2006.09_Montaż wideo w domu_[Video].pdf

dla początkujących

praca z kamerą cyfrową w Linuksie

wideo w domu

Piotr Machej

Wspomnienia mają to do siebie, że z czasem blakną. O ile nie jest to złe w przypadku przykrych

wspomnień, o tyle te dobre warto troskliwie przechowywać. Dzięki temu można się później nimi

dzielić z bliskimi lub po prostu samemu powspominać dawne wydarzenia.

grywanie ich z pomocą kamery. Obecnie ceny kamer

cyfrowych stają się coraz bardziej przystępne, dzięki

czemu swobodnie można wykorzystać je w domo-

wych zastosowaniach. Oczywiście ważne jest też, co moż-

na z takim nagraniem zrobić. Na szczęście Linux świetnie

sobie radzi z obsługą kamer cyfrowych (dzięki złączu Fire-

Wire ), a w dodatku dostępne jest oprogramowanie pozwa-

lające nie tylko na zgranie materiału na dysk, ale również

na mniej lub bardziej zaawansowaną obróbkę. Wynikowy

materiał można znów przenieść na taśmę (o ile kamera na

to pozwala) lub zapisać na dysku w niemal dowolnym for-

macie lub na płycie DVD . Niniejszy artykuł krok po kroku

zaznajomi Czytelników z czynnościami, jakie trzeba wy-

konać w celu zmontowania materiału nagranego kamerą

cyfrową i zapisania go na kilka różnych sposobów.

rę cyfrową Sony DCR-HC17E . Co prawda nie jest to najnow-

szy model, lecz w zupełności wystarcza do domowych za-

stosowań. Służy mi rzetelnie do nagrywania ilmów pod-

czas wycieczek, imprez (np. niedawny wyścig rowerowy

w moim mieście) jak również na wystawach psów i ko-

tów. Jednak najbardziej przydaje mi się podczas nauki jaz-

dy konnej. Nagranie przebiegu jazdy pozwala później spo-

kojnie przeanalizować popełniane błędy, a przechowywane

archiwum pozwala oceniać postępy.

Problemem może być przechowywanie nagrań. Kase-

ty miniDV pozwalają przechowywać obraz w cyfrowej ja-

kości, lecz mimo wszystko z czasem się zużywają – szcze-

gólnie przy bardziej intensywnej eksploatacji. I chociaż są

stosunkowo tanie, to jednak wolę oszczędzać. Po zrzuce-

niu ilmu do komputera za pośrednictwem złącza FireWi-

re godzina nagrania zajmuje około 12GB . Już nawet nagra-

nie materiału w tej postaci na płyty DVD pozwala zaosz-

czędzić pieniądze, a także wydłużyć trwałość nagrania. Ja

jednak wolę przemontować materiał wideo w komputerze

(gdyż zazwyczaj interesująca jest tylko pewna część całego

nagrania), dodać różne efekty i tytuły, a później skompre-

sować ilm i nagrać na płycie DVD . A wszystko oczywiście

Przykład użycia

Swego czasu korzystałem z kamery analogowej, lecz pewne-

go dnia dokończyła swego żywota. Kiedy szacowany koszt

naprawy przekroczył wartość kamery, zdecydowałem się

w końcu na zakup nowszego sprzętu. Wybór padł na kame-

wrzesień 2006

Montaż

J ednym ze sposobów rejestrowania wydarzeń jest na-

dla początkujących

praca z kamerą cyfrową w Linuksie

Rysunek 1. Taka drobna kaseta potrai pomieścić od 60 do 90 minut ilmu w wysokiej jakości

dzy scenami) oraz na pliki docelowe. Warto

przygotować miejsce na dysku szybkim, z włą-

czonym trybem DMA – tak, aby zapewnić jak

największą wydajność. Należy też zwrócić uwa-

gę na rodzaj systemu plików zastosowany na

wybranym dysku. Wynika to z tego, że nie-

które systemy plików nakładają ograniczenia

na maksymalny rozmiar pliku (np. w systemie

FAT32 można utworzyć plik o maksymalnym

rozmiarze 4GB ). Nie oznacza to, że nie można

skorzystać z takiego systemu. Co prawda na

ogół przyjmuje się, że lepiej mieć całość ma-

teriału w jednym pliku, lecz ja osobiście wo-

lę, kiedy nagranie podzielone jest na większą

liczbę plików. Umożliwia to łatwe przenosze-

nie plików na inne partycje (np. współdzielo-

ne z systemem Windows ), jak również na na-

grywanie niezmienionych plików źródłowych

na płyty DVD . Co więcej, oprogramowanie

z którego będziemy korzystać pozwala na ła-

twe dzielenie zgrywanego materiału na wiele

plików kilkoma różnymi metodami. W dodat-

ku praca z materiałem podzielonym na wiele

plików nie sprawia w tych programach żadne-

go problemu.

z użyciem Linuksa. Nic nie stoi też na prze-

szkodzie, aby przygotować płytę DVD , którą

można odtworzyć w stacjonarnym odtwarza-

czu, a nie tylko w komputerze.

ler. Do wyboru są zarówno karty starszego ty-

pu, przesyłające dane z prędkością 400Mbps ,

jak i najnowsze, przesyłające dane z prędko-

ścią dwukrotnie wyższą. W przypadku ka-

mer cyfrowych zastosowanie nowszego stan-

dardu nie przyniesie nam dodatkowych ko-

rzyści, lecz karty FireWire można wykorzy-

stywać i do innych celów. Oczywiście należy

również pamiętać o kablu łączącym kontroler

z kamerą. Jest to kabel z wtykami typu 6-4.

Długość należy dobrać tak, aby kamera mogła

znajdować się w czasie przegrywania na so-

lidnej podstawie.

Do przechowywania materiału z kamery

potrzebujemy miejsca na dysku. Dużo miejsca.

Godzina ilmu w formacie miniDV zajmuje oko-

ło 12GB . Oprócz tego potrzebujemy miejsca na

pliki dodatkowe (jak choćby przejścia pomię-

Potrzebny sprzęt

Jeśli jeszcze nie mamy kamery, a dopiero pla-

nujemy zakup, zwróćmy uwagę na kilka para-

metrów. Najprawdopodobniej interesuje nas

kamera cyfrowa nagrywająca w najpopular-

niejszym obecnie standardzie miniDV . Więk-

szość takich kamer wyposażona jest w interfejs

IEEE 1394 (zwany również FireWire , i.Link lub

DV ). Należy na to zwrócić uwagę, gdyż wła-

śnie z jego pomocą będziemy przesyłać nagra-

nia do komputera. Jeśli zależy nam na tym, aby

przetworzony materiał móc nagrać z powro-

tem na taśmę miniDV , to należy się upewnić,

że w kamerze aktywne jest nie tylko wyjście,

ale i wejście DV (w tańszych modelach często

dostępne jest tylko wyjście – tak jest m.in. z po-

siadanym przeze mnie). Użytkownicy kamer

często patrzą na dostępny zoom optyczny i cy-

frowy. Generalnie lepiej skoncentrować się na

optycznym, gdyż korzystanie z cyfrowego mo-

że prowadzić do pogorszenia jakości nagra-

nia. Nawet jednak w przypadku optycznego

nie ma sensu przesadzać z jego wartościami.

Do ilmowania „z ręki” w zupełności wystar-

cza zoom 12-krotny. Przy większych warto-

ściach brak stabilnej podstawy jest bardzo wy-

raźnie widoczny. Oczywiście jeśli czujemy ta-

ką potrzebę, możemy dokupić statyw i korzy-

stać również z większych wartości powiększe-

nia obrazu.

Do przesyłania nagrań do komputera ko-

nieczne jest, aby również komputer był wy-

posażony w interfejs FireWire . Jeśli nie jest,

można dosyć tanio dokupić osobny kontro-

Przygotowanie oprogramowania

Większość opisywanego w artykule oprogra-

mowania jest dołączana do popularnych dys-

trybucji. Jeśli nawet nie znajduje się na płytach

instalacyjnych, to najprawdopodobniej do-

stępna jest w repozytoriach pakietów. W os-

tateczności (oraz gdy zależy nam na najnow-

szych wersjach programów) można pobrać źró-

dła ze stron domowych projektów, a następnie

skompilować i zainstalować je własnoręcznie.

W przypadku dystrybucji Fedora Core na-

leży zadbać, aby w systemie skonigurowa-

Rysunek 2. Warto korzystać z dokumentacji, gdyż dzięki temu można pełniej wykorzystać możliwości opro-

gramowania

www.lpmagazine.org

dla początkujących

praca z kamerą cyfrową w Linuksie

Rysunek 3. Kino oferuje dość zaawansowane narzędzie do przycinania scen

pliku, bez końcówki. Zależnie od ustawień, do

tego początkowego członu program automa-

tycznie dokleja numer sceny lub znacznik cza-

sowy oraz końcówkę. Warto więc przed pierw-

szym kopiowaniem sprawdzić i odpowiednio

ustawić konigurację programu.

W tym celu aktywujemy okno preferencji

wybierając z menu pozycję Edit–>Preferences

lub po prostu wciskając kombinację klawiszy

[ Ctrl ]+[ P ]. Interesują nas na razie tylko zakład-

ki Capture i IEEE 1394 . W pierwszej z nich mo-

żemy określić wspomnianą już nazwę pliku.

Pamiętajmy, aby ścieżka dostępu wskazywa-

ła na plik umieszczony na szybkim dysku za-

wierającym odpowiednią ilość miejsca. Musi-

my zdecydować, w jakim formacie ilmy będą

przechowywane na dysku. Na nasze potrze-

by ograniczamy wybór do Raw DV i Quicktime

DV . Z tego drugiego musimy skorzystać, jeśli

zamierzamy później obrabiać materiał z uży-

ciem programu Cinelerra . Jeśli wystarczą nam

możliwości programu Kino lub gdy zależy

nam na możliwości edycji materiału w innych

programach (również tych działających w sys-

temie Windows) spokojnie możemy pozostać

przy Raw DV . Jeśli chcemy, aby program au-

tomatycznie dzielił materiał na osobne pliki,

powinniśmy zaznaczyć opcję Auto Split Files .

Znajdująca się poniżej opcja Put Timestamp in

File Name sprawia, że do podanej nazwy pli-

ku dodawany jest znacznik czasu. Czas ten jest

pobierany z nagrania i odpowiada dacie i cza-

sowi rozpoczęcia nagrywania danej sceny. Je-

śli nagrywamy bezpośrednio z kamery (a więc

nie z taśmy), to znacznik jest ustawiany zgod-

nie z bieżącym czasem – przy czym liczony

jest czas ustawiony w kamerze, a nie w kom-

puterze (mogą się one różnić).

Jeśli sobie tego życzymy, program może

nie kopiować wszystkich klatek, a jedynie jed-

ną na określoną liczbę. Dzięki temu można

w łatwy sposób uzyskać efekt przyspieszone-

go odtwarzania (lecz tracimy wtedy część in-

formacji nagranych na taśmie). Bardziej prak-

tyczne wykorzystanie tej możliwości to nagry-

wanie z kamery monitorującej, np. skierowanej

na nasze podwórko – wówczas często wystar-

czy nam, jeśli nagrywana jest jedna klatka na

10 sekund lub nawet na minutę. W przypadku,

gdy nagrane na taśmie sceny są bardzo długie,

można skorzystać z dodatkowych metod ogra-

niczenia rozmiaru pliku. Wystarczy wskazać,

ile klatek maksymalnie może być nagranych

w pliku lub wskazać maksymalny rozmiar pli-

ku.

ne było repozytorium Dries . W tym celu wy-

starczy utworzyć plik /etc/yum.repos.d/dries.repo

(np. poleceniem gedit /etc/yum.repos.d/

dries.repo ) o następującej treści:

modzielnej kompilacji jądra należy pamiętać

o dodaniu obsługi IEEE 1394 . Kamerę należy

przełączyć w tryb wideo (jeśli chcemy kopio-

wać materiał z taśmy) lub w tryb kamery (jeśli

zamierzamy nagrywać obraz i dźwięk bezpo-

średnio na dysku, bez użycia taśmy).

Teraz możemy zdecydować, który z pro-

gramów chcemy wykorzystać. Najczęściej wy-

korzystywane są Kino oraz tekstowy program

Dvgrab . My skorzystamy z programu Kino .

[dries]

name=Extra Fedora rpms dries

- $releasever - $basearch

baseurl=http://ftp.belnet.be/packages/

dries.ulyssis.org/fedora/linux/

$releasever/$basearch/dries/RPMS/

Oprócz tego należy pobrać klucz GPG znajdu-

jący się pod adresem http://dries.ulyssis.org/rpm/

RPM-GPG-KEY.dries.txt i zainstalować go po-

leceniem rpm --import RPM-GPG-KEY.dries.

txt .

Kino

Po uruchomieniu programu Kino (korzysta-

jąc z odpowiedniej pozycji w menu lub pole-

ceniem kino ) przechodzimy do interesującej

nas aktualnie zakładki Capture . Na głównym

obszarze wyświetlany jest obraz odtwarzany

w kamerze. Można to sprawdzić włączając

odtwarzanie. Poniżej tego obszaru umieszczo-

ne są przyciski odpowiadające za kopiowanie

danych z kamery. Najważniejszy jest przycisk

Capture , rozpoczynający zapisywanie danych

na dysk. Znajdujący się obok przycisk Stop za-

trzymuje nagrywanie. Przyciskiem Still moż-

na zapisać do pliku pojedynczą, aktualnie wy-

świetlaną klatkę. Chwilowo jednak nie będzie-

my z tych przycisków korzystać. Obok nich

znajduje się przycisk AV/C aktywujący lub de-

aktywujący umieszczone jeszcze niżej przy-

ciski sterowania kamerą. Dzięki nim można

swobodnie znaleźć początek nagrania, które

chcemy skopiować na dysk. Czasem jednak

wygodniejsze jest korzystanie z przycisków

na samej kamerze, gdyż program niekiedy tra-

ci synchronizację i na krótkie momenty deak-

tywuje klawisze.

Pomiędzy paskami przycisków znajduje

się pasek z nazwą pliku, w którym umieszczo-

ny będzie kopiowany materiał. Dokładniej, jest

to ścieżka dostępu i początkowy człon nazwy

Teraz już można zainstalować potrzeb-

ne nam programy poleceniem yum install

mencoder kino cinelerra .

Oczywiście do wszystkich tych czynności

potrzebujemy uprawnień administratora, więc

na początku, zaraz po otwarciu okna termi-

nala należy je uzyskać, np. wpisując polecenie

su - i podając hasło użytkownika root .

Zgrywanie ilmu na dysk

Zanim zaczniemy pracę z naszym nagranym

na kamerze materiałem musimy zgrać go do

komputera. Najpierw oczywiście musimy pod-

łączyć kamerę wykorzystując do tego kabel

z wtykami typu 6-4. Dobrym pomysłem jest

skorzystanie z zasilacza kamery, gdyż przy

zasilaniu z akumulatorka mogłaby się wyłą-

czyć podczas kopiowania materiału. Po uru-

chomieniu kamery powinna ona automatycz-

nie zostać wykryta przez system. Tak dzieje

się w większości współczesnych popularnych

dystrybucji (np. Fedora Core ) z uruchomionym

dystrybucyjnym jądrem. W przypadku sa-

W zakładce IEEE 1394 najprawdopodob-

niej nie będziemy musieli wprowadzać zmian.

Pole Driver powinno być ustawione na war-

tość raw1394 . Oprócz tego w sekcji VCR Con-

wrzesień 2006

dla początkujących

praca z kamerą cyfrową w Linuksie

trol można ustawić opcję Device . Pozwala ona

wskazać, którym urządzeniem mają sterować

wspomniane wcześniej przyciski. Co ważne,

nasza kamera zostanie tu wyświetlona tylko

wtedy, kiedy jest włączona i podłączona do

komputera. Jeśli o tym zapomnieliśmy, należy

zamknąć okno preferencji, podłączyć i urucho-

mić kamerę, i dopiero wtedy znów wyświe-

tlić okno preferencji. Sekcja DV Export pozwa-

la określić opcje dotyczące kopiowania mate-

riału z komputera na taśmę. Ponieważ znaj-

dująca się w moim posiadaniu kamera ma za-

blokowane wejście DV , opcje te pozostawiam

bez zmian.

Pozostało przeprowadzenie samego na-

grywania. W tym celu ustawiamy taśmę na

początku materiału przeznaczonego do ko-

piowania i zatrzymujemy odtwarzanie. Te-

raz wciskamy przycisk Capture . Jeśli stero-

wanie kamerą (przycisk AV/C ) jest wyłączo-

ne, to program przejdzie w tryb oczekiwania.

Nagrywanie rozpocznie się dopiero w mo-

mencie, kiedy uruchomimy odtwarzanie na

kamerze. Inaczej ma się sytuacja w przypad-

ku, kiedy sterowanie jest aktywne. Wówczas

po krótkiej chwili oczekiwania program samo-

dzielnie uruchomi odtwarzanie i zacznie za-

pisywać kolejne sceny. Należy zwrócić uwa-

gę, że podczas kopiowania materiału nie ma-

my podglądu na ekranie komputera. Jeśli więc

chcemy mieć kontrolę, co akurat jest kopiowa-

ne, musimy skorzystać z wyświetlacza ka-

mery.

Nagrane sceny umieszczone są w plikach

we wskazanym przez nas katalogu. W pro-

gramie widoczne są z prawej strony, w ramce

Storyboard . O tym, co można zrobić dalej z tak

przygotowanym materiałem dowiemy się w

następnych rozdziałach.

Rysunek 5. Jest wiele programów pozwalających stworzyć ładne menu dla płyty DVD

Montaż w Kino

Program taki jak Kino w zupełności powinien

nam wystarczyć do prostego uporządkowa-

nia materiału, dodania przejść oraz tytułów.

Potrai również zapisać wynik w wielu for-

matach. Może się więc okazać, że przy mon-

tażu materiału będziemy korzystać tylko z

niego, bez potrzeby sięgania do bardziej roz-

budowanych narzędzi.

niej miejsce cięcia ustawiamy z pomocą przyci-

sków kontrolnych umieszczonych pod podglą-

dem obrazu. Kiedy już znajdziemy klatkę, od

której zaczyna się interesujący nas fragment,

wciskamy przycisk Split (lub kombinację kla-

wiszy [ Ctrl ]+[ J ]). Bieżąca scena zostaje podzie-

lona na dwie, przy czym aktualnie wyświe-

tlana klatka staje się początkiem nowej sceny.

W ten sam sposób można oznaczyć koniec in-

teresującego fragmentu. Niepotrzebne sceny

możemy wykasować – wystarczy wskazać jed-

ną scenę i wcisnąć kombinację klawiszy [ Ctrl ]

+[ X ]. W razie potrzeby możemy też połączyć

sceny kombinacją [ Shift ]+[ Ctrl ]+[ J ] (lub przyci-

skiem Join ). Dzięki temu bieżąca scena zostanie

połączona z następującą zaraz po niej.

Oczywiście można też zmienić kolejność

scen. Można w tym celu skorzystać z przycis-

ków wycinania, kopiowania i wklejania (wkle-

janie następuje przed wybraną sceną) lub po

prostu przeciągać umieszczone w pasku Sto-

ryboard sceny z pomocą myszki. Warto zdawać

sobie sprawę, że te czynności nie mają wpły-

wu na pliki źródłowe. Jeśli więc nawet usunie-

my jakiś fragment sceny, to nie zniknie on z pli-

ku na dysku. Wszystkie informacje o scenach

przechowywane są w projekcie, warto więc od

czasu do czasu zapisywać zmiany (kombinacja

klawiszy [ Ctrl ]+[ S ]). Przy pierwszym zapisie

należy nadać projektowi nazwę.

Zakładka Trim oferuje inną metodę przyci-

nania materiału, lecz nie będziemy jej tu oma-

wiać – zainteresowanych zachęcam do skorzy-

stania z pomocy do programu.

Wycinanie

Pracę powinniśmy zacząć od pocięcia mate-

riału. Zazwyczaj bowiem podczas ilmowa-

nia uzyskujemy znacznie więcej materiału,

niż nam jest potrzebne.

Najprościej możemy podzielić sceny w za-

kładce Edit . W tym celu w sekcji Storyboard

wskazujemy scenę, która nas interesuje. Dokład-

Rysunek 4. Efekt lustra może się przydać do urozmaicenia ilmu

Przejścia między scenami

Od nas zależy, jak bardzo efektowne będą przej-

ścia pomiędzy scenami. Możemy oczywiście

wrzesień 2006

dla początkujących

praca z kamerą cyfrową w Linuksie

no-białym ilmie lub np. wyróżniającej się

czerwonej koszulki jednej osoby w tłumie.

W odróżnieniu od dodawania przejść,

w przypadku efektów raczej nie będziemy się

ograniczać tylko do końcowych lub początko-

wych klatek sceny (choć oczywiście nic nie stoi

na przeszkodzie). Dlatego upewniamy się, że

opcja Limit to jest wyłączona, a wartości From

i to wskazują na odpowiedni zakres klatek, któ-

rego ma dotyczyć efekt. Po sprawdzeniu w pod-

glądzie, czy wszystko wygląda jak należy, mo-

żemy zrenderować efekt przyciskiem Render .

Rysunek 6. Cinelerra to bardzo zaawansowany program, lecz czasem może się przydać nawet przy monta-

żu ilmu z wycieczki

Tytuły

Film bez tytułu to jak komputer bez Linuksa

– może być, ale... po co? Skoro sceny naszego

ilmu są już uporządkowane, przejścia pomię-

dzy nimi efektowne, a sam ilm w miarę po-

trzeb opatrzony efektami, pora dodać tytuł.

Możemy to zrobić na kilka sposobów. Pierw-

szy z nich to skorzystanie z dostępnego w Ki-

no efektu Titler .

Wiemy już, jak dodawać efekty, więc omó-

wimy to tylko króciutko. Dodajemy efekt Titler

do pierwszej sceny (lub dowolnej innej, jeśli

chcemy mieć śródtytuły). Jeśli scena jest dłuż-

sza niż oczekiwany czas trwania napisu pamię-

tajmy o ograniczeniu liczby klatek, na które bę-

dzie nakładany efekt. W opcjach efektu wybie-

ramy kolor i rozmiar czcionki, wyrównywanie,

kolor opcjonalnego obramowania i tła. Musi-

my też oczywiście pamiętać o wpisaniu treści

tytułu – może zawierać więcej niż jedną linię.

Jeśli chcemy, aby tytuł był wyświetlany na tle

ilmu, to korzystamy tak, jak dotąd z zakład-

ki Overwrite . Jeśli jednak wolimy mieć inne tło,

to przechodzimy do zakładki Create , gdzie mo-

żemy wybrać jako tło jednolity kolor, gradient,

zakres kolorów (zmieniających się w trakcie

animacji), a nawet wybrany rysunek.

Jeśli chcemy mieć jeszcze bardziej efek-

towny tytuł, możemy go stworzyć z pomo-

cą dowolnego programu graicznego (np.

Gimp lub Inkscape ). Należy przy tym pamię-

tać o zachowaniu przezroczystości. Później

tak stworzony rysunek z tytułem można do-

dać do sceny korzystając z efektu Superim-

pose . Efekt ten pozwala nie tylko na umiesz-

czenie rysunku w odpowiednim miejscu,

ale nawet na zanimowanie jego ruchu w ok-

reślonym kierunku oraz na dodanie stop-

niowego pojawiania się i wygasania rysun-

ku.

pozostawić standardowe złączenie (i w niektó-

rych przypadkach będzie to najlepsze wyjście),

lecz czasem warto pomyśleć o czymś bardziej

efektownym. Jeśli na przykład montujemy ilm

z wycieczki, to różne fragmenty podejścia pod

jedną górę możemy ustawić w jednym ciągu

i pozostawić bez specjalnych przejść. Jednak kie-

dy w ilmie pojawi się przejście od sceny z wi-

dokiem ze szczytu góry do sceny przedstawia-

jącej kolację w schronisku, warto już pomyśleć

o ładnym efekcie, np. przenikania obrazów.

Do ustawiania przejść służy zakładka FX .

Po przejściu do niej z paska Storyboard wybie-

ramy scenę, w której chcemy umieścić przej-

ście do kolejnej sceny. W polu Output określa-

my ścieżkę dostępu i początek nazwy plików,

które będą tworzone przy renderowaniu efek-

tu. Następnie wybieramy zakładkę Overwri-

te i zaznaczamy pole Limit to Closing , a także

określamy liczbę klatek – np. 25 . Dzięki temu

do zrealizowania przejścia zostaną wykorzy-

stane 25 końcowych ( Closing ) klatek wybra-

nej sceny i 25 początkowych klatek sceny na-

stępnej. Otwieramy zakładkę Video Transition

i z rozwijalnej listy wybieramy odpowiadający

nam efekt przejścia, np. Fade . W opcjach efektu

ustawiamy Forward i Frames following (to dzię-

ki temu w przejściu są wykorzystywane klatki

następnej sceny). Zależnie od wybranego efek-

tu przejścia można ustawiać jeszcze inne opcje,

np. kierunek działania. Korzystając z umiesz-

czonych w dolnej części ekranu przycisków

nawigacyjnych można sprawdzić w okienku

podglądu, jak będzie wyglądać końcowy efekt.

Jeśli jesteśmy z niego zadowoleni, możemy

wcisnąć przycisk Render . Po chwili nowa sce-

na z przejściem powinna się pojawić w pasku

Storyboard . Żeby uniknąć ryzyka pomylenia

kolejności, można w zakładce Edit połączyć tą

scenę z poprzednią lub następną.

Domyślnie do obszaru przejścia między

scenami przypisany jest dźwięk należący do

pierwszej sceny. Często daje to dobre rezultaty,

lecz nie zawsze musi nam odpowiadać. W ta-

kim przypadku możemy skorzystać z zakładki

Audio Transition i wybrać np. Cross Fade . Z po-

mocą myszki można przemodelować krzywe

głośności dźwięku pochodzącego z poszcze-

gólnych scen.

Efekty specjalne

W analogiczny sposób, jak przejścia, może-

my nakładać na sceny inne efekty. Tym razem

jednak zamiast z zakładki Video Transition

korzystamy z Video Filter . Mamy tu do wybo-

ru cały szereg ciekawych efektów. Podstawo-

we to zmiana obrazu na czarno-biały lub

symulacja efektu sepii. W razie potrzeby mo-

żna skorzystać z efektu Swap , który pozwo-

li odwrócić obraz (lewa strona staje się pra-

wą lub góra staje się dołem). Zabawny jest

efekt lustra ( Mirror ), który można wyko-

rzystać np. do stworzenia ilmu, w którym

występuje dwóch bliźniaków – należy jed-

nak pamiętać, aby w takim przypadku pod-

czas ilmowania utrzymywać cel w jednej po-

łówce kadru. Podobnie działa efekt Kaleido-

scope , lecz ten tworzy aż trzy odbicia wybra-

nej ćwiartki obrazu.

Bardzo ciekawym efektem jest Color Hold ,

który czasem można zauważyć w ilmach.

Dzięki niemu można sprawić, że część kolo-

rów obrazu zostanie zachowana, podczas gdy

reszta zostanie skonwertowana do odcieni sza-

rości. W ten sposób stosunkowo łatwo mo-

żna uzyskać efekt kolorowego nieba w czar-

Zapisywanie wyniku

Żeby nasza praca nie była tylko sztuką dla sztu-

ki, powinniśmy zapisać rezultaty naszej pracy

w takiej formie, żeby móc je później zaprezen-

tować innym. Kino oferuje szerokie możliwo-

www.lpmagazine.org

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: