375. Lennox Marion - Samotny z wyboru.pdf - Harlequin Medical 3 - Agadoo86

Marion Lennox

Samotny z wyboru

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Powinienem się stąd wyprowadzić, pomyślał Cal, spoglądając z werandy na ocean

skąpany w blasku księżyca. Mieszkanie z całą bandą młodych lekarzy z różnych stron świata

ma swoje dobre strony, ale czasami przemienia się w koszmar. Na przykład teraz. Stażystka

Kirsty i kardiolog Simon zwinęli manatki, wyjaśniając, że zmuszają ich do tego sprawy

osobiste. Zostawili za sobą dom lekarzy huczący od plotek, dwie zrozpaczone byłe sympatie

oraz szpital z niebezpiecznie okrojonym zespołem.

Crocodile Creek nie ma szczęścia do lekarzy. W tej chwili dwoje wyjechało na urlop,

trzeci spadł tydzień temu z roweru i jest w gipsie, a czwartego, aż trudno w to uwierzyć,

zmogła wietrzna ospa. Para, która ewakuowała się w takim pośpiechu, nie wzięła tego pod

uwagę, angażując się w te swoje... sprawy osobiste.

Szlag by to trafił. Teraz Emily tonie we łzach, a Mike cierpi z powodu urażonej godności.

Oboje są świetnymi lekarzami i wspaniałymi kolegami, ale będzie czuł się zmuszony ich

pocieszać, a nie ma na to najmniejszej ochoty. Jedyne, czego pragnie od życia, to uprawiać

medycynę i pić piwo. Oraz przestać myśleć o Ginie.

Dlaczego przypomniał sobie o niej akurat teraz? Ostatni raz widział ją pięć lat temu, więc

powinna już przejść do historii. Ale nie przeszła.

Sentymentalne bzdury, mruknął. Stary szpital, w którym teraz mieszkają lekarze,

nieustannie jest areną przeróżnych emocjonalnych zawirowań, i to one każą mu o niej myśleć.

O tym, jak odeszła i przepadła jak kamień w wodę. Musi wyrzucić ją z pamięci. Jeden jedyny

raz jak skończony idiota pozwolił sobie na uczucie, ale już mu to przeszło.

Można by poszukać Mike’a i namówić go na partyjkę snookera. To by uwolniło jego

umysł od niechcianych wspomnień i może pomogłoby Mike’owi. Za mało czasu. Znowu ma

nocny dyżur. Może obejdzie się bez operacji, ale z powodu tak zdziesiątkowanego zespołu

może mu przyjść ratować alergika od kataru siennego albo i ofiarę ukąszenia jadowitego

węża. Oznacza to, że nie może wypić drugiego piwa.

Kirsty i Simon. Żeby ich pokręciło! Ten ich żałosny romans komplikuje mu życie.

Wszyscy ich bardzo lubili, więc teraz wszyscy są nieszczęśliwi. Dom lekarzy w Crocodile

Creek ma być miejscem tętniącym życiem i pełnym radości, jego wolną od trosk bazą, dzięki

której on może zajmować się medycyną.

Skrzypnęły drzwi, po czym stanęła przed nim Emily, anestezjolog. Była zapłakana, blada

i wyglądała najwyżej na szesnaście lat. Stary, nie ulegaj emocjom!

Mimo to przesunął się na ławce, by zrobić jej miejsce, objął ją i przytulił. Tak, emocje to

nie jego specjalność, ale Emily jest taka kochana...

– Simon to łachudra – zawyrokował.

– Nieprawda – chlipnęła. – On wróci. On i Kirsty to pomyłka.

– To nie jest żadna pomyłka. – Nie warto, żeby tak się oszukiwała. – Simon to łachudra –

powtórzył.

– Takiego drania nie warto kochać. Zasługujesz na kogoś lepszego.

– Mądrala. Ciebie inna łachudra zostawiła pięć lat temu. I co? Lepiej ci bez Giny?

Wątpię.

Ten atak tak go zaskoczył, że mało brakowało, a rozlałby piwo. Skąd Emily wie o Ginie?

No tak, w tym cholernym domu lekarza nie uchowa się żadna tajemnica. Czasami lękał się

nawet o swoje sny.

– Nie rozmawiamy o mnie – zauważył obojętnym tonem. – Rozmawiamy o tobie. To ty

masz złamane serce.

– Ale ty mi nie pomożesz! – jęknęła Emily: – Minęło pięć lat, a nie możesz przestać o

niej myśleć. Charles twierdzi, że kochasz tę Ginę tak samo jak pięć lat temu, a ja jestem

dopiero na początku drogi. Och, Cal, ja tego nie przeżyję.

Gunyamurra. Pięćset kilometrów na południe. Poród. Serce bije? Nie. Tylko jej się

wydawało.

Zrozpaczona dziewczyna wpatrywała się w drobną istotkę, która miała być jej synem. Jak

mogła się łudzić, że to dziecko przeżyje? Sama jest dzieckiem, więc nie powinna o tym nawet

marzyć. Nie zasłużyła na taki skarb. Co teraz? Gdyby to dziecko przeżyło, nadałoby sens jej

życiu. Ale teraz...

Nic się nie zmieni, pomyślała. Była obolała fizycznie i psychicznie, od kilku miesięcy

ledwie się poruszała w czarnej otchłani rozpaczy. Delikatnie powiodła palcem po

pozbawionej życia twarzyczce. Jej dziecko.

Musi je tu zostawić.

– Szkoda, że nie zobaczył cię twój ojciec – szepnęła, czując, jak łzy spływają jej po

policzkach.

Na nic płacz. Musi wracać. Już słychać szum silników odjeżdżających aut. Usiądzie na

tylnym siedzeniu samochodu rodziców, a oni nawet nie będą pytać, gdzie była. Nawet nie

zauważyli, że zniknęła im z oczu.

Teraz też jej nie zauważą. Dlaczego miałoby być inaczej? Jej życie nie ma sensu.

– Tutaj jest dzidziuś! – zawołał CJ zza głazu, za którym się ukrył.

Gina westchnęła zdesperowana. Sprawa zaspokojenie prostej wydawałoby się potrzeby

fizjologicznej jej czteroletniego synka zaczynała ją przerastać, tym bardziej że ostatni autokar

z terenów rodeo miał odjechać za dziesięć minut. Muszą do niego wsiąść. Nie zostaną na noc

w samym sercu australijskiego buszu.

– CJ, rób, co masz robić, i wychodź stamtąd!

Bez rezultatu. On jest taki sam jak jego ojciec, pomyślała. Niezależny i skłonny za

wszelką cenę podążać przez siebie wyznaczonym szlakiem. Jak dzisiaj. Otworzył drzwi do

jednej z przenośnych toalet i zastygł w bezruchu.

– Ja tu nie wejdę. Tu śmierdzi.

Trudno temu zaprzeczyć, pomyślała. Rodeo już się skończyło, więc tojki obsłużyły

kilkuset piwoszy, zatem opinia CJ-a jest w stu procentach uzasadniona.

W tej sytuacji zaprowadziła go na koniec parkingu, gdzie zaczynały się zarośla. Ale i tam

spotkała się z jego protestem. Malec domagał się prywatności.

– Ktoś mnie zobaczy.

– Schowaj się za tym głazem.

– Dobra, ale sam tam pójdę.

– Idź już.

A teraz...

– Tutaj jest dzidziuś!

Mały ma kapitalną wyobraźnię, ale to nie pora na takie bajki.

– CJ, pospiesz się – rzuciła, niespokojnie spoglądając na autokar, który już ruszał. Byli za

daleko, by kierowca usłyszał jej krzyk.

Spokojnie, nie panikuj, wyjazd z parkingu jest tutaj, więc autokar musi tędy przejechać.

Zatrzymasz go. Kierowca będzie wściekły, ale to najmniejszy problem.

Po co myśmy tu przyjechali? Głupi pomysł. Ogarnęły ją wątpliwości. Wcześniej ta

wyprawa wydawała się jej konieczna. Jeszcze w Stanach uważała, że znajdzie siły, by spotkać

się z Calem, że powie mu to, o czym powinien wiedzieć. Do Crocodile Creek przyjechali

późnym wieczorem w czwartek. Zostawiła CJ-a pod opieką właścicielki pensjonatu, a sama

wyruszyła na poszukiwanie Cala. Poinformowano ją, że dom lekarzy znajduje się na cyplu,

blisko plaży. W mroku prezentował się imponująco. Taka sceneria powinna dodać jej odwagi.

Ale nie dodała. Gdy dotarła do drzwi wejściowych, miała wrażenie, że serce jej zamiera.

Jeszcze gorzej poczuła się, gdy nikt nie zareagował na jej pukanie.

Obszedłszy dom, na werandzie dostrzegła Cala. Lecz to nie był jej Cal. To zrozumiałe.

Czas wszystko zmienia. Nie widział jej. Gdy zbierała się, by go zawołać, na werandę wyszła

młoda kobieta.

Gina znieruchomiała. Chwilę później Cal objął nieznajomą, wtulił twarz w jej włosy i

przemawiał do niej szeptem, na co ona zarzuciła mu ręce na szyję. To nie jest namiętność,

przeszło Ginie przez myśl. Gdyby tak było, może zrealizowałaby swój zamiar. Te gesty

jednak były wyrazem czegoś zdecydowanie silniejszego niż namiętność. Tak obejmują się

ludzie, którzy siebie potrzebują. Wyczuwała, że łączy ich coś głębokiego i szczerego.

Dziewczyna wyglądała na załamaną. Gdy Cal ujął jej twarz w dłonie, Ginę ogarnął

bezbrzeżny smutek, ponieważ ta nieznajoma znalazła to, co jej, Ginie, nigdy nie było dane.

Uciekła spod domu lekarzy. Czy można jej się dziwić? Potraktowała Cala z

bezwzględnym okrucieństwem, a on znalazł nową miłość. Prawdziwą, taką, jaka ich nigdy nie

łączyła. Ona nie ma prawa wtrącać się teraz w jego życie.

Wróciła do pensjonatu, przytuliła CJ-a i starała się dostosować swoje plany do sytuacji.

Jak kobieta Cala zareagowałaby na jej widok? Czy wolno jej burzyć ten nowy związek? Nie,

nie wolno. CJ jest dzieckiem z prawego łoża. Jego ojcem jest Paul i tak musi zostać.

Ale tyle w to zainwestowała, przebyła taki szmat drogi. Nie wsiądzie do najbliższego

samolotu do Stanów, mimo że właśnie to zrobiłaby najchętniej.

Obiecała synkowi wiele atrakcji w Australii i musi tej obietnicy dotrzymać. Postanowiła

odczekać kilka dni. Zapisała się na bezkrwawe łowy na krokodyle: nocną wycieczkę po ujściu

rzeki. Nie zobaczyli krokodyla, za to poznali prawdziwego łowcę tych gadów. Zachwyt synka

wywołany barwnymi opowieściami starego wygi nieco ukoił jej zbolałe serce. Popłynęli też

na Wielką Rafę, gdzie robili wszystko, by nie dać się ponieść rozczarowaniu z powodu

mętnej wody oraz brzydkiej pogody.

Potem dowiedziała się o rodeo w Gunyamurze.

Znalazła też autobus, który z tej miejscowości jechał na lotnisko, więc właśnie tam

postanowili spędzić ostatnie przedpołudnie przed wylotem z Australii. CJ uwielbiał konie,

więc rodeo na pewno nie było stratą czasu, ale ona cieszyła się, że już wyjadą. Crocodile

Creek jest oddalone stąd o pięćset kilometrów. Już nigdy nie zobaczy Cala. Autokar zawiezie

ich na lotnisko.

Najpierw jednak musi wyciągnąć synka z zarośli.

– CJ, pospiesz się!

– Nie mogę tu siusiać, bo tu jest dzidziuś – upierał się chłopiec.

– Nie ma żadnego dzidziusia.

Niesamowita wyobraźnia, pomyślała. CJ wszystko wymyśli: przyjaciół, zwierzęta,

rakiety, okręty podwodne, dzidziusie. Wszędzie je widzi.

Ale nie teraz.

– Nie ma żadnego dzidziusia. – Nie bacząc na jego prawo do prywatności, zajrzała za

głaz.

Na mchu, między dwoma wielkimi kamieniami, tam, gdzie patrzył jej syn, leżał

noworodek. Scena porodu. Jakaś kobieta urodziła tu dziecko. Wygnieciona trawa, krew...

Noworodek. Nieżywy? Ruszyła do akcji zaalarmowana tym, że dziecko jest sine i się nie

rusza. Nie żyje. Gdy je dotknęła, poczuła, że to maleńkie ciałko jest ledwie ciepłe. Nie

oddycha. Zaczęła szukać pulsu. Nie ma.

Małym palcem oczyściła drogi oddechowe, przetarła usta dziecka brzegiem T-shirta, po

czym przystąpiła do sztucznego oddychania. Poczuła, jak mała klateczka piersiowa lekko się

unosi. Serce, bierz się do roboty!

Wyszarpnęła z torby kurteczkę CJ-a , ułożyła na niej noworodka i zaczęła go

reanimować. To dla niej nic nowego, przecież jest kardiologiem, ale w takich warunkach...

Tutaj potrzebny jest szpital, tlen, zaplecze! Trzeba wezwać pomoc. CJ jest za mały, żeby na

nim polegać, ale ona ma tylko jego.

– CJ, leć na parking i krzycz „Ratunku!”. Wydech, ucisk, ucisk, ucisk...

– Dlaczego? – Trudno mieć mu za złe to pytanie. Złapać dziecko i wybiec w

poszukiwaniu ratunku?

Nie, bo wtedy przerwałaby sztuczne oddychanie, a ono potrzebuje tlenu. Każda sekunda

bez tlenu zwiększa ryzyko uszkodzenia mózgu.

– Ten dzidziuś jest chory – wysapała między wydechami. – Musisz kogoś wezwać.

Wrzeszcz, jakby cię gonił tygrys.

– Tu nie ma tygrysa.

– Udawaj, że jest. Leć, synku, musisz mi pomóc. Musisz wrzeszczeć.

– Dla tego malucha?

– Tak, dla tego malucha.

375. Lennox Marion - Samotny z wyboru.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: