozrywana z mosiężnych kółek. Pokój był pusty! Na łóżku pościel

rozrzucona była w pośpiechu i brak było szlafroka, który zazwyczaj wisiał w

nogach łóżka. Ojciec musiał gdzieś nagle wybiec - ale po co? Gdy się nad tym

zastanawiała, ze dworu zabrzmiał ostry krzyk, po którym natychmiast rozległy

się dwa szybko po sobie następujące strzały.

Z uczuciem jakby lodowata dłoń ściskała jej serce, Paulina rzuciła się do

okna. Między dwoma cieniami sosen wyciągniętymi nieruchomo na trawniku

leżała wyraźna w księżycowym blasku postać ludzka i dziewczyna uczuła, jak

przejmuje ją lodowały dreszcz, bo postać ta była owinięta w łatwy do

rozpoznania fioletowy szlafrok jej ojca. A potem zobaczyła jeszcze coś więcej:

jakiś nieokreślony cień, który zdawał się krążyć jak sęp nad ciałem

rozciągniętym na gazonie.

Cień ten był bezkształtny i niesamowicie złowróżbny.

Dziewczyna chwiała się chwilę, chwytając rękami za firanki, aż z

Verner Gerald - Czarny Garbus.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: