Sekuła Helena - Barakuda.pdf - Dobre książki - matarto2661

Helena

Sekuła

barakuda

Czytelnik

Warszawa

1984 Okładkę-i kartę tytułową projektował

ZBIGNIEW CZARNECKI

ISBN 83-07-00939-1

Rozciągnięty przed drzwiami zagradzał przejście.

Leżał na wznak, całym sobą podany ku skłonowi skarpy,

roz- krzyżowanymi ramionami ogarniał niebo. Pod

sierpniowym firmamentem, srebrzącym odblaskami

dalekich światów, noc wydawała się jeszcze czarniejsza.

Natknęłam się na niego nagle, tuż za olbrzymimi

jałowcami, podchodzącymi pod sam dom; mrok

rozrzedzały sześciościenne umbry o szybkach z grubego

szkła, umocowane po obu stronach ganku na

wysięgnikach z kutego żelaza, i tylko jedno okno smużyło

ruchomym szkarłatem, jakby w nim dogasała zorza

minionego wieczoru. Skupiona na tym znaku życia

pośród leśnego odludzia, potkn^am się i upadłam.

Wtedy go zobaczyłam.

Osunęłam się po zdradliwej pochyłości, nie na

śliskich wrzosach, jak w pierwszej chwili pomyślałam.

Kiedy podniosłam się i uklękłam pr^ nim, poczułam pod

kolanami lepką wilgoć, a wokół jego głowy trawa

sprawiała wrażenie unurzanej w cieniu, lecz ten cień nie

znikał, tężał ze zmatowiałym połyskiem zmąconej

polewy.

Uj^am przegub. Ręka ni zimna, ni ciepła,

pozbawiona tętna. Szeroko otwarte oczy patrzyły w

pustkę. W źrenicach, jakby zaciągniętych werniksem,

odbijały się światła latami. Dopiero teraz dostrzegłam

trochę powyżej nasady brwi cieiiiną rozetkę podobną do

znamienia.

Jego twarz! Wydała się znajoma. Gdzieś już

musiałam widzieć tego człowieka, ale gdzie, w jakich

okolicznościach, dlaczego leży pod tym domem ukrytym

w gąszczu wiecznie zielonych krzewów, przeszyty grudką

metalu, która pozostawiła mało widoczną rankę na jego

czole?

Silniejszy powiew wiatru poruszył sosnami,

przeczesał czuby jałowców, owionął żywicznym

zapachem, przyniósł

woń nadrzecznych łęgów, przypadł do ziemi i legł. Taka

sama cisza panowała w naturze, gdy kilka minut

wcześniej wchodziłam przez gościnnie uchyloną furtę. Na

zadrzewionym wzniesieniu majaczyła czarna sylweta

spadzistego dachu z plamą palących się latarń pod

okapem i odblaskiem ognia pełgającym w jednym oknie.

Poza tym żadnego oświetlenia, nie licząc żarówki przy

bramie. Ścieżkę wiodącą ku domowi pogrążał mrok, u jej

kresu potknęłam się o zabitego mężczyznę. Musiał

przyjść tu niedawno, jego ręce jeszcze niezupełnie

zesztywniały. Unieruchomiło mnie przerażenie.

- Nie bój się - nagle powiedział ktoś obok. Omal

nie zemdlałam. Nie miałam odwagi odwrócić głowy, aby

spojrzeć w kierunku, skąd usłyszałam głos.

W zasięgu kandelabrów, nie wiem skąd, pojawił się

szczupły wyrostek. Z pewnością nie wyszedł z drzwi pro-

wadzących na ganek. Źródło światła miał za plecami,

widziałam tylko zaiys jego sfylwetki.

- Wstań - znów zanurzył się w cień, pociągnął

mnie za rękę.

- A on? - podniosłam się z kolan.

- On już nie potrzebuje pomocy, a 1y tak. Jesteś

półżywa.

- Przecież nie można tak po prostu odejść.

- Można. Jeśli się natychmiast nie pozbierasz,

znikam - tykał mnie bezceremonialnie.

- Poczekaj! - zsunęłam z nóg sandały. Tylko nie

pozostać samej na tym odludziu, z martwym

człowiekiem, pośród złowieszczych krzewów o smoc:^ch

kształtach.

- Prędzej, zaraz spadną tu łapsy - podniósł moje

pantofle i ruszył przodem. Zwinny, cichy jak jaszczurka.

Nie poprowadził dróżką, skręcił w gąszcz, mimo to szedł

pewnie, musiał znać teren.

Śpieszyłam za nim, potykałam się o korzenie,

zataczałam w kłujące objęcia jałowców. Zaraz straciłam

orienta

cję kierunku, czasu, rzeczywistości. I nie czułam już

nic więcej, tylko swoje płuca rozsadzane oddecłiem.

- Przyjecłiałaś wozem? - przystanął na moment.

- Tak - nie starczyło mi energii nawet na tyle, aby się

zdziwić, skąd wie o aucie.

- Gdzie jest, pod bramą? - znów przyśpieszył kroku.

- Nie. Pozostawiłam przy żwirowce. Myślałam, że

stamtąd już blisko, ale posiadłość leży dalej od głównej

drogi, niż przypuszczałam. Zawsze miewam kłopoty z

oceną odległości.

Chłopiec nurkując pośród rozłożystych łap choiny wy-

wiódł mnie na leśny trakt. Pod stopami zachrzęścił

szuter. Ostre kamyczki uwierały bose nogi. Tutaj już

wyraźnie dobiegał odgłos szosy, łuny samochodowych

latami dobywały i odkładały w mrok wyolbr 2 ymione

cienie drzew. Jeszcze trochę szybkiego marszu i

natrafiliśmy na moją simkę.

- Ja poprowadzę - rozporządził wyrostek. Bez sprzeci-

wu podałam kluczyki.

- Co za nonsens kłaść pantofle, w których nie można

chodzie - rzucił mi na kolana sandały i ujął kierownicę.

- Nie dlatego, wdepnęłam w krew.

- W takim razie dobrze zrobiłaś. Inaczej zostałby

fatalny trop.

Nie pomyślałam o śladach, budziła grozę człowiecza

krew roznoszona na butach. Ale nie wyjaśniałam mojego

punktu widzenia.

- Szykowny ten twój wóz. Może jednak nie zwrócił

niczyjej uwagi powiedział.

Z poprzecznicy wytoczyliśmy się na pusty asfalt, poły-

skujący zorzą reflekloi-ow dalekich jeszcze pojazdów, wy-

nurzających się zza falistosci terenu.

- Po co tu przyjechałaś?

- Nie twoja sprawa.

- Moja też. Kazem uciekamy z miejsca, gdzie

zamordowano człowieka.

- Skąd wiesz, może sam się zabił.

- Wiem.

- Jesteś dość przerażający.

Sekuła Helena - Barakuda.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: