Piekara Jacek - Pięć płonących wzgórz.pdf - Piekara Jacek - stefanek9

Jacek Piekara

PiĘĆ płonĄcych wzgórz

Była pierwsza po południu. Czas największej spiekoty, kiedy powietrze zdawało się zastygać w nieruchomą bijącą żarem ścianę.

Ale tutaj - myślał O’Reilly w cieniu rozłożystych drzew, koło basenu z szumiącym wodotryskiem rozpryskującym na wiele metrów

wokół krople wody - tutaj było naprawdę rześko i miło. O’Reilly siedział w wiklinowym fotelu wolniutko sącząc z oszronionej

szklanki purpurowy sok owoców maldo. Najcudowniejszą rzecz, ze wszystkich cudów, które natura wytworzyła na Taurydzie.

O’Reilly - ziemski agent handlowy, wciąż, mimo wielu lat rezydentury, wciąż był w stanie rozkoszować się drobnymi radościami,

jakich nie skąpił tutaj zwykły, powszedni dzień. Chociażby tym, że można siedzieć spokojnie we własnym cichym i ustronnym

ogrodzie, popijać maldowy sok i z leniwą satysfakcją myśleć o tym, że przed czwartą nadejdzie czas kąpieli i masażu. A kąpiel i

masaż na Taurydzie były rzeczą nadzwyczajną, zwłaszcza kiedy prestiż pozwalał na posiadanie tak pięknych i zręcznych niewolnic

jakie mieszkały w domu O’Reillego. Nikt też od dwunastej aż do czwartej nie zakłóci czasu sjesty, nie będzie nagłych telefonów,

niespodziewanych wizyt ani żadnych spraw nie cierpiących zwłoki. I właśnie wtedy, kiedy agent porównywał niespokojne, pełne

ciągłego pośpiechu i napięcia życie na Ziemi z życiem Taurydy, wtedy właśnie zabrzmiał przy drzwiach wejściowych mocny głos

gongu. O’Reilly uniósł się lekko w fotelu i odłożył szklankę. Prawą dłoń położył na rękojeści miecza. Któż to na Boga wybrał tak

niefortunny czas odwiedzin? Przecież nawet wróg nie przyszedłby po jego głowę w czasie sjesty, bo byłoby to powszechnie uznane za

dyshonor. Były lepsze pory na morderstwo niż czas pomiędzy dwunastą a czwartą.

- Trzej Przyjaźni Nieznajomi, mój panie - obwieścił niewolnik pochylony w głębokim ukłonie. Agent zastanowił się przez chwilę.

Mógł nie przyjąć tych ludzi. Potraktowali go przecież jak osobę o nikłym prestiżu, której można przerywać czas odpoczynku. Ale

z drugiej strony, jeżeli znali pozycję O’Reillego (a w stolicy każdy znał ją dobrze) i nie chcieli go obrazić, to sprawa z którą

przybywali musiała być wyjątkowej wagi.

Po chwili namysłu kazał niewolnikowi przyprowadzić gości. Trzech barczystych, wysokich mężczyzn, z których każdy miał jeden

miecz u lewego boku, a drugi, krótszy, w pochwie wystającej nad prawe ramię. Policjanci. To oczywiste. Ale cóż w domu O’Reillego

mogą chcieć policjanci? I to w dodatku o tak niewłaściwej porze. Wszyscy byli w maskach Przyjaznych Nieznajomych, ale agent nie

zmienił swej maski Obojętnego Przechodnia. Miał do tego pełne prawo i nie czuł się wcale w obowiązku nakładać ani Gościnnego

Gospodarza, ani też rewanżować się gościom Przyjaznym Nieznajomym. W innym przypadku mogłoby to być zrozumiane jako

obraza, a nawet stać się powodem pojedynku, ale O’Reilly i tak wyświadczył im łaskę wpuszczając do domu o niestosownej porze.

Policjanci powitali agenta w ceremonialny, niezwykle grzeczny sposób, po czym ten, który stał pośrodku wyszedł krok do przodu.

Gospodarz do tej pory nie wstał z miejsca ani nie zaproponował im, aby usiedli. Najpierw chciał usłyszeć, co mają do powiedzenia.

- Kiedy spotykam człowieka - zaczął policjant - co poświęcił swe życie lasowi, on zwraca się ze skargą. Zobacz, mówi, te rosłe

drzewa co stały tak dumnie, a dziś topór drwala strzaskał ich pnie i leżą teraz w pyle drogi. Patrz, mówi dalej ten człowiek, jakże

okrutny był drwal, który to uczynił. Lękam się, że jego topór może rychło zastukać do drzwi mego domu.

Policjant zamilkł, a O’Reilly przez chwilę przetrawiał otrzymaną wiadomość.

Taurydański obyczaj zakazywał zwracania się z problemem, którego rozwiązanie nie leżało w gestii rozmówcy. Oczywiście

wolno było prosić o pomoc, ale wtedy stosowano skomplikowaną ceremonię przypowieści i alegorii, nie chcąc narażać się na

odmowę, która mogłaby być dla proszącego śmiertelną obrazą.

Teraz wystarczyłoby, aby agent nie odpowiedział ani słowem, a przybysze wycofaliby się ceremonialnie i nikt do nikogo nie

mógłby mieć pretensji. Ale O’Reilly nauczył się, że na Taurydzie dobrze jest pozyskiwać sobie wdzięczność i przychylność innych.

Nawet jeśliby mieli to być tylko policjanci. Dał więc znak niewolnikom, którzy natychmiast przystawili gościom trzy wiklinowe

fotele, po czym zmienił maskę na Przyjaznego Nieznajomego. Policjanci usiedli lekko przykładając lewe dłonie do prawej piersi -

znak wdzięczności, który jednak nie nadszarpywał prestiżu. Teraz agent czekał na ich dalsze słowa.

- Pan, ekscelencjo - zaczął policjant - cieszy się sławą człowieka, który zgłębił wspaniałe utwory naszych mistrzów. Ja i moi

przyjaciele pragniemy usłyszeć pańskie zdanie, ekscelencjo, na temat czynu megethona Astemynuusa i radość nasza nie będzie miała

granic, gdy podzieli się pan z nami swymi zawsze jakże trafnymi przemyśleniami.

„O Boże” - pomyślał O’Reilly - „trafiony, zatopiony. Kto to był, u cholery megethon Astemynuus i kto napisał ten traktat? Chyba

mistrz Lodwerus. A może nie on? Zaraz, zaraz skojarzyć to z drzewami, o co tu do diabła może chodzić?”

Odwoływanie się do dzieł starożytnych pisarzy, do ich traktatów filozoficznych czy heroicznych eposów było starą i uświęconą

metodą nawiązywania rozmowy, której nie można było zacząć wprost. Jednak przybyszowi z Ziemi, choćby najbardziej zżytemu z

taurydańską historią i obyczajami, sprawiało to ogromne trudności. Trzeba było bowiem przekopać całe tomy dzieł mistrzów, pisane

w archaicznym języku starotaurydańskim i w dodatku jeszcze zapamiętać ważniejsze fakty, a najlepiej zapamiętać wszystko.

I wtedy O’Reillemu przypomniało się, kim był megethon Astemynuus. Oczywiście! Przecież to jedna z historii heroicznego eposu

poety Bredorwusa. Rzecz o dostojniku, mistrzu miecza i jednym z najbardziej znaczących ludzi na Taurydzie, który zrezygnował z

zaszczytów i dostatku, aby zająć się pokonaniem okrutnych morderców z Górskich Klanów, grasujących nocami w stolicy. Teraz

rzecz stawała się jasna. Sytuacja się powtórzyła. Ktoś zakłóca spokój mieszkańcom miasta, a policja nie może sobie z tym poradzić.

Ale dlaczego, na Boga, oczekują wsparcia od niego? Fakt, że dobrze włada mieczem nie stanowi jeszcze o tym, że będzie pomagać w

poszukiwaniu zbrodniarzy. Na to O’Reilly nie miał ani chęci, ani czasu. Ale, zaraz... tu musi być drugie dno. Nie przychodzi się do

człowieka o tak wielkim prestiżu i nie prosi bez powodu o pełnienie roli policjanta. Jeszcze chwilka, zaraz, olśnienie było blisko.

Boże, dokładniej czytać traktat Bredorwusa i już wszystko byłoby wiadome. Jak to się zaczynało. Aha, jest! Dlaczego megethon

Astemynuus zrezygnował z dostojeństw? Dlatego, że na czele górskich band stał jego brat i megethon uważał za swój honorowy

obowiązek zabić tę zakałę rodziny. Ale, Boże, czyżby to znaczyło że...

- Brat przestaje być bratem, gdy traci honor - rzekł O’Reilly - a śmierć jest wybawieniem dla zbrodniarza i radością dla

sprawiedliwego.

Oferta została przyjęta. Teraz formuły, symbole i alegorie przestały być potrzebne. Można wreszcie zacząć się posługiwać

zwykłym, funkcjonalnym językiem, bo rozmawianie w sposób ceremonialny, choć czasem użyteczne, czasem miłe, a zawsze

szkolące spryt, pamięć, logikę i refleks, w tej sytuacji wikłałoby tylko sprawę.

- Doniesienia o morderstwach wpływają od prawie pół roku - zaczął policjant. - Na razie zdarzyło się jedenaście przypadków.

Ciosy świadczą o tym, że mieczem posługuje się mistrz walki, dwukrotnie pokonał on trzech przeciwników na raz.

„Ho, ho” - zastanowił się O’Reilly. - „To brzmi niewiarygodnie. Taurydańczycy szkolą się w posługiwaniu mieczem od

wczesnego dzieciństwa. Przecież na tej pozbawionej chorób i zewnętrznego niebezpieczeństwa planecie właśnie pojedynki są

sposobem selekcji naturalnej i one pozwalają na eliminację jednostek mniej zaradnych życiowo. Niezły kozak musi być z tego

mordercy skoro zabija trzech za jednym zamachem”.

- Dlaczego sądzicie, że to Ziemianin? - zapytał.

- Dzisiaj znaleźliśmy następnego trupa - wyjaśnił policjant. - Cios został zadany od tyłu.

No i wszystko się wyjaśnia. Przecież to hańba uderzyć odwróconego lub uciekającego wroga. Żaden Taurydańczyk by tego nie

uczynił. Tak splamić honor mógł tylko przybysz z Ziemi.

„Swoją drogą” - pomyślał agent - „to koszmar, że hańbiące zachowanie jest wyjaśnieniem narodowości mordercy”. Ale cóż,

Ziemianie nie cieszyli się szacunkiem Taurydańczyków. Z jednym wyjątkiem, ale O’Reillego nikt tu już nie uważał za obcego.

Inaczej nie przyszliby do niego z tą sprawą. Zresztą, prośba o pomoc była w gruncie rzeczy gestem przyjaźni w stronę agenta. W tym

właśnie tkwiła cała specyfika Taurydy. Ci, którzy przychodzili z prośbą o pomoc, nagle stawali się wyświadczającymi przysługę.

Policjanci okazywali O’Reillemu zaufanie pragnąc, aby właśnie on poradził sobie z tajemniczym mordercą. Teraz już pokonanie

nocnego zabójcy stało się dla agenta kwestią honoru i prestiżu. Musiał to zrobić, by odwdzięczyć się policjantom. Postąpili

delikatnie, uważając, że w rodzinie każdy powinien wymierzać sprawiedliwość błądzącemu i nikt postronny nie powinien się do tego

mieszać. Ale O’Reilly wiedział, że zadanie nie będzie łatwe. Człowiek, który pokonuje trzech przeciwników w walce na miecze jest

nie lada mistrzem. Co prawda, agent słynął ze wspaniałego opanowania sztuki walki, ale teraz czuł, że trafi na wroga co najmniej

równego sobie.

- Chciałbym otrzymać kod waszego komputera - rzekł O’Reilly.

- Oczywiście - odparł policjant i wyciągnął z sakwy przy pasie magnetyczną kartę. Wstali z foteli.

- Pozostaje mi tylko życzyć panu, ekscelencjo, miłego dnia i mam nadzieję, że nasza jakże nieodpowiednia i godna pożałowania

wizyta nie zakłóciła rozmyślań ekscelencji.

Agent pożegnał ich grzeczną, ceremonialną formułą i dał znak niewolnikom, aby odprowadzili gości do drzwi. Westchnął ciężko.

Nie było jeszcze drugiej, a nie wyglądało na to, aby można było próżnować przez następne dwie godziny. Wolnym krokiem udał się

do gabinetu i siadając przy pulpicie komputera wystukał na klawiaturze kod policyjny. Najpierw zamierzał sprawdzić jak wygląda

sytuacja Ziemian na Taurydzie i w chwilę potem miał pełne dane. Przebywało tu stu szesnastu Ziemian, z czego osiemdziesięciu

siedmiu w stolicy - pozostałych O’Reilly na razie wyeliminował. Z mieszkających w mieście, tylko sześciu przebywało dłużej niż pół

roku. Jednym z nich był sam agent, a więc pozostawało pięciu potencjalnych podejrzanych. O’Reilly przyjrzał się uważnie kolejnym

sekwencjom danych.

Robert McNamara, lat 62, wysłannik Konsorcjum Metali Ciężkich. Jego można było wyeliminować. Spokojny grubas, bez

aspiracji i ambicji, traktujący pobyt na Taurydzie jako wygodną synekurę i dobre wakacje. Bardzo słabo znał taurydański, nie

używał masek, prawdopodobieństwo, że to on był owym tajemniczym mordercą zbliżało się do zera. Agent przypuszczał, że

McNamara nie miał nawet pojęcia o walce mieczem.

Zatem następny: Silvester Calhoun, lat 21, siostrzeniec McNamary, spędzał na Taurydzie długie wakacje, nie zajmował się

niczym poza drobną pomocą dla wuja. Ten raczej też nie.

Trzeci podejrzany: Tom Fleming, lat 41, od dwóch lat na Taurydzie, podejrzenia o przemyt, dochody bliżej nie wyjaśnione, biegła

znajomość języka, używał masek, cieszył się pewnym prestiżem, wytrawny znawca sztuk walki. Wydawał się najbardziej pasować,

ale czy biznesmen i przemytnik bawiłby się w nocne morderstwa?

Następny: Hubert Ostrovsky, lat 35, obserwator z ramienia Ligi Rozwoju, świetny znawca historii i zwyczajów Taurydy,

człowiek o sporym jak na Ziemianina prestiżu, w pełni zaaklimatyzował się na planecie. O’Reilly znał go bardzo dobrze i dlatego był

pewien, że jest on niezdolny do popełnienia tak haniebnej zbrodni. Poza tym, jego umiejętności w sztuce walki były przeciętne.

Piąty Ziemianin to Sergio Duval, dezerter z Floty Kosmicznej, osobnik o zerowym prestiżu, nie chodził w masce, nałogowy

alkoholik. Gdyby używał maski zabito by go już w pierwszych dniach pobytu, a tak liczne niezręczności jakie popełniał po prostu

były ignorowane. Teoretycznie typ jak najbardziej zdolny do popełnienia zbrodni, ale odpadał ze względów czysto praktycznych. Po

prostu jego znajomość walki ograniczała się do wiedzy którą stroną trzymać miecz. A to trochę za mało by dać radę trzem

taurydańskim fechmistrzom.

Więc w takim razie kto? Może któryś z dwudziestu dziewięciu ludzi mieszkających poza stolicą? To nawet rozsądne. Przecież

lepiej nie angażować się na własnym terenie i wyjeżdżać tylko na gościnne występy. Ale to było do sprawdzenia. Policja rejestrowała

obecność gości spoza metropolii. Wystarczyło tylko porównać daty rozjazdów i daty morderstw, aby dojść do prostego wniosku, że

przestępstwa nie popełnił żaden z tych dwudziestu dziewięciu. Chyba że działało ich dwóch naprzemiennie. Tego wykluczyć się nie

da, ale prawdopodobieństwo obecności dwóch fechmistrzów wśród szesnastu Ziemian była wręcz zerowa. A więc w takim razie -

O’Reilly westchnął ciężko - pozostawało pięciu. Którego z nich można wyeliminować z całą pewnością? McNamarę i Ostroyskiego.

A Duval? Czy potrafiłby udawać degenerata i alkoholika, a naprawdę być znawcą miejscowych zwyczajów i wykwalifikowanym

mordercą? Nie. A więc odrzucamy trzech. Co wiadomo o młodym Calhounie? Właściwie nic. Spokojny, młody człowiek. Chodził

bez maski, a więc jego prestiż był zerowy, traktowano go jako gościa uprzejmie, ale z pogardliwym dystansem. Ale do Fleminga -

biznesmena i przemytnika nie pasują przecież nocne morderstwa. A może to porachunki na tle lewych interesów? O’Reilly przejrzał

listę ofiar i bezradnie pokręcił głową. Nie. Zamordowanych nic nie łączyło ze sobą. Po prostu zwykłe, przypadkowe ofiary. Biedni

przechodnie, którzy padli łupem psychopaty. A miejsca, gdzie znajdowano trupy? O, tu mógł być ślad. Agent wyświetlił na ekranie

plan miasta i kazał nanieść komputerowi miejsca odnajdywania zwłok. No, no, tak - to coś dawało. Wszystkie punkty można było

zmieścić w okręgu o średnicy półtora kilometra. Akurat najgorsza dzielnica stolicy. Pięć Płonących Wzgórz. Tak to się ślicznie

nazywało. Nazwa pochodziła jeszcze z czasów wojny klanów, kiedy Klan Ognisty miał swoje umocnienia na wzgórzach i pewnej

pięknej nocy zostały one zdobyte i podpalone przez Klan Długich Toporów. Całe lata straszyły ze szczytów ruiny zwęglonych

fortyfikacji, póki jakieś sto lat temu nie zaczęto tam stawiać nowych domów. Zresztą dom to brzmi zbyt dumnie, jeżeli widziało się

choć raz te nędzne lepianki, wokół których piętrzyły się rzędy śmietnisk, spływały nieczystości i unosił się potworny fetor zgnilizny.

Dzielnica słynęła z tego, że było tam równie łatwo stracić życie, jak splunąć, a bandy rabusiów grasowały pod osłoną nocy. Ale nie

zabijano od tyłu. Honor i zwyczaj były jedyną regułą nawet dla najgorszych przestępców, jeżeli tylko wywodzili się z Taurydy.

Zresztą człowieka, który poddał się, zdjął maskę albo założył Pokornego Jałmużnika nie spotykało z reguły nic złego. Oczywiście

obdzierano go do cna ze wszystkiego, co tylko miało jakąś wartość, ale nie było powodów, by zabijać, jeżeli tylko w grę nie

wchodziła rodowa zemsta. Wypada jednak wspomnieć, że na Taurydzie rzadko kto o jakim takim prestiżu decydował się poddać

napastnikowi. Przecież właśnie na tej pięknej planecie przysłowie mówiące, że „klęska jest gorsza od śmierci, bo z klęską trzeba żyć”

miało swych licznych i gorliwych wyznawców. O’Reilly łapał się na myśli, że cały czas broni się przed faktem, iż mordercą może

być Ziemianin. Ale to niestety wyglądało na prawdę. Agent mógł oczywiście poprosić policję o obserwowanie każdego z

podejrzanych (a nawet wszystkich stu szesnastu) Ziemian, ale jego prestiż musiałby na tym ucierpieć. Dałby po prostu poznać, że nie

radzi sobie ze sprawą, którą obiecał załatwić we własnym zakresie. A O’Reillego nie stać było na utratę pozycji, jaką z trudem

zdobył na Taurydzie. Tak więc, niestety, trzeba było wziąć się do roboty i zacząć działać. A działanie oznaczało ni mniej, ni więcej,

tylko penetrację dzielnicy Pięciu Płonących Wzgórz. No cóż, nie było to zadanie przyjemne. Nie każdy lubi babrać się w rynsztoku.

Poza tym, O’Reilly należał do ludzi leniwych i spokojnych, a Płonące Wzgórza nie były dobrym miejscem na odpoczynek. Pomijając

już niebezpieczeństwo napotkania tego cholernego psychopaty, należało się liczyć z prawdopodobieństwem stoczenia pięknych walk

z nocnymi rabusiami. Agent powoli zaczął przeklinać uprzejmość policji, która zmusiła go do podjęcia tak stanowczych kroków.

Podszedł do telefonu i wystukał numer radcy Natymuusa, dobrego przyjaciela i uczciwego człowieka. Było już na szczęście pięć

po czwartej, a więc dobre obyczaje zostały w pełni zachowane. Po ceremoniach, zresztą krótkich, jak to między przyjaciółmi,

O’Reilly przeszedł od razu do rzeczy.

- Człowiek w pewnym wieku obawia się o swój majątek - zaczął. - Cóż stanie się, myśli, z jego dalekimi spadkobiercami, kiedy

umrze? Któż zawiadomi ich o pogrzebie, by znalazł się ktoś, kto zapłacze nad jego niegodnym grobem?

- Biedny człowiek nie ma przyjaciół - odparł stary radca - bowiem kto ich posiada może być pewien, iż zaopiekują się

spadkobiercami i na grobie będą płakać wraz z nimi.

- Gdy człowiek ciężką pracą, uciułał parę groszy chce, aby cieszyły jego bliskich. Czy sądzi pan, ekscelencjo, że ich odnalezienie

na Dalekiej Ziemi nie przysporzyłoby przyjaciołom zbytnich kłopotów?

- Kłopoty naszych przyjaciół są naszymi kłopotami - odrzekł sentencjonalnie Natymuus.

- Wiele niebezpieczeństw czyha na samotnego przechodnia - ciągnął O’Reilly. - Samochody pędzące po ulicach, mogą stać się

przyczyną nieszczęścia.

- Zwłaszcza na Pięciu Płonących Wzgórzach - dodał stary radca.

Natymuus wiedział oczywiście o wszystkim. Czekał na telefon od agenta już od godziny, ale poczuł się mile ujęty tym, że jego

przypuszczenia się sprawdziły. O’Reilly miał do wypełnienia niebezpieczne zadanie i swój majątek oddawał w ręce starego radcy

wierząc, że ten rozporządzi nim zgodnie ze wskazówkami. Agent podał mu imię, nazwisko i kod identyfikacyjny swojego

siostrzeńca, po czym pożegnali się ceremonialnie i Natymuus odłożył słuchawkę. O’Reilly siedział chwilę w bezruchu. Majątek

został zabezpieczony. Stary radca to naprawdę osoba godna zaufania. A idąc w stronę Pięciu Płonących Wzgórz na spotkanie z

psychopatycznym mordercą należało być przygotowanym na każdą ewentualność.

Jakże proste były formalności testamentowe na Taurydzie. Wystarczyło porozmawiać z przyjacielem, a już wiadomo było, że jego

życie i honor będą stały na straży dyspozycji. A honor radcy Natymuusa był nieskalany. Zresztą, gdyby nawet takie zadanie

powierzyć rabusiowi z Płonących Wzgórz, to i tak człowiek, ten (o ile prośbę by przyjął) stawał, się pewnym wykonawcą testamentu

i prędzej oddałby życie niż o włos odszedł od przekazanych mu zaleceń. Tak, Tauryda potrafiła O’Reillego zdumiewać do dzisiaj,

mimo wszystkich spędzonych na niej lat.

Agent postanowił wykąpać się i odświeżyć masażem przed wyprawą. Oczywiście wiedział, że żal mu będzie opuszczać dom i

wymykać się spod dłoni czułych i zręcznych niewolnic.

Kobiety były następną rzeczą, jaka na Taurydzie olśniewała O’Reillego. Ale rzeczywiście, każda z jego niewolnic byłaby na

Ziemi godna korony Miss Universum... co tam, ziemska miss niegodna byłaby jej czyścić butów! Agent tylko w sytuacjach

intymnych widywał twarze swych kobiet, bo wtedy zdjęcie maski było nie tylko dozwolone, ale i mile widziane, lecz harmonia

kształtów, którą miał okazję podziwiać o wiele częściej, do tej pory budziła w nim niekłamany zachwyt. Chociażby z powodu tych

estetycznych doznań żal byłoby umierać. Ale cóż, skoro jest się osobą cieszącą się prestiżem, trzeba czasem ponosić jego

konsekwencje i rezygnować z rozkoszy i wygód na rzecz błądzenia po zakazanych zaułkach Płonących Wzgórz.

Wyszedł z domu około siódmej, a więc wtedy, gdy słońce wolno już chyliło się nad Pachnącą Górą. O’Reilly spojrzał na łysy

szczyt i uśmiechnął się lekko do własnych myśli. Nadanie górze takiej właśnie nazwy było jednym z nielicznych na Taurydzie

przejawów poczucia humoru, zresztą humoru dość specyficznego. Otóż około czterystu lat temu broniły się tam oddziały klanu

Purpurowych Oczu i po wielkiej bitwie, z której nie ocalał ani jeden żołnierz, martwe ciała długimi tygodniami rozkładały się w

słońcu. Od tej pory góra nazywała się pachnącą.

O’Reilly szerokim łukiem ominął pełne sklepów i restauracji centrum miasta i zaczął piąć się wąską, niechlujnie asfaltowaną

drogą, wzdłuż której ciągnęły się domy. Im szybciej zbliżał się do Pięciu Płonących Wzgórz, tym wyraźniej domy traciły swój

miejski charakter i zamieniały się w ordynarne rudery. Samochody tędy nie jeździły, Czasem tylko na poboczu tkwił zardzewiały

gruchot. Sklepów było mało, a i te wciśnięte gdzieś pomiędzy baraki wyglądały ubogo oraz obskurnie. Agent zszedł z drogi i zagłębił

się w labirynt wąziuteńkich przejść, ciągnących się pomiędzy domami. Na sznurach suszyła się bielizna, zewsząd dochodził fetor

nieczystości i smród gotowanej moarsy - najtańszej jarzyny na Taurydzie, pożywienia biedaków. O’Reilly wiedział, że nie jest tutaj

miłym gościem. Jego ubranie i maska były zbyt dobre i drogie, wyraźnie nie pasował do tej dzielnicy nędzarzy i dlatego też w każdej

chwili mógł się spodziewać ataku jakiegoś pijanego czy zdesperowanego mieszkańca. Pięć Płonących Wzgórz również za dnia nie

było zbyt bezpiecznym miejscem. Oczywiście w nocy prawdopodobieństwo konfliktu znacznie wzrośnie, ale i teraz mógł się znaleźć

ktoś, kto zechciałby sprawdzić szermiercze umiejętności obcego. O’Reilly kierował się ku jednej z cieszących się najgorszą sławą

spelun. Instynkt mówił mu, że właśnie tam najprędzej będzie można spotkać tajemniczego mordercę. A jeśli nie, cóż, szklaneczka

maldowego wina jeszcze nikomu nie zaszkodziła. Po dłuższej chwili błądzenia w labiryncie wciąż wznoszących się, i opadających

uliczek trafił wreszcie pod drzwi osławionego lokalu. Wszedł do zatęchłego wnętrza, wypełnionego zapachem wina, dymu fajkowego

i potu niemytych ciał. Było ciasno, ale znalazł sobie wygodne miejsce w kącie, twarzą do drzwi i postanowił przesiedzieć tam aż do

nocy.

O’Reilly dziesięć razy by się zastanowił, gdyby teraz przyszło mu znów decydować o wzięciu sprawy w swoje ręce. Mijał już

tydzień od wizyty policjantów, a on nie zyskał nic, oprócz nieprzespanych nocy. Codziennie po powrocie, który następował gdzieś

koło czwartej nad ranem, kładł się wściekły do łóżka, a budził niewyspany i zmęczony około południa. Zaczął odkładać na bok

ważne zawodowe sprawy i to denerwowało go najbardziej. Na szczęście tylko czterokrotnie próbowano go obrabować i był

zmuszony zabić jednego człowieka, a kilku dość mocno poranić. Teraz widocznie już go rozpoznawano, bo przez ostatnie trzy dni

nikt nie wchodził mu w drogę, ale w końcu nawet na Płonących Wzgórzach niewielu było samobójców. Agent nie mógł sobie nawet

pozwolić na więcej niż szklankę wina co wieczór, wiedząc, że z nocnym mordercą sprawa będzie cięższa niż z przygodnie

spotykanymi zbirami. Wolał więc zachować refleks i przytomność umysłu.

Siódmy dzień okazał się przełomowy. Już na początku O’Reilly zwrócił uwagę na wysokiego szczupłego mężczyznę siedzącego

nieopodal. Nie umiałby wyjaśnić, co takiego charakterystycznego było w tym człowieku, ale im dłużej mu się przyglądał tym

pewniejszy był, iż ma do czynienia z Ziemianinem. Nie próbował w żaden sposób nawiązać z nim kontaktu, ale kiedy wychodził z

lokalu dostrzegł kątem oka, że nieznajomy również przepycha się ku wyjściu. „Czyżby teraz?” - pomyślał agent i przeszedł go

dreszcz emocji. Lecz obok czaił się jednak strach. O’Reilly odrzucał go, ale podświadoma obawa przed spotkaniem z mistrzem

miecza i psychopatycznym mordercą była zbyt silna. Może lękał się nie tyle samego człowieka, ile jego sposobu myślenia i

postępowania? Agent przyzwyczaił się do widoku trupów, a pojedynki i związane z tym zabójstwa były dla niego chlebem

powszednim. Lecz na Taurydzie mordowało się za coś, z określonego powodu i w określony rytuałem sposób. A ten człowiek zabijał

dla przyjemności i może właśnie to przerażało O’Reillego.

Wszedł w jakiś ciemny zaułek, a obcy zniknął gdzieś w głębi. Ale agent wiedział już co nastąpi i nie zdziwił się, gdy zauważył go

wychodzącego z przechodniego podwórka. Stanęli twarzą w twarz. Obcy szybko zmienił maskę Obojętnego Przechodnia na

Przyjaznego Nieznajomego.

- Proszę wybaczyć moją ignorancję - powiedział - ale czy mógłby pan objaśnić, jak zejść najprostszą drogą do centrum miasta?

Agent rozpoznał akcent z Hedrenu, drugiego po stolicy wielkiego miasta Taurydy. Ale w słowach nieznajomego było jakieś obce

brzmienie. Może dawali się na to nabrać nieokrzesani mieszkańcy Płonących Wzgórz, lecz O’Reilly zbyt dobrze znał wszelkie

dialekty Taurydy i zbyt dobrze poznawał charakterystyczne dla Ziemian akcentowanie samogłosek, które chociaż być może

nierozpoznawalne dla innych, jego jednak nie mogło zawieść. Był przygotowany na to, że kiedy będzie zmieniał maskę, czego

wymagała uprzejmość, nastąpi atak. Ale nie spodziewał się, że będzie on aż tak błyskawiczny. Miecz obcego wyprysnął z pochwy z

niewyobrażalną szybkością i agent odskakując ledwie zdołał sparować cios. Wiedział doskonale, że przeciętny, niczego złego nie

domyślający się Taurydańczyk już dawno leżałby z rozłupaną czaszką. Jednak tak czy inaczej walka nie trwała długo. O’Reilly nie

domyślał się nawet, że ktoś mógł zyskać tak wielką biegłość w walce mieczem. Wyłuskany z dłoni agenta oręż wyleciał w powietrze

i z brzękiem upadł pod ścianę.

- Jezus, Maria! - krzyknął O’Reilly.

Ostrze o cal minęło jego głowę, po czym nieznajomy schował miecz do pochwy.

- Jesteś Ziemianinem? - spytał. - Czego żeś nie mówił, człowieku? Byłbym cię zabił. Zdejmij maskę - rozkazał.

O’Reilly z ociąganiem pozbył się maski.

- Ach, nasz kochany agent handlowy - roześmiał się obcy. - Jak to miło pana widzieć. Powinienem się zresztą domyśleć, że nikt

inny nie stawiłby mi czoła. No, ale proszę - spokojny, cieszący się wysokim prestiżem obywatel szuka nocą przygód na Płonących

Wzgórzach. To nie pasuje do pana, O’Reilly.

Nieznajomy wyraźnie starał się zmieniać głos. Mówił cicho i ochryple. Widać nie zależało mu specjalnie na tym, aby być

rozpoznanym.

- A kim pan jest? - burknął O’Reilly.

- Och, to już moja słodziuteńka tajemnica - znów zaśmiał się morderca. - Po co ma pan wiedzieć? Jeszcze jakieś głupie myśli

wpadną panu do głowy.

- Rozumiem więc, że zamierza mnie pan puścić, czyż nie tak?

- Ależ oczywiście mój drogi. Nie myśli pan chyba, że jestem mordercą? Co innego te taurydańskie zwierzęta, ale rodaka,

Ziemianina? Mam nadzieję, że pan żartował O’Reilly.

- Jasne - mruknął agent.

- I mam też nadzieję - nieco wolniej dodał obcy - że nie poskarży się pan swoim taurydańskim przyjaciołom, bo wtedy, niestety,

nasze następne spotkanie skończyłoby się dużo mniej radośnie.

- Teraz pan żartuje - rzekł O’Reilly. - Straciłbym cały prestiż.

- Święte słowa - powiedział morderca. - A teraz, mój drogi, pójdzie pan grzecznie do domu, położy się spać i o wszystkim

zapomni. Ja tu jeszcze dzisiaj mam ochotę sobie zapolować. Nie wie pan nawet, O’Reilly, co to za frajda.

Piekara Jacek - Pięć płonących wzgórz.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: