Sekuła Helena - Srebrna moneta.pdf - Sekuła Helena - andrzejt1965

Powieść co miesiąc - 083 - Powieść co miesiąc

Ewa wzywa 07… Ewa wzywa 07… Ewa wzywa 07…

Helena Sekuła

Srebrna moneta

ISKRY Warszawa 1975

- ...Nic wiem, dlaczego, ale zanim to zrobię, chcę jeszcze usłyszeć ludzki glos... Swoją drogę

muszę ukończyć sama, nikt mi w tym nie pomoże, więc nie wiem, dlaczego mówię właśnie do was...

Widocznie dopóki człowiek oddycha, wciąż jeszcze czegoś pragnie a to jest moje ostatnie

pragnienie, które się spełniło, bo nie odkłada pan słuchawki, nie przerywa mi, milczy i słucha...

Czuję to, słucha mnie pan bardzo uważnie... Człowiek odchodzący na tamten mroczny brzeg, skąd nikt

nigdy jeszcze nie wrócił, taki człowiek jest godny uwagi bardziej aniżeli ktoś szukający u was

chwilowej pomocy. I może nawet wstyd panu za tę ciekawość, może jej pan nawet nigdy w sobie nie

przeczuwał... Siedzi pan teraz pewnie w jakimś fotelu, niewątpliwie za biurkiem, z pudelkiem

telefonu w zasięgu ręki i... bardzo możliwe, że kiedyś, zanim pan przy tym biurku usiadł, wierzył pan

w swoje posłannictwo i to skłoniło pana do ukończenia wymaganych, nie mogę powiedzieć

przydatnych, przy tym zajęciu studiów... A wiec panie...

- Majewski, nazywam się Łukasz Majewski... - psycholog Telefonu Zaufania skinieniem ręki

przywołuje koleżankę, zajętą przy sąsiednim biurku, pisze na kartce: Kandydat na samobójcę.

Sprawdź, jaki numer na linii !

Dziewczyna momentalnie wychodzi z pokoju.

- ...święty Łukaszu ewangelisto, magistrze spraw ostatecznych, niech pan powie szczerze, ale

tak szczerze, jak to powinno powiedzieć się człowiekowi przed śmiercią, dlaczego tkwi pan tam, w

jakimś świeckim konfesjonale i spowiada laickich desperatów, niedoszłych samobójców,

rozchwianych nadwrażliwców i histeryków, dlaczego pan tam siedzi? Naprawdę pan wierzy, że

pomaga pan światu... no, może nie całemu światu, ale temu miastu, tej ludzkiej termitierze, gdzie

przeszło milion jadowitych i bezwzględnych mrówek walczy ze sobą nieustannie, zjada się, okalecza,

wariuje, unicestwia? A pan chce temu zapobiec za pomocą dobrej woli i telefonicznego kabla?

- Dziewczyno...

- Iza, proszę pana, Izabela Białoń. Przedstawiam się, chociaż to już i tak jest bez znaczenia...

Niech się pan przyzna, niby się pan przejmuje zagrożonym tworem natury, tą trzciną myślącą, to

chyba Pascal, prawda? Więc niby obchodzi pana, co mam do powiedzenia, a to tylko dlatego, aby

ktoś inny zdążył zbadać, skąd dzwonię, tak?

- Chcę pani pomóc i jestem wdzięczny za ten łut zaufania, bo jednak zadzwoniła pani do nas.

- Nie mam nikogo bliskiego, dlatego zadzwoniłam do was.

- Czasami łatwiej zwierzyć się nieznajomemu.

- Tak, ma się mniej oporów, to jak rozmowa w pociągu z przygodnym towarzyszem podróży,

tylko, że ja zaraz wysiadam... I nie mam się właściwie z czego zwierzać. Miałam szare, nieudane

życic, nie było w nim szczęścia. Ani jedno z moich pragnień nie ziściło się. Może były zbyt ambitne?

I dlatego. Nic wyszło, nic mi nie wyszło, rozumie pan? Tylko niech mi pan nie mówi, że każdy jest

kowalem swego losu...

- Nie mówię.

- Każdy jest więźniem swego losu... Pomyślał pan: tania filozofia, tak? Proszę nie kłamać, nie

godzi się okłamywać umierającego, niech więc pan powie, co pan pomyślał!

- Pomyślałem, że nie wszystko jeszcze stracone, jeśli człowiek szuka innego człowieka,

chociażby tylko za pośrednictwem telefonu... Więc nie utracił jeszcze zupełnie nadziei.

- Atawizm, resztka instynktu.

- Wola życia. Posłuchaj mnie, być może to tylko chwilowa depresja, nie poddawaj się jej

biernie, musisz się bronić, pomogę ci! To nie są tylko słowa, masz tu przyjaciół... Słyszysz mnie? Iza!

Izabela... Iza, odezwij się... mów ze mną, to także obrona!

- Wypiłam kieliszek koniaku. Nie, jeszcze nie z tym... Jeszcze mam trochę czasu, ale nie

odpowiedziałeś mi na pytanie.

- Jakie?

- Chcesz mi przeszkodzić?

- Tak.

- To przecież niemożliwe, wystarczy abym odłożyła słuchawkę.

- Iza, obraziłaś się na życie? Chcesz zniszczyć je, raz dane, niepowtarzalne, zniszczyć pod

wpływem niepowodzeń, może rozpaczy, a może tylko nastroju zrodzonego z samotności...

- Każdy ma swoją miarę, moja jest już wypełniona po brzegi. Możliwe, że w twojej to byłaby

tylko kropla, mała kropla podkreślająca smak życia jak ostra przyprawa. Nic nie wiesz o samotności,

o mojej samotności, bo każda samotność jest inna, tak jak ja nic nie wiem o twojej... Może ty zabijasz

swoją samotność za pomocą telefonu stojącego tam na twoim biurku? Wypełniasz ją nieudanymi

losami ludzi, co szukają u was ratunku, oparcia i przez to czujesz się mniej samotny i mniej

nieszczęśliwy... Przygnębiająca jest jesień, deszcz i ten okropny wicher... Czy to prawda, że

najwięcej samobójstw ludzie popełniają w listopadzie?

- Prawda.

- Dręczy mnie wycie wiatru, od wielu dni odbiera sen... Targa drzewa w ogrodzie. Bezlistne

gałęzie wyglądają jak szubienice...

- Masz pod oknem drzewa?

- Tak. Dom stoi w dużym ogrodzie, bo to dom z czasów, gdy działki, parcele, jak je wtedy

nazywano, nie były jeszcze wielkości łaty na dżinsach. Należy do ludzi, którym się wszystko w życiu

udało, nawet nie domyślasz się, jak bardzo. Teraz będą mieli kłopot, bo stracą dobrą służącą, czyli

pomoc domową, jak się obecnie mówi, ale wiadomo, nazwa nie zmienia istoty rzeczy.

- Zawód jak każdy inny.

- Nie żartuj, cóż to za zawód? Kuchta! Kiedyś tak się o nich mówiło, truły się esencją octową,

gdy je porzucali strażacy. I ja jestem kuchtą, i takie się truję, tyle że nie esencją octową i nie przez

strażaka... Oto jak się zmieniają obyczaje...

- Posłuchaj mnie, Iza...

- Jeszcze słucham! Czy wszyscy kandydaci na samobójców są tak gadatliwi? I naprawdę

bierzesz mnie poważnie? Może jestem zwykłą histeryczką albo udaję? Nikt wam nigdy nie zrobił

kawału?... - głos się łamie, Łukasz słyszy stłumiony szloch i coś jakby dźwięk szkła. Trwa przykuty

do słuchawki, łowił słabe odgłosy życia docierające z tamtej strony przewodu i myśli, że jeśli tamten

człowiek odezwał się sam, to on, Łukasz, ma szansę, aby go powstrzymać i odwieść od,

samounicestwienia.

Czy znalazł właściwy ton i jakich słów potrzeba, aby dotarły do tej dziewczyny? Ma wrażenie,

jakby ona była odgrodzona od niego niewidzialną ścianą, a gdyby nie pytania i odpowiedzi można by

sądzić, że ten co chwila zmieniający barwę głos nagrany został na płytę; głęboki alt pełen

dramatycznego napięcia.

Po chwili rwący się szept w słuchawce:

- ...nie uratujesz mnie, Don Kichocie... - jeszcze jakiś nieartykułowany dźwięk, jak gdyby

spazmatyczne westchnienie, i cisza; z tamtej strony słuchawka została położona albo wypadła z ręki.

- Rozłączyła się? - zagląda koleżanka. - Na adres chwilę trzeba zaczekać...

Gdy psycholog, wyprzedzając lekarza pogotowia ratunkowego, przeskakuje stopnie dzielące go

od willi na Saskiej Kępie, dopiero przychodzi mu na myśl, że przecież te drzwi - masywne, z

czarnego dębu, z metalową rozetą zamiast klamki - mogą być zamknięte. Ale przekręcona do oporu

rozeta zwalnia zatrzask i drzwi ustępują.

Mrok obszernego hallu rozrzedzają plamy nikłego światła sączącego się z chińskiego lampionu;

obok wejścia szaragi z lśniącego i bardzo ciemnego drzewa, w głębi skrzynia, wielka chińska

szkatułka połyskująca laką i masą perłową, nad nią lustro w wąskiej ramie, także z lakierowanego

drzewa, w lustrze odbicie rozwartych dwuskrzydłowych drzwi i... wyprostowanej sylwetki

mężczyzny.

Wszystko to Łukasz rejestruje w czasie krótszym niż mgnienie i uczucie ulgi, że ktoś nadszedł z

pomocą, zanim oni zdążyli przyjechać, także trwa krócej niż mgnienie.

- Co tu się stało, na miłość boską, kim panowie są?! - krzyczy na ich widok mężczyzna łamiącym

się głosem.

Olbrzymi pokój; całą ścianę na wprost drzwi zajmują łukowato sklepione okna sięgające

podłogi, udrapowane firankami z białego tiulu. Nieliczne stylowe sprzęty na wygiętych pajęczych

nóżkach - połysk szlachetnej politury, watowe złoto Obić i biel; w rogu pokoju kominek z

marmurowym fryzem, przy nim stolik, fotel; obok na dywanie konwulsyjnie skręcone ciało.

Sekuła Helena - Srebrna moneta.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: