Courths-Mahler Jadwiga - Skowronek.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

Jadwiga Courths-Mahler

Skowronek

— Poproś, Franciszku moją siostrę, żeby zaraz tu przyszła.

— Po tak ciężkiej nocy powinien pan jeszcze wypoczywać, panie

baronie — zmartwił się stary sługa.

— Nie pouczaj mnie, mój Franciszku. Nie czuję się aż tak źle,

żeby nie móc porozmawiać z siostrą o ważnych sprawach. Poza tym

nie potrwa to długo.

— Przynajmniej niech pan wypije trochę rosołu. Wczoraj znowu

niczego pan nie zjadł.

— To daj, ty stary zrzędo. Zanudzisz mnie na śmierć.

Sługa podał tacę ze śniadaniem i z satysfakcją przyglądał się, jak

pan Hallerstedt sięgnął po kanapki.

— No, a teraz biegnij po panią Renatę.

Franciszek przeszedł długim szerokim korytarzem do głównych

schodów prowadzących do hallu zamku, po czym skręcił w stronę

węższej klatki łączącej wyższe piętra z parterem. Zapukał do drzwi

przedpokoju na drugim piętrze.

Kobiecy głos zapraszał do wejścia. Franciszek znalazł się w

przestronnym, przytulnie urządzonym pokoju. Przy oknie siedziała

około pięćdziesięcioletnia kobieta o gęstych posiwiałych włosach. Na

jej jeszcze pięknej twarzy widać było zadumę, zrezygnowanie, a

jednocześnie surowość i wyniosłość.

Naprzeciwko Renaty von Seebach siedziała młodsza, bo

trzydziestoletnia kobieta, córka pani Renaty, która po krótkim,

nieszczęśliwym i burzliwym małżeństwie z baronem von Horst

owdowiała i z dwójką dzieci znalazła schronienie w zamku Lindeck

należącym do jej wuja, Manfreda Hallerstedta.

Inga von Holst była ładną, wysoką i szczupłą niewiastą, bardzo

podobną do matki. Obie należały do tego typu kobiet, po których nie

widać upływu lat, gdyż zawsze zachowują spokój i stoicką

równowagę ducha.

W pokoju znajdowała się jeszcze jedna kobieta: Anita von

Seebach, pasierbica pani Renaty, córka jej męża z pierwszego

małżeństwa. Gdy pobierali się przed laty, dla obojga był to już drugi

ślub. Pierwszy mąż Renaty, niejaki major von Fuchs, zmarł, a ona

została z córką Ingą i synem Kurtem, który mając dziś dwadzieścia

osiem lat studiował w Berlinie i wcale nie zamierzał szybko kończyć

nauki, bo uważał, że będąc siostrzeńcem bogatego i bezdzietnego

wuja, nie jest mu potrzebny żaden dyplom.

Anita von Seebach miała zaledwie trzy lata, gdy zmarła jej

matka, a ojciec ożenił się z Renatą von Fuchs. Okazało się, że cały

majątek po bogatej matce odziedziczyła Anita, a panu Seebach

przysługiwała tylko niewielka renta po żonie. O tym pani Renata nie

wiedziała. Liczyła, że małżeństwo z bogatym wdowcem zapewni byt

nie tylko jej, ale także dwójce jej dzieci z pierwszego małżeństwa.

Gdy trzy lata temu pan von Seebach umarł, okazało się, że cały

majątek należał do jego pierwszej żony, która przepisała go na córkę,

czyli Anitę. Dla dumnej pani Renaty był to prawdziwy cios. Anita bez

żadnych zastrzeżeń zgodziła się, by macocha i jej dzieci pozostały w

jej domu, na jej utrzymaniu, ale urażona pani von Seebach wolała

przyjąć propozycję brata i przeniosła się do zamku Lindeck.

Wkrótce dołączyła do niej córka Inga wraz z dwójką

osieroconych dzieci, a także Anita, którą Manfred Hallerstedt bardzo

polubił, choć wcale przecież nie była z nim spokrewniona. Znał

dobrze jej ojca, a gdy ten zmarł, Manfred został formalnym

opiekunem Anity.

Berlińska willa, w której mieszkała pani Renata z dziećmi do

śmierci pana von Seebach, należąca do Anity, stała na ogół zamknięta.

Korzystali z niej wszyscy, gdy na kilka zimowych miesięcy przenosili

się do Berlina. W ten sposób Anita rewanżowała się za gościnę na

zamku Lindeck.

Z macochą łączyły ją bliskie stosunki, ale swojego opiekuna

Manfreda Hallerstedta lubiła szczególnie. Rozumieli się znakomicie.

Już jako dojrzała kobieta zawsze chodziła do niego po radę i pomoc w

każdej, nawet najdrobniejszej sprawie. Macosze i przyrodniemu

rodzeństwu nigdy nie odważyłaby się zwierzyć ze swoich intymnych

spraw. Instynktownie wyczuwała ich chłód i żal o to, że tylko ona

odziedziczyła majątek po matce.

Służący zawiadomił panią von Seebach, że pan Hallerstedt chce z

nią rozmawiać. Nie odkładając robótki pani Renata spytała:

— Jak brat dziś się czuje, Franciszku? Spał całą noc?

— Niestety nie, szanowna pani. Nawet nie zmrużył oka. Skarżył

się na duszności i bóle serca, a rano uparł się, że wstanie. Czeka na

panią w swoim gabinecie.

— Dobrze, Franciszku, zaraz przyjdę i obsztorcuję go za to, że

wyszedł z łóżka.

Renata wyjęła z kosmetyczki lusterko i szminkę, by pomalować

usta. Nigdy nie pokazywała się bratu, zanim nie poprawiła makijażu.

Zeszła do gabinetu, gdzie opatulony przez Franciszka w koce siedział

za biurkiem Manfred Hallerstedt.

— Dzień dobry, braciszku! Jak się dziś czujesz? Franciszek

mówił, że źle spałeś i martwi się, że już wyszedłeś z łóżka. Po ataku

powinieneś przecież wypocząć.

— Nie marudź, Renato! Wiem, że nie życzysz mi źle, ale jestem

już za stary na karcenie, a jako zatwardziały kawaler ciężko znoszę

łagodne połajanki kobiet.

— Karcę cię, bo się martwię.

— Daj spokój. Jak już mówiłem, chcę ci przekazać ważne

informacje. Co prawda powinienem zrobić to dawno temu, ale

zobowiązałem się do milczenia. Dziś jednak czuję się już zwolniony z

przysięgi i chcę wydać dyspozycje odnośnie do tego, co będzie się tu

działo po mojej śmierci. Sięgnął po leżący na biurku telegram i podał

siostrze.

— Przeczytaj — rzekł.

Moja matka nie żyje — muszę pozostać jakiś czas w Sztokholmie

— proszę o urlop do odwołania — z wyrazami szacunku — Gunnar

Lundstrom.

— Ach, ten twój pełnomocnik! To może trochę potrwać. Martwię

się, że przez jego urlop będziesz miał więcej pracy.

Courths-Mahler Jadwiga - Skowronek.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: