RAMANA GITA 1-6.rtf

ŚRI RAMANA GITA
Pieśń Śri Ramany

Śri Ramana Maharshi
przekazuje Wiedzę, odpowiadając na zadane Jemu pytania

istota pouczenia danego przez Bhagawana
spisana i ułożona przez Śri Vasishthę Ganapati Muni

przekład i opracowanie w języku polskim
na podstawie wydania rosyjskiego, opracowanego przez O. M. Mogilever
we współpracy z „Ekopolis & Culture” St. Petersburg, Russia 1996

Leon Zawadzki
Ramanadom Beskid Polska
2007
 

----------------

ROZDZIAŁ I
O ważnym znaczeniu Upasany,
czyli
O tym jak ważna jest praktyka przeżywania Atmana


1. Składając moje hołdy Maharshi Ramanie, Kartikai w człowieczej postaci, przedkładam jego nauczanie w tym przejrzystym dziele.

2 – 3. W chłodnym sezonie, 29 grudnia 1913 roku po narodzeniu Syna Bożego, gdy wszyscy uczniowie siedzieli wokół ze skupionym umysłem, poprosiłem go, Bhagavana Maharshi, by udzielił odpowiedzi na następujące pytania.

Pierwsze pytanie:
4. Czy rozróżnienie pomiędzy „Realnym” i „nierealnym” jest samo w sobie wystarczające dla Wyzwolenia? Czy też istnieją jakieś inne sadhany, by osiągnąć ten cel?

Drugie pytanie:
5. Czy dla spragnionych Wiedzy wyłącznie studiowanie Pism jest samo w sobie wystarczającym dla Wyzwolenia? Czy też, konieczną jest praktyka duchowa zgodna ze wskazaniami Nauczyciela?

Trzecie pytanie:
6. Jak człowiek „niewzruszonej wiedzy” (sthitapradżnia) rozpozna, że jest takim właśnie? Czy dzięki wiedzy o pełni swojego Oświecenia? Czy zaprzestaniem uświadamiania obiektów?

Czwarte pytanie:
7. Według jakich cech oświeceni są w stanie rozpoznać Wiedzącego (dżniani)?

Piąte pytanie:
8. Czy pogrążenie umysłu w Atmanie (samadhi) prowadzi tylko do Wiedzy (dżniana), czy też jest to spełnienie pragnień?

Szóste pytanie:
9. Jeśli człowiek praktykujący jogę by zaspokoić pragnienie, staje się sthitapradżnia, czy to pragnienie spełni się czy też nie?

10. Usłyszawszy moje pytania, mój Guru, naczynie Łaski, Bhagavan Śri Ramana Maharshi, który rozprasza wątpliwości, odpowiedział następująco:

Odpowiedź na pierwsze pytanie:
11. Tylko przebywanie w Atmanie uwalnia człowieka od wszelkich zależności. Jednakoż, rozróżnienie pomiędzy „Realnym” i „nierealnym” prowadzi do beznamiętności (vairagya).

12. Prawdziwy dżniani jest niepojęty i zawsze przebywa w Atmanie. Nie uważa on, aby Wszechświat był „nierealny” i nie postrzega go jako oddzielnego od siebie.

Odpowiedź na drugie pytanie:
13. Zwyczajne studiowanie Pism nie doprowadzi poszukującego Prawdy do ostatecznego celu. Bez upasany tego celu nie można nigdy osiągnąć. To nie ulega wątpliwości.

14. Przeżywanie „naturalnego stanu” podczas praktyki duchowej nazywa się upasana. Gdy ten stan jest ugruntowany i trwały - to nazywa się „Wiedza” (dżniana).

15. Przebywanie w swojej własnej naturze, jak w płomieniu Wiedzy, po odrzucaniu obiektów zmysłowych zwany jest naturalnym stanem (sahadża sthiti).

Odpowiedź na trzecie pytanie:
16. W ugruntowanym naturalnym stanie, za pośrednictwem najwyższej Ciszy wolnej od wszystkich skłonności umysłu (wasan), dżniani poznaje siebie jako takiego bez jakichkolwiek wątpliwości.

Odpowiedź na czwarte pytanie:
17. Jednaki stosunek człowieka do wszystkich istot pozwala uznać, że osiągnął on dżnianę.

Odpowiedź na piąte pytanie:
18. Kiedy praktyka samadhi rozpoczęta została w celu zaspokojenia pragnienia, to pragnienie również przyniesie stosowny owoc.

Odpowiedź na szóste pytanie:
19. Jeśli praktykując jogę z powodu pragnienia, człowiek staje się sthitapradżnia, to triumfowania nie będzie, chociaż pragnienie zaspokojono.

 

Oto pierwszy rozdział, zwany
O tym jak ważna jest praktyka przeżywania Atmana
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego
 

ROZDZIAŁ II
Trzy Drogi


1. W porze deszczowej 1915 roku Bhagavan Ramana Rishi wyraził istotny sens swoich pouczeń w następujących strofach:

2. W głębinie pieczary Serca
Brahman samotnie lśni w formie Atmana,
bezpośrednio przeżywanej jako <JA - JA>.
Wejdź w Serce z pytającym umysłem,
bądź też głęboko zanurzając się we wnętrze,
lub za pomocą kontrolowania procesu oddychania
i przebywaj w Atmanie.

3. Ktokolwiek zrozumie te strofy, zawierające istotny sens Wedanty, wypowiedziane przez Bhagavana Maharshi, tego nigdy więcej nie ogarną wątpliwości.

4. W pierwszej części strofy Bhagavan wskazał na miejsce posadowienia Atmana wewnątrz tego widzialnego ciała, składającego się z pięciu elementów.

5. W niej również zawarty jest przekaz o naturze przeżywania samopoznania, nie różniącej się od Boga, potwierdzenie bezpośredniego doświadczania, w ten sposób oddalając różnorakie opisy Atmana.

6. W drugiej części strofy uczeń otrzymuje pouczenie o trzech różnych metodach praktyki, które – w istocie rzeczy – są tożsame.

7. Pierwszą Drogą – poszukiwanie (margana), drugą – pogrążenie w Sercu (madżana), trzecią – regulowanie oddechu (prana-rodha).

 

Oto drugi rozdział, zwany
Trzy Drogi
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego


 

ROZDZIAŁ III
Najwyższy obowiązek


1. Ku radości mądrego zapisana jest w tym rozdziale rozmowa pomiędzy Dayvaratą i Ramanaczarią.

Dayvarata:
2. Na czym polega najwyższy obowiązek człowieczej istoty, schwytanej w krąg narodzin i śmierci? Bhagavanie, proszę, podejmij decyzję i wyjaśnij mi to.

Bhagavan:
3. Dla tego, kto łaknie Najwyższego, najważniejsze jest odkrycie swojej własnej, prawdziwej natury. Ta natura – ona jest osnową wszystkich działań oraz ich owoców.

Dayvarata:
4. Pokrótce, jaką praktyką duchową człowiek uświadamia sobie swoją własną naturę? Jaki wysiłek prowadzi do wzniosłego widzenia wewnętrznego?

Bhagavan:
5. Z cierpliwą uporczywością odsuwając wszystkie myśli od obiektów
zmysłowych, należy utrzymywać zogniskowane skupienie w nieustającym – pozbawionym obiektów – badaniu.

6. Taką jest – pokrótce – praktyka poznania przez człowieka własnej natury. Tylko taki wysiłek przynosi wzniosłe widzenie wewnętrzne.

Dayvarata:
7. O najlepszy z Mędrców, czy przestrzeganie zaleconych zasad postępowania (niyama) będzie wspomagać wysiłek duchowy, póki zwycięstwo w jodze nie będzie osiągnięte?

Bhagavan:
8. Niyama wspomaga wysiłek poważnych poszukiwaczy w jodze. Ta niyama opuszcza sama z siebie tych, którzy osiągnęli Zwycięstwo i nie mają więcej spraw do załatwienia.

Dayvarata:
9. Czy powtarzanie świętych zgłosek przynosi ten sam rezultat, co stałe praktykowanie czystego, pozbawionego obiektów Samopoznawania?

Bhagavan:
10. Poważni poszukujący, którzy nieustannie, z niewzruszonym umysłem powtarzają mantry lub świętą zgłoskę OM, osiągną zwycięstwo.

11. Powtarzaniem mantr bądź tylko czystego OM, umysł odsuwany jest od obiektów zmysłowych i osiąga jedność z Atmanem.

 

Oto trzeci rozdział, zwany
Najwyższy obowiązek
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego


 

ROZDZIAŁ IV
Natura Wiedzy - Dżniany


Pierwsze pytanie:
1. O najlepszy z Mędrców, czym jest Wiedza (dżniana)? Czy jest to myśl (vrtti): „JA-m jest Brahman”, czy też „Brahman to JA”, a może „JA-m jest wszystkim”?

2. Bądź też dżniana to vrtti: „To wszystko jest Brahman”, a może dżniana różni się od tych czterech vrtti?

3. Bhagavan Ramana Muni, mój Guru, łaskawie wysłuchał tego pytania swego ucznia i odpowiedział tak:

4. „Wszystkie te vrtti, niewątpliwie, są po prostu koncepcjami umysłu.
Mądrzy mówią, że tylko czyste przebywanie w Atmanie jest dżnianą”.

5. Słysząc te słowa Guru, rozpraszające wątpliwości, pojawiła się następna wątpliwość, więc zapytałem ponownie.

Drugie pytanie:
6. O władco Mędrców, czy Brahmana można pojąć myślą (vrtti)? Proszę, rozwiej tę wątpliwość, co pojawiła się w moim umyśle.

7. Usłyszawszy to pytanie, Rishi, przyjaciel tych, którzy znaleźli w nim schronienie, spojrzał na mnie wzrokiem promienistym i tak powiedział:

8. „Jeśli vrtti przystępuje do pojmowania Brahmana, który w istocie jest własnym JA człowieka, Atmanem, to przybiera ona formę Atmana i traci swoje oddzielne istnienie”.

9. Ta krótka, fascynująca rozmowa odbyła się między nami 21 lipca 1917 roku.

 

Oto czwarty rozdział, zwany
Natura Wiedzy - Dżniany
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego
 

ROZDZIAŁ V
Nauka Serca
 

1. W roku wspomnianym uprzednio, wieczorem 9 sierpnia, Ramana Muni wyczerpująco mówił o Sercu.

2. To, z którego wypływają na zewnątrz wszystkie myśli wcielonych istot, nazywają Sercem. Wszystkie opisy tego Serca są imaginacjami umysłu.

3. Mówią, że „ja”-myśl – to korzeń wszystkich myśli. Pokrótce, to, z czego „ja”-myśl bierze swój początek, jest Sercem.

4. Jeśli Serce znajduje się w anahata ćakra, to dlaczego praktyka jogi zaczyna się w muladharze?

5. To Serce różni się od organu przetaczającego krew. Hridayam oznacza hrit plus ayam, „To – Centrum”, w ten sposób wyrażając naturę Atmana.

6. To Serce posadowione jest z prawej strony klatki piersiowej, a nie z lewej. Światło uświadamiania płynie z Serca przez suszumnę do sahasrary.

7. Stąd opada ono na całe ciało, zaś potem pojawiają się wszystkie przeżycia tego świata. Rozpatrując je jako różne od Światła, człowiek chwytany jest w samsarę.

8. Sahasrara człowieka przebywającego w Atmanie staje się czystym Światłem. Ani jedna z myśli, które się do niej zbliżają, nie może ocaleć.

9. Jeśli nawet jakiś przedmiot z powodu bliskości odczuwany jest przez umysł, nie jest to przeszkodą dla jogi, ponieważ umysł nie przyswaja różnic.

10. Stan, w którym uświadamianie jest niewzruszone i ukierunkowane jednoznacznie, nawet gdy obiekty są odczuwane, zwie się sahadża sthiti. Stan, w którym obiekty nie są obecne, zwie się nirvikalpa samadhi.

11. Cały Wszechświat znajduje się w ciele, zaś całe ciało – w Sercu. Tak więc, cały Wszechświat zawarty jest w Sercu.

12. Wszechświat – to nic innego jak umysł, a umysł – to nic innego jak Serce. Tak więc pełna historia Wszechświata osiąga najwyższy punkt w Sercu.

13. Serce dla ciała jest tym samym, czym Słońce dla świata. Umysł w sahasrara przypomina lampion Księżyca w świecie.

14. Jak Słońce oświetla Księżyc, tak to Serce oświetla umysł.

15. Śmiertelny, unikający Serca, postrzega tylko umysł, tak samo jak w nocy, gdy Słońce nie jest widoczne, postrzegane jest tylko światło Księżyca.

16. Nie pojmując, że prawdziwym źródłem światła jest własny Atman, i myślą ujmując obiekty, jako oddzielne od siebie samego, człowiek, który nie wie, wprowadzany jest w błąd.

17. Oświecony, przebywający w Sercu, widzi światło umysłu zanurzone w Świetle Serca, podobnie jak światło księżycowe zatopione jest w świetle dnia.

18. Mądry wie, że powierzchowny sens pradżniany – to umysł, a jej prawdziwy sens – to Serce. Najwyższe – to nic innego jak tylko Serce.

19. Wyobrażenie, że widzący różni się od widzianego, tkwi wyłącznie w umyśle. Dla tego, kto przebywa w Sercu, widzący i widziane są w istocie Jednym.

20. Potok myśli, powstrzymany omdleniem, głębokim snem, nadmierną radością lub smutkiem, strachem lub czymkolwiek innym, powraca z powrotem do swego źródła – Serca.

21. Człowiek nie uświadamia sobie, że w takich momentach myśl skryła się w Sercu, ale wie to ten, kto przebywa w samadhi. To właśnie jest przyczyną różnorakich nazw opisujących ten stan.

 

Oto piąty rozdział, zwany
Nauka Serca
w Śri Ramana Gita,
nauce o Brahmanie i Pismach jogi,
spisanej przez ucznia Ramany, Vashisthę Ganapatiego


 

ROZDZIAŁ VI
Powściąganie umysłu

 

1. Objaśniwszy w taki oto sposób prawdę o Sercu, Śri Ramana Muni, najlepszy spośród znawców Prawdy, mówił o metodzie powściągania umysłu.

2. Ludzie przywiązani do obiektów zmysłowych i prześladowani przez myśl za przyczyną mocy swoich wasan, napotykają na trudności w powściąganiu umysłu.

3. Należy powściągać zmienny umysł kontrolowaniem oddechu, a w następstwie umysł ten, jak przywiązane zwierzę, przestaje się błąkać.

4. Kontrolowanie oddechu pozwala też osiągnąć powściągnięcie myśli. A kiedy myśli zostają powściągnięte, człowiek przebywa w ich źródle.

5. Kontrolowanie oddechu – to tylko obserwowanie umysłem potoku oddychania. Podczas takiej nieustającej obserwacji następuje powstrzymywanie procesu oddychania (kumbhaka).

6. Dla tych, którzy niezdolni są, by w ten sposób osiągnąć kumbhakę, właściwą jest metoda hatha-jogi.

7. Wydech (reczaka) powinien trwać przez jedną jednostkę czasu, wdech (puraka) – tak samo przez jedną jednostkę czasu, a zatrzymanie oddychania (kumbhaka) – przez cztery jednostki czasu. W ten sposób oczyszcza się kanały siły życiowej.

8. Gdy kanały te stają się czyste, stopniowo osiągana jest kontrola nad oddychaniem. Całkowita kontrola oddychania nazywa się siddha kumbhaka.

9. Inni, to znaczy dżniani, traktują reczakę jako odrzucanie idei „Ja jestem ciałem”, purakę jako poszukiwanie Atmana i kumbhakę jako sahadża sthiti, czyli przebywanie w Atmanie.

10. Umysł powstrzymywany jest również powtarzaniem mantr. Wówczas mantra stapia się w jedno z umysłem, a także z praną.

11. Kiedy zgłoski mantry stapiają się w jedno z praną, nazywa się to dhyana. A kiedy dhyana staje się głęboka i niewzruszona, prowadzi ona do stanu naturalnego (sahadża sthiti).

12. Takoż nieustającą bliskością z wielkim Oświeconym, umysł pochłonięty zostaje przez własne źródło.

 

...