Schronzin_2.pdf

#2 - Kwiecień 2011

Świat nauKi:

„BUM - i co dalej?”

OpenVMS

Rozmowy:

Wywiad ze Szponem

Wywiad z twórcami FO:2238

Recenzje:

Wrażenia z Fallout2: Restoration Project

opowiadania:

„Przyjacielska przysługa”

„Głupi ma zawsze szczęście”

„Statystyka”

SpiS tReŚci

Świat nauki:

„BUM - i co dalej?”

OpenVMS

Kilka słów wstępu

s. 2

s. 4

Wbrew słowom niektórych Schronowi-

czów, a na szczęście dla naszych fanów –

traia do was już drugi numer Schronzinu!

Tym razem możecie cieszyć się aż 24 stro-

nami po brzegi wypełnionymi głównie po-

stapokaliptyczną treścią. W tekście odnaj-

dziecie, między innymi trzy ciekawe opo-

wiadania ze schronowych zasobów, opis

tajemniczego systemu komputerowego,

który został użyty w terminalach Fallouta 3,

czy wiele wyjaśniający wywiad z twórcami

FO:2238.

Rozmowy:

Wywiad ze Szponem

Wywiad z twórcami FO:2238

s. 5

s. 9

Recenzje:

Wrażenia z Fallout2: Restoration Project

s. 13

Opowiadania:

„Przyjacielska przysługa”

„Głupi ma zawsze szczęście”

„Statystyka”

s. 16

s. 19

s. 21

Ponadto, chciałbym przypomnieć, że cze-

kamy na wasze teksty, zarówno te literackie

jak i te publicystyczne, które możecie wysy-

łać na adres redakcja@trzynasty-schron.net.

Jeśli chcielibyście podzielić się z nami

konstruktywną krytyką lub dostrzegliście w

tekście jakiś błąd – wszystkie takie wiado-

mości są również mile widziane.

Redakcja

Redaktor Prowadzący:

Paweł „Pandemon” Szulc

Współpracownik korespondencyjny Trzynastego Schronu

Przyjemnej lektury życzy,

Paweł „Pandemon” Szulc.

Polska i Korea Południowa miały w

1990 roku podobny potencjał według

liczby zgłoszeń patentowych. W 2007

roku, według WIPO Polska miała 250

patentów a Korea Południowa 115 000

patentów. Na razie wykorzystujemy

środki UE do budowy asfaltowej potęgi.

prof. Krzysztof Rybiński

Skład i oprawa graficzna:

Maciej “Dr Rectum” Szpakowski

Współpracownik Trzynastego Schronu

Korekta tekstu:

Łukasz „Uqahs” Mazur

Redaktor Trzynastego Schronu

Jerzy “Jerzy” Kubok

Współpracownik Trzynastego Schronu

Strona 1

Gdyby ktoś postawił sobie za cel udzielenie możliwie krótkiej i treściwej odpowiedzi na pytanie o

to czym jest postapokalipsa, miałby nie lada wyzwanie. Wynika to w dużej mierze z tego, że tak do

końca nie wiadomo czym ona jest. Zagadnienie postapokalipsy jest zdecydowanie zbyt szerokie i

złożone, by w pełni oddać wszystko to, co kryje się za nim. Bo ile informacji jest w stanie przekazać

nam np. :

Dawid ‘Ulyssaeir’ Ślusarczyk

D la mnie i prawdopodobnie dla pozostałych

członków redakcji Trzynastego Schronu

oraz zapewne wielu naszych czytelników

takie postawienie sprawy jest zrozumiałe i nie

wymaga doprecyzowania. Gorzej z osobami,

które nie potrafią jeszcze odpowiedzieć

na pytanie o powody zainteresowania

postapokalipsą inaczej niż “Bo jest fajna /

ciekawa / nowatorska”, a już zapytani “Co

konkretnie jest takiego ciekawego?”, mają nie

lada zagwozdkę. Nie jest to jednak czymś złym,

gdyż w przeciwieństwie do innych wymyślonych

(daj Bóg, jakkolwiek nie miałby on na imię)

rzeczywistości, postapokaliptyczne realia

wymagają czasu i stopniowego zagłębiania się

weń, począwszy od kwestii prostych, łatwych

i przyziemnych, przez wymagające myślenia i

uzupełniania wiedzy na własną rękę, oraz tak

zwany punkt oświecenia, w którym wszystko

zaczyna nabierać zupełnie innego, nowego i

głębokiego znaczenia, na aktywnym wspieraniu

oraz promowaniu postapokalipsy i postkultury

kończąc. Zadanie to przypomina nieco pracę

archeologa, który pędzelkiem swojej własnej

ciekawości nawet w centrum wielkiej, tętniącej

życiem aglomeracji potrafi z wypiekami na

twarzy, powoli aczkolwiek systematycznie

odgarniać ziemię i piasek, starając się dotrzeć

do punktu w “którym pies jest pogrzebany” -

czyli do sedna. Akurat nie dosłownie. Chyba

że to jakiś baaaaardzo stary pies. Nieistotne. A

tak, postapokalipsa.

nad nią “wtłoczoną” do gry komputerowej,

zwykle odbierzemy ją jedynie jako rozrywkę w

ciekawym uniwersum, w którym trzeba dużo

strzelać do dziwnych stworzeń i przemierzać

Pustkowie, tj. rozległą, trochę mityczną,

wszechobecną krainę, gdzie “toczy się życie”,

choć słuszniejszym określeniem byłoby “toczy

się śmierć”. Jeśli sięgniemy po książkę,

pozwoli to nam na nieco bardziej indywidualne

podejście do postapokaliptycznego świata, gdyż

to jakie emocje i przemyślenia wyklarują się w

naszej głowie w trakcie brnięcia przez lekturę

będzie zależało tylko od nas samych. Film,

jako prawdopodobnie najbardziej obrazowe,

choć mało angażujące i bierne w stosunku

do wiza medium, może sprawić, że bez

wytężania wyobraźni poznamy historię, która

opowie małe co nieco o którymś z mnogich,

postapokaliptycznych światów. Najważniejsze

jednak, by nie rzucać się na przysłowiową

głęboką wodę, wręcz odwrotnie - zanurzać

się w niej pod wpływem własnej ciekawości.

Postapokalipsę najlepiej poznawać stopniowo,

kawałeczek po kawałeczku, racjonując sobie

kolejne jej dawki, nieraz hamując siebie,

wbrew własnej woli, przed zbyt wczesnym

zanurkowaniem w ten niesamowity świat.

Pustkowie

Już sama nazwa tej nieco mitycznej krainy

jest niezwykle intrygująca. Wskazuje bowiem, że

gdzieś istnieje Nie-pustkowie, czyli przestrzeń

którą zniszczenie co prawda dotknęło, ale nie

zdołało pochłonąć. Poszukiwanie tego miejsca

jest samo w sobie przygodą, nieraz wywracającą

sposób postrzegania znanego nam świata

Czym zatem jest?

W zasadzie tym, czego będziemy w niej

szukali. Na przykład, jeśli nachylimy się

Strona 2

Bum - i co dalej?

do góry nogami. Co ważniejsze, w niemal

każdej konwencji świata postapokaliptycznego

istnieje taka przestrzeń i jej znalezienie jest

równoznaczne z osiągnięciem wspomnianego

już oświecenia. Można więc powiedzieć, że

postapokalipsa niczym krzywe zwierciadło

odbija to, co ku niemu zwrócimy, ostatecznie

dając nam i tak obraz ludzkości, który trudno

byłoby nam dostrzec w inny sposób. Ale to

wciąż nie odpowiada na pytanie co jest w niej

takiego niesamowitego.

zainfekujmy. Wstrząśnijmy nim i to

wstrząśnijmy do tego stopnia, że niemal nic nie

pozostanie na swoim miejscu. Zderzmy go z

czymś tak brutalnym i okrutnym, że pod ludźmi

dysponującym nieugiętą i największą wiarą w

humanizm i ludzkość osunie się ziemia i padną,

jeśli nie na twarz, to na kolana. wyobraźmy

sobie zniszczenie świata, do powstania którego

prowadziły miliony lat procesów biologicznych,

setki tysięcy lat dziejów społecznych i

psychologicznych, tysiące lat rozwoju filozofii,

ekonomii, medycyny itp.

Wyobraźmy sobie zatem dosyć mocno

ukształtowany świat, w którym ludzie

nie martwią się o podstawowe potrzeby

warunkujące egzystencję: nie muszą

nieustannie myśleć o dachu nad głową, prądzie,

bieżącej wodzie w kranie - także ciepłej, gazie

w kuchence. Wyobraźmy sobie rzeczywistość,

w której różne służby z różną skutecznością

czuwają nad naszym bezpieczeństwem,

jedzenie sprzedawane jest na każdym kroku, na

ogół pokrojone w plasterki, gdybyśmy akurat

na taką jego formę mieli ochotę; rzeczywistość,

w której w rękach każdego jest realna władza

tak rozległa, że może wpływać na losy nie

tylko miasta czy województwa, ale całego

kraju; świat, w którym istnieje większa lub

mniejsza sprawiedliwość oraz organy państwa

czuwające nad jego możliwie dobrą egzekucją;

świat, w którym zdecydowana większość

zasad nim rządzących jest powszechnie znana

i akceptowana; wreszcie świat, w który zmierza

ku lepszej przyszłości - lepszej niż 5, 10 czy 50 lat

temu, gdzie ochrona środowiska zostaje trwale

wpisana w rozwój, gdzie polityka społeczna

jest nierozłączna z funkcjonowaniem jednostek

samorządowych a obywatele w trudnej sytuacji

mogą liczyć na pomoc ze strony państwa.

Wreszcie świat, który patrzy na siebie globalnie,

który dostrzega globalne problemy i podejmuje

pierwsze próby zaradzenia im, najczęściej na

drodze współpracy przekraczającej granice

polityczne.

Pozbawmy ten świat zasad innych niż

zasady, którymi kierują się zwierzęta walczące

o przetrwanie. Pozbawmy go niemal wszystkich

jego zdobyczy. Co stanie się ze sprawiedliwością,

moralnością, współczuciem i litością? Kto

zapewni bezpieczeństwo, albo nawet samo

przetrwanie? Kto szczątkom ludzkości zapewni

pożywienie dla ciała, wiarę - jadło dla duszy,

nadzieję - pokarm dla umysłu? Co stanie się z

ekonomią, gospodarką? Jaki kształt przybierze

nowa rzeczywistość? Kto dostarczy prąd,

czystą wodę, lekarstwa? Co uda się uratować

przed takim kataklizmem? Co z religią, etyką,

moralnością? Co z więzami społecznymi,

przestępczością, odpowiedzialnością? Co

dalej?

Bum - i co dalej?

Tym właśnie jest postapokalipsa -

zadawaniem pytań o to, co będzie oraz jak w

ogóle do tego doszło. Pytaniem o nadzieję,

możliwości i szanse. Zastanawianiem się

nie tylko, czy ludzkość może liczyć na drugą

szansę, ale czy w ogóle na nią zasługuje.

Jeśli są to pytania, które poruszają Cię,

gdziekolwiek żyjesz, jakiekolwiek masz poglądy

- witamy wśród miłośników postapokalipsy.

Krótka odpowiedź po prostu nie istnieje, zaś

sama “podróż” i rozważanie kolejnych jej

aspektów są nie mniej ważne niż ostateczne

wnioski jakie z niej płyną. Zatem - zapraszamy!

Po prostu, wyobraźmy sobie nasz świat.

A teraz zniszczmy go, rozwalmy, zdetonujmy,

Strona 3

openVmS

Paweł „Duo” Grobelniak

G rając w Fallouta 3, często możemy natknąć

banki, organizacje rządowe czy korporacje.

się na terminale o zielonych ekranach.

Urządzenia te pozwalają graczowi na

łączenie się z komputerami kontrolującymi

wieżyczki, drzwi, etc. Jak możemy się dowiedzieć

z niektórych terminali, systemem operacyjnym,

który pracuje na owych komputerach jest UOS

- Unified Operating System, firmy RobCo.

System ten jest wzorowany na rzeczywistym

systemie operacyjnym - OpenVMSie. W tym

artykule chciałbym przybliżyć wam cechy tego

systemu oraz gdzie jeszcze możemy się z nim

spotkać.

Wracając do OpenVMSa... Ponieważ

Mainframe’y w dzisiejszych czasach zostały

wyparte w większości przez mniejsze

komputery, systemy takie jak OpenVMS również

przechodzą do historii. Gdzie więc możemy

jeszcze się na nie natknąć? Dzięki inicjatywie

„OpenVMS Hobbyist Program”, system ten

można zdobyć do celów edukacyjnych już za 30

dolarów (wliczona przesyłka międzynarodowa).

No tak, ale by go uruchomić potrzebowalibyśmy

jeszcze takiego VAXa, a pewnie niewielu z was

trzyma takiego dinozaura w piwnicy. Co więc

nam pozostaje? Otóż istnieją dostępne dla

wszystkich przez internet klastry pracujące

na OpenVMSie. Niektóre zapewniają nawet

darmowe konto, którego rejestracja nie trwa

nawet kilku minut! Jeśli więc chcecie poczuć się

jak samotny wędrowiec i spróbować swoich sił

w łamaniu zabezpieczeń VAXa, jedyne, czego

potrzebujecie, to dostęp do internetu i program

emulatora terminala, np. PuTTy. W ramce na

końcu tekstu, zamieszczam również linki do

artykułów przydatnych dla początkujących

hackerów, stawiających pierwsze kroki w

OpenVMSie.

W podsumowaniu chciałbym wspomnieć

jeszcze, że OpenVMS nie ma nic wspólnego z

Linuxem czy innymi systemami z rodziny Unix.

Jest to coś zupełnie odmiennego i właśnie ta

egzotyka zachęciła mnie do zapoznania się

z nim. Być może niebawem napiszę własny

tutorial, w którym opiszę podstawy używania

tegoż systemu. Dla zainteresowanych, news o

tym ukaże się na Trzynastym Schronie.

OpenVMS został stworzony przez firmę

Digital w drugiej połowie lat 70. Powstał dla

komputerów o architekturze VAX (stąd jego

pierwotna nazwa - VAX-11/VMS, a następnie

VAX/VMS). W późniejszych latach został

portowany na architektury Alpha oraz Intel

Itanium. Oznacza to tyle, że nie uruchomicie go

na swoich PC bez emulatora.

Komputery, na których pracuje VMS,

nazywane są Mainframe’ami. Są to spore

maszyny (zazwyczaj składające się z kilku

komponentów wielkości przeciętnej lodówki)

przeznaczone do przetwarzania ogromnych

ilości danych. W świecie Fallouta pewnie

natknęliście się nie raz na pomieszczenia

wypełnione szafami z wieloma lampkami.

Prawdopodobnie były to właśnie takie

komputery.

Mainframe’y używane były wszędzie tam,

gdzie potrzebna była obsługa wielu urządzeń

wejścia/wyjścia. W przeciwieństwie do

superkomputerów, w ich budowie kładziono

nacisk na wydajność przetwarzania danych, a

nie na moc obliczeniową. Stosowano je więc

głównie w wielkich organizacjach, takich jak

Strona 4

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: