Nauka_Bruno_Groeninga.pdf

Trudno jest pisać o takim fenomenie jakim był i nadal

jest Bruno Groening, wiedząc, jak niedołężna jest to

próba przybliżenia Czytelnikom takiej postaci, o której z

całą pewnością można powiedzieć: wciąż nieodgadniona. Dla

sporej części ludzi postać wręcz nieznana, dla lekarzy i

wielu naukowców to postać tylko uzdrowiciela lub nawet

szarlatana, wywołującego masową psychozę, ale dla wielu

wnikliwszych osób, poważnie zainteresowanych tematem tej

osoby to niewątpliwie ktoś znacznie więcej niż

uzdrowiciel czy cudotwórca. Ja sam zdałem sobie z tego

sprawę nie za pierwszym razem, lecz po uważnych lekturach

dotyczących tej postaci. Dla mnie jasnym się stało, iż

mamy tutaj do czynienia ze zjawiskiem przekraczającym

normalne ramy nieznanego, albo czynnika X. I nie chodzi

tutaj o żadne wybielanie czy upiększanie historii

Groeninga lecz o właściwe zrozumienie przesłania i nauk

oraz czynów, które po sobie pozostawił, a które same za

siebie przemawiają tak wyraźnie, iż zbędnym jest

jakikolwiek ich komentarz.

Bruno Groening urodził się 31 maja 1906 r. w Gdańsku-

Oliwie, w wielodzietnej rodzinie Augusta i Margarete

Groening. Ojciec, z pochodzenia Polak zaszczepił mu od

wczesnych lat ideały ciężkiej i uczciwej pracy, co

przełożyło się później na wybór zawodu cieśli oraz liczne

ciężkie prace przy przeładunkach statków a także inne

prace fizyczne. Już jako młody chłopak różnił się od

swych braci i sióstr oraz innych rówieśników. Nie

uczestniczył w szkolnych waśniach, zachowywał spokój w

wielu sytuacjach oraz promieniował pogodą ducha. Znana

jest np. ciekawa historia jednej z bójek, a mianowicie

przed szkołą podstawową, do której uczęszczał mały Bruno

bili się dwaj chłopcy i jeden zaczął zachęcać Bruna do

wzięcia udziału w bójce. Bruno odmówił i chłopiec

podszedł do niego i uderzył go w policzek. Bruno nie

oddał lecz udał się do swego domu. Chłopiec zaś po

skończonej rozprawie z kolegą sam zaczął uderzać się w

twarz i zrozpaczony pobiegł do domu Bruna, gdy

przekroczył jego próg, prosząc o pomoc - przestał się

okładać pięścią i zrozumiał swój błąd.

Młody Bruno często uciekał do pobliskiego lasu, gdzie w

ciszy i skupieniu łączył się z całym istnieniem,

dostrzegając Boga w szumie strumyka czy niewielkim

kamieniu, tam też przebywał godzinami, a lokalna

zwierzyna chętnie podchodziła do niego i nie czuła lęku.

Te długotrwałe zniknięcia nie koniecznie podobały się

rodzicom, i też często dostawał za nie lanie. Już wtedy

także zauważono, iż w jego obecności ustawały kłótnie, a

osoby chore zaczynały się lepiej czuć. Wykazywał duży

spokój jeśli idzie o niesnaski wśród rodzeństwa, i tak

np. gdy rodzice kazali nakryć do stołu starszemu bratu

Bruna, ten nie wykonał ich polecenia a uczynił to z

pokorą Bruno. Po pochwale rodziców straszy brat wylał na

jego głowę gorący dzban kawy, lecz – ku zaskoczeniu i

szokowi zgromadzonych - nie stała się mu żadna krzywda.

Nie powstało żadne oparzenie.

Bruno zresztą był w stanie także podawać wiele szczegółów

z naszej przyszłości. Kiedy podał datę wybuchu i

zakończenia I wojny światowej ojciec go spoliczkował.

Bruno zaś wiedział swoje i krytyka oraz niezrozumienie ze

strony rodziny nie zablokowały jego zdolności.

Przewidział także datę śmierci swej matki oraz wybuch,

dokładny przebieg i zakończenie II wojny światowej.

Bruno dorastał w trudnych czasach kryzysu ekonomicznego i

ciągłych kłopotów z pracą, pomimo, iż nie miał wyższego

wykształcenia, a ukończył szkołę dla cieśli (jednak bez

dyplomu) był jednak doceniany przez towarzyszy pracy jako

solidny i uczciwy pracownik, posiadający dar złotej ręki.

Dosłownie czego się dotknął zaczynało należycie pracować

i działać, posiadał wręcz dar niezrozumiałego dla nas

wpływu na materię. Ożenił się też z Gertrudą Cohn z

Gdańska, z którą miał dwoje synów, lecz tragicznie

zmarłych, praktycznie mocno odseparowanych od -

niezdrowego wpływu ojca- zdaniem żony - na swe dzieci.

Prawda była jednak taka, iż pierwsza żona Groeninga

kompletnie nie rozumiała daru jaki otrzymał jej mąż, była

wiecznie niezadowolona z faktu, iż Bruno chciał pomagać

innym ludziom i uczynić dom otwartym dla potrzebujących.

Pragnęła bowiem posiadać go na własność i nie dzielić się

z nim ze światem, nie rozumiała kompletnie siły i

prawdziwej tożsamości własnego męża, oraz nie usłuchała

jego rad co do postępowania z chorymi synkami, lecząc ich

w szpitalach, wbrew woli ojca

Nadszedł czas II wojny światowej, tak długo jak mógł

Bruno unikał wcielenia do Wehrmachtu, lecz w 1943 roku

gdy ważyły się losy III Rzeszy siłą został włączony do

armii. Odmówił strzelania do ludzi i po wielu krytycznych

perypetiach miał prowadzić czołg. Wielokrotnie został

ranny. Dostał się do niewoli radzieckiej, i tam też dał

się we znaki Rosjanom, żądając większej opieki dla

rannych i poszkodowanych; gdyby nie to że paru

radzieckich oficerów poznało się na zdolnościach

Groeninga nie wróciłby z niewoli żywy. Gdy wrócił do

Niemiec Zachodnich w grudniu 1945 r. rozpoczął największą

przygodę duchową jaką zna XX wiek.

O uzdrawianiu duchowym napisano już wiele prac, powstało

wiele szkół i systemów uzdrawiania takich jak np.

praniczne uzdrawianie wg metody Choa Kok Sui, systemy

Reiki oraz leczenie duchowe wg Harrego Edwardsa, pioniera

uzdrawiania duchowego na Wyspach Brytyjskich. W przypadku

uzdrowień wg metody H. Edwardsa co ciekawe praktycznie

często wykorzystywano dotyk rąk, istniała też konieczność

wykonywania odpowiednich ruchów gdy w przypadku B.

Groeninga w zasadzie w ogóle nie było to konieczne. Nota

bene Wielka Brytania jest jednym z pierwszych krajów i na

razie nielicznych, jeżeli nie jedynym, gdzie w państwowej

służbie zdrowia prawnie usankcjonowano obecność

uzdrowicieli duchowych przy łóżkach chorych i którzy

całkowicie legalnie współpracują z białym personelem!

Harry Edwards, którego losy różniły się od losów B.

Groeninga jest jednym z najwybitniejszych uzdrowicieli

duchowych, w pełni zaakceptowanym przez środowisko

medyczne i kościelne na Wyspach, fenomenem mającym na

swym koncie mnóstwo uzdrowień, w tym także na odległość;

i także on podkreślał fakt, iż jest tylko narzędziem w

ręku Boga.

Jednakże przypadek Bruno Groeninga wykracza poza same

ramy uzdrawiania duchowego. W zasadzie uzdrawianie

fizyczne to tylko 5 % Jego działalności. Bruno Groening

nigdy zresztą nie pytał ani o chorobę, ani o diagnozę

lekarską ani nie dotykał ciała chorych, poza naprawdę

nielicznym przypadkami, gdy było to konieczne, w ogóle

zakazywał jakiegokolwiek mówienia o chorobie w swej

obecności. Zajmował się za to wygłaszaniem wykładów wiary

– prostych w przesłaniu, nacechowanych niezwykłą siłą,

wielce religijnych treści o Bogu, jako o największym

lekarzu wszystkich ludzi.

Zmieniał tym samym samych ludzi od środka, posiewał w

nich nowe ziarna wiary i ufność w wyższą siłę – i to

należy uznać za jeden z największych cudów Jego dokonań.

Dla Boga nie ma chorób nieuleczalnych – i tę wiedzę,

podkreślam – wiedzę - starał się wpoić w naszą

świadomość. „Jest wiele rzeczy, których nie da się

wytłumaczyć, ale nie ma niczego, co nie może się

wydarzyć” – mawiał. Po uzdrowieniu w Herford (Westfalia)

chłopca z zaniku mięśni sława Groeninga rozniosła się po

całych Niemczech i poza ich granice. Do Herford

sprowadzać zaczęły tłumy. Władze zakłopotane takim

rozwojem sytuacji wprowadzały zakazy uzdrowień i

oskarżały Groeninga o naruszenie ustawy dla

naturoterapeutów. Po tym wydarzeniu Groening udaje się do

Hamburga, ale i tam długo nie dane mu było wygłaszać

kazań. Jedzie do Traberhof niedaleko Rosenheim w Bawarii

i tam wydarza się jeden z największych cudów – zbiorowe

uzdrowienie tysięcy ludzi nieuleczalnie chorych.

Dochodziło wręcz do scen biblijnych – niesłyszący

odzyskiwali słuch, niemi – mowę, niewidomi - wzrok,

sparaliżowani odrzucali kule, wstawali z wózków

inwalidzkich, noszy. Każdy czuł się jakoś inaczej niż

zwykle, w powietrzu wibrowała boska energia. Sam Groening

stał na balkonie oparty o balustradę i wygłaszał swe

kazanie, gdy zaczynały dziać się uzdrowienia. Zanim

jednak zaczął mówić stał i patrzył w tłum zgromadzonych

(około 30 tysięcy ludzi) dłuższy czas, w całkowitej

ciszy, ciszy w której usłyszeć można było trzepot

skrzydeł motyla, badając, niemal studiując całość karmy

ludzi zgromadzonych przed nim. Jego sławny gruczoł życia

pod szyją (mylnie utożsamiany z wolem) – gigantyczny

zbiornik energii był wtedy nabrzmiały, jak zawsze gdy

przechodziła przez niego boża siła (proszę zwrócić uwagę

na zdjęcia). Bowiem to BOŻA SIŁA uzdrawia i pomaga, nie

on. Groening nigdy nie mówił, że on uzdrawia, lecz że To

uzdrawia, boży prąd, Heilstrom. On jest tylko

przekaźnikiem albo transformatorem tej potężnej energii,

to jest jego życiowe zadanie i służba dla Boga. To była

potężna energia, która bez takiego transformatora mogłaby

spalić ludzi na popiół. Gdy miał powiększony mocno ów

gruczoł na szyi czuł się świetnie, obywał się bez snu i

praktycznie nie musiał nic jeść.

Ktoś może powiedzieć, iż ludzie od wieków potrafią

pobierać energię z otoczenia. Zgoda, na pewno ćwiczenia

takie jak tai chi czy qi gong, pobieranie prany czy

energii ki ze słońca, ziemi, powietrza jest, było i

będzie przez wiele osób praktykowane, natomiast nie jest

to energia z Najwyższego Źródła. Groening był

przekaźnikiem bezpośrednim energii z tego Najwyższego,

Boskiego Źródła, prosto z bożego poziomu, stąd też taka

jej moc i w wielu przypadkach natychmiastowość Jej

działania. Oczywiście uzdrowienia zależały od otwartości

danego człowieka, jego nastawienia i pracy wewnętrznej a

przede wszystkim wiary w Boga lub chociaż szczerej jej

chęci…..

Wydarzenia z Traberhof spowodowały, iż wszystkie gazety w

Niemczech pisały o nim i o tym co się wydarzyło w

stadninie koni koło Rosenheim, ale też powstawała wielka

fala krytyki, uprzedzeń, złośliwego dziennikarstwa oraz

zmowy korporacji lekarsko-akademickich. Przecież nie

możliwe aby profesorowie nie dawali sobie rady z

chorobami nieuleczalnymi, a „byle chłystek bez wyższego

wykształcenia” leczył (ba, uzdrawiał!) ludzi ot tak w

ciągu paru chwil.

Tajemnice życia Bruno Groeninga.

Bruno uzdrawiał w swej obecności, bez swej obecności,

będąc w pobliżu lub na odległość. Potrafił także

dokładnie wiedzieć co robi inny człowiek przebywający

kilkaset kilometrów od niego, potrafił czytać w myślach

czy wręcz wiedział o tych myślach i odczuciach drugiego

człowieka. Znane są przypadki gdy wiele razy cytował

list, którego nie otwierał a dany mu przez szukającego

pomocy, nieraz trzymał rękę na zamkniętej książce i

czytał jej treść bez zaglądania do niej…….

Innym przykładem niesamowitej działalności Bruna są

sławne kulki ze staniolu (będące swego rodzaju imitacją

naszej planety, Ziemi.) Zwijane z paczek papierosowych i

ładowane energią stanowiły dar dla szukających pomocy, i

to nawet na drugim krańcu globu. Osoby trzymające takie

małe kulki odczuwały mrowienie, ciepło lub miały inne

wrażenia, i nie da się tego inaczej wytłumaczyć jak tylko

działaniem siły, której jeszcze do końca nie znamy i nie

rozumiemy. Dzięki promieniowaniu leczniczej siły osoby

używające tych kulek odzyskiwały zdrowie, a nieraz były

specjalnie chronione w różnych sprawach życiowych.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: