Paver Michelle 4 - Wyrzutek.pdf - ebooki Przygoda z sensacją - edmund2961

PAVER MICHELLE

Kroniki Pradawnego Mroku IV

Wyrzutek

Przełożył Krzysztof Mazurek

Nie. To nie wystarczy. Już sobie wyobrażał minę Renn.

Wąż ślizgał się zygzakiem po brzegu rzeki. Położył płaski łeb na wodzie, a Torak

zatrzymał się kilka kroków od niego, żeby gad mógł się spokojnie napić.Bolały go

ramiona, odłożył więc na bok ciężkie poroże jelenia, przykucnął w zagajniku i patrzył.

Węże są mądre, znają wiele tajemnic. Kto wie, może ten pomógłby mu uporać się z

jego sekretem?

Wąż pił niespiesznie. Co kilka łyków podnosił łeb, przyglądał się Torakowi i

wysuwał rozdwojony język, by posmakować jego zapachu. W końcu zwinął się

jednym skrętem i po chwili zniknął w gęstych paprociach. Nie dał mu żadnego znaku.

Przecież ty nie potrzebujesz znaku, powiedział sobie, zmęczony własnymi

myślami. Wiesz, co robić. Po prostu im powiedz. Gdy tylko wrócisz do obozowiska.

Powiedz po prostu tak: „Renn, Fin-Kedinnie, dwa księżyce temu coś się wydarzyło.

Pochwycili mnie. Narysowali mi znak na piersiach. A teraz…

–Jestem twoją najlepszą przyjaciółką, a ty okłamywałeś mnie przez całe dwa

księżyce!

Oparł głowę na rękach.

Po chwili usłyszał szelest, podniósł wzrok i na drugim brzegu rzeki zobaczył

renifera. Stał na trzech nogach, wściekle drapiąc kopytem tylnej nogi po

wyrzynających się nowych

rogach. Zwierzę wyczuło, że Torak nie poluje i drapało się dalej. Rogi krwawiły –

swędzenie musiało być tak dojmujące, że tylko ból przynosił ulgę.

Właśnie tak powinienem postąpić, pomyślał Torak. Odciąć wszystko

zdecydowanym ruchem. Niech boli. Zachowam tajemnicę. Wtedy nikt nie będzie

wiedział.

Rzecz w tym, że nawet jeżeli zmusiłby się do wycięcia tatuażu, to by nie

wystarczyło. Żeby się go pozbyć, musi odprawić odpowiedni rytuał. Dowiedział się

tego od Renn, kiedy spytał ją od niechcenia o zygzakowate tatuaże na jej

nadgarstkach.

–Jeżeli nie odprawisz rytuału, znaki po prostu wrócą – powiedziała.

–Wrócą – przeraził się Torak.

–Oczywiście. Nie zobaczysz ich, ale będą sięgać do szpiku kości. Nie znikną. Na

tym skończyła – nie był w stanie zmusić jej do tego, by mu opowiedziała o rytuale,

nie ujawniając, czemu chce to wiedzieć.

Poirytowany renifer potrząsnął jeszcze raz głową i ruszył truchtem do Lasu, a

Torak podniósł z ziemi poroże i skierował się ku obozowisku. Miał szczęście, że

znalazł rogi wystarczająco duże, żeby dać kawałek każdemu z klanu – będą idealne

na haczyki do wędek i młotki do krzemienia. Fin-Kedinn będzie zadowolony. Torak

próbował skupić się tylko na tym.

Nie udało się. Do tej pory nie rozumiał, jak bardzo tajemnica może odsunąć

człowieka od innych ludzi. Myślał o tym cały czas, nawet wtedy, kiedy polował z

Renn i Wilkiem.

Był początek Księżyca Wędrujących Łososi i rześki wschodni wiatr niósł zapach

ryb. Torak szedł między sosnami, miażdżąc podeszwami butów korę oderwaną od

drzew silnymi dziobami dzięciołów. Po jego lewej stronie długo więziona pod lodem

Zielona Rzeka opowiadała coś kamieniom i drzewom, a po prawej ściana skały rosła

ku Złamanej Grani. Była poznaczona bliznami w miejscach, w których klany

wyrąbywały czerwony łupek przynoszący szczęście w polowaniu. Usłyszał szczęk

kamienia o kamień. Ktoś wyrąbywał czerwoną skałę.

To powinienem być ja, pomyślał. Powinienem robić sobie teraz nowy toporek.

Powinienem w ogóle coś robić.

–Tak dalej być nie może – powiedział głośno.

–Masz rację – odezwał się jakiś głos. – Tak być nie może. Siedzieli w kucki na

półce skalnej mniej więcej dziesięć kroków nad nim – czterech

chłopaków i dwie dziewczyny – i patrzyli na niego niechętnie. Ci z nich, którzy

należeli do klanu Dzika, nosili włosy do ramion i grzywkę opadającą na czoło; na

szyjach mieli naszyjniki z szabli dzika, a na ramionach okrycia ze sztywnej skóry.

Członkowie klanu

Wierzby nosili we włosach wyszyte spiralnie skrawki kory, a nad brwiami mieli

wytatuowane trzy czarne liście nadające ich twarzom wyraz nieustannego namysłu,

jakby bez przerwy marszczyli brwi. Wszyscy byli starsi od Toraka. Dostrzegł

delikatny zarost na twarzach chłopców, a pod tatuażami klanowymi dziewcząt

zauważył krótkie czerwone kreski oznaczające, że miały już pierwszą krew

miesięczną.

Wydobywali kamień. Torak widział kamienny pył na ich odzieniach. Tuż nad sobą

dojrzał drabinę z pnia drzewa z wyciętymi stopniami, którą oparli o skałę, żeby

wspiąć się na grań. Teraz jednak nie chodziło im o łupek. – Torak zerknął ku nim,

mając nadzieję, że nie wygląda na przerażonego.

–Czego chcecie? Aki, syn przywódcy klanu Dzika, wskazał ruchem głowy rogi

jelenia.

–Są moje. Odłóż je.

–Nie, nieprawda – odparł Torak. – Ja je znalazłem. Przypominając im, że jest

uzbrojony, przesunął łuk na ramię i dotknął noża z

błękitnego łupku na biodrze.

Na Akim nie zrobiło to wrażenia.

–Są moje.

–To znaczy, że je ukradłeś – włączyła się dziewczyna z klanu Wierzby.

–Jeżeli to byłaby prawda, oznaczyłbyś je swoim znakiem, a ja bym ich nie ruszał.

– Torak zwrócił się do Akiego.

–Właśnie oznaczyłem. U podstawy. Starłeś mój znak.

–Oczywiście, że nie – mruknął Torak z niechęcią. Wtedy zobaczył to, co powinien

był wcześniej dostrzec – maźnięcie czerwonej glinki u

podstawy jednego z rogów, tam, gdzie narysowano szable dzika. Poczuł, że uszy

mu płoną.

–Nie zauważyłem tego. Niczego nie ścierałem.

–Odłóż je więc i wynoś się stąd – powiedział chłopak imieniem Raut, który zawsze

wydawał się Torakowi uczciwszy od całej reszty, w przeciwieństwie do Akiego, który

aż rwał się do walki. Torak nie miał ochoty go prowokować.

–W porządku – przyznał. – Popełniłem błąd. Nie zauważyłem znaku. Są twoje.

–Myślisz, że ujdzie ci to płazem? – spytał Aki. Torak westchnął. Znał Akiego. Parł

ślepo przed siebie jak szarżujący dzik – niepewny

swojej pozycji, był zdecydowany dowodzić jej pięściami.

–Uważasz się za kogoś wyjątkowego – drażnił go Aki. – Bo Fin-Kedinn cię

przygarnął. Bo potrafisz rozmawiać z wilkami i jesteś wędrującym duchem. –

Przeciągnął

dłonią po rzadkim zaroście na policzku, jak gdyby sprawdzał, czy wciąż go ma. –

Tak naprawdę mieszkasz z Krukami tylko dlatego, że twój klan nie chce się do ciebie

zbliżać. A Fin-Kedinn nie ufa ci tak bardzo, żeby cię przyjąć jak własnego syna.

Torak zazgrzytał zębami.

Rozejrzał się ukradkiem. Rzeka była za zimna, nie dałby rady przepłynąć, poza

tym na brzegu były głębokie jamy. Nie było sensu biec wzdłuż rzeki ani tam, skąd

przyszedł. Był w pułapce, w rozwidleniu, gdzie Zielona Rzeka wpadała do Rzeki

Rękojeści Topora bez szans na pomoc. Renn była w obozowisku Kruków na

północnym brzegu, pół dnia marszu na wschód, a Wilk w nocy wybrał się na

polowanie.

Odłożył poroże.

–Powiedziałem ci, że możesz je sobie zabrać – rzekł do Akiego. Ruszył ścieżką

przez las.

–Tchórz! – rzucił za nim chłopak. Torak nie zwrócił na to uwagi. Oberwał w skroń

kamieniem. Odwrócił się do nich.

–I kto tu jest tchórzem? Jesteście dzielni, bo sześcioro rzuca się na jednego?

Kwadratowa twarz Akiego pociemniała pod grzywką.

–To niech będzie sprawiedliwie. Tylko ty i ja. Zrzucił kurtkę, ukazując światu

umięśnioną klatkę piersiową pokrytą rudawym

meszkiem. Torak zamarł.

–I co? – zakpiła dziewczyna z klanu Dzika. – Boisz się?

–Nie – powiedział Torak. Ale się bał. Przypomniał sobie, że ci z klanu Dzika

rozbierali się do pasa przed walką.

Nie mógł tego zrobić, bo zobaczyliby znak na jego piersi.

–Przygotuj się – warknął Aki, schodząc po drabinie.

–Nie – odparł Torak. Jeszcze jeden kamień świsnął w jego stronę. Złapał go i

odrzucił, a dziewczyna z

klanu Dzika krzyknęła, chwytając się za krwawiącą łydkę.

Aki dotarł prawie do stóp drabiny, a jego kumple tłoczyli się za nim jak mrówki

ciągnące do miodu. Torak chwycił poroże, skoczył za sosnę, zahaczył rogami o

najbliższą gałąź i podciągnął się na drzewo.

–Mamy go! – krzyknął Aki. Nieprawda, pomyślał Torak. Postanowił wejść akurat

na to drzewo, bo rosło najbliżej

skalnej ściany. Teraz czołgał się po gałęzi w kierunku półki, z której tamci dopiero

Paver Michelle 4 - Wyrzutek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: