Leki fibrynolityczne
Opracowane przez Iwonę Korzeniewską, XI.2003
Kiedy zostały wprowadzone do terapii?
Streptokinazę odkryto w latach 30., a opatentowano jako substancje leczniczą w latach 60 XX wieku. Publikacje dotyczące jej zastosowania w zawale serca pochodzą z lat 80. (review w zawale serca: Drugs, 1990; 39: 693-719; w zakrzepicy żylnej: Am J Med., 1990; 88: 389-395)
Uwagi ogólne ułatwiające uczenie, wskazujące na podstawowe elementy charakterystyki grupy:
Leki, które powodują aktywację endogennego układu fibrynolizy dzieli się teoretycznie na dwie podgrupy:
- leki fibrynolityczne, które wykazują powinowactwo zarówno do krążącego plazminogenu, jak i plazminogenu związanego z fibryną (czyli na powierzchni skrzepliny) i
- leki trombolityczne, które mają większe powinowactwo do fibryny, a zatem reakcja lek-plazminogen zachodzi w tych przypadkach na powierzchni skrzepliny.
Niektórzy wyróżniają z tego powodu generacje leków fibrynolitycznych od tych powodujących uogólnioną fibrynolizę (I generacja) do tych działających najbardziej wybiórczo na patologiczne zakrzepy (III generacja) – znów podział teoretyczny o niejasnym przełożeniu klinicznym. Poza bardziej wybiórczym wpływem na skrzeplinę innym celem w pracach nad nowymi lekami przeciwzakrzepowymi jest wydłużenie czasu ich działania.
Największe doświadczenie kliniczne dotyczy dwóch leków fibrynolitycznych: streptokinazy i alteplazy; tylko one są w praktyce stosowane w terapii.
Choć leczenie fibrynolityczne jest powszechnie akceptowane to często z powodu przeciwwskazań lub obawy przed powikłaniami nie jest stosowane, no i powoduje zadowalającą reperfuzję tylko u 80% leczonych. Pierwotne przezskórne zabiegi wieńcowe (mechaniczna reperfuzja) są skuteczniejsze niż leczenie fibrynolityczne zawału serca (reperfuzja u ok. 90% leczonych), co wykazano w licznych badaniach obserwacyjnych i kontrolowanych oraz ich meta-analizach. Pierwotna przezskórna angioplastyka charakteryzuje się znacznie wyższym odsetkiem drożności tętnicy odpowiedzialnej za zawał, większą redukcją nawrotów niedokrwienia i rzadszą koniecznością ponownej rewaskularyzacji, znamiennym obniżeniem śmiertelności (o 30% w porównaniu z fibrynolizą), szczególnie u chorych w grupach wysokiego ryzyka, mniejszą częstością powikłań krwotocznych, w tym zwłaszcza krwotoków wewnątrzczaszkowych, skróceniem czasu hospitalizacji, a także zmniejszeniem kosztów w obserwacji odległej. Standardem leczenia ostrej fazy zawału serca w ośrodkach które dysponują oddziałami kardiologii inwazyjnej (liczba zabiegów plastyki w roku co najmniej 200, 75 procedur/jeden lekarz/rok, zabezpieczenie w postaci oddziału kardiochirurgii) jest więc pierwotna interwencja wieńcowa. Przeciwwskazania do pierwotnej angioplastyki są nieliczne:
brak dostępu do układu tętniczego,
niemożnośc podania heparyny,
nieprawidłowa anatomia tętnic wieńcowych.
Ale!!!... nie można zapomnieć, że skuteczność pierwotnej angioplastyki wieńcowej zależy od odpowiednio krótkiego czasu przewiezienia chorego do ośrodka dysponującego pracownią hemodynamiczną (czas transportu poniżej 60-90 min), krótkiego czasu dotarcia chorego z izby przyjęć do pracowni hemodynamicznej (tzw. czas „od drzwi do balonu” – door-to-baloon time), dostępności stentów i nowoczesnych leków antyagregacyjnych oraz od doświadczenia ośrodka w procedurach inwazyjnych (tylko szpitale o średniej i dużej liczbie zabiegów wykonywanych rocznie w zawale, w tym także na jednego lekarza).
Wprowadzenie:
FAZY PROCESU HEMOSTAZY:
Wytworzenie hemostatycznego czopa płytkowego;
Aktywacja kaskady osoczowych czynników krzepnięcia;
Blokowanie mechanizmów prozakrzepowych przez endogenne mechanizmy przeciwzakrzepowe;
Aktywacja procesu fibrynolizy.
Układ fibrynolizy powoduje degradację skrzeplin wewnątrznaczyniowych. Aktywnym enzymem jest w tym układzie plazmina powstająca z nieaktywnego plazminogenu (jednołańcuchowa glikoproteina składająca się z 791 aminokwasów przekształcana w plazminę po rozszepieniu łańcucha między argininą w pozycji 560 i waliną). Przekształcenie plazminogenu w plazminę powoduje proteaza serynowa tkankowy aktywator plazminogenu (t-PA) uwalniany przez komórki śródbłonka w odpowiedzi na różne bodźce, między innymi zaburzenia przepływu krwi z powodu zamknięcia naczynia przez skrzeplinę. t-PA łączy się z fibryną która jest kofaktorem jego oddziaływań z plazminogenem i działa głównie na związaną ze skrzepliną pulę plazminogenu (małe oddziaływanie na krążący plazminogen).
Plazmina jest stosunkowo nieswoistą substratowo proteazą, która degraduje nie tylko fibrynę ale także inne białka osoczowe, w tym niektóre osoczowe czynniki krzepnięcia (fibrynogen, czynnik V, czynnik VIII).
Układ fibrynolizy podlega ścisłej kontroli: t-PA jest szybko usuwany z krążenia przez swoiste inhibitory: inhibitor-1 aktywatora plazminogenu i inhibitor-2 aktywatora plazminogenu (PAI-1 i PAI-2). Swoistym inhibitorem plazminy jest alfa2-antyplazmina – glikoproteina łącząca się w stabilny kompleks z plazminą dokładnie w tym samym miejscu, które służy wiązaniu plazminy z fibryną (bogate w lizynę ugrupowanie blisko N-końca plazminy).
Klasyfikacja:
Leki I generacji:
streptokinaza (SK) – białko wytwarzane przez paciorkowce beta-hemolityczne, bez aktywności enzymatycznej, powodujące jednak po połączeniu z plazminogenem stabilny kompleks wywołujący zmiany konformacyjne ułatwiające przekształcenie plazminogenu w plazminę (działanie pośrednie, T0,5=25 min, swoiste wiązanie z fibryną – nie)
urokinaza – dwułańcuchowa proteaza serynowa wyizolowana z komórek nerki ludzkiej w hodowli, zainteresowanie urokinazą jest ograniczone bo ma wady zarówno SK (uogólniona fibrynoliza) i rt-PA (jest droga)
Leki II genaracji:
rekombinowany tkankowy aktywator plazminogenu (rt-PA = alteplaza) – uzyskiwany na drodze inżynierii genetycznej, wyodrębniono gen na chromosomie 8 i wprowadzono go do komórek E. coli (działąnie bezpośrednie; t0,5=4-6 min; swoiste wiązanie z fibryną - ++)
acylowany kompleks streptokinazy z plazminogenem (APSAC = anistreplaza) – plazminogen w tym kompleksie jest białkiem zmodyfikowanym i nosi nazwę lys-plazminogenu, co powoduje że łączy się z fibryną znacznie szybciej niż właściwy plazminogen, powinien mieć zatem pewną swoistość do skrzeplin, jednak w dawkach rekomendowanych w leczeniu OZW powoduje znaczącą uogólnioną fibrynolizę.
Leki III generacji:
prourokinaza (=saruplaza) – jednołańcuchowa urokinaza, obecnie w trakcie badań,
poniższe 3 substancje są dalszym doskonaleniem i modyfikowaniem cząsteczki t-PA (typu dzikiego) w celu uzyskania związku o większym powinowactwie do fibryny, mniejszej wrażliwości na inhibitory aktywatora plazminogenu i dłuższym czasie działania
reteplaza (r-PA) – produkt delecyjnej mutacji tPA z pozbawieniem substancji wyjściowej niektórych ugrupowań strukturalnych, (działanie bezpośrednie, t0,5=18 min; swoiste wiązanie z fibryną - +)
lanoteplaza (n-PA) – wariant rt-PA ze zmianami struktury macierzystej substancji (brak pewnych ugrupowańw strukturze i zamiana glutaminy na asparaginę w pozycji 117),
tenekteplaza (TNK-t-PA) – wariant t-PA, liczne mutacje punktowe różniące od substancji macierzystej (działanie bezpośrednie; t0,5=20 min; swoiste wiązanie z fibryna - +++)
Powyższa lista nie wyczerpuje pełnej listy związków o właściwościach fibrynolitycznych poddawanych badaniom doświadczalnym. Ciekawostką jest aktywator plazminogenu uzyskany ze śliny nietoperza.
Właściwości farmakologiczne:
Leki fibrynolityczne powodują przekształcenie plazminogenu w plazminę i trombolizę skrzeplin. SK nie jest proteazą ale przez wytworzenie trwałego kompleksu z plazminogenem powoduje zmiany konformacyjne ułatwiające przekształcenie plazminogenu w plazminę (działanie pośrednie). Inne leki fibrynolityczne są proteazami (działąnie bezpośrednie). Poszczególne leki różnią się powinowactwem do fibryny przez co oddziałują w bardziej lub mniej wybiórczy sposób na plazminogen związany ze skrzepliną (pula plazminogenu osadzonego na skrzeplinie i krążącego w osoczu, tromboliza vs fibrynoliza).
Trudność!
Alteplaza (rt-PA) mimo selektywniejszego niż leki I generacji wpływu na plazminogen związany z fibryną powoduje taką samą częstość powikłań krwotocznych w porównaniu z lekami I generacji. Prawdopodobnie wynika to z bardzo aktywnego wpływu leku na „fizjologiczne skrzepliny” oraz z dodatkowego wpływu alteplazy na metabolizm płytek oraz powodowaniem niewielkiej trombocytopenii.
Streptokinaza jest immunogenna – może wywoływać reakcje alergiczne. Nie należy jej podawać chorym po niedawno przebytym paciorkowcowym zapaleniu gardła (innych chorobach powodowanych przez paciorkowce) oraz tym, którzy byli leczeni streptokinazą, ponieważ przeciwciałą mogą się utrzymywać do 10 lat.
Elementy farmakokinetyki:
Okres półtrwania leku:
SK – 23-30 min
urokinaza – 15-16 min
anistreplaza – 70-105 min
alteplaza – 4-8 min
reteplaza – 15-18 min
lanoteplaza – 37 min
tenekteplaza – 20 min
Działania niepożądane, ograniczenia stosowania:
Powikłania krwotoczne:
Częstość powikłań krwotocznych jest trudna do oceny ze względu na dodatkowe stosowanie heparyn w celu zapobieżeniu reokluzji oraz protokoły inwazyjnego monitorowania terapii (np. gazometrie) w badaniach klinicznych, co samo z siebie usposabiało do powikłań krwotocznych. Przy zastosowaniu SK lub t-PA łącznie z heparyną poważne powikłania krwotoczne (wymagające przetoczenia krwi [spadek HCT o 25%] lub zagrażające życiu) występowały z częstością 2-4-13%; SK bez heparyny powoduje poważne krwotoki z częstością < 1%. Przy stosowaniu wszystkich leków fibrynolitycznych, zwłaszcza łącznie z heparyną, występują z podobną częstością krwotoki wewnątrzczaszkowe (choć rt-PA powoduje więcej krwotoków wewnątrzczaszkowych niż SK, zwłaszcza u chorych w wieku podeszłym) – 3 do 3,9 udarów krwotocznych/1000 leczonych; śmiertelność 50%; deficyty neurologiczne – 25%).
Analiza najnowszych badań wskazuje, że heparyna nie powoduje dodatkowych korzyści u osób które leczono fibrynolitycznie + kwasem acetylosalicylowym.
Powikłania niekrwotoczne:
2-4% leczonych SK lub t-PA hipotonia i nadwrażliwość na lek.
1,5% leczonych SK – odczyny alergiczne.
Przeciwwskazania:
- aktywne krwawienie;
- udar krwotoczny w wywiadzie (lub o nieustalonej etiologii); nowotwór mózgu;
- udar niedokrwienny i inne niedokrwienne objawy neurologiczne w ciągu ostatnich 6-12 miesięcy;
- operacja w ostatnich 6 tygodniach lub ciężki uraz w ostatnich 2 tygodniach;
- nakłucie naczynia krwionośnego nie poddającego się uciskowi w ostatnich 2 tygodniach;
- biopsja narządu w ostatnich 2 tygodniach;
- podejrzenie rozwarstwienia aorty.
Przeciwwskazania względne (konieczna konsultacja kardiologa):
- aktywna choroba wrzodowa lub krwawienie z przewodu pokarmowego w ostatnich 4 tygodniach;
- ciężkie niekontrolowane NT w chwili podejmowania decyzji o leczeniu (> 180/110 mmHg) lub przewlekłe ciężkie nadciśnienie;
- reanimacja z masażem zewnętrznym trwająca > 10 min;
- ciąża lub 1 tydzień po porodzie;
- skaza krwotoczna lub INR > 2;
- dla streptokinazy; alergia lub podanie streptokinazy w okresie ostatnich 2 lat.
- Ostre zapalenie osierdzia
Pozycja grupy w farmakoterapii:
Ostry zespół wieńcowy:
1/ z przetrwałym uniesieniem odcinka ST (³ 1 mV w odprowadzeniach kończynowych i ³ 2 mm w odprowadzeniach przedsercowych) w co najmniej 2 odprowadzeniach w EKG
2/ z świeżym blokiem lewej odnogi pęczka Hisa (LBBB)
3/ także zawał ściany tylnej: obniżenie odcinka ST > 2 mV w odprowadzeniach V1-V2 z zaburzeniami kurczliwości ściany tylnej w badaniu echokardiograficznym lub uniesieniem odcinka ST o > 2 mV w odprowadzeniach V7-V9
w ciągu 12 godzin od wystąpienia bólu zawałowego
Zastosowanie leczenia fibrynolitycznego powoduje zmniejszenie śmiertelności o około 25-30% wśród osób ze świeżym zawałem serca, w tym największe korzyści uzyskuje się stosując leki tej grupy w ciągu 1-2 godzin od początku bólu zawałowego – zmniejszenie śmiertelności o 50%. Korzyści z wdrożenia leczenia fibrynolitycznego utrzymują się do 12 godzin od czasu wystąpienia bólu zawałowego (do 6 godziny fibrynoliza zapobiega 30 zgonom/1000 leczonych, a między 7-12 godziną 20 zgonom/1000 leczonych). Korzyści z zastosowania fibrynolizy są niezależne od wieku (choć mniejszy wpływ na śmiertelność u osób > 75 rż.), wcześniej przebytych zawałów, cukrzycy, stwierdzanej hipotonii i tachykardii (dwa ostatnie to czynniki ryzyka zgonu)
Badania fazy 1 i 2 wskazywały, że nowe leki fibrynolityczne (warianty rtPA) są skuteczniejsze niż alteplaza w rewaskularyzacji wieńcowej, czego nie potwierdzają badania 3 fazy (wykazano podobną skuteczność). Wydaje się jednak prawdopodobne, że nowsze leki wyprą alteplazę ze względu na wygodę ich zastosowania; reteplazę podaję się w postaci dwóch wstrzyknięć IV 10 j + 10 j w odstępie 30 min, tenekteplazę w postaci pojedynczego wstrzyknięcia IV 0,5 mg/kg (max 50 mg) – natomiast alteplazę wg następującego schematu: 15 mg jako wstrzyknięcie IV, następnie wlew 0,75 mg/kg przez 30 min (max. 50 mg) następnie 0,5 mg/kg przez 60 minut (max. 35 mg).
Wszystkie leki wywodzące się z tPA należy stosować z heparyną (początek podania – jednocześnie z fibrynolizą,a następnie przez 48 h, lub dłużej w uzasadnionych przypadkach tj. migotanie przedsionków lub rozległy zawał ściany przedniej) w celu zapobiegania reokluzji. Natomiast heparyny nie podaje się po leczeniu SK. LMWH nie zostały w wystarczającym stopniu przebadane w połączeniu z leczeniem fibrynolitycznym lub PCI i nie można ich obecnie stosować zamiennie z heparyną niefrakcjonowaną u chorych z zawałem serca.
Skojarzone stosowanie fibrynolizy i angioplastyki wieńcowej, czyli angioplastyka torowana, ułatwiona (JIMI – Joint Intervention in Myocardial Infarction) w OZW z uniesieniem odcinka ST
Obecność przynajmniej częściowej drożności tętnicy odpowiedzialnej za zawał w wyjściowej koronarografii poprawia skuteczność pierwotnej angioplastyki wieńcowej. Także co prawda angioplastyka daje lepsze efekty ale jej efekt uzyskuje się później. Testowane były programy z podaniem zredukowanej do połowy dawki leku fibrynolitycznego ew. z dołączonym antagonistą receptora IIb/IIIa. Dobre wyniki uzyskane we wstępnych badaniach są obecnie poddawane weryfikacji w dalszych kontrolowanych badaniach klinicznych.
Masywna zatorowość płucna, masywna zakrzepica żylna
Częstość powikłań krwotocznych jest mniejsza podczas stosowania fibrynolizy w OZW z uniesieniem odcinka ST niż w przypadkach jej stosowania w zatorowości płucnej czy zakrzepicy żylnej, co prawdopodobnie zależy od czasu prowadzenia leczenia fibrynolitycznego w tych sytuacjach. W AMI wlew przez 1 h, w zatorowośći płucnej przez 12-72 h
Fibrynolizy nie należy (błąd w sztuce lekarskiej) stosować w ostrych zespołach wieńcowych bez uniesienia odcinka ST.
Leki fibrynolityczne dostępne w Polsce:
Streptokinaza (Kabikinase, Streptase)
Alteplaza (Actilyse)
sylvia112