ANNA
ONICHIMOWSKA
NAJWYŻSZA GÓRA ŚWIATA
OFICYNA WYDAWNICZA RYTM
1996
Opracowanie graficzne Bohdan Butenko
"tel. 758 88 91
Opracowanie merytoryczne Kanecka
korekta
Filia nr 2 wypożyczalnia dla dzieci
Ewa Popławska
Krystyna Kanecka
(c) Copyright by Anna Onichimowska Warszawa 1996
(c) Copyright for the illustrations by Bohdan Butenko
ISBN 83-86678-24-0
Wydanie I
Zamówienia na książki można składać
w Dziale Handlowym Wydawnictwa:
ul. Górczewska 8, 01-180 Warszawa,
tel. 632-82-55, 632-02-21 w. 54 i 55, fax 632-18-95
DALEJ NIŻ NA WAKACJE
To się zdarzyło zimą. Byłam wtedy jeszcze małą dziewczynką i nosiłam wielkie kokardy przypięte na czubku głowy. Moja mama pracowała jako pielęgniarka w szpitalu, często miała dyżury i nie wracała na noc do domu. Dzwoniła wtedy do mnie wieczorem i mówiła mi coś miłego na dobranoc.
- Moja mała córeczka - ucieszyła się, kiedy odebrałam telefon. - Co robisz? - Zaczęłam się zastanawiać, co właściwie robię, nie mogłam sobie przypomnieć i trwało to widocznie dosyć długo, bo mamusia zniecierpliwiła się trochę i spytała: - No, dlaczego nic nie mówisz?
- Nie wiem - powiedziałam zgodnie z prawdą.
- Zostaję dzisiaj na dyżurze - westchnęła. - Ale wrócę jutro rano i pójdziemy na sanki. Co ty na to?
- Dobrze - zgodziłam się. - Na dużą górę? - wolałam się upewnić.
Dalej niż wakacje
- Tak, tak - roześmiała się mama, a po chwili dodała spiesznie: - Muszę kończyć, Urszulko. Opiekuj się babcią - zażartowała na pożegnanie, cmoknęła w słuchawkę i już jej nie było.
Zwykle, kiedy rozmawiałam z mamusią, stała nade mną babcia i też chciała coś powiedzieć. Teraz nie przyszła, pobiegłam więc do jej pokoju i zobaczyłam, że siedzi w fotelu, a na jej kolanach leży robótka na drutach.
- Babciu - powiedziałam - dzwoniła mamusia. I wróci jutro rano. I pójdziemy wtedy na sanki, na dużą górę.
Babcia uśmiechnęła się do mnie leciutko, ale nie poruszyła się wcale i trochę się przestraszyłam.
- Chodźmy, babciu, do kuchni - pociągnęłam ją za rękę. - Ugotujemy kakałko.
- Troszkę później - wyszeptała babcia. - Wiesz, nie najlepiej się czuję - przyznała po chwili.
- Będę się tobą opiekować - obiecałam, przypominając sobie słowa mamusi.
- To dobrze - westchnęła babcia i poprosiła mnie: - Podaj mi, Ulu, tę miseczkę z lekarstwami ze stolika. I przynieś mi z kuchni szklankę mleka.
Zrobiłam wszystko, tylko trochę mleka wylałam na podłogę, ale wytarłam zaraz, żeby babcia nie widziała.
Babcia łyknęła kilka różnych tabletek i jakiś płyn z buteleczki i powiedziała, żebym pooglądała sobie telewizję. Było już po dobranocce i zawsze o tej porze
leżałam w łóżku, więc pomyślałam sobie, że coś się babci pokręciło i znów trochę się przestraszyłam. Włączyłam nawet telewizję, ale tam dwóch panów o czymś rozmawiało i wcale nie było to ciekawe. Znów zajrzałam do pokoju babci. Siedziała wciąż na fotelu, z przymkniętymi oczami i głową opartą na małej podu-szeczce.
- Babciu - szepnęłam.
- Baw się, baw - mruknęła, otwierając na chwilę oczy.
- Już późno - powiedziałam niepewnie. - Nie będziemy jeść kolacji?
Babcia nic nie odpowiedziała, zauważyłam tylko, że uśmiecha się jakby do siebie i nuci coś, czego słów nie udało mi się rozróżnić.
"Opiekuj się babcią" - przypomniały mi się znów słowa mamusi. Stanęłam przy oknie. Chciałam zobaczyć, czy dużo śniegu napadało, ale nic nie było widać, bo na szybie wyrosły wielkie, srebrne osty. Próbowałam wydłubać między nimi, a potem - wy-chuchać małą dziurkę, ale i tak nic nie było widać. Tylko to, że jest ciemno i pusto. Poczułam się nagle okropnie samotnie. Zadzwonię do mamusi, postanowiłam.
Obiecałam jej, że nie będę nigdy dzwonić, chyba że zdarzy się coś bardzo ważnego, bo mówiła, że przeszkadzam jej w pracy. Nie byłam pewna, czy to, że jest mi samotnie, jest bardzo ważne czy nie, ani czy
jest bardzo ważne to, że babcia siedzi i sobie nuci, zamiast położyć mnie spać, ale wykręciłam numer mamusi i czekałam, aż ktoś odbierze telefon. Czekałam bardzo długo, chyba z siedem razy zadzwoniło, zanim podniosła słuchawkę jakaś pani. Powiedziałam swoje imię i nazwisko i że chcę rozmawiać z mamusią.
- Co się stało? - usłyszałam po chwili jej zaniepokojony głos. - Dlaczego jeszcze nie śpisz?
- Nie gniewaj się - powiedziałam na wszelki wypadek.
- Nie gniewam się - zdziwiła się mama. - Dlaczego nie śpisz? Gdzie jest babcia?
- Babcia siedzi w fotelu - szepnęłam.
- Nie słyszę. Mów głośniej - poprosiła mama.
- Babcia siedzi w fotelu - powtórzyłam. - Opiekowałam się nią.
- To dobrze - roześmiała się. - Poproś ją do telefonu.
- Nie mogę - poczułam w gardle nagły ucisk. - Ona nie wstaje.
- Jak to?!
- Siedzi i coś sobie śpiewa. Ale bardzo cicho. - Czułam się tak, jakbym powierzała mamie jakąś tajemnicę.
- Zaraz przyjadę - powiedziała mama. - Bądź grzeczna. Czekaj na mnie i nic nie rób, dobrze?
- Dobrze - zgodziłam się. - Ale mogę się opiekować babcią? - spytałam na wszelki wypadek.
10
\
- Zaraz będę! - krzyknęła mama i odłożyła słuchawkę.
Podeszłam na palcach do pokoju babci i zajrzałam przez szparę w drzwiach. Siedziała tak jak poprzednio, tylko oczy miała szeroko otwarte i wydawało się, że mi się przygląda.
- Jestem, babciu - powiedziałam wchodząc. - Dzwoniłam do mamusi. Przyjedzie do nas, wiesz?
- Mądra Ula - szepnęła babcia. - Ach, jaka mądra. Moja mądra, duża wnusia.
Usiadłam koło niej na dywanie i bawiłam się frędzlami jej chusty. Próbowałam pozaplatać je w warkoczyki, ale nie bardzo mi wychodziło. Zresztą nie miałam dużo czasu do próbowania, bo ledwie zdążyłam opowiedzieć babci, jakie gęste osty wyrosły na szybach, zazgrzytał klucz w zamku i do mieszkania wpadła mama z jakimś panem w białym fartuchu. Mama miała też pod kożuchem biały fartuch i wyglądała zupełnie inaczej niż zwykle. Pocałowała mnie tak jakoś nieuważnie i od razu pochyliła się nad babcią.
- Wyjdź, kochanie, z pokoju - poprosiła mnie i zamknęła drzwi.
Przyniosłam swój stołeczek, ustawiłam na wprost drzwi i czekałam.
- Połóż się do łóżka - powiedział obcy pan, wychodząc z pokoju. - Już bardzo późno - dodał, jakbym tego nie wiedziała i zaczął gdzieś dzwonić.
11
Zrozumiałam tylko, że podał nasz adres i że jeszcze ktoś miał do nas przyjechać.
- Kto przyjdzie? - spytałam.
- Babcia jest chora - przykucnął i poklepał mnie po dłoni. - Musi iść do szpitala. Trzeba jej zrobić różne badania. I trzeba ją tam zawieźć. Mój samochód się do tego nie nadaje. Przyjedzie inny, większy. Babci będzie w nim wygodnie. Będzie mogła sobie leżeć, rozumiesz?
- Tak - kiwnęłam głową. - Do szpitala mamusi? - spytałam jeszcze.
- Tak - przyznał pan w białym fartuchu. - Tylko że na inny oddział. No, wejdź na chwilę do babci, jeśli chcesz, i pożegnaj się.
- Babciu - przytuliłam się do niej, a ona głaskała mnie po głowie i znów coś sobie nuciła. Bardzo cichutko.
Poczułam, że nie jest mi już samotnie. Słyszałam - z coraz większego oddalenia - melodyjkę babci, tykanie dużego, stojącego w kącie zegara i kroki mamy po pokoju. Zasnęłam.
Jedne rzeczy pamięta się dokładniej, inne mniej. Czasem jakieś wydarzenie wydaje się tak świeże, jakby zdarzyło się wczoraj, z innego zostają tylko strzępy obrazów, pojedyncze słowa.
Tak samo z historią choroby mojej babci. Jedne dni mam przed oczyma tak blisko, że nawet nie mu-
12
szę się starać, aby je przywołać, inne zatarły się z biegiem lat, zgubiły w tłumie innych dni, innych wspomnień.
Niedługo po odwiezieniu babci do szpitala wrócił ojciec. Był mechanikiem na statku i ściągnęli go z morza. Szczęśliwie, pływał akurat po Bałtyku i było to możliwe. Pamiętam dzień, kiedy wrócił.
Jeszcze spałam, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Zerwałam się zaraz, bo usłyszałam głos taty i pobiegłam na bosaka do przedpokoju. Całowali się akurat z mamusią, chociaż jego walizki stały wciąż za drzwiami, a do mieszkania wlatywało zimne powietrze. Kiedy tylko mnie zobaczył, chwycił na ręce i podniósł aż pod sufit.
- Moja druga kobieta - powiedział i przyjrzał mi się uważnie. - Urosłaś - postawił mnie na podłodze. - Słyszałem, jaką mam mądrą córkę - pochwalił mnie, ale zaraz zauważył moje bose stopy i kazał mi iść po kapcie.
Jak wróciłam, znów witali się z mamusią, tylko walizki były już w środku i drzwi były zamknięte.
- Zostaniesz z nami? - spytałam.
- Na razie tak - powiedział, a widząc moją minę, roześmiał się. - No co, nie jesteś zadowolona?
- Bo powiedziałeś: "na razie". - Spuściłam głowę, bo zrobiło mi się przykro.
- Wiesz, że pracuję głównie na statkach - rozłożył ręce tatuś, a ja kiwnęłam głową, że wiem. - Nie
13
martw się. Teraz przez najbliższe dni będziemy się tu rządzić we dwójkę, ty i ja. Dobrze będzie?
- A mamusia? - spytałam z niepokojem.
- Mamusię wyślemy do pracy - roześmiał się tatuś. - Niech pozarabia trochę pieniążków.
Tutaj mamusia też się roześmiała, a potem zrobiła dla siebie i tatusia kawę, a dla mnie kakao, siedzieliśmy wszyscy razem na kanapie i przytulaliśmy się do siebie, a mama opowiadała o babci. Że już lepiej się czuje, niedługo pewnie wróci do domu, chociaż tak w ogóle, to - jak się wyraziła - rokowania nie są dobre.
- Co to znaczy? - zaniepokoiłam się, bo tatuś od razu posmutniał, jak tylko to usłyszał, i zapalił papierosa.
- To znaczy - zawahała się mamusia - że babcia nigdy już nie będzie zupełnie zdrowa.
- Będzie cały czas w fotelu - domyśliłam się.
- Nie - pokręciła głową mama. - Będzie chodziła. Ale niedużo.
- A na spacer? - chciałam wszystko wiedzieć.
- Zobaczymy - uśmiechnął się tatuś i puścił kółko z dymu. - Pójdziemy ją dzisiaj odwiedzić. Wszyscy razem. Można? - Spojrzał pytająco na mamusię.
- Nie bardzo. - Wykonała nieokreślony ruch ręką. - Chyba że na chwilkę - zmiękła, widząc moje błagalne spojrzenie.
Babcia wcale nie wyglądała, jakby miała chodzić na spacery. Leżała w łóżku i była podłączona do róż-
14
nych rurek i słoików. Jak nas zobaczyła wszystkich razem, zaczęła płakać. Tatuś powiedział mi później, że to ze wzruszenia. Porozmawialiśmy trochę, ale nie bardzo długo, bo babcia szybko się męczyła i musiała mieć spokój.
- Nie martw się, babuniu - szepnęłam jej na pożegnanie wprost do ucha. - Oni mówili, że niedługo wrócisz do domu.
Mamusia chodziła do pracy czasem rano, czasem po południu. Starała się zawsze, żebyśmy mieli z tatusiem przygotowany obiad, bo on umiał tylko smażyć jajecznicę i ugotować ziemniaki, a nie chciało nam się jeść w kółko tego samego. Cały czas leżał puchaty śnieg i chodziliśmy na sanki. To znaczy ja zjeżdżałam na sankach, a tatuś na nartach. Nie jeździł bardzo dobrze, bo często się przewracał, ale mówił, że chce się nauczyć i że moja góra jest do tego w sam raz.
Mama codziennie opowiadała nam, co słychać u babci i tata też prawie codziennie tam biegał. Kupowaliśmy jej różne rzeczy, które lubiła: czekoladę i pomarańcze, soki i dużo kolorowych pism do czytania. Mama kupiła też nową granatową włóczkę i zamówiła sobie u babci sweter. Powiedziała nam, że to specjalnie, żeby babcia miała co robić i się nie nudziła.
Byłam jeszcze dwa razy u babci w szpitalu. Za pierwszym razem ucieszyłam się, że nie wystają już
15
z niej te wszystkie dziwne rurki, za drugim - że podnosi się z łóżka. A potem babcia wróciła do domu.
Ale nie było już tak jak dawniej. Na babci łóżku stale leżała pościel, przykrywana tylko kocem, a do jej pokoju przybył malutki telewizor, który tatuś pożyczył od swojego kolegi.
- Będziesz musiała pójść, córeczko, do przedszkola - powiedziała mamusia. - Będziesz tam miała towarzystwo i nowe zabawki - zachęcała mnie. - Wszystkie twoje koleżanki z podwórka chodzą do przedszkola.
- Nie wszystkie - zaprzeczyłam. - Nie chodzi ani Ania, ani Ela...
- W przyszłym roku pójdziesz już do szkoły - przypomniała mi mama. - Będzie ci łatwiej, jeśli przyzwyczaisz się do przedszkola.
- Chcę być z babcią - powiedziałam stanowczo. - Będę się nią opiekować. Sama mnie kiedyś prosiłaś.
- Tak - poprawiła mi na głowie kokardę. - Pamiętam. Byłaś wtedy bardzo dzielna...
- No właśnie - przerwałam jej. - Przecież mamy telefon. I tatuś jest w domu. I ty często jesteś...
- Tatuś będzie musiał wrócić do pracy - westchnęła mama.
- Jutro? - zaniepokoiłam się.
- Nie - uśmiechnęła się mama. - Ale kiedyś będzie musiał.
16
- Pojedziesz ze mną na wakacje? - spytałam babcię, siadając na brzegu jej łóżka.
Babcia leżała pod kołdrą i udawała, że ogląda telewizję. Wiedziałam, że nie patrzy, bo to był mecz piłki nożnej, a babcia nigdy nie interesowała się sportem.
- A chciałabyś? - spytała.
- No pewnie - zdziwiłam się. - Bez ciebie nie pojadę - powiedziałam stanowczo.
Na wakacje jeździliśmy zawsze do starego, drewnianego domu, który stał w środku lasu. Było tam bardzo mało ludzi. Pod sam próg przybiegały zające, a jeże przychodziły całą rodziną napić się mleka z wystawianych specjalnie dla nich miseczek.
- A co ja tam będę robić, Uleńko? - spytała babcia i zobaczyłam, że ma bardzo smutne oczy. - Jaki ze mnie pożytek? Ani wody nie przyniosę, ani do sklepu nie pójdę, z gotowaniem... różnie bywa, zależy, jak się czuję... Nawet na grzyby nie będę mogła iść...
- Postawimy ci łóżko pod drzewami - powiedziałam. - Będziesz sobie patrzeć na niebo i na drzewa. I na jeże - przypomniałam sobie. - Wiesz, zakupy to ja już sama umiem robić. Wczoraj kupiłam chleb, masło i cukier. Powiedz, babciu, że pojedziesz...
- Do lata daleko... - zamyśliła się babcia. - Kto wie, co jeszcze się zdarzy?
- No właśnie - klasnęłam w ręce. - Do lata to ty, babciu, będziesz już biegać!
17
- Biegać... - powtórzyła babcia i roześmiała się. Wtedy ja wyobraziłam sobie babcię - nie wiem
dlaczego - z siatką na motyle, jak biegnie przez wysoką trawę, i też zaczęłam się śmiać. Tak śmiałyśmy się obie i śmiały, aż wszedł tatuś, popatrzył na nas ze zdumieniem i pokręcił głową.
- No, no - powiedział. - Co wam tak wesoło, babeczki?
To nas znowu okropnie rozśmieszyło. Kiedy już wyśmiałyśmy się, babcia spojrzała na mnie z czułością i powiedziała:
- Jesteś moim najjaśniejszym promyczkiem.
- Chodź, promyczku - zachęcił mnie tatuś. - Mama przygotowała dla babci coś pysznego. Będzie jej bardzo smakowało, jeśli to ty jej podasz.
Pamiętam, że właśnie po tej rozmowie zaroiło się w moich snach od motyli. Były różne. Małe i wielkie, bardziej i mniej kolorowe, a pojawiały się zawsze w towarzystwie babci, na wielkiej, zielonej łące.
To było w niedzielę. Pojechałam z mamusią w odwiedziny do cioci Ali, a tato został z babcią. Ciocia Ala ma dwie córki, które już chodzą do szkoły, psa, kota i mały domek z ogródkiem na przedmieściu. Najpierw poszłyśmy wszystkie razem na spacer, a potem mama z ciocią szykowały obiad, a my lepiłyśmy bałwana. Właśnie kiedy szukałam węgielka na jego drugie oko, zobaczyłam, jak mamusia biegnie do furtki.
18
- Mamusiu! - zawołałam, ale ona zamachała mi tylko ręką i pobiegła do autobusu.
Wróciłam do domu cioci, a razem ze mną wrócił pies. Narobiliśmy mnóstwo czarnych śladów, ale ciocia chyba nawet tego nie zauważyła, mimo że normalnie rozdaje wszystkim szmaty pod obuwie i bardzo dba o czystość. Miała zaczerwienione oczy i mieszała coś w dużym garze.
- Gdzie poszła mamusia? - spytałam.
- Rozbierz się, Urszulko, zgrzejesz się - powiedziała ciocia, nie przerywając mieszania.
- Gdzie poszła mamusia? - powtórzyłam, nie ruszając się z miejsca.
Ciocia westchnęła, odłożyła łyżkę, pochyliła się nade mną i pocałowała mnie w czoło.
- Był telefon, wiesz? - spytała. Pokręciłam głową. - Dzwonili ze szpitala. - Ktoś tam nie zgłosił się na dyżur i mama musiała iść do pracy. Była tam potrzebna, rozumiesz?
- Dlaczego mi nie powiedziała?
- Bardzo się spieszyła. Nie miała czasu. - Ciocia odwróciła głowę.
- Kiedy przyjdzie? - Poczułam niepokój. Mama nigdy się tak nie zachowywała.
- Dzisiaj przenocujesz u nas. Dziewczynki mają teraz przerwę w szkole, będziecie mogły jutro się pobawić.
- Chcę do domu... - Zbierało mi się na płacz.
19
- No, co ty, Ula. - Ciocia zdejmowała mi kurtkę.
- Bo będzie mi przykro i pomyślę sobie, że wcale nas nie lubisz.
- Lubię - szepnęłam i wybiegłam z kuchni. Podeszłam do telefonu i wykręciłam numer mamusi do pracy. Odebrał jakiś pan. Poprosiłam mamusię.
- Ona dzisiaj nie pracuje - usłyszałam. - Pomyliło ci się. - A kiedy nic nie odpowiedziałam, spytał: - Czy coś się stało?
- Nie - odłożyłam słuchawkę, bo nade mną stała ciocia i przyglądała mi się z niepokojem.
- Gdzie dzwoniłaś? - spytała.
- Mamusia dzisiaj nie pracuje...
- Nie dojechała jeszcze do pracy, dlatego tak ci powiedzieli - zaczęła tłumaczyć ciocia, ale zaczerwieniła się przy tym i już wiedziałam, że kłamie. - Przecież wiesz, że to daleko - dodała niepewnie. - Zawołaj dziewczynki z ogródka. Obiad gotowy.
Po obiedzie znów chciałam zadzwonić, ale kiedy podniosłam słuchawkę, nie było żadnego sygnału.
- Zepsuł się telefon - powiedziałam.
- Trzeba będzie jutro wezwać jakiegoś magika
- odezwał się wujek, który przyszedł tuż przed obiadem. - Chodźcie, dziewczyny. Nauczę was grać w pokera. Zrobimy tu jaskinię hazardu - zażartował.
Wujek był bardzo fajny. Dużo się śmiał i zawsze lubił się z nami bawić.
- Co ty opowiadasz - przestraszyła się ciocia.
20
- Będziemy grać na forsę - ciągnął wujek i zrobił taką minę, że nie mogłam się nie roześmiać. A potem dał każdej z nas po dwa złote i wytłumaczył zasady gry.
Kiedy skończyliśmy grać i wujek policzył moje pie-
?? niądze, miałam pięć złotych dwadzieścia groszy i wujek
'•** powiedział, że będzie ze mnie pokerzystka pierwszej
klasy, a za te pieniądze mogę sobie zaszaleć. Znów się
pośmieliśmy, bo wiedziałam, że żartuje i że mogę sobie
za to kupić najwyżej dużą czekoladę.
- Wujku - poprosiłam, kiedy zrobiło się już późno i trzeba było iść spać. - A może zawieziesz mnie do domu? Tam jest tatuś i babcia...
- Nie mogę - pokręcił głową wujek. - Umówiliśmy się z twoją mamą, że tu po ciebie przyjedzie.
^ A umowa, to jest umowa, rozumiesz?
Nie bardzo rozumiałam, ale kiwnęłam głową na wszelki wypadek, bo nie chciało mi się już rozmawiać, nawet z wujkiem. A potem położyłam się do łóżka. Leżałam w obcej pościeli w niebieskie paski, w piżamce mojej kuzynki, a koło mnie, na poduszce, leżała nieznajoma małpa z różowego pluszu.
- Idź sobie - odsunęłam ją od siebie w sam kąt koło ściany, przykryłam głowę kołdrą i starałam się jak najszybciej zasnąć, żeby już było jutro i żebym mogła wrócić do domu.
W nocy znowu przyśniła mi się wielka polana, po której biegała babcia. Tylko że nie było na niej zielonej
21
trawy, lecz głęboki śnieg. Koło babci wirował ogromny, czarny motyl. Dużo większy od wszystkich, które kiedykolwiek mi się śniły. Dużo większy od babci. Wydawało mi się, że babcia tańczy z nim jakiś dziwny taniec. Miała pogodną twarz, uśmiechała się do mnie i nuciła. Nie mogłam rozróżnić słów, chociaż wiedzia- ** łam, że skądś to znam. A potem wsiadła na motyla i wzbiła się w powietrze. Jeszcze przez chwilę tańczyły na wietrze frędzle jej chusty, a potem - kiedy zrobiło się zupełnie biało i cicho - otworzyłam oczy.
Wtedy, we śnie, ostatni raz tak wyraźnie widziałam babcię. Kiedy wróciłam do domu, już jej nie było. Mówili mi, że jest w szpitalu, ale nigdy nie chcieli zabrać mnie w odwiedziny. A potem - że wyjechała do sanatorium. Potem nie mówili już nic, a ja nie pytałam. Przez pierwsze dni jeszcze dwa razy nocowałam u cioci - miałam tam już nawet swoją piżamę i swojego misia, ale i tak czułam się obco. Z pokoju babci zniknął mały telewizo-rek i pościel z tapczana, a kiedy zajrzałam do szafy, zobaczyłam, że wiszą w niej ubrania tatusia.
Było coraz cieplej. Drzewa zrobiły się zielone i można już było wychodzić na dwór w sandałkach.
- Pojedziemy dzisiaj na cmentarz - powiedział kiedyś tatuś i pocałował najpierw mnie, a potem mamusię.
Po drodze kupiliśmy dużo tulipanów i żonkili,
a przed cmentarzem - znicze.
22
Grób, przed którym zatrzymaliśmy się, był z gładkiego czarnego kamienia, a nad nim stał krzyż. Z krzyża patrzyła na mnie uśmiechnięta twarz babci.
Nie znałam tego zdjęcia, przemknęło mi przez głowę.
Do wazonów po obu stronach krzyża wstawiliśmy kwiaty, a tatuś poszedł po wodę.
- Nie pojedziesz już ze mną na wakacje - szepnęłam cichutko i zrobiło mi się smutno.
- Pojechałam dalej - wydało mi się, że słyszę szept babci.
Nad kwiatami wirowały już motyle.
- Wiem - uśmiechnęłam się do niej.
- Tu leży twoja babunia - szepnęła mama i przytuliła mnie do siebie.
Oni nic nie wiedzą, pomyślałam ze zdumieniem, patrząc w spokojne oczy babci.
Tajemnica
Postanowiłem, że nikomu ich nie pokażę. Były bardzo ładne. Takie mięciutkie i bezbronne. Normalnie ślimaki mają skorupki, a one były zupełnie gołe. Duże i czarne, z długimi, chudymi rogami. Leżały na łopianowych liściach przy rowie i wyglądało na to, że się nudzą. Włożyłem pięć z nich do dużego słoja po ogórkach i dałem im kawał liścia do środka, żeby się czuły jak u siebie. A potem, gdy wróciliśmy z wycieczki do domu, wsadziłem słój pod łóżko.
W pokoju mieszka razem ze mną moja starsza siostra Iza. Chodzi już do szkoły, do trzeciej klasy. Nie lubię jej i ona chyba też mnie nie lubi. .
Poprzednio miałem świerszcze. To ciągle narzekała, że ćwierkają i że to jej działa na nerwy. I że męczę zwierzęta, tak jeszcze mówiła. Wyszedłem z nimi kiedyś na spacer i wtedy uciekły. Było mi okropnie przy-
25
kro, ale babcia powiedziała, że i tak trzeba je było wypuścić, bo świerszcze nie mogą żyć w więzieniu. Mnie by wcale nie przeszkadzało, żeby skakały sobie po pokoju, ale Iza w ogóle nie chciała o tym słyszeć.
To było właśnie najgorsze. Nie mogłem mieć żadnego zwierzaka. Ani dużego, ani średniego, ani zupełnie malutkiego. Miałem już psa i morską świnkę, i białe myszy, i patyczaki, i wszystko musiałem pooddawać albo powypuszczać na wolność. Dlatego schowałem moje ślimaczki pod łóżko, żeby nikt się do nich nie wtrącał. *
Były takie grzeczne i cichutkie. Pomyślałem sobie, że nareszcie będę miał coś na dłużej. I że na spacer można będzie z nimi wychodzić, bo tak wolno łażą, że nie mogą uciec. Zresztą po co miałyby uciekać. Widziały chyba, jak bardzo je lubię.
Wsadzałem im właśnie listek sałaty do słoika, kiedy wróciła Iza. Ledwie zdążyłem wepchnąć słoik pod łóżko, wpadła do pokoju.
- Dlaczego leżysz na podłodze? - spytała. '"'* - Tak sobie - odburknąłem.
- Wstawaj. - Szarpnęła mnie za nogę. - Babcia prosiła, żebyś przyszedł - powiedziała i wyciągnęła się na tapczanie.
Podniosłem się i poszedłem do kuchni.
- Masz okazję zrobić zakupy - uśmiechnęła się do mnie babcia. Wiedziała, że bardzo to lubię. Od pół roku kupowałem już różne rzeczy w budce warzywnej
26
koło naszego domu. - Kup koperek i kalafior, zgoda? - spytała, wręczając mi siatkę z portmonetką.
Pobiegłem w podskokach. W kolejce stało kilka osób, ale nie nudziłem się, bo akurat stuknęły się dwa samochody i było bardzo fajnie. Kierowcy się kłócili, czyja wina, i ludzie, którzy to widzieli, też, a potem przyjechała policja, wszystko oglądała i coś pisała w zeszycie.
- Babciu! - zawołałem po wejściu do domu. - Fiat walnął poloneza, wiesz?
Ale babcia nic nie odpowiedziała, za to usłyszałem wrzaski Izy:
- Tu! Tu łazi! Babciu, zobacz!
Iza skakała po swoim tapczanie i krzyczała, a babcia chodziła na czworakach po pokoju. Kiedy stanąłem w drzwiach, obie spojrzały na mnie, a Iza syknęła:
- Znowu naznosiłeś jakichś glist do mieszkania...
- One są w słoiku - zacząłem się bronić. - Nikomu nie przeszkadzają.
- W słoiku! - wrzasnęła moja siostra. - Były, ale wylazły.
- Nie zamknąłeś słoika - powiedziała babcia, wstając. - Pokrywka leżała obok.
- Zapomniałem... - zmartwiłem się. - Ona tak szybko wleciała do pokoju, a ja akurat je karmiłem... Ale na pewno nie poszły daleko... One nie umieją szybko chodzić. To są ślimaki, a nie żadne glisty.
- Obrzydliwe! - krzyknęła Iza.
- Ja je zaraz znajdę - zacząłem się rozglądać. W słoiku koło babci były dwa ślimaki.
- Te wspinały się na twoje łóżko - powiedziała babcia.
- Boję się usiąść... -jęczała Iza.
- Ile ich było? - spytała babcia.
- Jeszcze trzy - wzruszyłem ramionami.
Tyle hałasu o parę małych zwierzątek. Zobaczyłem jedno z nich na parapecie i wziąłem ostrożnie do ręki. Przestraszony ślimak schował rogi.
- "Ślimak, ślimak, wystaw rogi, dam ci sera na pierogi" - zadeklamowałem uroczyście, ale babcia pogoniła mnie:
- Pospiesz się, Jasiu. Wolałabym, żeby - jak wrócą rodzice - nie było już tutaj tej menażerii...
- Ale, babciu - zacząłem ją prosić. - Ja będę zamykał słoik, naprawdę, pozwól mi.
- Nie zgadzam się!!! - darła się Iza. - To też mój pokój. Ja się będę bała! Ja nie chcę!
- Sam widzisz. - Rozłożyła ręce babcia. - Nie ma o czym mówić. A poza tym będzie im lepiej na wolności. Tak samo jak świerszczom. Tak lubisz zwierzęta, a więzisz je. To nie jest w porządku.
- Tam! - krzyknęła Iza. Czwarty ślimak sunął przy ścianie w kierunku drzwi.
Zazgrzytał klucz w zamku.
- Hej! - zawołał tatuś. - Co to za obyczaje! Nikt mie nie wita. - A zaraz potem krzyknął: - Ojej! A co to?
28
Kiedy przybiegłem go uściskać, trzymał w dwóch palcach wyciągniętej ręki kapeć. Zabrałem delikatnie ślimaka, leżącego na jego szarej flanelce, i zaniosłem
do słoika.
- A teraz wiesz, Jasiu - powiedziała babcia -
co masz zrobić?
- Nie mogę ich wypuścić byle gdzie - zaprotestowałem. - Tu na pewno nie będzie im się podobało. Nie ma żadnych gęstych krzaków ani nic. A zaraz za trawnikiem jest jezdnia. Mogłyby wpaść pod samochód. Sama wiesz, jak one się wloką. Nie mogą przed niczym uciec.
- Nie martw się - pocieszył mnie tatuś. - Po obiedzie przejdziemy się do parku. Tam poszukamy czegoś specjalnie dla ni...
vvampirka