Praga.pdf

Hradczany

Historia Pragi rozpoczyna się wraz z budową zamku,

założonego w IX wieku przez księcia Borzywoja. Dzięki

położeniu na wysokim brzegu Wełtawy, zamek stał się

wkrótce oficjalną rezydencją Przemyślidów. Wśród

zabudowań zamkowych były pałac, trzy kościoły i

klasztor. Około 1320 roku, z jednej strony zewnętrznych

murów obronnych zamku powstała osada � Hradczany.

Zamek był wielokrotnie przebudowywany, głównie za panowania Karola IV i

Władysława Jagielończyka. Po groźnym pożarze w 1541 roku, zniszczone budowle

zostały odbudowane w stylu renesansu. Za panowania Rudolfa II zamek przeżywał

ostatni okres świetności jako siedziba dworu cesarskiego, był ważnym ośrodkiem nauki i

sztuki. Późniejsi Habsburgowie rezydowali w Wiedniu, na zamku zaś zatrzymywali się

sporadycznie. Od roku 1918 jest on siedzibą prezydenta republiki.

Katedra św. Wita (Chram sv. Vita)

Prace nad tą budowlą rozpoczęto w 1344 roku z rozkazu Karola IV. Budową kierował

francuski architekt Mateusz z Arras, a po jego śmierci, przybyły ze Szwabii Peter Parler.

Jego warsztat kontynuował prace aż do wybuchu wojen husyckich. Wznoszenie katedry

zakończył ostatecznie zespół architektów i artystów w ciągu XIX i XX wieku.

Przechowywane są tu regalia królów czeskich, a jest także nagrobek "Dobrego Króla"

Wacława.

Wnętrze Katedry św. Wita pozwala cofnąć się w czasie o kilkaset lat. Wchodząc przez

zachodni portal można dostrzec wiele znakomitych neogotyckich elementów

architektonicznych. Mijając później rząd bocznych kaplic, ujrzymy wiele obiektów kultu

religijnego, takich jak święte relikwie oraz dzieła sztuki sakralnej, począwszy od

renesansowych obrazów po współczesne rzeźby.

Złota Uliczka (Zlata Ulicka)

Jest to mała, wąska uliczka, która zawdzięcza swoją nazwę

mieszkającym tu w XVII wieku złotnikom. Po jednej jej stronie

ciągnie się szereg niewielkich, kolorowych domków,

dobudowanych do zamkowych murów. Powstały one pod koniec

XVI wieku dla straży Rudolfa II. Sto lat później w domach tych

zamieszkali złotnicy. Do XIX wieku teren został zaniedbany i

zajęła go praska biedota oraz element przestępczy. W latach

pięćdziesiątych XX wieku wysiedlono dotychczasowych

mieszkańców, a budynkom starano się przywrócić dawny kształt. W większości domów

powstały księgarnie oraz sklepy z czeskim szkłem i pamiątkami. Na Złotej uliczce

mieszkało także wielu słynnych pisarzy, między innymi laureat Nagrody Nobla, Jaroslav

Seifert oraz Franz Kafka, który przez kilka miesięcy wraz z siostrą zajmował dom nr 22.

Nazwa "złota" przyczyniła się do powstania wielu legend o uliczce. To tutaj alchemicy

pochyleni nad swymi dymiącymi retorami próbowali szukać "kamienia filozoficznego" dla

Rudolfa II. W rzeczywistości alchemicy mieli swoje pracownie przy ulicy Vikarskiej,

leżącej miedzy katedrą św. Wita a Wieżą Prochową.

Wieża Prochowa

Wieża ta została zbudowana w 1496 roku przez architekta króla Władysława II,

Benedykta Reja, jako bastion górujący na Jelenim Parowem. Pierwotna budowla

spłonęła w 1541 roku, lecz odbudowano ją z przeznaczeniem na dom i warsztat

rusznikarza i ludwisarza Tomasa Jarosa. W roku 1549 wykonał on największy praski

dzwon, 18-tonowy "Zygmunt", dla katedry św. Wita. Podczas panowania Rudolfa II

(1576-1612) wieża stała się pracownią alchemików. To tutaj ludzie, tacy jak Edward

Kelley, dokonywali eksperymentów, które miały przekonać cesarza o możliwości

przemiany ołowiu w złoto. W roku 1649, podczas okupacji Zamku przez Szwedów, w

wieży nastąpił wybuch prochu strzelniczego, powodując poważne zniszczenia. Niemniej

służyła nadal jako magazyn prochu aż do 1754 roku, gdy zamieniono ją na mieszkania

dla kościelnych katedry św. Wita. W latach sześćdziesiątych XX wieku w wieży

urządzono muzeum, w którym znajduje się ekspozycja związana z ludwisamią Jarosa

oraz praktykami alchemików z czasów Rudolfa II.

Bazylika św. Jerzego (Bazilica sv. Jiri)

Została ona wzniesiona przez księcia Bratysława w latach 915-921 i jest starsza od

katedry św. Wita. Przy tym jest najlepiej zachowaną budowlą romańską w Pradze. W

roku 973 została rozbudowana, gdyż założono przyległy klasztor św. Jerzego a

następnie po pożarze w 1142 roku została odbudowana. Masywne, bliźniacze wieże

oraz surowe wnętrze starannie zrekonstruowano, tak by oddać pierwotny charakter

kościoła. Charakterystyczna fasada bazyliki, utrzymana w kolorze ceglastoczerwonym

pochodzi natomiast z XVII wieku.

W kościele pochowana jest św. Ludmiła, wdowa po księciu Borzywoju władającym

Czechami w IX wieku. Ta pierwsza czeska męczennica chrześcijańska została uduszona

podczas modlitwy przez swoją synową, Drahomirę. Wśród innych członków rodu

Przemyślidów, pochowanych w tym kościele, jest także Bratysław. Jego prosty nagrobek,

z malowanego drewna, stoi w prawej nawie kościoła, u stóp krętych schodów, wiodących

na chór. Naprzeciw jest nagrobek Bolesława II otoczony barokową kratą.

Kościół św. Mikołaja (Kostel sv. Mikulase)

Nad Placem Malostrańskim dominuje bryła kościoła św.

Mikołaja dzieląc go na dwie części. Budowę kościoła

rozpoczęto w 1703 roku, a ostatnich poprawek dokonano

w 1761 roku - była to pokryta freskami nawa. Kościół św.

Mikołaja to arcydzieło dwóch architektów, ojca i syna -

Christopha i Kiliana Ignaza Dientzenhoferów. Byli oni

największymi twórcami architektury praskiej późnego

baroku, jednak żaden z nich nie dożył zakończenia wspólnego dzieła. Rzeźby, freski i

malowidła zdobiące kościół zostały wykonane przez czołowych artystów tej epoki.

Znajduje się tu m.in. piękne "Ukrzyżowanie Karela Skrety" z 1646 roku. Gruntowna

restauracja kościoła w latach 50. XX wieku zatrzymała zniszczenia powstałe w ciągu 200

lat.

Most Karola (Karluv most)

Jest to niewątpliwie najbardziej znany zabytek w Pradze. Znajduje się na nim pełno

straganów z wyrobami rzemieślników i pamiątkami. Łączy on Stare Miasto z Małą

Straną. Na moście obowiązuje tylko ruch pieszy, ale dawniej mogły minąć się na nim aż

cztery powozy. Wzdłuż mostu znajdują się rzeźby, które niestety nie są już oryginalne,

gdyż zastąpiono je w obawie przed zniszczeniem wiernymi kopiami.

Do 1741 roku Most Karola był jedynym mostem na Wełtawie. Ma on 514 metrów

długości i 10 metrów szerokości. Zaczęto go budować z polecenia Karola IV w 1357

roku, w miejscu dawnego mostu Judyty. Budowniczym tego mostu był Peter Parler.

Początkowo most ten był ozdobiony tylko prostym krzyżem. Pierwsza rzeźba pojawiła się

w 1683 roku i był nią wizerunek św. Jana Nepomucena. Od strony Starego Miasta Most

Karola jest "zakończony" Staromiejską Wieżą Mostową, której autorem był także Peter

Parler. Została ona zbudowana w XIV wieku i pełniła nie tylko funkcję ozdobną, ale

przede wszystkim obronną.

Plac Wacława (Vaclavskie namesti)

Plac ten był świadkiem wielu ważnych wydarzeń najnowszej historii Czech. To właśnie

tutaj w 1969 roku samospalenia dokonał student Jan Palach, a w listopadzie 1989 roku

odbył się wiec protestacyjny przeciwko brutalnym akcjom policji, który był impulsem do

Aksamitnej Rewolucji i odrzucenia komunizmu. "Plac" jest

niezupełnie właściwą nazwą, używaną na określenie

przestrzeni o długości 750 metrów i szerokości 60 metrów.

Pierwotnie znajdował się tutaj koński targ, dzisiaj zaś

wzdłuż placu ciągnie się rząd hoteli, restauracji i sklepów,

będących odbiciem konsumpcyjnego stylu życia. Na placu

dominuje okazały konny posąg św. Wacława, ustawiony w

1912 roku przed gmachem Muzeum Narodowego. Autorem odlanej w brązie rzeźby jest

Josef Myslbek, czołowy rzeźbiarz czeski końca XIX wieku. Na postumencie pomnika

umieszczono mniejsze figury patronów Czech. Obok znajduje się powstały spontanicznie

symboliczny pomnik pamięci ofiar komunizmu.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: