Danielle Steel - Wysłuchane modlitwy.pdf - Danielle Steel - hummer85

Danielle Steel

Wysłuchane Modlitwy

(Answered Prayers)

Przełożyła Blanka Kwiecińska-Kuczborska

Moim cudownym dzieciom,

które są największym darem i świadectwem wysłuchanych modlitw:

Beatrix, Trevorowi, Toddowi, Samancie,

Victorii, Vanessie, Maxksowi i Żarze,

oraz Nickowi, który był nie tylko takim darem,

ale jest ciągle obecny w moich modlitwach i w moich myślach,

i zawsze będzie.

Kocham was wszystkich całym sercem i duszą.

Mama

Rozdział 1

Faith Madison nakryła starannie do stołu, wymieszała sałatę i zajrzała do kurczaka w

piekarniku. Drobna i szczupła, w szykownym czarnym kostiumie, w wieku czterdziestu siedmiu

lat była równie smukła jak w dniu, kiedy dwadzieścia sześć lat temu poślubiła Aleksa Madisona.

Poruszała się zwinnie i z gracją, a zielone oczy i długie blond włosy upięte w ciasny koczek

upodabniały ją do tancerki z obrazu Degasa. Zakończyła przygotowania do kolacji i z

westchnieniem przysiadła na jednym z kuchennych krzeseł.

W eleganckim domu na Wschodniej Siedemdziesiątej Czwartej ulicy Nowego Jorku

panowała martwa cisza. Czekając na powrót męża, Faith słyszała tykanie zegara. Zamknęła oczy,

jeszcze raz przeżywając w myślach dzisiejsze popołudnie. Po chwili dobiegł ją szczęk drzwi

frontowych, po którym nie nastąpił żaden inny dźwięk – ani odgłos kroków na dywanie w holu,

ani okrzyk powitania. Alex zawsze wracał w ten sposób. Zamykał za sobą drzwi, odkładał

teczkę, wieszał płaszcz w szafie i przeglądał pocztę. Dopiero później szedł witać się z żoną.

Zaglądał do jej małego studia, a w końcu do kuchni.

Alex Madison miał pięćdziesiąt dwa lata. Poznała go, kiedy była w college’u Barnard, a on

studiował ekonomię i zarządzanie na Uniwersytecie Columbia. Wtedy sprawy między nimi

wyglądały inaczej. Alex był oczarowany otwartością Faith, jej ciepłem, energią, radością. Sam

zawsze był raczej zamknięty w sobie i małomówny. Pobrali się, jak tylko skończyła college, a on

zrobił dyplom. Od tej pory pracował w banku inwestycyjnym. Ona przez rok praktykowała jako

początkująca redaktorka w „Vogue” i bardzo jej się to podobało, ale zarzuciła to na rzecz studiów

prawniczych. Po roku, kiedy urodziła się im pierwsza córka, przerwała studia. A teraz Eloise

miała już dwadzieścia cztery lata i od września mieszkała w Londynie. Pracowała w domu

aukcyjnym Christie’s i pogłębiała wiedzę o antykach. Młodsza córka, Zoe, miała osiemnaście lat

i rozpoczęła studia na Uniwersytecie Browna. Po dwudziestu czterech latach pracy na pełnym

etacie jako matka, Faith od dwóch miesięcy czuła się bezrobotna – dziewczęta wyfrunęły z

domu, a ona i Alex nagle zostali sami.

– Cześć, jak poszło? – spytał Alex znużonym głosem, wchodząc do kuchni.

Omiótł ją przelotnie wzrokiem i usiadł. Był zmęczony, ostatnio ciężko pracował nad dwoma

projektami emisji papierów wartościowych. Nie przyszło mu nawet do głowy, żeby ją przytulić

albo pocałować. Nie było w tym żadnej demonstracji, po prostu nie czuł takiej potrzeby.

Przeważnie mówił do niej wyłącznie z drugiego końca pokoju. Faith nawet nie zauważyła, kiedy

przestał ją całować po powrocie z pracy. Była tak zajęta opieką nad dziećmi, że uszło to jej

uwagi, aż któregoś dnia zdała sobie sprawę, że Alex już jej nawet nie dotyka. Zawsze kiedy

wracał wieczorem do domu, odrabiała lekcje z dziewczynkami albo kąpała którąś z nich. Od

bardzo dawna nie okazywał jej czułości. Od tak dawna, że żadne z nich nie pamiętało ostatniego

razu. Niepostrzeżenie rozdzieliła ich przepaść, co oboje milcząco zaakceptowali, i nalewając mu

teraz kieliszek wina, Faith czuła się, jakby patrzyła na niego z bardzo daleka.

– Dobrze. Ale to wszystko było bardzo przygnębiające – powiedziała i kiedy sięgnął po

gazetę, wyjęła kurczaka z piekarnika. Alex wolał rybę, ale nie miała czasu jej kupić w drodze

powrotnej. – Wyglądał tak drobno i krucho – dodała.

Mówiła o swoim ojczymie, Charlesie Armstrongu. Umarł dwa dni temu, w wieku

osiemdziesięciu czterech lat. Tego popołudnia rodzina i przyjaciele zebrali się przy otwartej

trumnie, żeby go pożegnać.

– Był już stary, Faith. I od dawna chorował.

Jakby to nie tylko wszystko tłumaczyło, ale odsuwało w niebyt. Alex taki właśnie był.

Rzeczy mu niemiłe odsuwał w niebyt. A teraz odsunął także i ją. Faith czuła się, jakby spełniła

swoje zadanie, wykonała należną pracę i została zwolniona nie tylko przez dzieci, ale i przez

męża. Córki miały już własne życie i opuściły dom. A Alex żył w świecie, w którym nie było dla

niej miejsca oprócz rzadkich okazji, kiedy oczekiwał od niej, że podejmie jego klientów albo

pójdzie z nim na oficjalne przyjęcie. Resztę czasu miała sobie wypełnić sama. Spotykała się

czasem ze swoimi przyjaciółkami, ale większość z nich nadal zajmowała się dziećmi i miała

niewiele wolnego czasu. W ciągu ostatnich miesięcy, odkąd Zoe wyjechała na studia, Faith

spędzała całe dnie sama, zastanawiając się, co zrobi z resztą życia.

Natomiast Alex miał własne życie wypełnione co do godziny. Od wieków nie przesiadywali

już razem przy stole po kolacji, rozmawiając na ważne dla nich tematy. Od lat nie chodzili na

długie spacery podczas weekendów ani nie siedzieli w kinie, trzymając się za ręce. Nie pamiętała

już nawet, jak to kiedyś było z Aleksem. Teraz rzadko ją dotykał i prawie się nie odzywał.

Zapewne ją kochał, przynajmniej starała się w to wierzyć, ale stracił potrzebę komunikowania się

z nią. Mówił monosylabami lub krótkimi, urywanymi zdaniami – wolał siedzieć w milczeniu, jak

teraz, kiedy postawiła przed nim kolację i odgarnęła za ucho kosmyk niesfornych jasnych

włosów. Zdawał się w ogóle jej nie dostrzegać, pogrążony w jakimś artykule w gazecie. Kiedy

się odezwała, zareagował dopiero po dłuższej chwili.

– Weźmiesz jutro udział w pogrzebie? – spytała cicho.

Spojrzał na nią znad gazety i pokręcił głową.

– Nie mogę. Jadę do Chicago. Mam spotkanie z Unipamem.

Od jakiegoś czasu miał kłopoty z ważnym klientem, a interesy od dawna stawiał na

pierwszym miejscu. Był człowiekiem sukcesu. Pozwoliło mu to kupić dom w Nowym Jorku,

zapewnić córkom odpowiednią edukację i ofiarować Faith życie w luksusie, przerastające jej

oczekiwania. Ale ona wyżej ceniła co innego. Ciepło, poczucie bliskości, śmiech. Miała

wrażenie, że od wieków się nie śmiała, chyba tylko czasem z córkami. Nie to, żeby Alex źle ją

traktował – po prostu w ogóle jej nie zauważał. Miał inne sprawy na głowie i nie wahał się dawać

jej tego jasno do zrozumienia. Nawet teraz jego przedłużające się milczenie mówiło, że wolałby

raczej nie ciągnąć tej rozmowy.

– Byłoby miło, gdybyś się pokazał – powiedziała Faith ostrożnie, siadając po drugiej stronie

stołu.

Mimo pięćdziesięciu dwóch lat nadal był przystojnym mężczyzną, wiek i szpakowate włosy

dodały mu tylko dystynkcji. Miał przenikliwe, niebieskie oczy i młodzieńczą sylwetkę. Dwa lata

temu jeden z jego wspólników zmarł nagle na atak serca i od tej pory Alex regularnie ćwiczył i

przestrzegał diety. Dlatego też najchętniej jadł na kolację rybę i przesuwał teraz kurczaka po

talerzu bez entuzjazmu. Faith nie miała czasu ugotować czegoś atrakcyjniejszego. Całe

popołudnie spędziła w zakładzie pogrzebowym ze swoją siostrą przyrodnią, Allison, przyjmując

ludzi, którzy przyszli pożegnać zmarłego. Obie kobiety nie widziały się od pogrzebu matki Faith

przed rokiem, a poprzednio chyba przez dziesięć lat. Allison nie przyjechała na pogrzeb brata

Faith, Jacka, dwa lata przed śmiercią matki. W ostatnich latach było za dużo pogrzebów, zbyt

wielu ludzi odeszło, pomyślała Faith. Jej matka, Jack, a teraz Charles. I chociaż nie była z

ojczymem szczególnie zżyta, darzyła go szacunkiem i jego odejście napełniło ją smutkiem. Miała

wrażenie, że z jej życia znikają wszystkie bliskie osoby.

– Muszę być jutro na spotkaniu w Chicago – powtórzył Alex ze wzrokiem wbitym w talerz.

Dłubał w kurczaku, ledwo biorąc go do ust, ale nie zadawał sobie trudu, żeby narzekać.

– Inni ludzie chodzą na pogrzeby rodziny – zauważyła Faith spokojnie.

Nie miała w sobie wojowniczego ducha. Nie kłóciła się, nie walczyła. Rzadko mu się

sprzeciwiała, zresztą to by nic nie dało. Alex umiał się izolować. Robił, co chciał, zwykle nie

pytając jej o zdanie, i tak było już od lat. Sam podejmował decyzje, kierując się wymogami

swojej pracy, nie życzeniami Faith. Znała jego zwyczaje i przekonania. Trudno było przebić się

przez mur, którym się otoczył. Nie umiała odpowiedzieć sobie na pytanie, czy to odruch

obronny, czy wygodnictwo. Kiedy byli młodzi, wszystko wyglądało inaczej, ale to było dawno

temu. Czuła się w małżeństwie z nim bardzo samotna, chociaż już do tego przywykła. Jednakże

odkąd dziewczęta odeszły z domu, odczuwała swoją samotność w dwójnasób. Przez lata to one

dawały jej tak potrzebne ciepło i czułość, i teraz ich nieobecność doskwierała jej bardziej niż

nieobecność męża. Po drodze zgubiła też wielu przyjaciół z młodości. Życie rodzinne i upływ

czasu nie sprzyjały kultywowaniu przyjaźni.

Zoe wyjechała na studia do Providence dwa miesiące temu. Dobrze się czuła w nowym

środowisku i jeszcze ani razu nie przyjechała na weekend do domu, chociaż to nie było daleko.

Miała nowe towarzystwo, liczne obowiązki i cieszyła się życiem uniwersyteckim. Podobnie jak

Eloise cieszyła się swoją pracą w Londynie. Faith nie mogła się oprzeć wrażeniu, że cała jej

rodzina ma bogatsze życie niż ona, i biła się z myślami, co dalej. Chętnie poszłaby do pracy, ale

nie miała pojęcia, co mogłaby robić. Minęło dwadzieścia pięć lat, odkąd pracowała w „Vogue”,

przed przyjściem na świat Eloise. Myślała też, żeby podjąć na nowo studia prawnicze i

wspomniała nawet o tym raz czy dwa Aleksowi. Uznał to za absurdalny pomysł, niewart dalszej

dyskusji.

– W twoim wieku, Faith? Nie zaczyna się studiować prawa w wieku czterdziestu siedmiu lat.

Danielle Steel - Wysłuchane modlitwy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: