Manikiur dla nieboszczyka -Daria Doncowa.pdf

Daria Doncowa

Manikiur

dla nieboszczyka

Z języka rosyjskiego przełożyła

Danuta Blank

VIDEOGRAF II

Katowice

Rozdział 1

Nienawidzę swojego męża. Dzisiaj również - kiedy o

dziesiątej rano z łagodnym uśmiechem wszedł do mojej

sypialni, trzymając w rękach tacę, na której ustawione były w

szeregu: filiżanka kawy, dzbanek ze śmietanką i cukiernica -

nie wiem dlaczego zachciało mi się rzucić w jego głowę

lampką nocną i rozpłakać się. Muszę jednak przyznać, że nie

wszystkie moje poranki tak się zaczynają. Tylko te, kiedy

Michaił jest w domu. Tysiące kobiet bez chwili namysłu

oddałyby swoją prawą rękę w zamian za posiadanie takiego

małżonka: czułego, dobrego, szczodrego, bogatego,

wyrozumiałego... Ale mnie nie wiedzieć czemu zbiera się na

wymioty nawet wtedy, gdy on je zupę. A od dymu z jego

papierosów dostałam alergii, mimo że przedtem bez

problemu wytrzymywałam obecność swojego ojca, który nie

wypuszczał fajki z ust.

- Kochanie - powiedział czule małżonek, ustawiając na łóżku

specjalny stolik - jesteś dzisiaj jakaś blada! Głowa cię boli?

Zrobiłem ci kawę. Wypij, póki gorąca. Mam nadzieję, że nie

przesłodziłem...

Posłusznie zaczęłam sączyć brązowy płyn, kompletnie nie

czując smaku. Tymczasem Misza podszedł do okna i rozsunął

zasłony. Do pokoju zajrzał pochmurny dzień.

- No, no! - zachwycił się mężulek. - Dopiero co zaczął się

listopad, a już spadł śnieg i zimno jak w lodowni! Pewnie

właśnie dlatego niezbyt dobrze się czujesz! Wiesz co, lepiej

zostań w łóżku. Zaraz każę Nataszy szybko tu posprzątać i

wtedy sobie odpoczniesz. Jeśli chcesz, to pójdę po ciastka?

Pokręciłam powoli głową.

- Aż tak źle? Nawet eklerów nie zjesz? - zmartwił się Misza i

wymknął się na korytarz.

Bezmyślnie patrzyłam w ślad za nim. Michaił jest taki

przystojny, że nadawałby się jako model do żurnali mody.

Ma prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, waży około

osiemdziesięciu kilo, błękitne oczy, bujne jasnoblond loki... A

do tego jeszcze w młodości uprawiał kulturystykę i kiedy

ściąga koszulkę, kobiety wydają okrzyki zachwytu, a

mężczyźni wciągają brzuchy.

Michaił jest bogaty. Tylko nie myślcie sobie, że dorobił się

majątku, biegając po ulicy z automatem, albo że oszukiwał

łatwowiernych ludzi, tworząc piramidy finansowe. Nie, on

jest po prostu dzieckiem szczęścia. Dziesięć lat temu razem

ze swoim najbliższym przyjacielem Loszą zajął się handlem

komputerami. Wtedy ich biuro mieściło się w jednym

pokoju, a teraz mają już całą sieć sklepów i punktów

serwisowych. Wszelkie zyski mąż natychmiast inwestuje

dalej, jednak na życie pozostaje nam jeszcze całkiem

przyzwoita suma. W każdym razie mamy mieszkanie, daczę,

dwa samochody, gosposię. Kilka razy do roku jeździmy za

granicę na urlop. Chociaż... dlaczego mówię „mamy”?

Wszystko jest zapisane na Michaiła. A ja nie mam

kompletnie nic. Jeśli więc mąż się ze mną rozwiedzie,

zostanę bez grosza przy duszy. Co więcej, nigdzie nie pracuję,

mam bowiem niezwykle „potrzebny” i „opłacalny” w

dzisiejszych czasach zawód muzyka.

Nie gram jednak na gitarze i nie skaczę z mikrofonem po

scenie. Jestem harfistką, gorzej niż przeciętną, mimo że

uczyłam się gry na harfie przez długie lata. Jakoś jednak nie

ułożyły mi się stosunki z harfą. Nienawidzę tego

instrumentu, podobnie jak swojego męża. I jeszcze jeden

istotny fakt: Michaił ma trzydzieści lat, a ja trzydzieści sześć.

Z wyglądu jestem podobna do chorego konika polnego. Tam,

gdzie inne kobiety mają pewne krągłości, u mnie sterczą

kości. Wzrostem nie dociągnęłam nawet do stu

sześćdziesięciu centymetrów i ważę trochę więcej niż żaba.

Pozostaje tylko dziwić się naturze, która wynagrodziła mi to

wszystko rozmiarem nogi - trzydzieści dziewięć. Mam

błękitne oczy, osadzone blisko nosa, małe usta i ciągłe

problemy z włosami: nie chcą się ani kręcić, ani układać.

Przeważnie sterczą w różne strony. Do tego jeszcze nie mogę

pochwalić się mocnymi zębami, i kiedy Misza, demonstrując

swoje wspaniałe kły, zręcznie odgryza kawałek jabłka, w

moim sercu mimo woli rodzi się zazdrość: dlaczego jedni

mają wszystko, a inni?

A zresztą, co tu dużo mówić: już od samego dzieciństwa

miałam straszliwego pecha. Urodziłam się w bardzo

zamożnej rodzinie. Moi rodzice nie byli już tacy młodzi. Tata,

profesor, doktor nauk, skończył pięćdziesiąt pięć lat, a

mama, śpiewaczka operowa, była od niego dokładnie o

dziesięć lat młodsza. Nie udało im się mieć dzieci w

młodości, myśleli więc, że są bezpłodni. Niespodziewanie

jednak Pan Bóg postanowił okazać im miłosierdzie i powołał

mnie do życia.

Jeśli myślicie, że łatwo jest być obiektem wielkiej,

dozgonnej miłości, to jesteście w dużym błędzie. Miałam

okropne dzieciństwo. Nigdy, pod żadnym warunkiem nie

pozostawiano mnie samej. W niemowlęctwie miałam nianię,

w latach szkolnych - guwernantkę, Różę Jakowlew-nę.

Podczas gdy inne dzieci z rumieńcami na policzkach

zjeżdżały z górki na sankach, ja, unieruchomiona - w futerku,

walonkach, dwóch czapeczkach, rękawiczkach z jednym

palcem i szaliku - patrzyłam na nie z zawiścią. Mama

zabraniała mi wszystkich dziecięcych zabaw, przy czym

podobno robiła to dla mojego dobra. No bo przecież,

zjeżdżając z górki, można sobie skręcić kark, biegając z piłką

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: