Courths-Mahler Jadwiga - Gdzie jest Ewa.pdf - Courths-Mahler Jadwiga - marylka05

JADWIGA COURTHS-MAHLER

Gdzie jest EWA?

Ewa Malten szła wolnym krokiem przez ulice Zurychu, rozglądając

się wokoło smutno. Czuła, że za chwilę opuszczą ją siły. Już od dwóch

dni nie miała nic w ustach, była bliska zemdlenia. Teraz zbliżał się

wieczór, a ona ledwie trzymała się na nogach. Śmiertelnie znużona

przystanęła przed jakąś wystawą sklepową, nie mogąc postąpić ani kroku

dalej. Błędnymi oczyma wpatrywała się w smakołyki rozłożone za szybą

wielkiego sklepu kolonialnego. Widok tych wszystkich smacznych

rzeczy wzmógł tylko uczucie głodu. Z ust dziewczyny wyrwało się

ciężkie westchnienie.

Nie zwracała uwagi na przewijający się koło niej barwny, rojny tłum

przechodniów, którzy mijali ją, nie troszcząc się o jej nędzę. Nie

spostrzegła także, że przed sklepem zatrzymał się elegancki samochód, z

którego wysiadł wytworny młody człowiek. Zakręciło się jej w głowie,

wystawione delikatesy i światła zawirowały nagle przed jej oczyma w

szalonym, zawrotnym tańcu. Doznała nagle uczucia, że ziemia usuwa się

jej spod nóg. Potem oczy jej przesłoniła mgła. Straciła przytomność...

Młody człowiek, który przystanął także przed wystawą, zwrócił

dopiero wtedy uwagę na Ewę, gdy z ust dziewczyny dobyło się ciche

westchnienie, podobne do jęku. Zauważył również, że nieznajoma słania

się, jakby za chwilę miała upaść. Szybko pośpieszył jej z pomocą i

zbliżył się do niej w samą porę. Ewa padła zemdlona w jego objęcia.

Młodzieniec spojrzał ze współczuciem na jej bladą wymizerowaną

twarzyczkę o zamkniętych oczach. Dał ręką znak swemu szoferowi,

który widząc z daleka, co się stało, pośpieszył do swego pana.

— Zdaje się, że ta panienka zemdlała — powiedział szofer.

— Tak, i mnie się tak zdaje. Co z nią zrobimy? Przenieście ją przede

wszystkim do samochodu, może odzyska przytomność.

Przenieśli ją obydwaj do wnętrza samochodu. Lucjan Olden — bo

tak nazywał się młodzieniec — pochylił się bezradnie nad Ewą. Wtedy

dziewczyna otworzyła na chwilę oczy, wielkie szare, błyszczące oczy,

które w tej chwili nieprzytomnie patrzyły przed siebie. Spieczonymi

wargami szepnęła:

— Głodna... Jestem głodna...

Olden usłyszał to i zbladł.

— Wielki Boże, to dziecko jest głodne! Voss, idźcie do tego sklepu i

przynieście kilka sandwiczów, trochę owoców i pół butelki wina.

Poproście, żeby wam ją zaraz odkorkowano i pożyczono jakiś

kieliszek... Zdaje się, że gdy to biedactwo się naje, wtedy wrócą jej siły...

— Już idę, proszę pana.

I Voss wbiegł szybko do sklepu.

Jego pan usadowił Ewę wygodnie w samochodzie i spoglądał na jej

bladą twarz. Nie zapalił w samochodzie lampki, aby ciekawi

przechodnie nie gapili się do wnętrza auta, lecz ze sklepu padała smuga

światła, która dostatecznie rozjaśniała wnętrze wozu.

Ewa boleśnie wykrzywiła usta. Zamknęła znowu oczy, nie wiedząc,

gdzie się znajduje. Lucjan dotknął jej pulsu i uspokoił się trochę. Tętno

było wprawdzie bardzo słabe, lecz dawało się wyczuć. Niecierpliwie

spojrzał na drzwi sklepu. Czemu szofer tak długo nie wraca? Ta

dziewczyna wyglądała tak nędznie, była tak osłabiona, kto wie, co

mogło się jeszcze przytrafić... Szkoda, że od razu nie przeniósł jej z

Vossem do sklepu. Ale wszystko stało się przecież tak prędko, że nie

miał czasu do namysłu. No, na szczęście Voss już powraca...

Szofer rzeczywiście zbliżył się do auta i podał swemu panu na

tekturowym talerzyku kilka kanapek. Na drugim talerzyku leżała kiść

winogron, pod pachą zaś Voss trzymał butelkę wermutu, który uważał za

najskuteczniejsze lekarstwo. Z kieszeni swej szoferskiej kurtki

wyciągnął kieliszek.

Pan i szofer wlali Ewie do ust kilka kropel wina i wsunęli potem

kawałeczek chleba. Zaledwie Ewa wypiła wino i poczuła w ustach smak

chleba z szynką, gdy ocknęła się, otworzyła szeroko zdumione oczy i

zaczęła się rozglądać wokoło. Spojrzenie tych wielkich, niewinnych

oczu skłoniło Lucjana Oldena do powiedzenia:

— Voss, zamknijcie drzwiczki samochodu i usiądźcie przy

kierownicy. Ja sam zajmę się już tą panią.

Chciał bowiem oszczędzić nieznajomej uczucia upokorzenia. Voss

usłuchał swego pana, Ewa zaś podniosła się i uczyniła ruch, jakby

chciała uciec.

— Niech pani nie wstaje, musi pani najpierw odzyskać siły — rzekł

uspokajająco Lucjan Olden. Ewa spojrzała na jego opaloną twarz, którą

rozświecały jasne, stalowe oczy. Stanowczo, oczy te wzbudzały

zaufanie.

— O Boże, skądże ja się tu wzięłam? — spytała, patrząc

jednocześnie z chciwością na apetyczne kanapki i soczyste winogrona.

— Stała pani przed wystawą i nagle zrobiło się pani słabo. Mój

szofer i ja przenieśliśmy panią do samochodu, bo nie chcieliśmy, żeby

zgromadził się koło pani tłum natrętnych gapiów. Potem szepnęła pani:

jestem głodna. Proszę się więc teraz zabrać do jedzenia. Zapewne pani

nie jadła od dawna.

Ewa zadrżała.

— Ja... O, Boże... ja przecież nie mam pieniędzy na takie rzeczy —

szepnęła bezradnie.

Spojrzał ze współczuciem na jej delikatną twarzyczkę, po czym z

uśmiechem podał jej kromkę chleba.

— No, proszę jeść. Bo pani znowu osłabnie...

— Nie mogę... To przecież nie moje...

— Naturalnie, że to należy do pani. Niech pani będzie rozsądna.

Musi pani się porządnie najeść, bo pani zemdleje. Prędko, prędko, proszę

się zabrać do jedzenia!

Ewę ogarnął strach, że zajmuje tak wiele czasu temu eleganckiemu

młodzieńcowi; jeżeli nie posłucha go, wtedy naprawdę gotowa raz

jeszcze zemdleć i sprawić mu znowu kłopot. Postanowiła uniknąć tego;

przy tym smaczna kromka chleba z szynką wyglądała niezmiernie

Courths-Mahler Jadwiga - Gdzie jest Ewa.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: