Manula Kalicka - Tata, one i ja.pdf - K - aneskw

Manula Kalicka

TATA, ONE I JA

Basi, która powiedziała:

“A może napiszesz śmieszne opowiadanie o miłości.

Jakieś cztery strony...”

Tatko wpadł do mieszkania jak burza. Włosy miał rozwiane i krzywo zapiętą koszulę.

Spojrzał na mnie dzikim wzrokiem i wykrzyknął:

- Gdzie jest matka?!

- Dwadzieścia minut temu pojechała na lotnisko. Taksówką - odpowiedziałam

przerażona.

Tata skrzywił się, zaklął szpetnie. Odwrócił się na pięcie i wybiegł. Jego kroki głucho

dudniły na schodach.

Wrócił po niecałych dwóch godzinach. Wszedł do mieszkania, usiadł na krześle i

zamyślił się. Potem potarł nos, popatrzył na mnie i na Paulę siedzące cichutko na kanapie,

wykonał ruch, jakby sobie o czymś przypomniał, podszedł do Pauli, przytulił ją, mnie

poklepał po ramieniu, wymamrotał coś w rodzaju: “Wszystko będzie dobrze” - i usiadł z

powrotem.

Zapadł się w sobie. Znieruchomiał.

Wczesny zmierzch kładł się cieniem na przedmiotach w mieszkaniu. Pogrążaliśmy się w

mroku. Panowała przeraźliwa cisza. Ile to trwało, nie wiem. Potem tata się ożywił.

- Jak się masz, Karolinko! Jak się spało? Śniadanko?

- Tak, chętnie - odpowiedziałam.

Tata pomknął do kuchni i zaczął grzebać w lodówce.

- No, co my tu mamy? O, serek jest! No tak, zapleśniały. Mleczko, mleczko będzie

dobre... Było dobre, miesiąc temu. Co my tu jeszcze mamy, lakier do paznokci i krem.

Wyśmienite! Co wolisz, Karola, lakier czy krem na śniadanie?

Stanęło na dżemie i chlebku, cokolwiek nieświeżym. Jadłyśmy z Paulinką, a kanapki

rosły nam w ustach. Tatuś zrobił herbatki i usiadł koło nas.

- Nie martwcie się, dziewczynki - oznajmił. - Jakoś sobie poradzimy! - Znowu ten

radosny ton.

Potem zaczął dzwonić.

- Ewa! - Ewa to nasza ciocia, siostra mamy. - Ewa! Słuchaj! Kasia wyjechała do Afryki...

Tak, z panem Bajabongo... Tak, oczywiście, masz rację, to rozwinie jej osobowość, tak,

rozszerzy horyzonty, tak, tak, tak... Tylko słuchaj, tak... Wiesz, zostawiła dziewczynki i jest

jeden mały problem, bo, widzisz, ja nie mogę poświęcić im zbyt wiele czasu, te wyjazdy,

sama rozumiesz, myślę, że dla ciebie byłoby to nowe doświadczenie, gdybyś się nimi trochę

zajęła. Kasia wróci i przejmie opiekę. Ja będę cię oczywiście wspomagał... Co? Lecisz jutro

do Indii medytować. Może byś to odwołała? Wiesz, dziewczynki... Niemożliwe, jak to

niemożliwe?... Sam lama Awnapurthi. No, tak, sam rozumiem. Sony. Jasne, ucałuję. Pa!

Ciocia was całuje, dziewczynki - zakomunikował.

- Jasne - odpowiedziałam.

Siedziałyśmy znowu z Paulą na kanapie i obserwowałyśmy rozwój wypadków. Tata

zadumał się, ale po chwili znowu zaczął dzwonić. Iza, Jola, Krysia, imiona były różne, efekt

ten sam. Koło pierwszej po południu zachrypł, a ja cichutko powiedziałam, że jesteśmy

głodne. Tatuś stanął na wysokości zadania i zamówił pizzę na telefon. Potem się zamyślił,

na długo, długo, wreszcie pękł i zawył. Naprawdę! Zawył. Ogólnie mówiąc, zaczął latać po

mieszkaniu, ciskać przedmiotami i używać wyrażeń powszechnie przyjętych za

nieparlamentarne. Wykrzykiwał przy tym: “Zrobiła to! Zrobiła to!” No i dorzucał jeszcze

słowo na literę k”, ale może nie będę go przytaczać. Ktoś mógłby pomyśleć że nasz tatuś jest

ordynarny, a to nieprawda. Używa tego typu wyrazów tylko w ostateczności i wtedy one

rzeczywiście coś znaczą. Babcia Frytka też lubi sobie zakląć, ale w jej ustach przekleństwo

brzmi tak, jakby smakowała coś wybornego lub na przykład delektowała się papierosem.

Sama miałam ochotę zakląć w tym momencie, i to jakimś naprawdę grubym słowem.

Patrzyłyśmy na to, co tatko wyczyniał, w milczeniu. Potem wzięłam Paulę do naszego

pokoju i zaczęłyśmy budować dom z lego. Drzwi zamknęłam.

Kiedy wyszłam po półgodzinie, tata się uspokoił i znowu wisiał na telefonie. Tyle że

teraz słyszałam imiona: Krzysiek, Marek, Lech. Wymienieni panowie pojawili się wkrótce z

dużymi zgrzewkami piwa. Zaczęła się burza mózgów, która szybko przerodziła się w bełkot

i użalanie taty nad sobą przy wtórze basujących mu przyjaciół. Dokończyłyśmy z Paulą

zimną pizzę i poszłyśmy spać.

Rano tatuś miał kaca; by wejść do ubikacji, trzeba było przestąpić Lecha, a z kuchni

wystawały nogi Krzycha.

Zaczęłam myśleć o takim filmie o dwóch dziewczynkach z domu dziecka. Miały fajne

przygody i w ogóle. Z drugiej strony oglądałam też i taki film, w którym dzieciom w bidulu

było mało fajnie. Patrzyłam na płowe włoski Pauliny i widziałam oczami wyobraźni, jak tuli

się do mnie we wspólnej sali domu dziecka, a koleżanki z rodzin patologicznych znęcają się

nad nami i stroją sobie żarty. Czy nasza rodzina jest już rodziną patologiczną? Rozejrzałam

się niepewnie. Nie wyglądało to wszystko najlepiej. Pogięte puszki po piwie, pety.

Niedojedzone kawałki pizzy walały się wszędzie. Melina jak nic.

Panowie powoli się reanimowali, tata przepraszał za wczorajszą balangę.

- Wybacz, Karolciu, załamałem się, tąpnąłem - kajał się, Patrząc mi w oczy wzrokiem

psa, który nasiusiał w salonie.

- Nie ma sprawy, tatku, ale trzeba zrobić jakieś zakupy i posprzątać.

- Tak, tak. Masz, dziecko, rację - odparł zafrasowany.

Pewnie, że mam.

Potem było wesoło, wszyscy rzucili się do sprzątania i rzeczywiście, kiedy koledzy taty

wyszli, mieszkanie lśniło. A my zajadałyśmy pyszne omlety, osobiście przyrządzone przez

Krzycha, który jest głównym wokalistą grupy Kabanos. Tata robi u nich za gitarę basową,

dostawcę tekstów i kompozytora. Jednym słowem, prawdziwy z niego Leonardo.

Oczywiście da Vinci, nie di Caprio. Dziewczyny w szkole oszaleją, jak się dowiedzą, że

jadłam omlety produkcji samego Krzycha.

Później było ciekawie, ale już nie tak.

Pojechaliśmy do supermarketu, gdzie kupiliśmy taką ilość żarcia, że stado słoni

afrykańskich ledwo by się z nim uporało. Następnie odbyliśmy naradę. Ja podjęłam się

zmywania i opieki nad Paulą. Tata miał dostarczać pożywienie i sprzątać. Nikt nie wziął na

siebie gotowania, ale tata powiedział, że znajdzie jakieś rozwiązanie. Jakoś to się zaczęło

toczyć, kulawo, ale się toczyło. Ciągle nie było to tego, to owego. Pizza wychodziła mi

nosem, potem znienawidziłam chińszczyznę.

- No problem - oznajmił tata i zaczął przynosić turecczyznę.

Próby Kabanosa odbywały się u nas lub chodziłyśmy z tatą do studia i było fajnie. Ale co

będzie, gdy zacznie się szkoła? Wolałam nie myśleć. W każdym razie myśl o bidulu na razie

zarzuciłam i nie podsuwałam jej tacie. Staruszek dbał o nas, jak mógł. Fredka się nie

pojawiała, podobno źle się czuła, tylko dzwoniła i szczegółowo mnie wypytywała, co się

dzieje. Potem przyjechała na kilka dni, gdy tata wyruszył w trasę. Jadłyśmy pyszne zupki i

tęskniłyśmy za tatą. Za mamą też, ale byłyśmy na nią strasznie złe. Tego się dzieciom nie

robi, tak uważam.

Tata wrócił, ale nie sam.

- To Violka - powiedział. - Będzie nam pomagała.

Wodziłyśmy wzrokiem po Violce - ja, Fredka i Paula - i nic nie rozumiałyśmy.

- Będzie nam pomagała? - wystękałam przerażona.

Violka miała czerwone włosy, nie rude, tylko czerwone, kolczyk w nosie, drugi nad

brwią (w uchu nic nie miała), skórzaną kurtkę nabijaną ćwiekami i buciory na strasznie

grubej podeszwie.

- Czy ona umie gotować? - zapytała Fredka.

- Tego nie wiem - odparł tata. - Ale się dowiem. Umiesz gotować?

- Jasne - odparła Violka, żując gumę.

- Umie - powiedział z przekonaniem tata.

Manula Kalicka - Tata, one i ja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: