ULTIMATUM
ROBERT
LUDLUM
W przygotowaniu:
Frederick Forsyth
FAŁSZERZ
Przełożył'
ARKADIUSZ NAKÓNIECZNIK
AMBER
Tytuł oryginału:
THE ULTIMATUM BOURNE
Ilustracja na okładce:
BOBLARKIN
Okladk; projektował:
ADAM OLCHOWIK
Redaktor:
JADWIGA PUZYŃSKA
Redaktor techniczny:
JANUSZ FESTUR
Copyright © 1990 by Robert Ludlum
AU rights reaerved
For the Polish cdition
Copyright © 1991 by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
ISBN 83-85079-37-8
Wydawnictwo Amber Sp. z o.o.
Warszawa 1991. Wydanie I
Skład: Zakład Fototype w Milanówku
Druk i oprawa: Katowickie Zakłady Graficzne
Bobbi i Leonardom Raichertom -
uroczym ludziom,
którzy wzbogacili nasze życie,
z podziękowaniami
PROLOG
Ciemność spłynęła na Manassas w stanie Wirginia.
Boume skradał się przez rozbrzmiewający nocnymi odgłosami las,
który otaczał posiadłość generała Normana Swayne'a. Wystraszone
ptaki uciekały z furkotem skrzydeł ze swoich pogrążonych w mroku
kryjówek; wrony budziły się na gałęziach drzew i krakały na alarm,
lecz zaraz cichły, jakby również wciągnięte do spisku.
Manassas! Właśnie tutaj należało szukać klucza do ukrytych
drzwi, przez które można było dotrzeć do Cariosa, mordercy opętanego
pragnieniem zniszczenia Dawida Webba i jego rodziny. Webb... Odejdź
ode mnie, Dawidzie! - krzyknął rozpaczliwie Jason Boume w ciszy
swego umysłu. - Pozwól mi stać się zabójcą, którym ty nigdy nie
mógłbyś być!
Wraz z każdym kolejnym cięciem nożyc prujących grubą drucianą
siatkę ogrodzenia kapiący mu z czoła pot i coraz cięższy oddech
potwierdzały to, czemu nie sposób było zapobiec: miał już pięćdziesiąt
lat i chociaż bardzo starał się utrzymać swoje ciało w przyzwoitej
kondycji, nie był w stanie działać z taką łatwością, jak przed trzynastu
laty w Paryżu, kiedy udało mu się osaczyć Szakala. Należało liczyć się
z tym faktem, ale niekoniecznie bez końca roztrząsać. Teraz chodziło
o Marie i dzieci - o żonę i dzieci Dawida - i nie istniało nic, czego nie
mógłby osiągnąć, gdyby naprawdę tego chciał. Dawid Webb znikał bez
śladu z jego psychiki, ustępując przed Jasonem Boume'em, drapieżcą.
Udało się! Przepełznął przez ogrodzenie i zerwał się na nogi,
instynktownie sprawdzając dotknięciem obu dłoni swoje wyposażenie:
dwa pistolety, maszynowy i pneumatyczny, lornetka Zeiss-Ikon, nóż
myśliwski o zakrzywionym ostrzu. Było to wszystko, czego drapieżca
potrzebował na terytorium nieprzyjaciela, który miał go ostatecznie
zaprowadzić do Carlosa.
„Meduza". Działający w Wietnamie, nie figurujący w żadnych
oficjalnych wykazach batalion złożony z wyrzutków, degeneratów
i morderców, podlegający bezpośrednio Dowództwu Sajgonu i dostar-
czający mu więcej informacji na temat wroga niż wszystkie wywiadow-
cze jednostki razem wzięte. Jason Bourne opuścił „Meduzę" prawie
nie pamiętając Dawida Webba - uczonego, który miał kiedyś inną
żonę i inne dzieci; wszystkich bestialsko zamordowano.
Generał Norman Swayne sprawował ważną funkcję w Dowództwie
Sajgonu, będąc jednocześnie głównym zaopatrzeniowcem dawnej
„Meduzy". Teraz pojawiła się nowa „Meduza" - zupełnie inna,
potężna, uosobienie zła przebrane w strój budzący dziś szacunek,
niszcząca wybrane fragmenty światowej gospodarki po to tylko, by
nielicznym wybrańcom przysporzyć ogromnych korzyści finansowych.
Taką działalność umożliwiały nigdzie nie zarejestrowane, niemożliwe
do oszacowania profity pozostałe po batalionie zabójców. Nowa
„Meduza" stanowiła jednocześnie pomost wiodący do Carlosa. Mor-
derca z pewnością przyjmie od jej członków ofertę współpracy, równie
mocno jak oni pragnąc śmierci Jasona Bourne'a. Musi się tak stać! Ale
żeby się stało, Boume musi poznać wszystkie tajemnice ukryte na
terenie posiadłości generała Swayne'a, urzędnika odpowiedzialnego za
dostawy dla Pentagonu, ogarniętego paniką człowieka z niewielkim
tatuażem na wewnętrznej stronie przedramienia. Członka „Meduzy".
W całkowitej ciszy, bez żadnego ostrzeżenia, zza zasłony liści
wypadł rozpędzony czarny doberman i rzucił się na intruza, mierząc
wyszczerzonymi, ociekającymi śliną kłami w jego brzuch. Jason
wyszarpnął z nylonowej kabury pneumatyczny pistolet i strzelił, starając
się trafić w łeb. Zawarty w pocisku silny narkotyk zaczął działać
niemal natychmiast. Bourne położył ostrożnie na ziemi ciało nie-
przytomnego zwierzęcia.
Poderżnij mu gardło! - ryknął w ciszy Jason Boume.
Nie - zaprotestował Dawid Webb. - Trzeba ukarać tresera,
nie psa.
Odejdź, Dawidzie!
l
\V zatłoczonym wesołym miasteczku, położonym na
przedmieściach Baltimore, panował nieopisany harmider. Letni wieczór
był bardzo ciepły, twarze i karki ludzi błyszczały od potu. Wyjątek
stanowili tu ci spośród gości, którzy akurat wrzeszczeli przeraźliwie,
wpadając z ogromną prędkością w kolejne zakręty kolejki górskiej lub
zsuwając się w przypominających torpedy saniach z krętych, kipiących
od wzburzonej wody pochylni. Wściekłemu migotaniu okalających
główny pasaż różnokolorowych świateł towarzyszyły ogłuszające
dźwięki muzyki wydobywającej się z niezliczonych głośników - organy
presto, marsze prestissimo. Ponad zgiełk wybijały się nosowe, mono-
tonne głosy zachwalających swoje towary sprzedawców, a ciemne
niebo rozświetlały nieregularne eksplozje sztucznych ogni, rozkwitają-
cych oślepiającymi pióropuszami i spadających następnie kaskadami
do niewielkiego czarnego jeziorka.
Przy mierzących siłę uderzenia maszynach tłoczyli się mężczyźni
o zawziętych twarzach i nabrzmiałych karkach, starając się z zapałem,
choć często nieskutecznie, dowieść swej męskości; posyłane w górę
ciosami ogromnych drewnianych młotów czerwone piłeczki z reguły nie
docierały do stanowiących cel dzwonków. Po drugiej stronie alejki
dawali głośnymi wrzaskami upust swemu agresywnemu entuzjazmowi
ci, co uderzając kierowanymi przez siebie samochodzikami w inne,
krążące po parkiecie, czuli się przez chwilę niczym bohaterscy gwiazdo-
rzy, pokonujący wszelkie piętrzące się na ich drodze przeciwności.
Pojedynek rewolwerowców o 9.27 wieczorem wywołany byle pretekstem.
Nieco dalej wznosiło się mauzoleum gwałtownej śmierci - strzel-
nica nie przypominająca w niczym poczciwych przybytków, jakich
mnóstwo można spotkać podczas wszelkiego rodzaju zabaw i festynów.
Był to miniaturowy wszechświat wypełniony najbardziej śmiercionośną
bronią, jaka znajdowała się we współczesnych arsenałach. Jedna obok
drugiej leżały dokładne kopie pistoletów maszynowych MAC-10 i uzi,
wyrzutni przeciwpancernych pocisków, a także budząca grozę replika
miotacza płomieni, wyrzucająca snopy jaskrawego światła i kłęby
ciemnego dymu. Również i tutaj roiło się od spoconych twarzy; krople
potu ściekały koło błyszczących szaleństwem oczu, docierając aż do
wyprężonych karków. Mężowie, żony i dzieci tłoczyli się obok siebie,
wszyscy ze szkaradnie wykrzywionymi twarzami, jakby każde z nich
rozkoszowało się zabijaniem swoich największych wrogów - właśnie
mężów, żon, rodziców i dzieci - wszyscy uczestniczący w nie mającej
końca ani znaczenia wojnie. W wesołym miasteczku, którego główną
atrakcję stanowiła przemoc, była 9.29 wieczorem. Bez żadnych
ograniczeń, ale i bez gwarancji, każdy mógł stanąć tu twarzą w twarz
ze swymi nieprzyjaciółmi, z których najgroźniejsze były, rzecz jasna,
gnębiące go lęki.
Szczupły mężczyzna z laską w prawej ręce przekuśtykał obok
budki, w której podekscytowani klienci rzucali ostrymi strzałkami do
balonów z wizerunkami powszechnie znanych osobistości. Każda
eksplozja gumowej twarzy stanowiła pretekst do głośnej dyskusji na
temat zalet i wad postaci, która służyła za pierwowzór, a także
celności oka i ręki egzekutora. Utykający mężczyzna szedł alejką
rozglądając się w tłumie spacerowiczów, jakby szukał jakiegoś kon-
kretnego miejsca w zatłoczonej, nie znanej dzielnicy miasta. Miał na
sobie skromną, lecz schludną marynarkę i sportową koszulę; można
było odnieść wrażenie, iż upał zupełnie mu nie dokucza, a marynarka
stanowi nieodłączny element jego stroju. Na przyjemnej twarzy
starzejącego się już człowieka widniały głębokie zmarszczki, lecz
zarówno one, jak i podkrążone oczy stanowiły bardziej rezultat trybu
życia niż liczby przeżytych lat. Mężczyzna ów nazywał się Aleksander
Conklin i był emerytowanym, wysokim rangą funkcjonariuszem
Centralnej Agencji Wywiadowczej, zajmującym się w swoim czasie
najbardziej tajnymi z przeprowadzanych przez nią operacji. Akurat
w tej chwili przepełniały go obawy i podejrzenia. Nie odpowiadało mu
10
miejsce, w którym się znalazł, a zwłaszcza pora, a co gorsza, nie
potrafił sobie wyobrazić rozmiarów katastrofy, jaka musiała się
wydarzyć, skoro jednak został do tego zmuszony.
Zbliżywszy się do piekła panującego wokół strzelnicy, zamarł nagle
w bezruchu i utkwił spojrzenie w wysokim, łysiejącym mężczyźnie
mniej więcej w swoim wieku, z przewieszoną przez ramię prążkowaną
marynarką. Morris Panov zbliżał się z drugiej strony do ciasno zbitego
tłumu! Dlaczego? Co się stało? Conklin błyskawicznie obrzucił spo-
jrzeniem przesuwające się dookoła ciała i twarze, czując podświadomie,
że zarówno on, jak i psychiatra są obserwowani. Było już za późno na
to, żeby powstrzymać Panova przed wejściem na teren wyznaczony
jako miejsce spotkania, ale może jeszcze nie za późno, żeby natychmiast
wraz z nim zniknąć! Emerytowany oficer wywiadu zacisnął dłoń na
rękojeści tkwiącej pod połą jego marynarki małej, automatycznej
baretty, z którą prawie nigdy się nie rozstawał, i wymachując
zamaszyście laską ruszył szybko naprzód, waląc na oślep po kolanach,
żołądkach i nerkach. Rozległy się zaniepokojone, wściekłe okrzyki,
stanowiące zapowiedź rodzącego się zamieszania. W chwilę potem
wpadł z rozpędu na zdezorientowanego lekarza i wrzasnął mu w twarz,
przekrzykując ryk tłumu:
- Co tu robisz, do diabła?
- Przypuszczam, że to samo co ty. To Dawid, a może powinienem
powiedzieć: Jason? Tak było napisane w telegramie.
- To pułapka!
Ponad otaczający ich harmider wzbił się samotny, przeraźliwy
krzyk. Zarówno Conklin, jak i Panov spojrzeli w kierunku odległej
o zaledwie kilka metrów strzelnicy. Tłusta kobieta o twarzy zamarłej
w grymasie przerażenia została trafiona pociskiem w gardło. W tłumie
wybuchła panika. Conklin usiłował ustalić miejsce, z którego padł
strzał, ale nie był w stanie dostrzec nic oprócz uciekających we
wszystkie strony ludzi. Chwyciwszy Panova za ramię przeciągnął go
na drugą stronę alejki, a potem dalej, przez gęstwinę nieświadomych
jeszcze tragedii spacerowiczów, aż do wejścia na ogromną kolejkę
górską. Nie zważając na ogłuszający hałas tłoczyli się tu podnieceni
perspektywą przejażdżki klienci.
- Boże! - wykrzyknął Panov. - Czy to było przeznaczone dla
któregoś z nas?
11
- Może tak, a może nie - odparł były oficer wywiadu. W oddali
rozległo się wycie syren i świergot policyjnych gwizdków.
- Powiedziałeś, że to pułapka!
- Bo obaj dostaliśmy od Dawida bezsensowny telegram podpisany
nazwiskiem, którego nie używa od pięciu lat - Jason Bourne! Jeżeli
się nie mylę, to w twoim również była wzmianka o tym, żeby pod
żadnym pozorem do niego nie dzwonić?
- Zgadza się.
- W takim razie to na pewno pułapka... Tobie łatwiej poruszać
się niż mnie, więc puść w ruch te swoje długie nogi. Spieprzaj stąd
najszybciej jak potrafisz i znajdź jakiś telefon, taki w budce, żeby nie
można było od razu sprawdzić numeru.
- Co takiego?
- Zadzwoń do niego i powiedz, żeby natychmiast pakował Marie
i dzieci i zwiewał, gdzie pieprz rośnie.
- Dlaczego?
- Ktoś nas znalazł, doktorku! Ktoś, kto od wielu lat szuka
Jasona Bourne'a i nie spocznie, dopóki nie podejdzie do niego na
odległość skutecznego strzału... Ty zajmowałeś się galimatiasem
w głowie Dawida, a ja ciągnąłem za wszystkie przegniłe sznurki
w Waszyngtonie, żeby tylko wydostać jego i Marie żywych z Hong-
kongu. Ktoś nie dotrzymał umowy i zostaliśmy odnalezieni, Mo, t y
i j a. Jedyni ludzie, o których oficjalnie wiadomo, że stykali się
z Jasonem Boume'em, obecny zawód i miejsce pobytu nie znane!
- Czy ty zdajesz sobie sprawę z tego, co mówisz, Aleks?
- I to jeszcze jak! To sprawka Carlosa. Znikaj stąd, doktorku,
skontaktuj się ze swoim byłym pacjentem i powiedz mu, żeby zrobił
to samo.
- W jaki sposób?
- Nie mam zbyt wielu przyjaciół, a już na pewno żadnych,
którym mógłbym zaufać, ale ty na pewno znajdziesz kogoś takiego.
Podaj Dawidowi jego nazwisko i każ mu tam zadzwonić, jak tylko
znajdzie się w bezpiecznym miejscu. Wymyślcie jakiś kryptonim.
- Kryptonim?
- Boże, Mo, rusz tą swoją głową! Jakieś fałszywe nazwisko,
Jones albo Smith...
- To chyba zbyt proste...
12
- Więc Schickelgrubber albo Moskowitz, jakie tylko chcesz!
Powiedz mu tylko, żeby koniecznie dał nam znać, gdzie jest.
- Rozumiem.
- A teraz uciekaj stąd, ale broń Boże, nie wracaj do domu!
Wynajmij pokój w hotelu Brookshire w Baltimore na nazwisko...
Morris, Phillip Morris. Znajdę cię tam później.
- A co teraz będziesz robił?
- Coś, czego nienawidzę. Schowam laskę i kupię bilet na tę
cholerną kolejkę. Nikomu nie przyjdzie do głowy szukać tutaj kulawego
faceta. Nie znoszę tego wariactwa, ale to najlepsze rozwiązanie, nawet
gdybym miał jeździć całą noc... A teraz znikaj, szybko!
Samochód pędził na południe gruntową drogą pro-
wadzącą przez wzgórza New Hampshire w kierunku granicy Mas-
sachusetts. Za kierownicą z zaciśniętymi kurczowo szczękami siedział
wysoki mężczyzna o skupionej, wyrazistej twarzy i błękitnych oczach
miotających wściekłe błyski. Sąsiedni fotel zajmowała jego nadzwyczaj
atrakcyjna żoną; rudawy odcień jej włosów podkreślał docierający aż
tam blask lampek oświetlających przyrządy. W ramionach trzymała
ośmiomiesięczne niemowlę, dziewczynkę, a na tylnym siedzeniu spał
przykryty kocem pięcioletni jasnowłosy chłopiec, zabezpieczony przed
upadkiem zamontowaną w poprzek samochodu siatką. Ich ojcem był
Dawid Webb, obecnie wykładowca orientalistyki, lecz wcześniej członek
otoczonej nimbem tajemnicy „Meduzy", a potem dwukrotnie Jason
Bourne, legendarny zabójca.
- Obydwoje wiedzieliśmy, że coś takiego musi się kiedyś stać -
powiedziała Marie St. Jacques Webb, Kanadyjka z urodzenia, ekono-
mistka z zawodu, przypadkowo osoba, która uratowała życie Dawida
Webba. - To była wyłącznie kwestia czasu.
- Szaleństwo! - szepnął Dawid, starając się nie obudzić dzieci;
...
Kuball33