Harris C.S. - Kiedy bogowie umierają.pdf - książki - nubiska

Harris C.S. – Kiedy bogowie umierają

Przełożyła Marta Kleinrok

Podziękowania

Lista osób, którym należą się podziękowania, jest zawsze długa, a w przypadku tej książki

szczególnie - ze względu na okoliczności, w jakich powstawała. Pisałam ją po uderzeniu huraganu

Katrina, który zniszczył

mój dom w Nowym Orleanie. Szczególne podziękowania należą się: Mojej redaktorce Ellen

Edwards za wyrozumiałość i nieocenioną pomoc w pracy mimo huraganu, ewakuacji, odbudowy

domu, a także za podzielenie się ze mną swoją rozległą wiedzą i przemyśleniami. Twojego wkładu w

tę książkę nie da się przecenić.

Mojej córce Samancie, która dzielnie zniosła najazd trzech pokoleń naszej rodziny i pięciu kotów na

swoje niewielkie mieszkanie studenckie w Baton Rouge oraz córce Daniele, która bez narzekania

całe tygodnie spała na drewnianej ławie. Twarde z was sztuki.

Mojej matce Bernadine Wegmann Proctor, która na tak długo pozwoliła nam przejąć swój ocalały w

powodzi dom w Métairie oraz mojej siostrze Pénélope Williamson, która służyła nam pomocą, kiedy

tak desperacko jej potrzebowaliśmy.

Emily i Bruce’owi Toth (oraz ich dwóm pociesznym zwierzakom -

Beauregardowi i Panu Fussy), którzy wspaniałomyślnie otworzyli swój dom w Baton Rouge dla

wielu członków mojej rodziny i dwóch z naszych kotów; mojej agentce Helen Breitwiezer,

przyjaciołom Edowi i Lynn

Lindahl oraz Paulowi i Adriel Woodman, którzy udzielili nam gościny w swoich domach w Beverly

Hills, Arizonie i Alabamie. Wasza wspaniałomyślność poruszyła mnie go głębi.

Wszystkim przyjaciołom i krewnym, którzy wspierali mnie przez te ponure, gorączkowe dni po

potopie, oferując swoją przyjaźń i pomoc.

Dziękuję zwłaszcza starym przyjaciołom Tomowi Hudsonowi, Nickowi Fiedlerowi i Tomy emu

Lufti; moim australijskim przyjaciołom Wirginii Taylor, Trish Mullin i Gillowi Cooperowi oraz

kuzynowi Gregowi Whitlockowi.

Benowi Woodmanowi, który zrezygnował z części urlopu, by zdzierać spleśniałą izolację i deski,

oraz Jonowi Stebbinsowi, który nie tylko poświęcił swój wolny czas, by przez wiele tygodni

pomagać w odbudowie naszego domu, ale podnosił nas też na duchu, gdy najbardziej tego

potrzebowaliśmy. Niewielu jest takich przyjaciół.

Kathleen Davis, Elorze Fink, Charlesowi Gramlichowi, Laurze Joh Rowland i Emily Toto z koła

literackiego Monday Night Wordsmiths, którzy pozostali w kontakcie choćby przez e-mail. Jestem

wam wdzięczna za przyjaźń, rozmowy i wsparcie.

Oraz mojemu mężowi Steve’owi Harrisowi, który jest świetnym kompanem do snucia intryg, ale

sprawdził się też jako spec od elektryczności. Bez Ciebie u boku nie przetrwałabym Katriny ani

ciężkich dni, które po niej nastały.

PAWILON KRÓLEWSKI, BRIGHTON, ANGLIA ŚRODA, 12 CZERWCA l8ll ROKU

W iedział, że do niego przyjdzie. Zawsze przychodziły.

Jego Królewska Wysokość Jerzy, książę Walii i od ponad czterech miesięcy regent Zjednoczonego

Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, zamknął za sobą drzwi gabinetu i potoczył wzrokiem po

ponętnych krągłościach swojej towarzyszki.

- Widzę, żeś pani zmieniła zdanie i rozważyła swą pochopną odmowę mojej propozycji przyjaźni.

Nie odpowiedziała. Migoczący płomień świecy spowijał cieniem jej oblicze, tak że książę nie mógł

z niego nic wyczytać, podczas gdy blada dłoń spoczywała prowokująco na pozłacanym rzeźbieniu

stojącej obok kominka sofy. Większość ludzi narzekała na wysokie temperatury, w jakich Jerzy nawet

w tak ciepłe letnie noce zwykł utrzymywać swoje salony. Ta kobieta jednak zdawała się upajać tym

ciepłem - spod zsuniętej z ramion sukni kusząco wystawały jej bose stopy. Książę oblizał wargi.

Zza zamkniętych drzwi dobiegały dźwięki koncertu Bacha zmieszane ze szmerem kurtuazyjnych

głosów zgromadzonych licznie gości, gdzieś w oddali zadźwięczał słabo piskliwy kobiecy śmiech.

Na ten dźwięk Jerzy poczuł, jak w przypływie niepewności żołądek podchodzi mu do gardła.

Dzisiejsze przyjęcie było wyjątkowe, gdyż jako gość honorowy przybył nikt inny, jak sam

zdetronizowany król Francji Ludwik XVIII.

Reszta, cała zarozumiała śmietanka kostycznych, wyniosłych dam i dżentelmenów, przychodziła tu co

wieczór. Pili wino księcia, raczyli się jego jedzeniem i słuchali muzyki, ale wiedział, co tak

naprawdę o nim myślą. Zawsze z niego szydzili i mieli go za błazna. Poszeptywali, że jest równie

obłąkany, co jego ojciec. Sądzili, że o tym nie wie, ale on wiedział.

Tak jak też zdawał sobie sprawę, jakim pośmiewiskiem stałby się, gdyby ta kobieta kolejny raz

wystrychnęła go na dudka.

Dlaczego milczała?

Jerzy wyprostował się niepewnie i wyprężył tors.

- O co chodzi, pani? Czyżbyś zwabiła mnie tu jedynie, by drażnić się ze mną, zabawić się mym

kosztem?

Zrobił krok w jej stronę, lecz zachwiał się i pulchną ręką złapał za rzeźbione oparcie stojącego obok

krzesła. Poczuł ból w kostce. Nie wytrzymywała jego ciężaru. Wiedział jednak, co robić - potrafił

balansować na jednej nodze lepiej niż większość młodzieniaszków.

Wszyscy tak twierdzili.

Świece w pozłacanych kinkietach zapłonęły złotym światłem, a potem przygasły. Nie pamiętał, żeby

siadał, ale kiedy otworzył oczy, spoczywał rozparty w fotelu, z podbródkiem zatopionym głęboko w

fałdach fularu. Czuł spływającą z kącika ust strużkę śliny. Wierzchem dłoni wytarł usta i podniósł

głowę.

A ona leżała jak przedtem, jedna noga zwisała z obitej żółtym aksamitem sofy, a połyskująca

szmaragdowozielona suknia była rozsznurowana i odsłaniała kusząco nagie ramiona. Zastanowiły go

jej szeroko otwarte, dziwnie niewidzące oczy.

Ginewra Anglessey. Cóż to była za piękność! Delikatnie uformowane krągłości jej na wpół odkrytych

piersi były białe niczym alabaster, kruczoczarne włosy lśniły w blasku świec. Jerzy zsunął się z

fotela, przyklęknął i ujął jej zimną dłoń.

- Pani? - spytał drżącym głosem.

Zaniepokoił się nieco. Nienawidził scen, a jeśli ona dostała jakiegoś ataku, toby dopiero był skandal.

Wsunął ręce pod jej obnażone ramiona, uniósł ją i delikatnie potrząsnął.

- Czyżbyś pani, och, mój Boże, czyżbyś zaniemogła? Sama myśl przyprawiła go o ciarki. Był przecież

taki podatny na infekcje...

- Mam wezwać doktora Heberdena?

Chciał jak najprędzej się od niej odsunąć, ale leżała przechylona na bok w tak niewygodnej pozycji,

że trudno mu było ją ułożyć.

- Pozwól proszę, że ułożę cię wygodnie, a sam zawołam...

Urwał i gwałtownym ruchem obrócił głowę w stronę dwuskrzydłowych drzwi, które ktoś właśnie

otworzył na oścież.

- A może tu się książę ukrywa... - usłyszał rozbawiony kobiecy głos.

Przyłapany z piękną, młodą żoną markiza Anglessey, nieprzytomną w jego niezdarnych ramionach,

Jerzy zesztywniał. Świadomy swej odrażająco groteskowej pozy, nerwowo oblizał suche wargi.

- Zemdlała, zdaje się.

Lady Jersey stała z ręką zaciśniętą na klamce. Jej przykryte różem policzki stopniowo traciły kolor, a

oczy robiły się coraz większe.

- Na Boga! - wydyszała.

W drzwiach zaroiło się od piszczących kobiet i spoglądających spode łba mężczyzn. Dostrzegł

swojego kuzyna Jarvisa i pochmurnego syna lorda St. Cyra - wicehrabiego Dewlinu. Wszystkie oczy

zwrócone były w jego stronę. Chwilę trwało, zanim Jerzy zorientował się, że nie patrzą wcale na

niego, lecz na wysadzaną klejnotami rękojeść sztyletu sterczącego z nagich pleców markizy

Harris C.S. - Kiedy bogowie umierają.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: