Pielegnacja podlog.pdf

Remont i modernizacja

Pielęgnacja szlachetnych podłóg

Właśnie ułożyliśmy drogą okładzinę podłogową i od razu zadajemy sobie pytanie: co robić,

by możliwie długo wyglądała jak nowa i zachowała swe naturalne piękno? Zwłaszcza

w przypadku okładzin z otwartymi porami, takich jak drewno, kamień naturalny i linoleum,

podczas pielęgnacji można popełnić wiele błędów. Ale nie z radami „Majstra”!

gularnie konserwować. Najlepiej

określone czynności wykonywać

w ustalonej kolejności i w regularnych

odstępach czasu. Na przykład po ułoże-

niu wszystkich rodzajów okładzin (lub

po wycyklinowaniu okładzin drewnia-

nych), trzeba przeprowadzić tzw. czysz-

czenie pobudowlane, w trakcie którego

usuwa się przede wszystkim pył szli-

fierski i cementowy nalot. Kolejny etap

to pierwsza konserwacja. W przypadku

linoleum cała tajemnica polega na wy-

tworzeniu warstwy ochronnej. Później

regularne czyszczenie i coroczne grun-

towne odświeżanie w znacznym stopniu

decydują o jego trwałości.

Pielęgnacja drewnianej podłogi nie

może ograniczać się tylko do wycierania

wilgotną szmatką. Drewno (i materiały

drewnopochodne, np. płyty HDF) re-

aguje bowiem nawet na najdrobniejsze

zmiany klimatu, a więc także na waha-

nia poziomu wilgotności w pomieszcze-

niu. W przypadku parkietów wielowar-

stwowych lub klejonych efekt ten został

w dużym stopniu złagodzony, natomiast

w podłogach z desek wcześniej czy póź-

niej powstaną szpary i nie można temu

zapobiec.

kierem krawędzi desek i natychmiast za-

cznie odstawać.

Aby drewno i drewniane płyty nośne

nie pracowały intensywnie pod wpływem

zmian wilgotności, należy kontrolować

klimat w pomieszczeniu. Idealne warun-

ki dla parkietów i paneli wielowarstwo-

wych to temperatura 20°C i względna

wilgotność powietrza 55–60%. Utrzymy-

wanie takich warunków znacznie ogra-

nicza proces wypaczania się desek i po-

wstawanie szpar, co nie tylko pozytywnie

wpływa na zachowanie wartości okładzi-

ny, lecz także znacznie ułatwia jej regu-

larną pielęgnację. Zakresy dozwolonego

poziomu wilgotności są najczęściej prze-

kraczane w zimie, gdy suche powietrze

z ogrzewania powoduje kurczenie się

drewna. Temu procesowi możemy za-

pobiegać, wykorzystując nawilżacze po-

wietrza. Najprostszym wariantem tego

typu urządzeń jest gliniany zbiorniczek

wypełniony wodą, który zawieszamy

na grzejniku. Jest to bardzo dyskretne

rozwiązanie, ale nie można wówczas

kontrolować nawilżania. W elektrycz-

nym nawilżaczu z dużą dokładnością

można ustawić procentowy stopień do-

celowej wilgotności powietrza (patrz

poniżej). Funkcjonalność aparatu zale-

ży od kubatury pomieszczenia, dlatego

zwykle jest to duże urządzenie.

Podłogi z drewna

Konserwacja wstępna

Konserwacja wstępna, czyli pierwsze

czyszczenie drewnianej podłogi po ułożeniu

lub ponownym pokryciu lakierem, polega

na tym, by utworzyć na niej warstwę ochron-

ną. Dobre produkty konserwujące jednocze-

śnie gwarantują impregnację spoin, szczegól-

nie ważną dla parkietów wielowarstwowych.

Po tym zabiegu resztki wody zarobowej z tyn-

ku lub inne płyny nie wnikną już tak łatwo

w spoiny paneli i nie doprowadzą do wypa-

czenia warstwy nośnej okładziny.

Konserwację wstępną należy przepro-

wadzić w trochę inny sposób niż późniejszą

konserwację bieżącą. Należy do niej użyć

środków konserwujących, ale bez dodatku

wody. Nakładamy je suchą szmatką, która

nie pozostawia kłaczków.

polakierowanych – nigdy

na nasączonych olejem.

W ich przypadku uży-

wamy produktów wo-

skowych (oferowanych

przez producentów kon-

kretnych parkietów), od-

nawiając fabrycznie na-

łożoną warstwę wosku.

Nałożony wosk należy

dokładnie wypolerować

szlifierką jednotarczową.

Woskowanie oprócz pie-

lęgnacji drewna zapewnia również ochronę

przed promieniowaniem UV, dzięki temu

nie żółknie ono i nie starzeje się.

Ślady codziennego używania, np. od skó-

rzanych podeszew, można usunąć gumką

do ścierania (3). Krople wosku zbierzemy

żelazkiem i papierowym ręcznikiem.

Aby idealnie naprawić uszkodzone miej-

sca, trzeba wykorzystać kolorystycznie dobra-

ny wosk. Po rozgrzaniu łatwo go nakładać,

wprowadzając w każde uszkodzenie i rysę, bez

konieczności usuwania dłutem jego nadmia-

ru po ochłodzeniu. Zestawy naprawcze (5),

oprócz wosków w rozmaitych kolorach, go-

towych do dopasowania, zawierają także nie-

wielkie urządzenie do topienia i stalową weł-

nę do prac wykończeniowych (fix it).

Kupując panele drewniane, lepiej przewi-

dzieć ewentualne uszkodzenia i zamawiać tyle

materiału, ile potrzebne jest do pokrycia po-

wierzchni o ok. 5% większej od rzeczywistej

powierzchni pomieszczenia. W przypadku

bezklejowych systemów zatrzaskowych moż-

na zepsute panele wyjąć, nie wyrządzając przy

tym szkód w pozostałych, i wymienić na nowe.

Z uszkodzonego parkietu klejonego do pod-

łoża, poszczególne klepki usuwamy uderze-

niami dłuta i młotka, a następnie wklejamy

w ich miejsce nowe.

Konserwacja bieżąca

W trakcie bieżącej konserwacji trzeba

rozróżnić drewnianą okładzinę lakierowaną

od nasączanej olejem. Obie najlepiej jest wy-

cierać raz w tygodniu na sucho i raz na dwa

tygodnie na mokro. „Na mokro” oznacza

w tym przypadku „wilgocią mgły”, a więc

należy tak mocno wyżąć mopa, by nie ka-

pała już z niego woda. Do wody zawsze na-

leży dodawać środek czyszczący, dokładnie

trzymając się zaleceń producenta co do do-

zowania (1) – zbyt duża jego ilość może spo-

wodować powstanie smug na powierzch-

ni okładziny. Raz w roku podłogę czyścimy

gruntownie, usuwając wszystkie warstwy, któ-

re utworzyły się z czasem na jej powierzch-

ni. Uwaga! Środka do czyszczenia grun-

townego (2) można używać tylko w postaci

rozcieńczonej i to tylko na powierzchniach

Naprawa

Dawniej metody naprawiania podłóg

drewnianych były prostsze. Wystarczyło

rozróżniać podłogi lakierowane od podłóg

nasączanych olejem. Lakierowane podło-

gi również w przypadku nawet niewielkich

uszkodzeń trzeba było cyklinować w ca-

łości i lakierować na nowo, natomiast na-

sączane olejem wystarczyło zeszlifować

partiami i powtórnie nasączyć odsłonięte

fragmenty (4). Tego nie da się powtórzyć

z nowoczesnymi okładzinami nasączany-

mi olejami fabrycznie, ponieważ warstwa

oleju jest suszona promieniami UV i nie

wnika głęboko w drewno. Miejsca nasą-

czone ręcznie olejem będą więc już za-

wsze widoczne.

Jeśli przeszkadza nam brud, który

z czasem zbiera się w spoinach, moż-

na go stamtąd usunąć za pomocą ha-

ka (zdjęcie u góry). Odradzamy wypeł-

nianie spoin jakąś elastyczną masą. Nie

przylgnie ona bowiem do pokrytych la-

Nawilżacz powietrza

zapewnia odpowiedni klimat

w pomieszczeniu, co zapobiega

powstawania szpar w podłogach

z drewna.

O kładziny podłogowe trzeba re-

Remont i modernizacja

Dobra konserwacja = trwałość

cza wyłącznie zastosowania w odpo-

wiednim czasie różnego rodzaju środków

do czyszczenia wstępnego, do konserwa-

cji okresowej i do czyszczenia ostatecz-

nego. Oznaczają one także zapobiega-

nie z góry powstawaniu drobnych szkód,

np. wgłębień, zadrapań i odcisków. Do-

tyczy to oczywiście wszystkich okładzin,

nawet jeśli są niezwykle twarde. Na przy-

kład płytki z terakoty lub nawet cemen-

towe mają raczej miękką powierzchnię,

co wprawdzie poprawia komfort chodze-

nia po nich, ale sprawia także, że są wraż-

liwe na zadrapania. Zapobiegają temu

podkładki przyklejone lub przykręcone

pod meblami, nogami stołów i krzeseł.

Do każdej okładziny podłogowej istnieją

odpowiednie podkładki, dlatego kieruj-

my się zasadą: twarde podłogi – miękkie

podkładki, miękkie okładziny podłogo-

we – twarde podkładki. Niektórzy pro-

Kamień naturalny

Konserwacja wstępna

W przypadku płytek z kamienia naturalnego, gre-

su i terakoty – zazwyczaj nielakierowanych fabrycznie

– konserwacja wstępna wygląda nieco inaczej. Nale-

ży ją wykonać najpóźniej przed zaspoinowaniem, naj-

lepiej jednak jeszcze przed ułożeniem płytek. Masa

spoinująca, którą najczęściej rozprowadzamy po całej

powierzchni za pomocą pacy i gumowej wycieraczki,

pozostawia po sobie uciążliwy nalot

cementowy, którego niełatwo się po-

zbyć. Można temu zapobiec, np. sto-

sując specjalny środek „Fleckstop”

(ok. 100 zł/l), którym obficie sprysku-

jemy płytki lub nakładamy go pędz-

lem (1, 2). Po zaspoinowaniu i wy-

schnięciu (w przypadku terakoty do 4

tygodni) płytki należy dwu- lub trzy-

krotnie pokryć obficie woskiem lub

zwyczajnie pokostem lnianym. W ten

sposób tworzy się warstwa odprowa-

dzająca wodę i brud, którą jednak

trzeba regularnie odnawiać (3).

Konserwacja bieżąca

Coroczne odświeżanie warstwy oleju i wosku

to podstawa bieżącej konserwacji tego rodzaju po-

sadzki. Jeśli zechcemy trochę zmniejszyć nakład pra-

cy na konserwację i czyszczenie, powinniśmy na po-

czątku wielokrotnie nanieść „Fleckstop”. Poza tym

wystarczy ścieranie na wilgotno ze specjalnymi dodat-

kami (np. Lithofin, Emsal). Należy unikać natomiast

wszelkich silnie alkalicznych i zawierających kwasy

środków czyszczących.

Naprawa

Okładziny z kamienia są najtwardsze ze wszystkich,

które możemy sobie ułożyć we własnym domu, dlate-

go dość rzadko trzeba je naprawiać. Wyjątkiem są płyt-

ki, które można w każdym momencie odkuć młotkiem

i dłutem, a następnie zastąpić nowymi. W trakcie ukła-

dania zwróćmy uwagę, by klej rozprowadzać po całej

powierzchni grzbietu płytki.

Linoleum

ducenci oferują swoje pod-

kładki z wymiennymi ślizgami

(np. QuickClick firmy Wagner

System), dzięki czemu nie musimy przy-

kręcać nowych podkładek, jeśli od cza-

su do czasu przestawiamy meble do po-

mieszczenia z inną okładziną podłogową.

Niestety podkładki te mają grubość kilku

milimetrów, co w przypadku sto-

łu do jadalni jest już zmia-

ną zauważalną. By przy-

klejane podkładki mogły

dobrze przylegać, podło-

że musi być gładkie i rów-

ne, dlatego np. przy przesu-

waniu krzeseł mogą się odklejać.

Powstawaniu szkód na okładzinach

podłogowych zapobiegają również często

stosowane odbojniki drzwiowe. Zazwy-

czaj są przykręcane do podłogi, ale moż-

na kupić i takie, które są w stanie przy-

trzymać drzwi w ustalonej pozycji tylko

dzięki swojemu ciężarowi (zdjęcie u gó-

ry, Wagner System). Te ostatnie są oczy-

wiście lepsze, jeśli chcemy uniknąć wier-

cenia w okładzinie.

Konserwacja wstępna

Linoleum poddaje się podobnej konserwacji wstęp-

nej, jak w przypadku okładzin drewnianych, czyli zabez-

pieczamy je, nakładając nierozcieńczony środek do pielę-

gnacji lub do nabłyszczania. Tym razem trzeba to jednak

powtórzyć dwukrotnie. Drugą warstwę nakładamy po wy-

schnięciu pierwszej (ok. 45 min) w kierunku prostopa-

dłym do nakładania pierwszej. Ponieważ większość wy-

kładzin z linoleum ma fabrycznie ulepszone powierzchnie,

właściwie zalecamy wykonanie drugiego etapu prac jedy-

nie po ułożeniu ich w kuchni lub na korytarzu.

Sposób konserwacji jest taki sam, zarówno jeśli li-

noleum składa się z przyklejonych do całej powierzch-

ni pasm, jak i z bezklejowo połączonych paneli na za-

trzaski.

środka czyszczącego pozwala ponownie zalśnić okładzi-

nie z linoleum. Również w przypadku wszystkich spe-

cjalnych produktów czyszczących ważne jest, by je od-

powiednio dozować.

Linoleum także wymaga raz w roku gruntownego

czyszczenia – usunięcia wszystkich nałożonych starych

warstw. W tym celu nakładamy środek do gruntowne-

go czyszczenia i po 10–15 minutach działania wcieramy

go szczotką lub maszyną polerską z założonym zielonym

padem. Na koniec brud i środek czyszczący dokładnie

zmywamy ciepłą wodą.

Naprawa

Linoleum można naprawiać samodzielnie tylko

w ograniczonym zakresie. Na przykład z resztek po-

zyskujemy pył szlifierski, który po wymieszaniu z kle-

jem posłuży jako masa naprawcza do niewielkich

uszkodzeń i rozcięć. Linoleum można nawet cykli-

nować, ale to już zadanie dla profesjonalistów (1).

W żadnym wypadku nie można wykorzystywać środ-

ków do spawania na zimno jako środków naprawczych

do rozcięć, tak jak to się robi w przypadku PCW (2).

Konserwacja bieżąca

Zazwyczaj wystarczy cotygodniowe czyszczenie

na mokro z dodatkiem środka czyszczącego do wody.

Większe zabrudzenia usuwa się specjalnymi produk-

tami (np. CC Dr. Schutz, Emsal), które jednak powo-

dują szybkie matowienie warstwy konserwującej. Dru-

gi etap czyszczenia z wykorzystaniem nabłyszczającego

O dpowiednia konserwacja nie ozna-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: