Bolesław Leśmian - Wiersze wybrane.pdf - Bolesław Leśmian - magnolia75

Bolesław Leśmian

Dzień Skrzydlaty

Rozwidniły się w słońcu dwie otchłanie - dwa

światy

Myśmy byli - w obydwu...A dzień nastał

skrzydlaty.

Nikt nie umarł w dniu owym - nie zataił się w

cieniu...

I pamiętam, żem myślał o najdalszym

strumieniu

Nocą umówioną

Nocą umówioną, nocą ociemniałą

Przyszło do mnie ciszkiem to

przychętne ciało.

Przyszło potajemnie - w cudnej

bezżałobie -

Było mu na imię tak samo, jak tobie...

Nie mówiłaś nic do mnie, lecz odgadłem twe

słowa.

A on - zjawił się nagle... Zaszumiała

dąbrowa.

Taki - drobny i nikły... I miał - ciernie na

skroni.

I uklękliśmy razem - w pierwszej z brzegu

ustroni.

Zajrzało po drodze w przyszłość i

zwierciadło -

Na pościeli zimnej obok się pokładło -

Dla mnie się pokładło, bym je mógł

całować

I znużyć - i zużyć - i nie pożałować !

W pierwszej z brzegu ustroni - w pierwszej

kwiatów powodzi.

I zdziwiło nas bardzo, ze tak biednie

przychodzi.

Lgnęło mi do piersi - ofiarnie pachnące,

Domyślnie bezwstydne i -

posłuszniejące...

W ciemnościach - w radościach - na

granicy łkania

Mdlało od nadmiaru niedoumierania.

Ubożeliśmy chętnie - my i nasze zdziwienie...

A on - patrzał i patrzał... Cudaczniało

istnienie...

Zrozumieliśmy wszystko! - I że właśnie tak

trzeba!

I że można - bez szczęścia... I że można - bez

nieba...

I nic w nim nie było, prócz czaru i

grzechu,

Prócz bezwiednej woni - wiednego

pośpiechu -

I prócz tego dreszczu, co ginie w krwi

szumie -

I bez niego ciało - ciała nie rozumie.

Tylko drobnieć i maleć od nadmiaru

kochania.

A to była - odpowiedź, i nie było - pytania.

I już odtąd na zawsze przemilczeliśmy siebie.

A świat znów stal się - światem...i czas płynął

po niebie.

I chwyciłaś źdźbło czasu, by potrzymać je - w

dłoni,

A on - patrzał i patrzał... I miał - ciernie na

skroni.

* * *

W malinowym chruśniaku, przed ciekawych

wzrokiem

Zapodziani po głowy, przez długie godziny

Zrywaliśmy przybyłe tej nocy maliny.

Palce miałaś na oślep skrwawione ich

sokiem.

Po ciemku

Wiedzą ciała, do kogo należą,

Gdy po ciemku obok siebie leżą!

Warga - wardze, a dłoń dłoni sprzyja -

Noc nad nimi niechętnie przemija.

Bąk złośnik huczał basem, jakby straszył

kwiaty,

Rdzawe guzy na słońcu wygrzewał liść chory,

Złachmaniałych pajęczyn skrzyły się wisiory,

I szedł tyłem na grzbiecie jakiś żuk kosmaty.

Świat się trwali, ale tak niepewnie!...

Drzewa szumią, ale pozadrzewnie!...

A nad borem, nad dalekim borem

Bóg porusza wichrem i przestworem.

Duszno było od malin, któreś, szepcząc,

rwała,

A szept nasz tylko wówczas nacichał w ich

woni,

Gdym wargami wygarniał z podanej mi dłoni

Owoce, przepojone wonią twego ciała.

I powiada wicher do przestworu:

"Już nie wrócę tej nocy do boru!" -

Bór się mroczy, a gwiazdy weń świecą,

A nad morzem białe mewy lecą.

I stały się maliny narzędziem pieszczoty

Tej pierwszej, tej zdziwionej, która w całym

niebie

Nie zna innych upojeń, oprócz samej siebie,

I chce się wciąż powtarzać dla własnej

dziwoty.

Jedna mówi: "Widziałam gwiazd losy!"

Druga mówi: "Widziałam niebiosy!" -

A trzecia milczy, bo widziała

Dwa po ciemku pałające ciała...

I nie wiem, jak się stało, w którym oka

mgnieniu,

Żeś dotknęła mi wargą spoconego czoła,

Porwałem twoje dłonie - oddałaś w

skupieniu,

A chruśniak malinowy trwał wciąż dookoła.

Mrok, co wsnuł się w ich ściśliwe

sploty,

Nic nie znalazł w ciałach, prócz

pieszczoty!

* * *

Hasło nasze ma dla nas swe dzieje tajemne:

Lampa, gdy noc już zdąży świat mrokiem

owionąć,

Winna zgasnąć w tej szybie, a w tamtej

zapłonąć.

Na znak ten oddech tracę. Już schody są

ciemne.

Gdybym spotkał ciebie znowu

pierwszy raz,

Ale w innym sadzie, w innym lesie -

Może by inaczej zaszumiał nam las

Wydłużony mgłami na bezkresie....

Czekasz z dłonią na klamce i, gdy drzwi

otwiera,

Tulę tę dłoń, co jeszcze ma chłód klamki w

sobie,

A ty w zamian przyciskasz moje ręce obie

Do serca, które zawsze u drzwi obumiera.

Może innych kwiatów wśród zieleni

bruzd

Jęłyby się dłonie dreszczem czynne -

Może by upadły z niedomyślnych ust

Jakieś inne słowa - jakieś inne...

Wchodzę ciszkiem, jak gdyby krok każdy

knuł zbrodnię,

Między sprzęty, co dla mnie są sprzętami

czarów.

Sama ścielesz swe łóżko według swych

zamiarów,

By szczęściu i pieszczotom było w nim

wygodnie.

Może by i słońce zniewoliło nas

Do spłynięcia duchem w róż

kaskadzie,

Gdybym spotkał ciebie znowu

pierwszy raz,

Ale w innym lesie, w innym sadzie...

I zazwyczaj dopóty milczymy oboje,

Dopóki nie dopełnisz podjętego trudu.

Ile w dłoniach twych pieczy, miłości i cudu !

Kocham je, kocham za to, że piękne, że

twoje.

* * *

Z dłońmi tak splecionymi, jakbyś klęcząc,

spała,

W niedostępne mym oczom wpatrzona

widzenie,

Płaczesz przez sen i wstrząsem wylęklego

ciała

Błagasz o nagłą pomoc, o rychłe

zbawienie.

Taka cisza w ogrodzie, że się jej nie oprze

Żaden szelest, co chętnie taje w niej i

ginie.

Czerwieniata wiewiórka skacze po

sośninie,

Żółty motyl się chwieje na złotawym

koprze.

Z własnej woli, ze śpiewnym u celu

łoskotem

Z jabłoni na murawę spada jabłko białe,

Łamiąc w drodze kolejno gałęzie

spróchniałe,

Co w ślad za nim - spóźnione - opadają

potem.

Jeszcze płaczu niesytą do piersi cię tulę,

A ty goisz się we mnie, niby lgnąca rana,

A ja płacz twój całuję, biodra i kolana

I ramię i zsuniętą z ramienia koszulę.

Lecz karmiony ust twoich spłakanym

oddechem,

Nie pytam o treść widzeń. Dopiero z

porania

Zadaję ciemną nocą tłumione pytania.

Odpowiadasz bezładnie - ja słucham z

uśmiechem

Chwytasz owoc, zanurzasz w nim zęby na

zwiady

I podajesz mym ustom z miłosnym

pośpiechem,

A ja gryzę i chłonę twoich zębów ślady,

Zębów, które niezwłocznie odsłaniasz ze

śmiechem

Dusiołek

Bolesław Leśmian - Wiersze wybrane.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: