Uprowadzenie Betty i Barneya Hillów.pdf

Uprowadzenie Betty i Barney'a Hillów

Działo się to w nocy z 19 na 20 września 1961 roku. Betty i Barney Hill byli małżeństwem

mieszanym. Ona była biała i miała czterdzieści lat, on czarny i miał lat trzydzieści osiem. Pracował

na poczcie. Hillowie wracali z urlopu w Kanadzie do rodzinnego Portsmouth w stanie New

Hampshire. Jechali autostradą stanową nr 4, tak zwaną „Daniel Webster Highway”. Na krótko przed

północą (nie można ustalić dokładnej godziny) na południe od Lancaster, południowo-zachodnim

sektorze nieba, Barney ujrzał jakby gwiazdę. Noc była pogodna, świecił księżyc i jedno z wielu

tysięcy światełek nie byłoby niczym dziwnym, gdyby nie zachowywało się w dość szczególny

sposób. Prowadził Barney, który nigdy nie jeździł szybciej niż 30 mil na godzinę – mógł więc co

chwila rzucać okiem na zdumiewające światło na niebie.

Obiekt poruszał się raz wolniej, raz szybciej, rozjaśniał się, ciemniał. Na początku Barney

pomyślał, że są to światła pozycyjne niewielkiego prywatnego samolotu albo śmigłowca. Pokazał je

żonie. Betty sięgnęła tylne siedzenie po lornetkę, a Barney stawał parę razy żeby dokładnie obejrzeć

„wariackie światło”. Nagle światło zmieniło swoje położenie i zaczęło lecieć w kierunku

samochodu stojącego akurat na poboczu. Betty przestraszyła się, ale Barney uspokoił ją mówiąc, że

lotnik wykręca akrobacje.

Podczas dalszej jazdy Betty ujrzała przez lornetkę „kolorową wstęgę” wewnątrz „jakby kuli”.

Barney zwolnił i zaczął jechać środkiem szosy, po linii przerywanej. Jak okiem sięgnąć nie było

widać innych samochodów. Nagle UFO nadleciało bezszelestnie nad samochód, a następnie

przemieściło się nieco ku lewej stronie drogi. Zdarzyło się to na południe od Franconia Notch i

Indian Head w Białych Górach, 2,3 mili na północ od North Woodstock.

Barney mówił później, że obiekt „miał wysokość od ośmiu do dziesięciu pięter”, wyglądał jak

naleśnik, unosił się nad ziemią. Barney zatrzymał samochód, ale nie zgasił silnika ani nie wyłączył

świateł. Dziwny obiekt znajdował się mniej więcej w odległości 120 m od samochodu. Barney

wysiadł, wciąż święcie przekonany, że jest przypadkowym świadkiem doświadczalnego lotu

prototypu samolotu wojskowego. Żona podała mu lornetkę.

Teraz UFO przemieściło się z jednej strony drogi na drugą. Barney nie wierzył własnym oczom.

Niesamowity obiekt sunął powoli i bezgłośnie w kierunku samochodu. Barney ujrzał wyraźnie

lśniącą wstęgę z jakby okienkami, za nimi zaś pięć do jedenastu postaci, z których kilka było czymś

zajęte, inne przyglądały się Barneyowi i Betty. Barney patrzył przez lornetkę powtarzając

bezwiednie: „Nie wierzę! To niemożliwe! To po prostu śmieszne”.

Im bardziej UFO zbliżało się do samochodu, tym więcej szczegółów można było rozpoznać.

Małżonkowie widzieli, że nieznane istoty za „oknami” mają na sobie jakby „lśniące czarne

mundury i czapki z daszkiem”. Ich ruchy przypominały musztrę niemieckich żołnierzy. Barney

powiedział później, że stroje obcych istot wyglądały jak „lśniąca skóra”, postacie poruszały się

precyzyjnie, nie okazując jakichkolwiek emocji.

Barney stał kilka metrów od samochodu. Betty, siedząca w środku, zawołała przez otwarte

drzwiczki: „Wracaj!”. UFO było tak blisko, że wypełniało całe pole widzenia lornetki. Po drugiej

stronie „okna” Barney ujrzał postać patrzącą mu prosto w oczy i kierującą nań nieokreślony

przedmiot. Poczuł instynktownie, że to dowódca. Ogromne oczy i dziwna twarz obcego tak go

przeraziły, że wypuścił lornetkę. Obiekt znajdował się w odległości 25 m, postacie po drugiej

stronie „okna” było widać wyraźnie gołym okiem.

W końcu Barney zrozumiał, że nie ma to nic wspólnego z lotnictwem USA. Wpadł w panikę.

Krzycząc: „Chcą nas złapać! Chcą nas porwać!”, rzucił się szczupakiem do samochodu. Betty,

zaniepokojona niebezpieczeństwem grożącym mężowi, nie przyjmowała do wiadomości istnienia

UFO. Barney wrzucił jedynkę i ruszył jak szalony. Gestykulując gwałtownie i śmiejąc się histerycz-

nie powtarzał bez przerwy: „Chcą nas porwać!”.

Około 45 km na południe od Indian Head, na wysokości Ashland Betty Hill po raz pierwszy

zapytała męża: „Wierzysz w UFO?” Barney trochę się już uspokoił, odparł więc: „Nie rozśmieszaj

mnie! To było UFO!”. Prawie w tej samej chwili oboje usłyszeli dziwny dźwięk, nakładający się na

wibrację samochodu. Dźwięk zdawał się dobiegać z bagażnika. Było to ciągłe „piiip, piiip”. Potem

dźwięk ucichł, aby zabrzmieć znowu, ale już w innym rytmie: „p-i-i-p--p-i-i-p -- --, pip, pip, pip,

pip”. Siedzący za kierownicą Barney próbował dojrzeć UFO. Potem poprosił żonę, żeby wyjrzała

przez okno. Betty nie zobaczyła nic. Barney zawołał, żeby spojrzała jeszcze raz, czy nic nie ma nad

samochodem. Ale Betty nic nie dostrzegła – nawet gwiazd, które przed chwilą było jeszcze widać.

Barney zaczął histeryzować: „Na pewno są nad nami!”. Betty jeszcze raz wychyliła się przez okno i

powiedziała: „Nic nie ma. Nad nami jest całkiem ciemno!”. „Pip" dochodziło z dachu samochodu,

auto wpadło w dziwne drgania...

Chwilę później w samochodzie zrobiło się cicho. Barney zaczął się zastanawiać, gdzie są? W

pamięci coś mu kołatało. Zdawało mu się, że spał, że był gdzie indziej. Ale przecież cały czas

siedział za kierownicą. W światłach samochodu pojawił się drogowskaz „Concord – 17 mil”.

„Przynajmniej wiemy, gdzie jesteśmy” – westchnęła Betty. Uspokoili się. Przeżyli spotkanie z

UFO, ale nie chcieli o tym mówić. Wszystko było tak nieprawdopodobne, nierealne i abstrakcyjne.

Betty poczuła chęć na filiżankę kawy, ale wszystkie przydrożne knajpki, były pozamykane.

Zdziwiła się, bo znała kilka otwartych zawsze do drugiej w nocy.

Minęli Concord, mówili niewiele, pogrążeni w rozmyślaniach. Barney skręcił na drogę nr 4 do

Portsmouth. Gdy jechali przez miasteczko, zaczynały ćwierkać ptaki, brzask rozświetlał domy.

Podczas jazdy małżonkowie spoglądali oczywiście co pewien czas na zegarki. Zdziwiło ich, że były

zepsute. Przyjechawszy do domu spojrzeli na zegar w kuchni.

Dopiero teraz zrozumieli, że po drodze zgubili okrągłe dwie godziny życia. I 35 mil.

Betty i Barney Hillowie

Pijąc w kuchni kawę zaczęli sobie w końcu opowiadać, co każde widziało, myślało i czuło. Po

zetknięciu z UFO na drodze i usłyszeniu „pip-pip” przez następne 45 km nie wiedzieli, co się z nimi

dzieje. Ale oboje zgadzają się co do jednego – że widzieli znak drogi nr 93 i drogowskaz „Concord

– 17 mil”. Nie wiadomo dlaczego Barney poczuł, że musi obejrzeć sobie podbrzusze. Poszedł do

łazienki, ale nie zauważył nic niezwykłego. Betty zaś czuła się „nieczysta”, ona również stanęła

przez lustrem w łazience i obejrzała dokładnie całe ciało. Coś się zmieniło – tylko co?

Małżonkowie postanowili nie mówić nikomu o zdarzeniu. Ich myśli i odczucia za bardzo się od

siebie różniły. Barney, pracujący na poczcie, obawiał się, że ludzie będą się z niego śmiać. Może w

ciągu kilku tygodni uda się znaleźć jakieś wytłumaczenie dla tego szczególnego pojazdu

niebiańskiego i sami się będą śmiać ze wszystkiego w gronie przyjaciół.

Przez kilka następnych dni nie rozmawiali o zdarzeniu. Zmienili się. Barney popatrywał tępo

przed siebie, miał trudności z koncentracją, coś go gryzło, wciąż kazało myśleć o nocnej

przygodzie. Betty nie czuła się lepiej, nocą często spoglądała z obawą w niebo, w domu zamykała

wszystkie drzwi. Jej pogodny dotąd nastrój ustąpił miejsca niepewności. Do tego oboje dręczyły

koszmarne sny. Kiedy Barney'a coraz częściej zaczął boleć żołądek, zgłosili się na badania do

kliniki w Exeter, do swojego domowego lekarza. Ten po kilku wizytach skierował ich do

specjalisty, dr. Duncana Stephensa. Dopiero jemu małżonkowie opowiedzieli o nocnej przygodzie.

Kiedy po roku nie było żadnej poprawy, dr Stephens zaproponował ściągnięcie na konsultację

swojego kolegi, znanego bostońskiego psychiatry dr. Benjamina Simona. Dr Simon był autorem

nowej, specjalistycznej terapii, która uczyniła go sławnym. Dzięki zastosowaniu hipnozy udało mu

się uwolnić większość swoich pacjentów od myśli natrętnych.

Terapia u dr. Simona trwała w sumie pół roku – niejako przy okazji wyszły na jaw sprawy wręcz

niewiarygodne. Lekarz zapytał pacjentów, czy zgadzają się poddać hipnozie. Przyjmował Betty i

Barney'a osobno, a ich wypowiedzi nagrywał na magnetofon. Już porównanie pierwszych nagrań

potwierdziło prawdziwość tego samego przeżycia z dwóch różnych punktów widzenia. Dr Simon

puszczał też małżeństwu nagrane już taśmy. Hillom powoli wracała pamięć. Opisy przekazane w

stanie hipnozy zaczęły pasować do łamigłówki.

Wiosną 1967 roku w ich domu wraz z dr. Simonem pojawił się prof. dr Allen Hynek. Po kolacji

dr Simon zapytał małżonków, czy zechcą poddać się hipnozie, bo prof. Hynek – wyrocznia w

sprawach UFO – chce zadać im parę pytań, gdy będą w transie. Małżonkowie wyrazili zgodę. Ale

podchwytliwe pytania Hynka potwierdziły tylko prawdziwość ich relacji.

Niesamowita prawda

W hipnozie Barney powiedział, że UFO zmieniło kolor, z pojazdu wysunęła się jakby „rampa”.

Dwie nieznane istoty o ogromnych oczach, niewielkich otworach nosowych i małych ustach

pomogły mu wysiąść z samochodu. Barney bał się lecz mimo to był odprężony. Obcy poprowadzili

go przez „rampę” do drzwi o dziwnym wyglądzie. Kiedy zamknął oczy, jedna z nieznanych istot

mówiąca z silnym angielskim akcentem powiedziała, że nie ma się czego obawiać, bo nic mu się nie

stanie. Wewnątrz UFO nadal miał zamknięte oczy. Czuł, że obce istoty go obmacują, czyjś palec

przejechał mu po kręgosłupie. Położono go na stole i przewracano. Słyszał, że do pomieszczenia

weszło wiele istot, które rozmawiały posługując się nieznanymi głoskami. Ktoś dotknął jego ust,

rozwarto mu szczęki, wyjęto protezę. Czyjaś ręka złapała Barney'a za ramię i ścierała czymś skórę.

Rozburzono mu włosy na głowie, obmacano uszy, oczy i czubki palców. Dotykano pępka,

genitaliów. Barney poczuł, że w podbrzusze wbito mu delikatnie igłę.

Potem ktoś próbował założyć mu z powrotem buty. Barney zszedł ze stołu, na którym go

badano. „Było mi lekko, bo wiedziałem, że wszystko mam już za sobą”. Dwie obce istoty

sprowadziły go po rampie, gdzie – na świeżym powietrzu – Barney otworzył oczy. Na końcu uliczki

ujrzał samochód. Światła były zgaszone, choć pamiętał, że ich nie wyłączał. Zbulwersowany

otworzył drzwiczki i usiadł na kluczu do zmiany kół, którego tam przedtem nie było. Zdziwił się i

położył go na podłodze. Potem przez przednią szybę zobaczył idącą Betty. Betty podeszła i usiadła

obok Barney'a.

Pod działaniem hipnozy Betty Hill przypomniała sobie, że odzywała się tylko jedna z istot.

Mówiła z obcym akcentem, ostro i zdecydowanie. „Tam była rampa, poprowadzili Barney'a obok

mnie po rampie. Powiedziałam: „Co z nim robicie, przyprowadźcie go do mnie z powrotem!” Istota

z obcym akcentem odpowiedziała pytaniem: „On ma na imię Barney?”. Potem wyjaśniła, że nie

mogą wejść razem do środka, bo wszystko trwałoby za długo. Barney czuje się dobrze, a jak

badanie się skończy, oboje wrócą do samochodu. Betty powiedziała, że widziała, jak Barney'a z

zamkniętymi oczami wprowadzono do środka. Później i ją zaprowadzono do środka i posadzono na

wygodnym, białym krześle. Do pomieszczenia weszło wiele nieznanych istot, które oglądały ją ze

wszystkich stron. Skóra istot była szarawa, ich dowódca miał na sobie ubranie z materiału

przypominającego czarną, lśniącą skórę i czarne nakrycie głowy. Betty bała się oczu obcych istot.

Oczy te były wielkie i czarne jak smoła. Oto wypowiedź Betty Hill:

„Pomieszczenie było okrągłe, przywodziło na myśl naleśnik albo tort weselny. Miało potężny

filar nośny w centrum. Do środka weszła istota mówiąca po angielsku oraz jeszcze jedna, niosąca

jakieś dziwne urządzenie. Myślałam, że jest to aparat fotograficzny z obiektywem o wielkich

soczewkach. Myślałam nawet, że będą mnie fotografować. Potem ten, którego nazywam

„lekarzem”, wziął coś przypominającego nóż do listów i zaczął mnie tym drapać po ręku. Potem

kawałeczki mojej skóry zapakowali w coś – jakby w przezroczysty celofan”.

Betty pamiętała, że położono ją na stole diagnostycznym, a „lekarz” wbił jej w pępek bardzo

cienką igłę. Poczuła ból, zaczęła płakać. Wtedy dowódca przyłożył jej rękę do oczu i ból

natychmiast ustąpił. Istoty rozmawiały ze sobą, ale Betty nie potrafi określić, jak długo.

Na koniec nieznane istoty opuściły pomieszczenie – pozostała tylko jedna, mówiąca po

angielsku. Betty zrozumiała, że badanie już się skończyło, poczuła się lżej i nieco pewniej –

powiedziała do istoty, że w domu na pewno nikt nie uwierzy w to, co tu przeżyli, jeżeli nie będzie

miała czegoś na dowód. Obcy zapytał ze śmiechem, co chciałaby wziąć? Betty wskazała na

niewielką płytkę, wyglądającą jak okładka książki pokryta znakami dziwnego pisma. W tym

momencie znowu wszedł „lekarz” trzymając w palcach protezę Barney'a. Próbował też wyjąć zęby

Betty, ale mu się to nie udało, bo nie miała protezy.

Później Betty zapytała istotę mówiącą po angielsku, skąd przybyła – istota pokazała jej

trójwymiarową mapę nieba z wieloma punktami i świecącymi kulami. Niektóre były połączone

liniami różnej grubości. Obcy powiedział Betty, że częścią tego systemu jest również Słońce. Betty

nie miała zielonego pojęcia, gdzie go szukać. Istota stwierdziła nieco sarkastycznie, że nie warto

nawet mówić Betty, skąd przybywają, skoro nie potrafi określić pozycji Słońca. Widząc masę

punkcików na mapie nieba Betty zapytała, co oznaczają większe i mniejsze kule, połączone liniami.

Obcy odpowiedział nieco zarozumiale, że grubsze linie to drogi handlowe, cieńsze oznaczają trasy

doświadczalne.

Potem obcy znów zaczęli o czymś rozmawiać, po czym istota mówiąca po angielsku stwierdziła

lakonicznie, że Betty musi koniecznie o wszystkim zapomnieć. Betty upierała się, krzyczała, w

końcu powiedziała, że zrobi wszystko, żeby nie zapomnieć o niczym, co tu widziała. Poza tym jest

przecież wielu ludzi znacznie ważniejszych od niej. Ofiarowała się nawiązać z nimi kontakt. Ale

obcy nie zgodzili się na to. W końcu Betty wyprowadzono z UFO. Poszła do samochodu stojącego

w świetle księżyca.

Małżonkowie Hill byli wielokrotnie poddawani hipnozie i brani w krzyżowy ogień pytań,

powtarzali jednak stale to samo.

Skarb ukryty w ludzkiej pamięci

Betty utrzymywała w swojej relacji, że jedna z istot pokazała jej „mapę nieba” z wieloma

punktami. Wśród gwiazdozbiorów Betty ujrzała 15 większych i mniejszych kul, połączonych

liniami. W hipnotycznym transie sprecyzowała, że mapa była „trójwymiarowa” i że wydawało się

jej, że „patrzy przez okno”. Kule były „czerwonawe i świeciły”. Mimo trójwymiarowości mapa

nieba była „płaska”.

Betty, która stała nieruchomo mniej więcej 90 cm od mapy, ocenia, że miała ona „trzy stopy

szerokości i dwie wysokości”. Gdyby się poruszyła, ujrzałaby holograficzny wycinek mapy z innej

perspektywy. Nie spostrzegła na mapie żadnych skupisk materii gwiezdnej, jak na przykład nasza

Droga Mleczna. Zapamiętała za to czerwonawe kule połączone liniami. W pamięci utkwiły jej dwa

obrazy: trzy kule tworzące trójkąt równoramienny w lewym dolnym rogu mapy i dwie większe kule

znajdujące się jedna za drugą i połączone wieloma liniami. Betty: „Nie było współrzędnych ani

siatki”. Jedna z istot powiedziała Betty, że Słońce jest „częścią składową układu ciał niebieskich

połączonych liniami”, ale Betty nie wiedziała, która z kul symbolizuje Słońce.

Później Betty w stanie posthipnotycznym wielokrotnie rysowała wspomnianą mapę nieba – za

każdym razem mapa wyglądała tak samo.

Wycinek mapy nieba, odtworzony na podstawie szkicu sporządzonego z pamięci przez Betty Hill.

Interpretacja mapy według Marjorie Fish

Latem 1969 roku pani Marjorie Fish, mieszkająca w Columbus w Ohio nauczycielka szkoły

średniej, parająca się też amatorsko astronomią, ujrzała w gazecie szkic mapy nieba zrobiony przez

Betty Hill i zaczęła się zastanawiać, przy pomocy jakiego klucza rozwikłać tę zagadkę. Betty Hill i

Marjorie Fish spotkały się 4 sierpnia 1969 r. Posługując się wielkim i szczegółowym katalogiem

gwiazd pani Fish ustaliła kilka reguł:

a) Na mapie nieba widzianej przez Betty Hill zaznaczono „drogi handlowe” i „badawcze”.

Poruszając się tymi drogami po Wszechświecie istoty pozaziemskie przestrzegałyby

określonych zasad. Nie leci się od razu o 50 lat świetlnych od domu, a dopiero później bada

układy słoneczne leżące znacznie bliżej.

b) Olbrzymy, białe karły i gwiazdy bardzo młode nie są celem podróży.

c) Jeśli ktoś leci do gwiazdy określonego rodzaju, to znaczy, że się nią interesuje. Byłoby

nielogicznością ominięcie czterech czerwonych olbrzymów a zatrzymanie się przy piątym.

d) Ponieważ na mapie Betty Hill znajdowało się tylko 15 punktów, z których jeden symbolizo-

wał Słońce, to w najlepszym przypadku cały ten wycinek nieba miał 55 lat świetlnych.

e) Ponieważ istoty pozaziemskie docierały do Układu Słonecznego i były podobne do ludzi, to

ich ojczysty układ słoneczny musi leżeć w obrębie pasma, w którym może rozwinąć się

forma życia podobna do ludzkiej. Dotyczy to wszystkich typów gwiazd od F-8 do K-5.

Słońce jest typem G-2 i mieści się w paśmie od F-8 do K-5.

f) Na mapie nieba Betty Hill dwie duże kule znajdowały się jedna za drugą i były połączone

wieloma liniami. Można przyjąć, że jedna z tych kul symbolizowała ojczysty układ

nieznanych istot.

Stosując się do powyższych reguł pani Fish eliminowała kolejne gwiazdy. Z pozostałych

punktów zbudowała sześć zmiennych modeli i wszystko zaczęło do siebie pasować: odległości

między poszczególnymi gwiazdami, całościowy trójwymiarowy obraz, trzy gwiazdy tworzące w

lewym dolnym rogu trójkąt równoramienny i dwie „gwiazdy główne”, leżące jedna za drugą i

połączone wieloma liniami.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: