Carole Mortimer - Idol z telewizji.pdf - ● Harlequin Światowe Życie Duo - Agadoo86

Carole Mortimer

Idol z telewizji

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Och! - krzyknęła na widok cienia, który wychynął z

mroku, gdy tylko wyszła na skąpany w świetle księżyca taras.

I chociaż prawie natychmiast rozpoznała człowieka, który ją

wystraszył, serce jeszcze przez dłuższy czas nie zwolniło

rytmu. Przystanął ledwie pół metra od niej i patrzył jak kot

błyszczącymi, szarymi oczami.

- Chyba honorowy gość powinien raczej korzystać w

salonie z uroków przyjęcia niż...

- ...z ciszy i spokoju z dala od zgiełku - dokończył za nią

Beau Garrett szorstkim tonem.

Jego rozmówczyni, zmęczona pustą paplaniną, sama

próbowała niepostrzeżenie opuścić dom Madelaine Wilder.

Niespodziewane spotkanie bynajmniej jej nie odpowiadało.

- Wszyscy na pana czekają - wytknęła z wyrzutem.

- Czyżby? Nawet mój strój nie pasuje do roli gwiazdy

wieczoru - odburknął znudzonym tonem.

Rzeczywiście nosił najzwyczajniejszy sweter i spodnie.

Przydługie włosy błyszczały w blasku księżyca. Twarz

pozostawała w cieniu.

- „Proszę wpaść wieczorem, zaprosiłam paru przyjaciół

na drinka" - przedrzeźniał z talentem wysoki głos gospodyni.

Następnie skinął z niechęcią w kierunku okna. - No i

wpadłem. Zaprosiła co najmniej pół wsi.

Wyszła z cienia i przystanęła obok niego przy

balustradzie. Z salonu dochodziły śmiechy, brzęk szkła i gwar

rozmów. Przez chwilę patrzyli razem na ogród. Panujące

wokół ciemności pomogły jej przełamać nieśmiałość wobec

znakomitego dziennikarza o zapierającej dech w piersiach

powierzchowności. Od dziesięciu lat przeprowadzał wywiady

ze znanymi osobistościami, zaliczane do najpopularniejszych

programów telewizyjnych. Teraz, z nachmurzoną miną i w

niedbałym stroju, w niczym nie przypominał idola

telewidzów.

- Przykro mi wypominać, ale to już trzecia impreza na

pana powitanie w Aberton. Zignorował pan dwa poprzednie

zaproszenia Madelaine.

- To również przyjąłem bez entuzjazmu, tylko dlatego,

żeby nie uchybić zasadom dobrego wychowania - mruknął.

Prawdę mówiąc, wytwornymi manierami bynajmniej się

nie odznaczał. Wręcz przeciwnie. Beau Garrett zaskakiwał

rozmówców śmiałymi pytaniami i kontrowersyjnymi

uwagami. Właśnie jego zadziorny sposób bycia przyciągał

publiczność przed odbiorniki. Ponieważ nigdy nie wiadomo

było, jakie niespodzianki zgotuje gościom, jego audycja

zachowała urok świeżości przez wiele lat, a element

niepewności wciąż na nowo budził zaciekawienie.

- Biedna Madelaine - westchnęła ze współczuciem.

Sama oceniała gospodynię jako osobę wprawdzie nieco

egzaltowaną, ale za to o wielkim sercu.

Beau Garrett zbył ostatnią uwagę lekceważącym

prychnięciem.

- Właściwie przyszedłem tylko po to, żeby uzyskać od

miejscowych konkretną informację. Pani także stąd pochodzi.

Zadam więc to samo

pytanie, którym przez cały wieczór zamęczałem

wszystkich obecnych: kto mógłby urządzić dla mnie ogród

przy Starej Plebanii? Obecnie przedstawia obraz nędzy i

rozpaczy.

- Co pan do tej pory usłyszał?

- „Jaz Logan" - odrzekł nieswoim głosem - „Okropne

dziwadło, ale też wielki talent".

- To major.

- „Tylko Jaz! Zastanie kompletny chaos, a zostawi po

sobie wzorowy porządek" - tym razem naśladował damski

głos.

- Barbara Scott z naszego sklepiku - odgadła.

- „Nieoceniony skarb".

- Betty Booth, żona pastora.

- „Tylko Jaz Logan, nasze słoneczko kochane" -

przedrzeźniał teraz gospodynię z wyraźnym niesmakiem.

- Jakaż ta Madelaine milutka - zachichotała jego

rozmówczyni, szczerze ubawiona.

- Chwileczkę, to jeszcze nie wszystko: „Dokonuje

prawdziwych cudów. Mój maleńki ogródeczek wygląda teraz

jak z bajki".

- Jeżeli wszyscy mówią to samo, nie widzę powodu do

jakichkolwiek rozterek - odrzekła, krztusząc się ze śmiechu.

Rzeczywiście parodiował nowo poznanych z wielkim

talentem. Tylko słodka Madelaine mogła nazwać

półtorahektarową posiadłość „maleńkim ogródeczkiem".

- Rzecz w tym, że ten cały Jaz Logan sprawia wrażenie

jakiegoś straszliwie zniewieściałego gościa. Absolutnie nie

życzę sobie słodkich rabatek z różowymi kwiatuszkami.

Obraz furtki obramowanej różyczkami też jakoś nie

przemawia do mojej wyobraźni - oznajmił z przekąsem.

- Skoro tak pana mierzi tradycyjny styl wiejskiej

posiadłości, czemu w ogóle chce pan tu zamieszkać?

- To chyba oczywiste. - Zwrócił twarz ku światłu

księżyca. Od brwi aż do żuchwy biegła czerwona szrama -

ślad po wypadku, w którym o mało nie zginął przed czterema

miesiącami.

Na myśl o tym, ile wycierpiał, ogarnęło ją współczucie.

Gorzka ironia w głosie dziennikarza wskazywała na to, że

jego dusza została zraniona jeszcze dotkliwiej niż ciało.

Starała się jednak nie okazać emocji.

- Wszystkie blizny z czasem bledną - próbowała go

uspokoić.

- Tak też mi powiedziano - uciął.

Bez trudu odgadła powód rozgoryczenia. Zawód Beau

Garretta nie pozwalał na długą rekonwalescencję ani skazy w

wyglądzie.

- Mieszkał pan kiedyś na wsi? - zmieniła temat.

- Nie. - Obrzucił ją czujnym spojrzeniem.

- Tak też myślałam. Zamieszkuje tu dosyć wścibska

społeczność. Jeśli poszukiwał pan ciszy i spokoju, czeka pana

rozczarowanie.

Beau Garrett niemal odskoczył z powrotem w cień.

- Nie zamierzam zaspokajać niczyjej ciekawości - rzucił

gniewnie.

- Życzę powodzenia, ale nie wróżę sukcesu. Czego ludzie

nie usłyszą, sami sobie dopowiedzą - ostrzegła, nauczona

doświadczeniem.

- Dobrej zabawy - prychnął, skrajnie rozdrażniony,

podchodząc do drzwi wejściowych.

- Och, z pewnością już samo pana przybycie dostarczyło

plotkarzom niezłej rozrywki.

Honorowy gość bez słowa komentarza otworzył drzwi.

Bez wątpienia wszedł do znienawidzonego salonu tylko po to,

żeby pożegnać się z gospodynią pod jakimkolwiek

pretekstem. Jeżeli wyobrażał sobie, że nigdy więcej nie

zobaczy kobiety, z którą przed chwilą rozmawiał, bardzo się

mylił.

Carole Mortimer - Idol z telewizji.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: