Jayne Anne Krentz
Wilcza Harmonia
Rozdział pierwszy
Tawerna tonęła we krwi. Cidra Rainforest widziała czerwień wszędzie - krew sączyła się z rozciętego czoła jakiegoś mężczyzny, innemu zaplamiła cały przód koszuli, jeszcze innemu płynęła z ust. Zerknąwszy w dół, zauważyła, że nawet rąbek jej eleganckiej popołudniowej szaty nie jest bez skazy. Mimo że było to zaledwie maźnięcie na delikatnym żółtozłotym włóknie z najlepszego krystalicznego mchu, wydawało się ono Cidrze wielką plamą, w dodatku nieusuwalną. Podobnej sceny nigdy nie doświadcz)jła i nawet nie byłaby w stanie sobie wyobrazić. Zupełnie nie umiała się znaleźć w tej sytuacji. Sparaliżował ją nie tylko widok morza krwi. Dookoła niej trwała zaciekła bójka. Chociaż Cidra doskonale wiedziała, że walczący muszą zadawać sobie ciosy nie do zniesienia, to jednak atakowali się z dziką zaciekłością. Wszechobecna przemoc wzbudziła w niej trwogę. Chrapliwe jęki, obsceniczne przekleństwa i krzyki rozpaczy wypełniały podłużną salę. Jeden z mężczyzn padł nieprzytomny, powalony zręcznym ciosem kufla po piwie Róża Renesansu, ale nikt nie przerwał walki, żeby mu pomóc. Przeciwnie, dalej odbywał się pokaz wolnoamerykanki, a Cidra odniosła wrażenie, że uczestnikom sprawia on dziką uciechę. Nikt nie leżał skulony, nikt nie zawodził jak człowiek niespełna rozumu, choć tego można by się spodziewać. Cidra sama była bliska takiej reakcji i powstrzymała się jedynie dzięki temu, że przez wiele lat ćwiczyła się w samodyscyplinie. Scena rozgrywająca się wokół niej była doprawdy niewiarygodna. W każdym razie tak opisano by to w powieści, pomyślała. Wielka, poorana bliznami, brutalna ręka spadła nagle na jej ramię. To wyrwało ją z osłupienia. - Chodź, paniusiu, chyba że chcesz tłumaczyć straży, dlaczego tu jesteś. Zabierajmy się stąd jak najszybciej. Cidra odwróciła się i zobaczyła surową twarz mężczyzny, którego poznała zaledwie przed chwilą, gdy właśnie po to przyszła do tej obskurnej tawerny. Teague Severance wyglądał niezupełnie tak, jak go sobie wyobrażała, i musiała jakoś przyzwyczaić się do tej myśli. - Straż? - spytała, zahipnotyzowana siłą emanującą z szarych oczu mężczyzny. - Straż miejska Port Valentine lubi, a nawet uwielbia szybko kończyć takie imprezy. I będzie tu lada chwila. Zmykajmy. Kuchennymi drzwiami powinno nam się udać. Cidra nie zaprotestowała. Przemoc szalejąca dookoła nie tylko odebrała jej zdolność sensownego myślenia, lecz również zdawała się zakłócać zmysł równowagi, normalnie działający perfekcyjnie. Gdy mężczyzna pociągnął ją ku drzwiom, jednocześnie ratując przed przygnieceniem przez padającego olbrzyma w górniczym kombinezonie, potknęła się i osunęła na kolana. Teague Severance puścił jej ramię, odciągnięty nagle przez dwóch mężczyzn, którzy zajęci walką na pięści, teraz postanowili z niego zrobić worek treningowy. Cidra jednak nie zwróciła na to uwagi. Olbrzym, który upadł u jej kolan, nieprzytomnie mrugał powiekami i rozcierał krwawiącą szczękę. Instynktownie zwróciła się do niego i aby mu ulżyć, zaczęła sugestywnie szeptać. - Skup się, przyjacielu. Skup się, skup się. Ból ustępuje. Czujesz, jak słabnie. Skup się na tym. Podają ci oblivo. Harmonia jest z tobą. Wszystko cichnie. Cichnie. Musisz odprężyć się i pozwolić, żeby ból odpłynął, odpłynął... - Kojący monolog się urwał, Cidra bowiem raptownie odzyskała pion. Pokryta bliznami ręka Severance'a znowu zaciskała się na jej ramieniu. Przez chwilę na pół świadomie zastanawiała się, dlaczego blizny tworzą taki dziwny wzór. - Co ty wyrabiasz, kobieto, do stu tysięcy piekielnych renegatów?! Wstawaj! Musimy stąd zniknąć. Wilki wyją, jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś. Bezceremonialnie przepchnął ją przez splątaną masę ludzkich ciał i popychał dalej w stronę kuchni. - Ale ten człowiek tak cierpiał... - szepnęła, zagubiona bardziej niż kiedykolwiek. - Nie martw się, jutro rano nie będzie już o niczym pamiętał. Przed Cidrą wyrosła wielka, niezgrabna postać z krwawym uśmiechem i szklistymi oczami. Była ubrana w kosmiczny ska fander, podobnie jak Severance, ale pas biegnący skośnie przez tułów miała z taniego, funkcjonalnego syntetyku, a nie pięknej rantganowej skóry. Cidra zauważyła dwie ręce, które ku jej zdumieniu przypominały chwytaki i sięgały prosto po nią. - Nie uciekaj, kobietko. Możemy gdzieś razem iść na małe manipulowanko. Jak ci się podoba ten pomysł? Zanim zdążyła wybrać stosowną odpowiedź z listy przygotowanej w głowie na taką okazję, odrażającym natrętem zajął się jej zniecierpliwiony towarzysz. - Nie dotykaj jej, ty renegacie! Czyżbyś był tak pijany, że nie potrafisz poznać kobiety z Klementii? A poza tym to jest klientka. Moja klientka. Facet ze szklistymi oczami zamrugał, gorączkowo usiłując skupić wzrok. - Przepraszam panią... chciałem powiedzieć: przepraszam, otanna. Nie miałem na myśli, uhm, niczego niewłaściwego. Nie bardzo wiedziałem, co robię. Bez obrazy, przysięgam na Świętych, że nie miałem złych zamiarów. Cidra pośpiesznie odpowiedziała na przeprosiny. Natręt po prostu fatalnie się pomylił. - Proszę się nie przejmować. Harmonia jest z tobą. A pan nie zrobił mi krzywdy. Jestem... - I tym razem jednak nie dane jej było dokończyć zdania, osłupiała bowiem, stwierdziwszy nagle, że facet z chwytakami wcale jej nie słucha. Stoi odwrócony do Teague Severance'a i to przed nim się kaja. - Przepraszam, Severance. Nie chciałem spłoszyć ci klientki. To było zwykłe nieporozumienie. Ale lepiej ją stąd zabierz, bo ona w każdej chwili może dostać ocipu. - Właśnie nad tym pracuję. Tyle że ona nie chce współdziałać. Cidra poczuła falę uczucia niewątpliwie bliskiego irytacji. Odpowiedziała na to oskarżenie tonem, który nie był ani właściwie modulowany, ani spokojny. - Staram się współdziałać, otan Severance. Ale okoliczności nie są sprzyjające. - Po prostu zamknij oczy i przestań robić po swojemu za każdym razem, kiedy jakiś Wilk wchodzi ci w drogę. - Z tymi słowa mi mężczyzna nazwiskiem Severance znowu pociągnął ją w stronę kuchennych drzwi tawerny. W kuchence, względnie bezpiecznej za improwizowaną barykadą z podgrzewaczy i dozowników piwa, Cidra i jej towarzysz znaleźli właściciela tawerny oraz jego pracowników, siedzących przy stole i grających w wolny rynek. Piramidki lśniących sardytowych sztonów pośrodku stołu świadczyły o znacznej wysokości stawek. Przy łokciach grających stało kilka butelek piwa. Łysiejący właściciel popatrzył surowo na przybyszy, którzy wtargnęli do środka. - Ej, tam, do kuchni wstęp wzbroniony. Wiecie o tym - burknął. - My w tym nie bierzemy udziału - zapewnił go Severance, bynajmniej nie zwalniając kroku w drodze do drzwi. - Po prostu szukamy wyjścia. Tymczasem właściciel zauważył już obecność Cidry. Wszystko w jej stroju, począwszy od kosztownego grzebienia z ognistego berylu, wpiętego w starannie uplecioną koronę z warkoczy, po pantofelki wyszywane granatową jedwabną nicią, wymownie przypominało o bogactwie i wyrafinowaniu Harmoników. - Kogo ty tu przyprowadzasz?! Ona wygląda tak, jakby była z Klementii. -Bo jest. - O idealna harmonio, zabieraj ją stąd, i to już! - Właśnie próbuję to zrobić - wyjaśnił Severance, kładąc dłoń na zasuwie. - Święci wiedzą, że próbuję. - Zdaje się, że zaszło nieporozumienie... - odezwała się Cidra, zerkając przez ramię na rozłoszczonego właściciela tawerny. - Jestem z Klementii, ale nie jestem... nie jestem Harmoniczką. - Mniejsza o to. Wyjaśnimy wszystko później. - Severance wyprowadził Cidrę na zewnątrz. Nie puszczając jej ramienia, ruszył sprężyście po lśniącym, fluorokwarcowym chodniku, zmuszając ją do dotrzymania mu kroku. Wonną ciszę wieczoru rozdarł w oddali arogancki jazgot ślizgacza straży miejskiej. Cidra poczuła nagły przypływ wdzięczności dla Severance'a, myśląc o tym, że nie będzie musiała znosić upokarzającego przesłuchania. Kyrene, jej mentorka, byłaby tym wstrząśnięta, nie wspominając już o rodzicach. Lśniące pasy fluorokwarcu dawały wystarczająco dużo światła, by mogli bez trudu utrzymać właściwy kierunek w rozgrzanym mroku. Chodnik wciąż jeszcze nosił ślady niedawnego deszczu, więc osiadłe na nim krople podświetlone fluorokwarcem wyglądały jak klejnociki. Cidra chciała przystanąć i przyjrzeć się tym naturalnym pryzmatom. Cuda przyrody, prawie tak piękne jak sztuczne, zasługiwały na to, by je docenić. Ale jej towarzysz wyraźnie nie miał zamiaru zwolnić kroku, a Cidra wyczuwała, że nie jest to odpowiednia chwila na wszczęcie dyskusji. Jednak mimo że musiała prawie biec obok Teague'a Severance'a, nie mogła nie badać bogatej gamy zapachów niesionych przez wilgotny wietrzyk znad wody. Klementia była subtelną krainą aromatów, wydzielanych głównie przez egzotyczne hybrydy kwiatowe, delikatne tubylcze nosy były więc nieustannie pieszczone. Ale tu, w Port Valentine, zmysł węchu Cidry bombardowały zupełnie nowe wrażenia, sprawiające, że raz marszczyła nos, a zaraz potem głęboko oddychała. To właśnie tutaj Cidra odkryła zapach odpływu morza, zmieszany z zapachem roślinności, która rozkłada się na brzegu, kwaśnym odorem śmietników przy tawernach i ożywczą wonią świeżo spadłego deszczu. Zdawało jej się też, że wyczuła smugę paprochwastkowego dymu, gdy Severance przepychał ją obok zaciemnionego wejścia. Chciała zatrzymać się i sprawdzić, dlaczego ktoś pali taką niebezpieczną substancję, skoro wszyscy wiedzą, jak bardzo szkodzi organizmowi, ale Severance nie dał jej możliwości. Dwie ulice dalej wreszcie zwolnił kroku i teraz poruszał się już tylko dziarskim marszem. - W porządku, myślę, że się urwaliśmy. Strażnicy zgarną facetów z tawerny. Nie będą szukać kilku osób, które miały rozsądek, żeby w porę wyjść. Z tobą wszystko okej? Cidra, która oddychała głęboko, mimo że bez trudu dotrzymywała Severance'owi kroku, odkąd zwolnił, skinęła głową. - Oczywiście. Ale dziękuję, że pan spytał. - Cidra zawsze wyrażała takie grzecznościowe formułki bardzo oficjalnie, zgodnie z zasadami dobrego wychowania, ale przypomniawszy sobie gdzie jest, spróbowała bardziej kolokwialnego stylu swojego towarzysza. - A pan? Czy pan jest, uhm, okej? - Jasne. Ale lepiej zejdźmy z ulicy. Tam dalej jest następna tawerna, zwykle spokojniejsza. Możemy coś zjeść. Jeszcze nie jadłem obiadu, a ty? - Też nie - odrzekła Cidra. - Jest dopiero druga po wieczornej przebierance, a ja mam zwyczaj jeść o trzeciej. - Naprawdę? Ja w każdym razie zgłodniałem. Nic tak nie zaostrza apetytu doręczyciela, jak wyciąganie klientów z tawern, w których wybuchła bójka. - Przesłał jej szelmowski uśmiech, który dziwnie ją zakłopotał. - Możesz wypić nektar albo coś, co wasi ludzie normalnie piją. Cidra zamyśliła się. - W zasadzie jestem już dość głodna. Może to wina niezaplanowanego wysiłku. Severance wyszczerzył zęby. Było widać, że są białe i lśniące. Chociaż odblask chodnika sprawiał, że jego szare jak mgła oczy kryły się w cieniu, to reszta surowych rysów potęgowała wrażenie drapieżcy. - Może. Cidra zobaczyła, że przelotny, drapieżny uśmiech znikł, i zaczęła dumać, jak to możliwe, że mimika komunikująca normalnie radość i rozbawienie może być tak całkowicie wyzuta z obu. Poczuła się niepewnie. Wilki zasługują na swoje miano, pomyślała. - Gwoli informacji, chciałam panu powiedzieć, że nie pijamy nektaru w Klementii. -1 oto rozwiało się jeszcze jedno moje złudzenie. Prowadząc swoją klientkę do następnej tawerny, Severance zdawał się pogrążony w filozoficznej zadumie. Neon nad wejściem informował, że lokal nazywa się Valentine, prawdopodobnie na cześć patrona głównego portowego miasta Lovelady, które rozciągało się dookoła. Napis był otoczony przez neon w kształcie serca. Znalazłszy się w środku, Cidra z zainteresowaniem rozejrzała się dookoła. Sala, dyskretnie oświetlona różowymi jarzeniówkami, była o wiele cichsza i elegantsza niż w pierwszej tawernie. Liczni goście siedzący w lożach i przy barze, znajdującym się w głębi, posilali się albo popijali. Panowała tu swobodna, swój ska atmosfera, a w dodatku było nawet dość czysto. Wilki i Harmoników łączyło upodobanie do tradycyjnej obsługi kelnerskiej, więc podawania potraw nie zautomatyzowano. - Rozumiem, że ten lokal aprobujesz? - Severance bacznie przyjrzał się jej minie, gdy przystanęli krok od wejścia. Cidra zarumieniła się, wyczuwając sarkazm. - Tak. Potrzebuję jedynie miejsca, w którym będę mogła omówić z panem moją sprawę. - Poczekaj, zamówię sobie coś do zjedzenia. Wolę rozmawiać o interesach nad dobrym befsztykiem. - Severance przeszył groźnym spojrzeniem kierowniczkę sali z Valentine i w końcu zwrócił jej uwagę. Zerknęła na niego, a potem na Cidrę. Gdy tylko ...
sewulka