Thornley Kerry - Zenarchia.pdf - Okultura - Mindfreaky

Kerry W. ThornLey

ZENARCHIA

w przekładzie

Dariusza Misiuny

Spis treści

1. Twarz Nienarodzonego

2. Narodziny Zenarchii

3.Syn Zenarchii

4. Gry Zen, Kontrgry Zenarchii

5.Rewolucja Jin

6.Nie-Polityka

7.Troska o Zenarchię

Kiedy tradycja zen stawiała w Chinach pierwsze kroki, instru

owano jej adeptów, by starali się przyjrzeć swej twarzy przed na

rodzinami. Namawiano ich, by stali się sobą, nie zakładali masek

dopasowanych do świata zewnętrznego i zachowywali się jak naj

bardziej spontanicznie, zupełnie jakby nie wyszli z łona. Niektó

re trendy i ruchy kulturowe również noszą w sobie nienazwane

idee. Kiedy Jezus wypowiadał swe słowa, nikt nie wiedział jeszcze

o chrześcijaństwie.

Jeden z takich nurtów zaistniał w Kalifornii w 1967 roku. Na

zywano go „pokoleniem miłości", „ruchem hippisowskim", „kontr-

kulturą" lub „dziećmi-kwiatami". Były to wszakże tylko określenia

nadane mu przez media. Zanim znalazł się w polu ich zaintereso

wania, nie posiadał tak szerokiego społecznego odźwięku, stwo

rzony przez ludzi wierzących w spontaniczność swych zachowań,

próbujący dotrzeć do swej nienarodzonej twarzy. Ludzie ci nie na

zywali sami siebie „pokoleniem miłości", szerokim łukiem omijali

świat póz i imitacji.

Swego czasu magazyn Los Angeles Oracle umieścił na swych ła

mach zapis rozmowy pomiędzy Allenem Ginsbergiem, Timothym

Learym, Garym Snyderem i Alanem Wattsem. Dotyczyła ona między

innymi fenomenu wielobarwnej młodzieży zamieszkującej dzielnicę

San Francisco, Haight-Ashbury. Alan Watts powiedział wtedy, że kie

dy ktoś wymyśli nazwę dla tego zjawiska, natychmiast je zabije.

Chociaż czasami zdarzało się nam nazywać siebie hipami, hip-

sterami, hippisami, bądź dziećmi-kwiatami, były to tylko nazwy,

stosowane przez nas arbitralnie, w zależności od nadarzającej się ku

temu okazji. Nie przypięto nam jeszcze konkretnej etykiety. Pomię

dzy zaprawionymi w życiu hipsterami, a łagodnymi dziećmi-kwia

tami istniała wszak gigantyczna różnica. My sami zaś nie przysta

waliśmy do żadnej z tych kategorii.

Zazwyczaj nazywaliśmy się 'headami': 'pot-headami', 'acid-he-

adami' czy też jednym i drugim. Cyganerami, beatnikami, mutan

tami, freakami. Określenia te stosowaliśmy bardzo ostrożnie. Nie

chcieliśmy, by maskowały one naszą prawdziwą tożsamość i otwar

tość na doświadczenia.

Uporczywe unikanie samookreślenia potrafi być jednak równie

złudne, jak bycie nazwanym, sklasyfikowanym i zapomnianym. Dla

tego nie skupialiśmy się na tym. Zależało nam tylko na wystrzeganiu

się wszelkich abstrakcji działających na zasadzie skrótów myślowych.

Chcąc dotrzeć do nienarodzonej twarzy, trzeba obnażyć swój umysł.

Zen nazywa się zenem, lecz kiedy mnich pyta mistrza o to „czym

jest zen?", zamiast odpowiedzi otrzymuje kuksańca, przypowieść

lub abstrakcyjną historyjkę. Odpowiedzi takie mogą wprowadzać

ucznia w zakłopotanie, ale przynajmniej nie ląduje w wielkiej cze

luści doktrynerstwa.

Dzięki takiej strategii zen przetrwał znacznie dłużej, niż gdyby

stosowano w nim inne metody. Nie wykorzystano go do innych ce

lów, nie zamienił się też w zbiór zabobonów. Alan Watts wzdrygał

się przed wymienianiem licznych nauczycieli zen, którzy pojawili

się wówczas w Haight-Ashbury. Nieco nowsze tradycje mistyczne,

również przyczyniały się do wytworzenia specyficznej atmosfery.

Co roku w Kalifornii, w okolicach Thousand Oaks urządzano

imprezę zwaną Renaissance Faire. Przetrwała ona do dzisiaj, choć

całkowicie zagubiła swój pierwotny charakter.

Na pozór było to targowisko. Wystarczyło jednak spojrzeć na

tamtejszych sprzedawców glinianych, skórzanych i tym podobnych

rękodzieł, by zrozumieć, że są to ludzie z całkiem innego świata. Nie

przystawali do korporacyjnego ładu. Nie mieścili się w ramach jego

etyki i estetyki. Ich długie włosy, brody, zwiewne ubrania szokowa

ły porządnych obywateli. Nic więc dziwnego, że ludzie ci mieszkali

zazwyczaj w kanionach, na wzgórzach czy w odosobnionych miej

scach nad brzegiem oceanu lub na pustyni.

Mimo iż większość z nich była bardzo wygadana, ich wiedzy nie

towarzyszyła pompatyczność. W ich ruchach można było dostrzec

naturalną, nienachalną zmysłowość. Lubili kolorowe stroje, muzy

kę, często tańczyli i śpiewali pieśni folkowe, ale nie popadali przy

tym w przesadę.

Podobni ludzie pojawiali się w Kalifornii już na początku lat

czterdziestych. Gary Snyder twierdzi wręcz, że korzenie tego zjawi

ska tkwią na przełomie wieków. Pamiętam, że sam będąc dzieckiem

widywałem różnych cudaków, gdy z nosem przyciśniętym do szyby

samochodu wpatrywałem się w okolice Hollywoodu. W owych cza

sach można ich było zobaczyć najczęściej w drzwiach rozmaitych

sklepików ze zdrową żywnością.

Spytałem moją matkę, kim są ci ludzie? Odpowiedziała mi, że to

popaprańcy. Postanowiłem sobie wówczas, że gdy dorosnę, sam zo

stanę popaprańcem.

Potem nadeszły lata pięćdziesiąte, a wraz z nimi Beat Genera-

tion. Chociaż beatnicy zadawali się z cyganerią, tworzyli inne śro

dowisko. Byli bardziej miejscy, głośniejsi, mniej harmonijni i bar

dziej pesymistyczni. Czytelnicy poezji beatnikowskich wywodzili

się zazwyczaj z tych samych kręgów towarzyskich. W 1967 roku,

choć większość beatników miała się jeszcze dobrze, Beat Genera-

tion w oczach opinii publicznej była już martwa. Jak to wówczas

zauważył Lawrence Lipton na łamach Los Angeles Free Press, upadek

beatników był typowym żartem medialnym, niemniej samo słowo

'beat' doszczętnie zużyto przez nieustanne powtarzanie go w mass

mediach i tylko najbardziej naiwne spośród dzieci-kwiatów mogły

odwoływać się do niego i nie brzmieć jak zgredy.

Thornley Kerry - Zenarchia.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: