Joy Fielding - Brakujący element.pdf - Fielding Joy - Anna0708

Joy Fielding

Brakujący element

Pragnę podziękować władzom i funkcjonariuszom dwóch

instytucji penitencjarnych: Zakładu Karno-Poprawczego Union oraz

Stanowego Więzienia Florydy, za udzielenie mi wielu niezmiernie

potrzebnych informacji. Szczególne podziękowania składam

personelowi biura koronera w Palm Beach, gdzie nie szczędzono mi

czasu i bardzo specjalistycznej wiedzy. Gorące „dziękuję" mówię

Lawrence'owi L. Lewisowi, ochotniczo zatrudnionemu w Sądzie

Okręgowym w Palm Beach, który udzielał mi licznych wskazówek,

dostarczał broszur, a pod koniec długiego dnia pracy krzepił

upragnionym kubkiem kawy.

Serdeczne wyrazy wdzięczności składam Larry'emu Merkinowi i

Beverley Slopen za lekturę wcześniejszych wersji manuskryptu, za ich

nieocenione rady i za to, że ustawicznie zachęcali mnie do dalszej

pracy.

Dziękuję Janet Tanzer i Sally Muir, najwspanialszym na świecie

terapeutkom rodzinnym, których wiedza i mądrość tak bardzo

odmieniły moje życie. I swoim córkom, Shannon i Annie — bez

których nie powstałaby ta książka.

Na koniec dziękuję ci, Warren, mój mężu — za wszystko.

ROZDZIAŁ I

Znów zaginęła kobieta.

Nazywa się Millie Potton i po raz ostatni widziano ją dwa dni

temu. Jak podaje dzisiejsza gazeta, Millie jest wysoka, chuda i lekko

utyka. Wiek: pięćdziesiąt cztery lata... Zgadza się. Imiona w rodzaju

„Millie" noszą już tylko kobiety po pięćdziesiątce.

Z krótkiego artykuliku na trzeciej stronie „Palm Beach Post"

(rubryka lokalna) wynika, że gdy widziano ją ostatnio, wędrowała

ulicą w szlafroku, ale sąsiadka, która przekazała ową informację, nie

dostrzegła w tym nic szczególnego. Millie Potton ma za sobą długi

rejestr zaburzeń psychicznych, kontynuuje autor artykułu, sugerując,

iż to one właśnie są powodem jej zaginięcia, ergo, nie ma się czym

przejmować.

W ciągu ostatniego pięciolecia na obszarze Palm Beach zniknęło

bez śladu ponad dwadzieścia kobiet. Wiem o tym, ponieważ

systematycznie śledzę takie doniesienia... Z początku robiłam to

chyba bezwiednie, jednakże po pewnym czasie wszystkie te przypadki

zaczęły mi się sumować, aż wreszcie ogólna ich liczba utrwaliła mi

się w świadomości. Rozpiętość wieku zaginionych: od szesnastu do

sześćdziesięciu lat.

W niektórych spośród tych spraw policja nie podjęła dochodzenia,

uznając je za ucieczki, zwłaszcza w przypadkach młodych dziewczyn,

takich jak siedemnastoletnia Amy Lokash, która pewnego wieczoru

około godziny dziesiątej wyszła z domu swojej przyjaciółki i wszelki

słuch o niej zaginął. Co do pozostałych, wśród których niewątpliwie

znajdzie się i Millie Potton, policja zaniechała śledztwa z innych

logicznie uzasadnionych przyczyn. Wypada tu wszakże powiedzieć,

że w sprawie Amy Lokash popełniono ewidentny błąd.

Cóż, póki nie znajdą się zwłoki, wciśnięte do pojemnika na śmieci

na tyłach Burger Kinga, jak to było w przypadku Marilyn Greenwood,

lat dwadzieścia cztery, czy wyłowione z błota w Port Everglades

(Christine McDermott, lat trzydzieści trzy), policja faktycznie nie

może nic zrobić, przynajmniej oni tak twierdzą. Kobiety, jak się zdaje,

wciąż giną bez wieści.

Jest ranek, w moim domu panuje cisza — wszyscy już wyszli.

Mam mnóstwo czasu na spisanie tego sprawozdania, jak z braku

lepszych1 określeń nazywam swoje zapiski. W rzeczywistości będą to

raczej wspomnienia, luźne reminiscencje. Na prośbę policji staram się

jednak robić to w miarę konkretnie i we właściwym porządku

chronologicznym, niczego nie opuszczając, nawet spraw pozornie

błahych czy najbardziej osobistych. Oni zadecydują, co jest ważne.

Nie bardzo rozumiem, po co to wszystko. Co się stało, to się nie

odstanie. Przeszłości nie da się zmienić, choćbym nie wiem jak tego

chciała, tak samo jak żadnym sposobem nie potrafiłam zapobiec

tamtym wypadkom... Wszelkie moje próby przypominały walenie

głową w mur... Już wtedy wiedziałam zresztą, że taki będzie rezultat.

Są rzeczy, na które nie mamy wpływu, klasyczny przykład to ludzkie

działania. Bez względu na to, jak tragiczne w skutkach może nam się

wydawać czyjeś postępowanie, nie możemy zrobić nic innego, jak

tylko pozwolić ludziom iść własną drogą. Nie sposób odwieść

człowieka od popełniania błędów. Czyż nie to właśnie powtarzam

wciąż swoim pacjentom?

Łatwiej oczywiście udzielać porad, niż się do nich stosować.

Może właśnie dlatego zostałam terapeutką, choć w podaniu o

przyjęcie do college'u tej przyczyny nie wyszczególniłam. Jeśli mnie

pamięć nie myli — a zawodzi mnie ona tak często, że to wręcz

zatrważające — powołałam się na swoje gorące pragnienie niesienia

pomocy ludziom, na opinie przyjaciół, iż jestem osobą, do której w

razie kłopotów zawsze mogą się zwrócić, wreszcie na dobrą

znajomość problemów rodziny dysfunkcyjnej.

Wychowałam się w takiej rodzinie, aczkolwiek sam ów termin

„rodzina dysfunkcyjna" ukuty został dopiero później, w czasie gdy

rozpoczynałam studia — w roku 1966. Dziś jest to termin tak

powszechny, tak mocno zakorzeniony w potocznym słownictwie, że

wprost trudno pojąć, jak sobie radzono, gdy jeszcze nie istniał,

pomijając fakt, iż w gruncie rzeczy nic on właściwie nie znaczy. Źle

funkcjonująca rodzina! Co składa się na to pojęcie? Czy ktoś widział

rodzinę, która nie ma problemów? Nie wątpię, iż moje córki miałyby

na ten temat wiele do powiedzenia.

Od czego tu zacząć? Właśnie o to zawsze pytają mnie nowi

pacjenci. Każdy, kto po raz pierwszy zjawia się w mym gabinecie

(druga kondygnacja różowego czteropiętrowego budynku przy Royal

Palm Way, własność Pepto-Bismol), od progu obrzuca mnie czujnym

spojrzeniem, bezwiednie pocierając ślubną obrączkę, a potem

przycupnięty na brzeżku czarno-szarego fotela, z wargami

rozchylonymi w niecierpliwym oczekiwaniu, by co prędzej dać upust

wściekłości, lękom czy niezadowoleniu, wyrzuca z siebie zawsze to

samo pytanie: Od czego mam zacząć?

Zwykle proszę ich wtedy, by mi opisali zdarzenie, które stało się

powodem tej wizyty, przysłowiową kroplą, co przelała czarę. Po kilku

sekundach pacjent z wolna zaczyna mówić, budując swą opowieść od

fundamentów, tak jak buduje się dom. Kolejne szczegóły są jak cegły

w murze układane jedna na drugiej — zniewaga po zniewadze, żale,

utajone groźby... Słowa padają tak gęsto i jest ich tyle, że zaledwie

wystarcza godziny, by z tych cegieł wznieść całą budowlę.

No proszę, jakiej to użyłam metafory — Larry byłby tym

ubawiony. Larry to mój mąż, już od dwudziestu czterech lat, z zawodu

budowniczy. Znaczna część tych nowych, rzucających się w oczy

domów usytuowanych wzdłuż pól golfowych w całym Palm Beach

County jest dziełem mojego męża. To, że siedem lat temu

przenieśliśmy się z Pittsburgha na Florydę, oficjalnie podyktowane

zostało względami zawodowymi, chociaż ja nadal podejrzewam, że

jedną z przyczyn, jeśli nie jedyną, dla których Larry tak się palił do tej

przeprowadzki, była chęć ucieczki od mojej matki i siostry. On temu

przeczy, lecz jak mam w to wierzyć, skoro i ja sama głównie z tego

powodu tak ochoczo wyraziłam zgodę na opuszczenie Pittsburgha.

Dziś to już zresztą kwestia akademicka, jako że moja matka ściągnęła

tu w niespełna rok później, a siostra w kilka miesięcy po niej.

Moja siostra, Jo Lynn, to w rzeczywistości Joanne Linda,

przywykła jednak używać zdrobnień, które wymyślił nasz ojciec,

Joy Fielding - Brakujący element.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: