Danielle Steel - Pora namietnosci.pdf - Danielle Steel - hummer85

DANIELLE STEEL

Pora namiętności

Przekład Małgorzata Samborska

Dla Billa, Beatrix i Nicholasa z miłością

Szczególne podziękowanie dla Nancy Bel Weeks

Gdy pojawia się, radość pada martwa,

dlaczego odziera z kwiatów najlepiej posianą nadzieję?

Hap - Thomas Hardy

Część pierwsza

Rozdział pierwszy

Budzik zadzwonił zaraz po szóstej. Poruszyła się i wyciągając ramię spod prześcieradła

wyłączyła go. Mogła jeszcze przez chwilę udawać, że nic nie słyszała. Jeszcze chwilę podrzemać.

Nie musiała jechać... gdyby tylko nie... i wtedy właśnie zadzwonił telefon.

- Do diabła. - Kaitlin Harper usiadła w łóżku. Długie kasztanowe włosy okalały jej pięknie

opaloną twarz, opadając na ramiona w zaplecionych na noc warkoczach. Telefon zadzwonił

ponownie. Z westchnieniem podniosła słuchawkę, próbując powstrzymać ziewnięcie. Miała usta o

delikatnym rysunku, rozchylające się w uśmiechu, kiedy była szczęśliwa. Dzisiaj jednak w jej

zielonych oczach malowała się powaga. Obudziła się już. O ile łatwiej byłoby zasnąć i zapomnieć

o wszystkim.

- Cześć, Kate.

Uśmiechnęła się, słysząc znajomy głos. Wiedziała, że to Felicja. Nikt poza nią nie wiedział,

gdzie Kate obecnie przebywa.

- Dlaczego wstałaś o tej porze?

- Och, jak zwykle.

Kate roześmiała się głośno.

- Szósta rano? Jak zwykle?

Zbyt dobrze ją znała. Felicja Norman z trudem wyczołgiwała się z łóżka o ósmej, a jej

sekretarka była szczegółowo poinstruowana, jak chronić szefową przed niepotrzebnymi wstrząsami

przynajmniej do dziesiątej. Szósta rano z pewnością nie była właściwą godziną. Chyba dla Kate.

Kate była gotowa codziennie wstawać o tej barbarzyńskiej porze.

- Nie masz nic lepszego do roboty, niż mnie kontrolować, Licjo?.

- Na to wygląda. Co nowego?

Kate niemalże widziała Felicję, jak próbuje się obudzić. Jej świetnie ostrzyżone jasne

włosy, które zazwyczaj sięgały ramion, teraz pewno rozsypały się na poduszce, a starannie

wymanikiurowana dłoń osłaniała błękitne oczy. Tak jak Kate miała twarz modelki o delikatnych

rysach, ale była od niej starsza o dwanaście lat.

- Nic nowego. Wszystko u mnie w porządku.

- To dobrze. Właśnie przyszło mi do głowy, że może chciałabyś się ze mną tam dzisiaj

zobaczyć. - Tam. Anonimowe słowo oznaczające anonimowe miejsce. Felicji chciało się jechać

dwie godziny, by spotkać swoją przyjaciółkę "Tam". Ale po co? Kate powinna teraz radzić sobie

sama. Wiedziała o tym, nie może zawsze liczyć na innych. Za długo już to robiła.

- Nie, Licjo. Wszystko w porządku. Poza tym firma pożegna się z tobą na dobre, jeśli

będziesz bez przerwy w połowie dnia wyjeżdżała, by mi pomatkować.

Felicja Norman była dyrektorką w jednym z najelegantszych domów mody w San

Francisco. Poznała Kate, gdy ta pracowała jako modelka.

- Nie żartuj. Nawet tego nie zauważą. - Felicja kłamała. Kate zrozumiała to od razu, nie

wiedząć nawet, że przyjaciółka miała po południu przygotować pokaz dla Norella. Całą kolekcję

zimową. A za trzy dni Halston. A w przyszłym tygodniu Blass. To było więcej, niż można sobie

wyobrazić, nawet dla Felicji. Kate nie myślała o porach roku ani o pokazach. Nie robiła tego już od

miesięcy.

- A jak tam mój mały przyjaciel? - głos Felicji złagodniał, kiedy o to spytała.

Kate uśmiechnęła się, przesuwając dłonią po swoim wydatnym brzuchu. Jeszcze trzy

tygodnie... trzy tygodnie... i Tom...

- Mój malutki ma się dobrze,

- Skąd możesz być taka pewna, że to będzie chłopiec? Udało ci się przekonać nawet mnie. -

Felicja uśmiechnęła się na myśl o paczce ubranek dziecięcych, które w zeszłym tygodniu zamówiła

na siódmym piętrze w swojej firmie. - Lepiej, żeby to był chłopiec!

Roześmiały się obie.

- Będzie. Tom powiedział... - I cisza. Słowa same się wymknęły. - To bez znaczenia,

kochanie. Nie potrzebuję dzisiaj opieki. Możesz zostać w San Francisco, przespać się jeszcze przez

dwie godziny, a potem spokojnie iść do pracy. Jeśli będę cię potrzebowała, zadzwonię. Obiecuję.

Zaufaj mi.

- Gdzie ja to już słyszałam? - Felicja zaśmiała się niskim, ciepłym głosem do słuchawki. -

Gdybym miała czekać na twój telefon uschłabym wcześniej ze starości. Czy mogę przyjechać na

weekend?

- Znowu? Jak to wytrzymujesz? - Przez ostatnie cztery miesiące Felicja przyjeżdżała prawie

co tydzień. Teraz jednak Kate czekała na nią z utęsknieniem. Pytanie Felicji i odpowiedź Kate były

czczą formalnością.

- Co mam ci przywieźć?

- Felicjo Norman! Jeśli przywieziesz mi jeszcze jedną sukienkę dla ciężarnych, to będę

wrzeszczeć! Gdzie, jak sądzisz, hędę je nosić? Do sklepu? Proszę pani, mieszkam na prowincji.

Znasz to, faceci w podkoszulkach, kobiety w szlafrokach. - W głosie Kate dało się słyszeć

rozbawienie.

Felicji natomiast wcale nie było do śmiechu.

- To twój własny cholerny błąd. Mówiłam ci...

Danielle Steel - Pora namietnosci.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: